Przepiękne istoty, zbliżcie się!
Tak bardzo chciałybyśmy się Wam przyjrzeć, tak jak przyglądamy się wszystkiemu co żywe, lub co życie dobrze imituje. Wędrujemy po Łusce z ciekawością zaglądając pod każdy kamień i ponad ramię każdej istoty, nie mogąc się oprzeć stawianiu kolejnych kroków! Czy to już nałóg, czy po prostu życie? Tak bardzo to kusi lirycznością i orzeźwia prostotą każde wydarzenie, na które pada nasz wzrok. Pióra nieustannie pracują, a atrament musiałyśmy zakupić magiczny, bo ten zwyczajny zbyt szybko się kończył. Ale… Ah, kochani! Jesteście tak piękni – każdy z Was! Nigdy nam się nie znudzicie. Dlatego jedyne o co Was prosimy, to byście nie uciekali, lecz zbliżyli się i dali obejrzeć dokładniej.
Jadeitowe wybrzeże
„Kłopoty załogi „Kaprysu” – w także Ijumary, Callisto, Kelsiera i Kvasera – zaczęły się, gdy tylko statek zbliżył się do wyspy z tajemniczej mapy. Najpierw zaatakował ich morski potwór z legend, czyli Dwunastomackownica, która z całych sił próbowała wciągnąć statek (i jego załogę) w morskie głębiny, jednak wszyscy starali się pozbyć jej macek z pokładu poprzez ucinanie ich. Później wpłynęli na wodę, z której wystawały skały – tam morski potwór dał im spokój po tym, jak sam zderzył się ze skalnymi przeszkodami i został za nimi, nie mogąc płynąć dalej przez swoje rozmiary. Ijumara będąca kapitanem „Kaprysu”, wykorzystała wiatr, aby sprawnie nawigować statkiem tak, żeby ten nie zderzył się z jedną ze skał. Tylko, że załoga miała kolejny problem – na statek dostały się stworzenia, które można było określić mianem ryboludzi. Szybko okazało się, że można zabić je wyłącznie przez oddzielenie głowy od ciała albo poważne uszkodzenie jej. Gdy nie było po nich śladu na pokładzie, grupa złożona z czarodzieja, kotołaka, elfki (i także jej wiernego wilka) i marynarza, zeszła pod pokład, żeby rozprawić się z potworami grasującymi tam i sprawdzić też zniszczenia, które mogły one wywołać. W tym czasie, sam statek zbliżył się do pokrytej śniegiem wyspy… Na kogo i na co trafią na tym kawałku lądu? I, czy wcześniej znalezione przez nich legendy mówiły prawdę na temat skarbów na niej ukrytych?”
~Samiel
Turmalia
W Turmalii dalej myślą o ślubnych kobiercach…
„Wydawało się że los sprzyja Wince, gdy dwójkę nieznajomych udało jej się włączyć bez żadnego problemu do swojego tajnego planu uniknięcia podróży morskiej. Wygląda jednak na to, że wszystko znów obraca się przeciwko niej, a współpraca może nie być tak łatwa, nawet gdy Jeremy i Umm bardzo się przejęli swoimi rolami – narzeczonego skryby oraz jej ojca. A trzeba było odegrać improwizowaną scenę przed kanclerzem, który przyszedł pogratulować Winkerianie ślubu. Czyżby nie było już od tego ucieczki? Chyba wszystkim należą się wyjaśnienia. Na domiar złego tajemnicze drzewo rudowłosej zaczyna coraz bardziej się panoszyć.”
~H&K
… albo przynajmniej o koszulach.
„Dwie młode ptaszyny tutaj się zleciały, Fabio — młody geniusz, któremu plączą się myśli i język przy płci pięknej, ba młodej panience, a drugiej osobie tegoż zlotu, Funtce — koszulowej księżniczce szerzej znanej jako „Ta Która Koszule Kradnie”.
Panna z ciasteczkami do domu geniusza wpada, stara babcina receptura przez żołądek do serca, a może dary dla kolejnej ofiar… koszulowego dawcy? Dotykają i przesuwają między sobą tomisko, ciężkie jak ich własne myśli. Jedno ugina się pod drugim, bo wykazać się chce, ale geniusz nie w stanie zrozumieć „potrzeby” młodej damy, ale przyszła szansa, aby i ona zajaśniała jak gwiazda na niebie! Czy nasz nieświadomy geniusz doceni jej starania? Jaki koniec czeka nasze ptaszyny na koniec tej historii? Funtka odlatująca z koszulą w dziewczęcych łapkach, a może wspólnie nakręcające się mechaniczne ptaki, bo ktoś komuś skradnie serce i nie odda?
To wszystko w następnym odcinku~!”
~Erremir
Równina Drivii
„Za górami, za lasami, na rozległych Równinach Drivii, ale nadal w lesie, rozpoczyna się przygoda dwóch naturian. Jeden z nich czekał dwa lata na swoją wielką chwilę! I doczekał się! Prosty samiec z kopytkami oraz rogami ratuje sarenkę i… nie odezwał się dotąd ani słowem. Skąd więc wiadomo, że Cedr to Cedr? Drugim z nich jest właściwie druga z nich. W tym duecie (prócz słodkiej pantery!) znalazła się także Yuki. Nimfa o złotym sercu, delikatnym ciele i niesamowitej urodzie. Trudno trzymać język za zębami, gdy obok znajduje się białowłosa piękność, lecz satyr dzielnie walczy o anonimowość. Więc… co przyniesie to spotkanie? Czy Yuki gotowa jest na takiego kozła? Przekonajcie się sami!”
~Frigg
Fargoth
„Dwa elfy o jakże uroczych i ciepłych charakterach – Dayanara oraz Frey, wpakowały się w problemy, z których nawet tak doświadczeni mordercy jak oni mogą mieć problem z wydostaniem się. Schwytani podczas walk gangów, ocenieni jak w przypadku zwykłych najemników, zostali wpakowani do wozu, który wiezie ich, zakutych w kajdany, gdzieś na nieokreśloną „północ”. Sprawy pewnie wyglądałyby paskudnie, gdyby nie doborowe towarzystwo, dzięki któremu z pewnością nie popadną na duchu – współwięzień, umięśniony człowiek, który chyba niezbyt przepada za ich rasą oraz kobieta pracująca dla ich porywaczy, z tendencją do spoufalania się z uprowadzonymi przy pomocy ironii oraz wykpiwania ich sytuacji. Sprawy zdecydowanie wyglądają obiecująco! ”
~Dérigéntirh
Góry Druidów
„Do Caina i Lotty dołączył kolejny czarodziej – Conan. Przyprowadził ze sobą chłopca o imieniu Jeremy, a także… rój szerszeni, który gonił tamtą dwójkę. Cain postanowił, że rozprawi się z agresywnymi owadami, bo uważał, że będzie to rozwiązanie lepsze niż ucieczka. Dlatego też przy akompaniamencie wspierającej go Lotty i ze świecącymi od magii oczami, wysłał wiązkę energii, którą pozbył się szerszeni – zabijając je i zmieniając ich ciała w fioletowy pyłek. Akcja przebiegła pomyślnie, chociaż Conan przepłacił nieposłuchanie polecenia Caina tym, że zaklęcie przeszło przez jego rękę, a Lotta nie wysłuchała wyjaśnień na temat świecenia oczu, nadal myśląc, iż jest to jakiś magiczny katar lub przeziębienie. Wszystkiemu też przyglądała się tajemnicza grupa mężczyzn, którzy – ukryci w zaroślach i wcześniej śledzący Lottę – rozpoznali Caina i zdecydowali się zaatakować trójkę czarodziei, gdy będą mieli ku temu okazję… Tylko, że okazało się też, że Conan ma problemy z używaniem zaklęć, dlatego też opuścił ich grupę, udając się do zaprzyjaźnionego druida i zostawiając swojego młodego towarzysza pod tymczasową opieką dwójki pradawnych.”
~Samiel
Pustynia Nanher
„Skarabeusze, które przestraszyła obecność Sevirona i Hashiry, nie odkryły wyłącznie ciała – kapłanka znalazła przy nim medalion, którego zdobienia przypomniały rysunki, na które natknęli się wcześniej. Te na naszyjniku z jednej strony sugerowały, że idą w dobrą stronę i tunelami mogą dotrzeć do oazy, a z drugiej… podpowiadały też, że w tym miejscu może czaić się coś niebezpiecznego. Oboje zdecydowali się ruszyć dalej. Na końcu komnaty, co prawda, natknęli się na zniszczony filar, jednak był on dość łatwą do pokonania przeszkodą. Gorzej, że obojgu zaczynało wydawać się, iż w ciemności widzą coś, co z jednej strony mogłoby być wyłącznie wymysłem ich zmysłów, a z drugiej nie tak dalekie od rzeczywistości. Może za jakiś czas będą mieli pewność, co jest prawdziwe, jednak… Czy aby na pewno chcą ją mieć?”
~Samiel
Thenderion
„W Thenderion grasuje smok. Wściekły, ale jeszcze w człowieczej postaci! Zazdrosna po uszy Ruu postanawia przestać bawić się w intrygi i ma ogromny zapał aby własnoręcznie rozprawić się z ex narzeczonym Veryvinem. Nie wie jednak, że jego domniemana żona z pięćdziesiątką dzieci to tak naprawdę kuzynka nemorianina, którego nie odnajdzie w biurze… Co takiego tajemnice skrywa rodzina Vinka?”
~Frigg
Nowa Aeria
,,Młodociana czarodziejka Kuna już przeżyła pierwsze przygody od spotkania z kudłatym kloszardem. Dzięki jego pomysłowości wpadła do kanału, ubrudziła się strach pomyśleć czym, zgubiła buta i została za to zganiona, chociaż Know sam ją popchnął. Nie przepraszam, nie popchnął, bo jest dżentelmenem – ,,pomógł jej tylko zrobić pierwszy krok”. Teraz zaś sama musi wykonać następne. Boso. Intryguje ją jednak, jak wilkołak zamierza uratować swojego pieska Łajdaka z piwnic zielonej kamienicy, którą wypatrzyła. Strzeżonej kamienicy. Know wyszczekał (dosłownie i jakże melodyjnie!) całą historię tego budynku. Przyciągnęło to czarodziejkę jak słoik dżemu. Bo czy codziennie trafia się opowieść o aresztowanym krasnoludzie-przestępcy i jego obserwowanym mieszkanku? I możliwości bycia schwytanym za samo kręcenie się w pobliżu?
Chyba nie trudno się domyślić gdzie pięćdziesięciolatkowie właśnie się podkradają.”
~Kana
Mroczne Doliny
„Relację Aldarena i Mitry można śmiało nazwać skomplikowaną – zdaje się, że sami nie wiedzą czego chcą. Po tym jak próbowali się wzajemnie pomordować w kryptach ich znajomość uległą poprawie, wystarczyło jednak jedno nieporozumienie, by w dłoni nekromanty ponownie pojawił się nóż, którym wbrew swojej woli celował w serce wampira… I tym razem jednak sytuację udało się wyjaśnić, a ich relacja być może znowu uległa poprawie, lecz i to na chwilę, nim kilka źle dobranych przez nekromantę słów znowu doprowadziło do tego, że się od siebie odsunęli… Co najlepsze oboje chcą jak najlepiej. Może gdyby potrafili ze sobą normalnie rozmawiać do tego by nie doszło, lecz każdy z nich ma swoje sekrety, którymi nie chce się dzielić z obawy przed brakiem zrozumienia czy też nie chcąc się narzucać.
Tymczasem ktoś ma najwyraźniej swój plan, w którym Mitra i Aldaren mają do odegrania swoją rolę. Co znaczą tajemnicze magiczne skrzypce podrzucone wampirowi i księgi, które znaleziono na progu domu niebianina? Co kieruje tajemniczym darczyńcą… I czy przypadkiem nie jest to ktoś dobrze im znany?
~Sanaya
Mauria
„Zostawiając walczącego z klątwą panterołaka pod opieką niewielkiej, nietypowej zjawy, Sanaya odkrywa kolejne zakamarki dworu, do którego zabrał ją Dérigéntirh, a także powoli zostaje wtajemniczana w plany na uratowanie chłopca. Smok musi odbyć maleńki sprawdzian ze swojej wiedzy alchemicznej, przypominając sobie recepturę sprzed lat, natomiast kobiecie zostaje zaoferowane wykorzystanie tego czasu na… zakupy z liszką w sercu miasta nieumarłych! Z pewnością takiego doświadczenia alchemiczka jeszcze nie posiada. Oficjalnie mówi się o zdobywaniu wyposażenia na wyprawę, ale kto wie, co się może zadziać, gdy rozpocznie się szaleństwo zakupowe! Co prawda Sanaya jest teraz w nie najlepszym stanie emocjonalnym, ale może mała przygoda z jakże ciepłą nieumarłą ją nieco podniesie na duchu?”
~Dérigéntirh
Opuszczone Królestwo
Opuszczone Królestwo znane jest z tego, że ciągle się coś w nim opuszcza…
„Kito i Celine opuszczają wioskę zaczynając drugi dzień wspólnej wędrówki. Nie będą jednak sami. Niemalże całkiem ślepa dziewczynka Colette o ciekawych zdolnościach rozpoznawania ludzkiej natury przeszła pod stałą opiekę charakternej smoczycy. Więź między nimi wydaje się bardzo silna, choć znają się ledwie od wczoraj. Kucyk natomiast wpadł w nocy na swoją starą znajomą, z którą łączy go historia, lecz dzielą poglądy. Teraz we czwórkę (+ 3 zwierzątka) będą stanowić drużynę. Ile będą mieli czasu by poznać się i przekonać do siebie? Czy w ogóle wytrzymają ze sobą nawzajem? Mają sporo tajemnic, różne charaktery, ale… harem to harem. Kito nie będzie narzekał.”
~Kana
Lecz nie tylko oni ruszają w podróż!
„Książę opuścił swoje królestwo i ruszył w świat chcąc zebrać bagaż doświadczeń. Opuszczone Królestwo okazuje się jednym z tych miejsc, gdzie Lasse spełnia jedno ze swoich małych marzeń – omijając obicia komuś pyska w walce o sprawiedliwość, spotkał krasnoluda! Jednak Barabasz nie tak entuzjastycznie podchodzi do ów spotkania z górskim elfem. W chaosie osądzania własnego sąsiada, miejsce odnalazła także Tioyoa, która chyba z podobnym zapałem podchodzi do pospolitych bitek… czyli z wielką chęcią, co jej rasowy „kuzyn”! Hmm… Kiedy Erik la Lawrance, książę Ilargii, zorientuje się, że ten typ to jednak…. ta typka?”
~Frigg
Szczyty Fellarionu
„Samotnie podróżujący wampir Vergil napotkawszy grupę pozakontynentalnych kotołaków – Karakali wdał się z nimi w przypadkową rozmowę. I to sprowadziło na niego nieszczęście – niechcący z tajemniczego pierścienia uwolnili szalonego maga – Pana Winorośl, który zaklął krwiopijcę i jednego z kotów tak, by nie mogli się od siebie oddalić. Wymusił na grupie poszukiwania swojej kryjówki i podróż, w czasie której eskapada z Sunbirii z Mansunem na czele, dowiedziała się wielu rzeczy o Alaranii, a także o samych wampirach – w końcu jeden z nich stał się ich przewodnikiem. Po pewnym czasie do ofiar Pana Winorośli dołączyła demonica Sherreri, swoim specyficznym zachowaniem zniechęcając do siebie praktycznie wszystkich poza Mansunem, który chyba po prostu nie zawsze rozumiał, co dookoła niego się dzieje… jednak nie dając spowalniać się wewnętrznym konfliktom, grupa szła dalej poddawana kolejnym magicznym próbom. Po licznych sukcesach i porażkach (każdy miał nieco inne zdanie na ten temat) dotarli do kryjówki maga, gdzie stanęli przed ostatnim zadaniem – wspólnym posiłkiem z Panem Winoroślą. Tak, szalony mag chciał tylko tyle! Pewnie dlatego mówią, że jest szalony. Ale drużyna odetchnęła z ulgą – zdjęto z nich klątwę i to się liczyło. Tylko, że po tej niezwykłej wieczerzy, ostatnim etapie przygody, ich drogi się rozejdą. Kto z nich będzie żałować, kto cieszyć się, a kto miło wspominać wspólnie spędzone chwile?”
~Kana
Równina Maurat
,,Yao zdecydowanie nie ma ostatnimi czasy szczęścia. Magiczną siłą zabrany z romantycznej misji u niezwykle pięknej i bogatej niewiasty ląduje na powrót w swoim własnym dworze. Tam zaczęte przed jego odjazdem prace remontowe nie idą jak należy – musi więc porzucić myśli o sielance i zająć się zarządzaniem. Przyjmuje też do straży nowego człowieka, nie spodziewając się, że jest on nieoficjalnym mentorem młodej kotołaczki, która ruszyła za nim gotowa uczynić wszystko, by zostać przyjętą do posiadłości i dalej uczyć się sztuki szermierczej. Pewnego wieczora więc, gdy Yao odpoczywa w samotności, straż przyprowadza do niego śnieżnofutrą istotkę. Rosa jednak nie jest ani wzorem służki, ani wojownika, choć tym ostatnim bardzo chciałaby być. Mężczyzna daje jej jednak szansę – do straży jej nie przyjmie (nie jest przecież głupcem), ale jeżeli młoda potrafi co innego, to może znajdzie się dla niej jakaś posada… tylko czy tak skupiona na przyszłej karierze kotka umie robić coś niezwiązanego z walką?”
~Kana
Teravis
„Nauka całowania nie do końca doszła do skutku, ale za to widoki były niezłe. To jest dla Meliki i prowadzonej przez nią Eris, bo to one mogły zobaczyć jak szamanka i Crewil leżą razem wśród traw. Kobieta ma co prawda gdzieś dzieciaki i ich uniesienia, ale Crewilowi nie była obojętna. Była? Jest? Bo po nagłej inicjatywie Iru chyba czuje się z lekka zagubiony. Do tej pory traktował szamankę jak ostatniego dzikusa, nie dziewczynę, lecz teraz… kiedy powaliła go na ziemię, przygniotła i nie pytając o pozwolenie… och, to w końcu ona czy drapieżna Eris!? (w sumie czemu nie obie?) Ale spokojnie, Skoczek jest bardziej stateczny i póki co zerka na tylko jedną klacz (tylko jedna jest).
Czy na równinach było kiedyś więcej problematycznych miłości?”
~Kana
Dalekie Krainy
„Pamiętacie tę opowieść o pięknym zamku w Dalekich Krainach, gdzie jeden obok drugiego żyją przedstawiciele każdej rasy? Tak, ten sierociniec z Imeldą na czele opiekunów i nauczycieli o złotych sercach. Tam… Jak zwykle dzieje się niesamowicie dużo. Nawet ciężko opowiadać, na jak wiele pomysłów wpadają małe nicponie, którym rogi i mleczaki dopiero wyrastają, a ci starsi wcale nie lepsi. Na szczęście dla porządku dzieciaków pilnuje ich m.in. Sugarro – centaur o trudnej przeszłości, którą próbuje zagłuszyć codziennością i który budzi zarówno sympatię, jak i szacunek. Bywa taki poważny! I prowadzi zajęcia o tej dziwnej nazwie… Zajęcia Praktyczne z Życia i Przetrwania To już budzi respekt!
Niektórzy uczniowie wiedzą jednak, że w zamkowych murach dzieje się więcej niż przypadkowe wybuchy i westchnięcia do kucharek. Ostatni dzień był wyjątkowy. Nie dość, że Kelly została adoptowana i pozostawiła po sobie tylko szkicownik pełen urzekających rysunków, to jeszcze pojawił się nowy nauczyciel – czarujący nie tylko magią, ale i słówkami czarodziej. Tylko Łucji coś nie pasuje w brodaczu, ale wampirzyca ma swoje problemy. Jest przybraną siostrą Pani Kozy ( to znaczy Imledy!), lecz nie dogadują się za dobrze. Imelda nie potrafi jej wybaczyć błędów przeszłości…
Ah, jakie jeszcze emocje zafunduje nam to szczególne miejsce?”
~H&K
Dziękuję bardzo wszystkim pomocnym ptaszkom, które tak chętnie i obficie pomogły nam w stworzeniu tego wydania! Zbliżyliście się sami i pozwoliliście zapamiętać. Jesteście cudowni! <3
Hashira i Kerhje