Tajemniczy goście, wyjdźcie z ukrycia…
Zimny wiatr wieje z północy. Niesie za sobą mróz, uschnięte liście i tajemnice. Kartki porwane lodowatym podmuchem, pierwsze płatki śniegu i szepty skradzione po drodze. Posłuchajcie go w milczeniu, a usłyszycie jak wiele ma do opowiedzenia…
Kryształowe królestwo
„W sklepie zielarskim Iaskela pojawił się ciekawy klient – wiekowy już elf Hessan oraz jego miniaturowy smoczek. Nerwowy właściciel, choć obawia się dostać kulą ognia od pokojowo nastawionego przybysza (chrypiącego i zmęczonego podróżą), oferuje mu pomoc medyczną. Kończy się jednak tylko na zamówieniu długiej listy ziół. Niestety jest pewien problem. Dwa z wymienionych okazów niezmiernie trudno zdobyć. Iaskel wygrzebuje ostatki, ale drugiego z cennych składników zwyczajnie zabrakło. Gotowy zdobyć je dla klienta szykuje się więc do niebezpiecznej wyprawy.
Czyżby jednak ostatecznie wybrali się na nią razem? To może być początek pięknej męskiej przyjaźni!”
~Kana
Turmalia
„Co było do przewidzenia, włamywacz, którym zaopiekowała się Mimosa, magią uleczając wszystkie jego obrażenia, w końcu się ocknął, dołączając do niej i do Kerhje w ich przygodzie. Oczywiście nie mógł zrobić tego kulturalnie, przyłączając się do czytania i grzecznie spożywając swoją kawę z rumem, którą sporządził mu Ace, nie. Amarok postanowił po raz kolejny wejść do życia dziewcząt z przytupem, a jaki jest lepszy sposób, niż wzięcie właścicielki antykwariatu, jako zakładniczki? Cóż, wściekła zielarka znalazłaby kilka innych, niezbyt subtelnymi groźbami dając to mężczyźnie do zrozumienia, podczas gdy Lilly jak zawsze starała się pomóc – a w tym wypadku nie przeszkadzać Amarokowi i być grzeczną zakładniczką. I o dziwo to nie była jej wina, że wciąż osłabiony mężczyzna zachwiał się, wpadając na ladę i rozlewając kawę, która, o zgrozo, pokapała wprost na otwarte stronnice księgi! W ten sposób zamknęła się pierwsza część cyklu, do stworzenia którego niezbędni byli nasi bohaterowie. Teraz ponownie do antykwariatu mógł wkroczyć znajomy młodzieniec, tym razem już nie poszukując Księgi, ale zbierając zgromadzonych do kręgu, by wreszcie spleć ich losy, jednocześnie naprawiając własne. Do tego zaś niezbędna będzie opowieść. Czy będzie to piękna baśń? Mrożąca krew w żyłach opowieść grozy? A może malowany słowami obraz przyszłości wszystkich obecnych? Tego zdaje się nie wiedzieć nawet Mimosa, której przypadło w udziale prowadzenie historii…”
~Callisto
Równina Drivii
„Reinarowi i Jonowi udaje się pokonać wszystkie diabły, a ich rogate głowy walają się wśród zarośli. W tych samych, pomiędzy gałęziami spogląda na nich dwoje drapieżnych oczu. Czy słyszał ktoś, by na Równinie Drivii występowały tygrysy? Cóż, jeśli tak, to nawet po wygranej, należy być czujnym. Szczególnie, gdy wielki kot raptem zamienia się w kobietę i tonem pogawędki wtrąca się w przemowę piekielnego. Może i nie powinna się wtrącać, ale czy po rycerskim okładaniu się po hełmach w Meot, prawdziwy, krwisty pojedynek nie jest czymś interesującym? Szczególnie, gdy martwi okazują się być zgrają piekielnych, a łapiący oddech po walce blondyn gorąco poszukiwanym typem z ogłoszeń. Cóż, za smakowity kąsek! Tylko co zrobić z tym przeklętym gadułą, który zapowiada ochronę norda i jeszcze chce zabrać tajemnicze znalezisko Sherani?”
~H&K
„Nagle ogarnął ją mrok, a oczom ukazała się dziwna fioletowa istotka. Po kilku słowach obrazy została wyrwana z magicznej pułapki Meot, tuż przed jej unieszkodliwieniem. Eldrizze w poszukiwaniu smaku „Salcesonu” (czy coś w tym stylu…) wędruje po Równinie Drivii, a jej kolejnym przystankiem okazuje się czarne, jak jej plany, Jezioro Cara. Tam dowiaduje się, że jej towarzysz to zdrajca, a Zakon Skały jest w niebezpieczeństwie.
W tym samym miejscu, nieco dalej pewien nekromanta imieniem Morviles nie polubił gulaszu, ale na szczęście barka wybawiła go od ponurych rozmyślań i zapewniła transport. Czy będzie to rejs prosto w ramiona innej wielbiącej śmierć istoty? Czy zaoferuje mu lepsze smaki? O, to na pewno! Jeśli będzie stek, to z pewnością krwisty.”
~H&K
Valladon
„Skołowana Camelia budzi się z całą masą pytań w głowie i przeczuciem, że zrobiła coś strasznego. W jej głowie nie może zapanować spokój. Dwie natury walczą. Jedna – dobra, wspomnienie maie kocha Briana, druga – zła demoniczna, chce go zabić, za to, że jest kim jest. Miłość woli skierować w kierunku Teana. A ten gotowy jest bronić swojej „mrocznej księżniczki”, która namiętnym pocałunkami dziękuje mu za poświęcenia. Rusza więc przekonać poszkodowany tłum, że to Brian jest potworem, a jego ukochana ofiarą. W tym samym zaś czasie oskarżany pojawia się w komnacie, by przerazić i wyprowadzić dumną Camelię z równowagi i zniknąć, nim ktokolwiek go zauważy.
Diabły pragną zabawy. Jaką jeszcze zapewnią zgromadzonym na balu w Valladonie?”
~H&K
Grydania
„Wyobraźcie sobie olbrzymią arenę, a na niej człowieka kontra smoka… a właściwie smokołaczkę! Lieselotta w swojej gadziej postaci atakuje mężczyznę, plując strumieniami ognia. On jednak aż nazbyt ułatwia jej sprawę – najpierw zamienia się w podatnego na płomienie trolla, a później wbija sobie sztylet w brzuch. Tym samym odbiera jej szansę na honorowe zwycięstwo. Dario jest bowiem magiem sprawującym kontrolę nad miastem – obecnie martwym. Czy aby na pewno? Kobiecie nie jest dane to sprawdzić, bo musi ewakuować się z areny w trybie natychmiastowym, zabierając ze sobą młodziutkiego towarzysza Quidditcha. Chłopiec współpracował z magiem i jego ludźmi, a ich śmierć mocno go dotknęła. Teraz musi jednak zebrać całe pokłady odwagi i odnaleźć swojego psiego towarzysza, który trafił do schroniska. Opuszcza więc Lieselottę, proponując jej ponowne spotkanie i… współpracę? Co wyniknie z tej enigmatycznej propozycji?
~H&K
Las Driad
„On się kocha w niej. Ona w nim. Ale w innym nim. A ten inny – on lubi ich oboje. Ich wszystkich nienawidzi Noa, ale jego to chyba jednak lubi… Tak właśnie się sprawy mają. Dwoje nastolatków (jeden z magicznie wyrośniętym ciałem) i dwoje karłowatych dorosłych wyglądających młodziej niż oni (jeden przebrany za pannnę). Najnormalniejsze w tym wszystkim jest odkrycie predyspozycji do kolejnej dziedziny magii przez Yvę, ale kiedy nadużywa zdolności i słabnie, Noa wykorzystuje okazję, by rzucić ją w ramiona Petro, by odczepiła się od Louina. Sam rusza z Lou w krzaki – ale kiedy wracają, Petro zamiast buziaka dostaje od Yvy po szczęce i zaczynają się kłócić. Romans stulecia. Dhampirek będzie musiał wytężyć swe marne siły, żeby spiknąć tę dwójkę, ale jego elfi towarzysz nagle staje mu na przeszkodzie…”
~Kana
Szlak ziół
„Jak to mówią, do tanga trzeba trojga… A przynajmniej dwojga. Tyle wystarczyło, żeby zacząć wspólny taniec od upadku na Szlaku Ziół, nieopodal Thenderionu. Cain, jak na gentlemana przystało, wyciągnął dłoń i pomógł powalonej na ziemię… damie wstać. Może to był błąd? Nieco szalona Lotta momentalnie zmieniła obiekt zainteresowań i ruszyła w pogoń za motylem, nadal ściskając kurczowo rękę nieznajomego czarodzieja i ciągnąc go za sobą. Jak skończy się ten dziwny taniec? I czy przerodzi się w obiecane kłopoty?”
~H&K
Góry Dasso
„Czy może być coś bardziej przerażającego niż groźba ugotowania żywcem przez plemię, któremu dopiero co zwróciło się jednego z członków? Gdy czarodziejka Nyllef wraca magicznymi saniami z rannym Akim, takie właśnie powitanie gotuje jej plemienna starszyzna. Dziewczyna reaguje na zagrożenie z wściekłością i każe prowadzącej ją pannie samej wleźć do kotła pełnego bulgoczącej wody. Jak w delikatny sposób (i zachowując przy tym życie) powiedzieć jej, że to czego tak bardzo się obawia to zwyczajna kąpiel?”
~H&K
Nowa Aeria
„Najgorsze, co można powiedzieć, gdy wszystko zacznie się pieprzyć, to „co jeszcze?!” Otóż po powrocie do baru okazało się, że na Dagona i Kimiko czeka już Seth, który sam zaprosił się do środka, z właściwą sobie subtelnością rozwalając zamek w tylnym wejściu. Do tego podkradł sześćdziesięcioletnią whisky diabła i z nogami na jego fortepianie planuje negocjować swoją wolność. Czy da się zrobić to lepiej? Cóż, w razie wątpliwości, lub niepomyślnego toku rozmów, zawsze można podłożyć Kota. Panterołaczka właśnie dowiedziała się, że jej obecność w diablim mieszkaniu zaowocowała niechcianym i nieplanowanym, ale jednak, zdradzeniem lokalizacji czarciego lokum, do tej pory pozostającego tajemnicą. Cóż… szlag by to trafił, delikatnie mówiąc. Obciążona ostatnimi wydarzeniami Kimiko sprowadza chyba wszystkie emocje do złości, by ostatecznie, po wspaniałomyślnym (lub niechętnym, lecz nieuniknionym) uniewinnieniu Setha przez Laufeya (na razie!) i ewakuacji diabła na piętro, wyładować ją na upierdliwym panterołaku, ewidentnie pozbawionym wyczucia granic. Później Kimiko mimo wszystko dołącza do swojego towarzysza, który tylko chwilę poświęcił na przemyślenie spraw i oczyszczenie głowy, nim z właściwym sobie spokojem rozpoczął planowanie kolejnych posunięć. Tym razem przy pomocy… gadającej (i pyskującej!) księgi, doprowadzając Kimiko na skraj cierpliwości. Co jeszcze?!”
~Callisto
Opuszczone Królestwo
„Linman opuścił swoich towarzyszy, by po tej krótkiej znajomości udać się w dalszą podróż. Być może jeszcze się spotkają? Któż to wie, los lubi płatać figle. Pani Kosmosu również, dlatego osobiście zaszczyciła pozostałą dwójkę podróżnych swoim towarzystwem. Rozsądną Rakel, która skradła jej sympatię, obdarzyła świętym spokojem od własnych ponadboskich interwencji, niestety Lucien nie miał już tego szczęścia. Jego piękna, cudowna, powabna i czarna przede wszystkim, koszula została podstępnie skradziona (materializując się u pewnej, łasej na te części garderoby, damy), a zamiast tego pojawiła się inna – nie tylko w deseń, ale i o zapachu mięty! Wzburzony demon prawdopodobnie wywróciłby na lewą stronę dowcipnisia, gdyby tylko go znalazł, jednak bezsilny mógł tylko pozbyć się odzienia… ku zmieszaniu Rakel oczywiście, która zaraz znalazła sobie inny temat do rozmowy. Pojawienie się zjawy było dla niej jednocześnie przerażające i fascynujące, natomiast w D’Notte wywołało głównie gniew i poczucie winy za narażanie dziewczyny. I chociaż wymiana zdań trwała jeszcze dłuższą chwilę, nie przerwał jej sen zmęczonych podróżnych, ale kolejny przybysz, tym razem ewidentnie zaznajomiony z Lucienem. Jak zbrojmistrzyni zareaguje na czarującego mężczyznę oraz jego niezbyt subtelne nawiązania do tożsamości znajomego nemorianina?”
~Callisto
Szczyty Fellarionu
„Vergil, Sherreri, Mansun i pozostałe kotołaki dotarli w końcu do Szczytów Fellarionu, gdzie mogli już zacząć poszukiwania miejsca, w którym ukrył się Pan Winorośl – w końcu powiedział im, że zdejmie z nich klątwę, jeśli tylko go znajdą. Zresztą, prawdopodobnie udało im się znaleźć wejście do jaskini, w której czekał na nich Winorośl – wcześniej mieli małe problemy z dotarciem tam i musieli użyć magii do stworzenia „schodów” nad przepaścią. Tylko, że to, że znaleźli się w jaskini było wyłącznie połową sukcesu, bo wewnątrz trafili na dwa korytarze… Nastał czas wyboru, zarówno korytarza, jak i tego, czy chcą się rozdzielić na dwie grupy, czy może posłuchać rad Wiśni i całą grupą udać się do jednego korytarza.”
~Samiel
Efne
„Po tańcach i wszelkich zabawach, nadszedł czas na odpoczynek… oraz ciężką pracę. Nevaeh postanawia pomóc Rianellowi w jego papierkowej robocie, przy czym nawiązuje się między nimi rozmowa – czyżby zbliżali się do siebie coraz bardziej? Cóż, całkiem możliwe, jednak panienka Aureola razem z jedną ze służących uknuły tajemny plan… W posiadłości przecież nie może być nudno! Pytanie tylko, czy to, co zaplanowała błogosławiona z malarką, spodoba się naszym gołąbkom?”
~Jane
Teravis
,,I tak oto trawiasta równina stała się świadkiem nauk. Bardzo praktycznych. Ale tym razem to nie Crewil jest nauczycielem, a uczniem. Iru, znając już jego brak doświadczenia z kobietami, zaoferowała się pokazać mu, jak należy się z nimi całować! Oczywiście nie pytając go o zgodę. Po co. I tak będzie jej wdzięczny.
Tymczasem Melika nieświadoma podobnych szkoleń, poleciała odszukać Skoczka i kobietę w czerni, która chyba jeszcze nie jest gotowa na zostanie ,,dziewczyną” młodego wynalazcy. Na szczęście on zaraz będzie przygotowany na związek za ich oboje!”
~Kana
Dalekie krainy
„Skazańcy pokładają wielkie nadzieje w dumnej Rheyaen. Musi sprostać niełatwemu zadaniu wywalczenia sprawiedliwości swoim braciom i siostrom z Głębi. Ciężko nie odczuć ciężaru takiego zadania, lecz syrenka nie zdaje sobie sprawy, że najtrudniejsze dopiero nadejdzie. I nie chodzi o samo starcie. Wygląda na to, że wojsko pełne orek i żarłaczy białych, ujeżdżanych przez żądnych zemsty trytonów, ma duże szanse na wygraną. Jednak wymaga to zdecydowania przywódczyni… A co będzie, gdy stanie twarzą w twarz z miłością, którą dawno temu utraciła? Ze swoją siostrą Ophelią, która po drugiej stronie barykady z rozdartą duszą szykuje się do negocjacji?
„Dajcie króla!” krzyczą mieszkańcy Głębi, a wrzaski te wywołują wśród obywateli Syreniego Królestwa prawdziwy chaos. Czy już wkrótce rudowłosa piękność będzie pływać w krwi własnych braci i sióstr?”
~H&K
To wszystko na dzisiaj kochani czytelnicy! Wyruszajcie w świat, słuchać historii niesionych przez wiatr i nie zapomnijcie dobrze się zapatulić! 🙂
Hashira i Kerhje