Autor: Kronikarze

Więzi, nie tylko rodzinne

Podobno wszyscy jesteśmy ze sobą powiązani. Każdy, kogo spotykamy na swojej drodze stwarza z nami więź. Czy to dobrą, czy złą, wiąże się z nami za wsze i odciska w duszy czułym wspomnieniem, lub piętnem. Czasem to tylko zadrapanie, czasem drzazga, a czasem malutki płomyczek, który przy ponownym spotkaniu może zmienić się w gorący płomień. Nasi bohaterowie też stworzyli ze sobą więźli. Czasem jednak trudno ocenić, czy będą one dobre, czy złe.

Warownia Nandan-Ther

„Zamknięta w sobie Rosa obiecała wprowadzić jeleniołaczkę do miasta – i wprowadziła. Natknęły się jednakże nie tylko na mnogość ciekawskich spojrzeń i wypadek u piekarza, ale także na grupę łobuzów, którzy doprowadzili w końcu Melodię do łez. Tego było za wiele – wspólnymi siłami i z pomocą pegazicy dziewczęta wyrwały się tak naprawdę całkim groźnym napastnikom i pobiegły jak najdalej. Po tych ciężkich początkach miło było dojść w końcu do domu kotki i zobaczyć jej zaskakująco dziewczęcy, choć prosty pokój. Dawno nie miała w nim gości.”

~ Kana

Wyspa Syren

„Dwie syreny, które poznały się lata temu, los znów postawił na swojej drodze. Delain wiele wycierpiała. Została porwana i więziona, niszczona psychicznie każdego dnia. W niewoli urodziła syna. Uciekając musiała zostawić go za sobą. Tymczasem Siren także została matką. Uratowała dziewczynkę z rąk oprawców, którzy chcieli wciągnąć ją na pokład statku w sieci, niczym rybę prowadzoną na rzeź. Dziewczynka utraciła pamięć, dlatego Tęczowa nadała jej imię Saynah. Były podobne. Te same włosy, oczy, szpiczasta bródka. Si zmieniła swoje życie, z wielkich przygód na domatorstwo i to na Wyspie Syren. Tam właśnie ponownie na jej drodze stanęła Delain. Zmęczona i smutna, z ranami na ogonie. Po krótkiej rozmowie Tęcza chciała zaprosić ją do siebie, ale Delain uciekła do swojej jaskini. Druga syrena nie dała za wygraną i popłynęła za niebieską. Namówiła ją by spędziła czas w jej domu.
Okazało się, że Siren ma na wyspie malutki raj. Na poziomie gruntu znajdowała się zasadnicza część jej domu i pokój, który oddała Delain. Później dom piął się w górę na platformy przyczepione do drzew. Na terenie należącym do Tęczowołoskiej znajdował się też nadrzewny domek Matheo, przystojnego, młodego morskiego elfa, który dbał o prześliczny ogród w tej bajkowej scenerii, a czasem opiekował się Saynah. Delain obudziła się jako wolna syrena. Spała w wygodnym łóżku, w czystej pościeli, w każdej chwili miała dostęp do bezbrzeżnego oceanu. Kiedy ona przechadzała się po rajskiej posiadłości, Siren udała się do Nady, lekarki mieszkającej w innym miejscu wyspy. Wszystko po to by ulżyć w cierpieniu Turkusowowłosej. Dostała maści i opatrunki na jej nogę/ogon. Kobiety minęły się. Delain zniknęła w ogrodzie, a Siren właśnie weszła do domu. Jak szybko się odnajdą? Zobaczymy.”

~ Niara

Valladon

„Dziwny. To słowo nawet w połowie nie odzwierciedlało charakteru Amonita. Była zasadniczy, wszystko miał poukładane. Wiedział co robić i jak. Sumiennie wykonywał swoje obowiązki i przykładał się do badań. Jego życie było proste i ułożone, choć bywało skomplikowane. Bycie odludkiem zupełnie mu nie przeszkadzało. Ba! Lubił być sam. Ludzie wzywali go tylko w najgorszym momentach, jak to egzorcystę. Dom zamykał na cztery spusty, czuł się bezpiecznie i komfortowo w czterech ścianach. Tymczasem pewnego dnia, na jego progu postawiono kilkuletnie dziecko, którego było ojcem. Usłyszał tylko „Teraz twoja kolej” i tak został z kimś kogo zupełnie w życiu nie chciał. Jego codzienność wywróciła się do góry nogami. Pojawił się chaos, rzeczy nie leżały na swoim miejscu, Simbel wszędzie zostawiała swoje zabawki (które z resztą sam jej kupował), a na domiar złego przywlokła do ich domu lekko upośledzonego kota, z lękiem separacyjnym. Przez to wszystko rozstroił się nawet jego ulubiony zegarek! Skandal! Musiał więc udać się do zegarmistrza. Ze śpiącą na jego rękach Simbel zaszedł więc do odpowiedniej pracowni. I chociaż przez cały czas wmawiał sobie, że nic do dziewczynki nie czuje, to wchodząc do zegarmistrza, mimowolnie gładził córeczkę po plecach. Nie umknęło to Zimorodkowi. Wróżce pracującej razem z mistrzem. Choć wybudzona z błogiego snu i półprzytomna, od raz zauważyła, że ten cudowny ojciec musi bardzo kochać swoją pociechę. On nemorianin, zimny jak lód i milczący. Ona, wróżka, rozgrzana jak płomień, z której ust wylewał się potok słów, czy to się może udać? Czy te dwa bieguny mogą nawiązać jakąkolwiek więź? Zimorodek z pewnością jest już tego pewna.”

~ Niara

Mroczne Doliny

„Tiu przybyła z daleka, by poznać nieco Maurię, jej klimat i mieszkańców. Skierowała jednak swe kroki nie od razu do obcego miasta, a do posiadłości poleconego jej hrabiego – Vergila. Ugoszczona bez większych problemów, mimo iż swojej wizyty nie miała jak zapowiedzieć, została oprowadzona po dworku, a także zaproszona w końcu na kolację. To dobrze, bo kto jak kto, ale ona musi czasami jeść. Postanowiła wykorzystać też tę okazję do pokazania swojej ludzkiej postaci i zobaczenia czy wpłynie to jakoś na zachowanie dwóch tutejszych mieszkańców.”

~ Kana

„Bal, ah ten bal! A przynajmniej to można byłoby powiedzieć, gdyby w wielkiej sali nie znajdowali się jedynie Vergil i Tiu, a także dwójka ich służących. Wszyscy zmienili swe stroje, chcąc zaprezentować się w czymś innym niż to, w czym spotkali się wcześniej. Gdy rozeszli się wcześniej, obie dwójki zdążyły nawet chwilę porozmawiać ze sobą na temat tych drugich. A kiedy nadszedł już czas kolacji, część dla Tiu i Fuji składała się z kuchni mauryjskiej – „posiłkiem” Vergila i Igara było natomiast wino wymieszane z krwią. Ciekawe, jak też przebiegnie ta kolacja i rozmowy w jej trakcie.”

~ Samiel

Tęczowe jeziora

„Khaylani przyjechała do Wioski Kwiatów Magnolii na święto Tańca Lata. Stamtąd pochodziła i tam miała rodziców. W wiosce trwały przygotowania, kobiety plotły wianki i stroje z liści, które później służyły do rytualnej kąpieli w jeziorze. Mężczyźni zaś tworzyli hamaki do snu w zawodach. Wygrać miał najsolidniejszy i najlepszy hamak. A prace trwały w grupach. Stoły uginały się od słodkich trunków, owoców, warzyw, dżemów i babeczek. Mieszkańcy wioski rozpalili ogniska, a każdy kto umiał na czymś grać siadał z innymi tworząc wielobarwną orkiestrę. Khaylani kąpała się w jeziorze razem ze swoimi siostrami, a później, przebrane w zwiewne sukienki tańczyły w krąg, trzymając gruby, upleciony wcześniej warkocz z kwiecia. Nagle do feerii dołączyła inna kobieta. Lekko wstawiona Lani nie miała nic przeciwko wspólnej zabawie. Nie wiedziała, że do tańca wciągnął Urytani pewien mały kotołaczek. Właściwie to nie miało to znaczenia, bo Khay szybko wzięła w obroty jeleniołaczkę. Puszczając łańcuch i chwytając białowłosą za ręce, zaczęła kręcić z nią obroty, przyciągać i odpychać od siebie by obie mogły świetnie są bawić. Czy między Lani a Urytani coś zaiskrzy? A może to tylko święto Tańca Lata tak wpływało na naturian z wioski?”

~ Niara

Dwór Stella-Floris

„Ze smokiem było źle i Bris to wiedział. Musieli szybko działać. Tak bardzo chciał uratować majestatycznego ajagara, że zupełnie nie zwracał uwagi na jego właścicielkę. Gigantyczne pokłady magii z ciała elfa zostały przesłane do ciała smoka. Jak przez mgłę Tenebrisowi przeszły przez głowę słowa Dragosani, że ona i smok mogą być śledzeni. Szybko pojął, że oboje trzeba jak najszybciej sprowadzić do zamku. Działał błyskawicznie i instynktownie. Sani zaś była przerażona, wszystko działo się w zaskakującym tempie. Zależało jej tylko na przyjacielu. Tymczasem z pałacu nadjechały wozy. Bris pomagał jak mógł przy ich przemontowaniu. Ręce miał poranione i pełne drzazg. Wraz ze swoimi żołnierzami, z dwóch wozów zbudowali platformę, a z pozostałych desek rampę. Niajtrudniejsze jednak było wciągnięcie na nią wielkiego smoka. Obwiązano go w sieć lin, a by umieścić go na platformie użyto koni pociągowych, bojowych i siły ludzkich mięśni. Smok cierpiał, a Sani razem z nim. W końcu jednak się udało. Cały zastęp koni zaczął ciągnąć platformę z ajagarem ku górze, do zamku. Tymczasem książe, niewiele myśląc chwycił mocno Dragosani i wciągnął na konia, sadzając przed sobą, tak by razem mogli ruszyć za smokiem. Czy uda się uratować jeźdźczynię i jej smoka? Czy ojciec znów dopadnie Sani w najmniej spodziewanym momencie?”

~ Niara

Trijou

„Wygląda na to, że Rand został wplątany w jakąś większą intrygę. Jego piekielny pracodawca okazał się mieć nieco inne plany niż twierdził, a pokusa, która detektywa na bal przyprowadziła teraz płaczliwie zdradza co o tym diable wie – a wie niewiele. Niewiele o nim, a jeszcze mniej o tajemniczej postaci, która pojawiła się wcześniej i po wskazaniu Randa palcem rozpłynęła się w powietrzu. Takie coś dziejącego się w pobliżu królowej nie mogło skończyć się dla wskazanego korzystnie… a jednak! Dearbháil wysłuchała go i pozwoliła mu dla siebie pracować zamiast go dobić na miejscu. Jednak jak sama stwierdziła, teraz będzie musiał bardziej uważać. Skoro więc ma się pilnować to czy wstawi się za pokusą, by ta nie trafiła do lochu?”

~ Kana

Otulcie się ciepłym kocykiem, zaparzcie herbatkę, przytulcie najbliższego smoka i siadajcie, by przeczytać najnowsze wydanie Donosiciela. Tak! Jest dokładnie tak jak myślicie, wróciliśmy!

Adrion

“Bibliotekę można różnie kojarzyć. W tej stopionej z naturą i słynnej, jak najbardziej znajdują się książki, regały, i cisza, ale kręcą się też tam bardzo piękne, chyba gotowe na flirt elfki i piekielny spadający z portalu w suficie. Do tego pokusa wchodząca bardziej konwencjonalnie, bo drzwiami, młoda wampirzyca, która pomyliła ją z kobietą, na którą wpadła wcześniej i białowłosa centaurka, którą od czytania oderwał wcześniej wspomniany spadający piekielny. Jon, bo tak się przedstawił obsłudze, szuka czegoś o artefaktach. Loke, kopytna nieśmiałka, postanawia wykorzystać miejsce publiczne i poszpiegować przedstawiciela tak obcej jej rasy skoro nie postanowił ich na miejscu spopielić. Po drodze mijają Roję, która jednak szybko znika ze sceny i Nathaneę, która najwidoczniej także ma tutaj jakiś ciekawy interes.
A mówili, że życie towarzyskie rozkwita na balach…”

~ Kronikarze

Równiny Andurii

„W Lesie Driad Ascal padł ofiarą psotnych chochlików, które rzuciły na niego urok. Elf sam jeszcze nie jest do końca pewien, cóż może on powodować – poza tym, że, gdy już zasypia, ciężko jest mu się wybudzić. Na Aureę natknął się, gdy spał, więc to raczej ona trafiła na niego, a nie odwrotnie. A on, pchany nieufnością, a nie strachem, postanowił magicznie przenieść się kilka kroków dalej, żeby zachować od dziewczyny bezpieczną odległość. Na początku nie był nawet chętny, żeby przyjąć jej pomoc, jednak ostatecznie zgodził się na to. Zaczął też liczyć na to, że w pierwszej kolejności znajdą dobre wróżki, które najpewniej również będą mogły odczynić to, co mu dolega, a przy tym łatwiej będzie się z nimi dogadać.”

~ Samiel

Oaza Sher-Arum

„Oaza Sher-Arum staje się spotkaniem trzech istot. Kotołaczka Caitria przemierza Środkową Alaranię, by dotrzeć aż do owego miejsca, gdzie mogłaby pomóc miejscowym podróżnym. Hamartia jest na granicy życia i śmierci, gdy czuje czyjąś „pomocną dłoń” i troskliwe, kocie ręce. Roseline, dotknięta, która chce zarobić na utrzymanie i rozwikłać zagadkę tajemniczej choroby.
Te trzy napotykają się na siebie na Pustyni Nanher, blisko Oazy. To nie koniec. To dopiero początek.”

~ Kronikarze

Wybrzeże Cienia

„Lisiczka i Anioł chyba wreszcie weszli na ścieżkę, która może zaprowadzić ich w stronę przyjaźni. Nadal jednak muszą uciekać. Magowie mogą być wszędzie, a dłuższy postój sprowadza niebezpieczeństwo. Na szczęście udało im się zdobyć bilety na rejs do Etegal. Ich fałszywe dokumenty mówią, że od momentu wejścia na statek będą arystokratami. Po powrocie z długiej „wycieczki” po mieście, Malachi dostał od jednej ze służek propozycje wieczornego spotkania. Yve niby to nie obeszło, a jednak pomiędzy lisołaczką a niebianinem znów prawie wybuchł spór. Na szczęście Malachi próbował to ułagodzić, a zmęczona Yve przystała na jego propozycję by odpoczęła. Czeka ich długi rejs, z bliźniaczkami u boku, które raz są bardziej „ludzkie”, raz stają się liskami. Czy Malachiemu i Yve uda się dobrze zagrać małżeństwo? Czy Lili i Rose nie wpakują ich wszystkich w kłopoty? Czy w ogóle uda się im się odbić od brzegu? Zobaczymy…”

~ Kronikarze

Opuszczone królestwo

„Rozpogodziło się, a oni ruszyli dalej. W międzyczasie Cain uświadomił też Lottę, że są śledzeni i to od jakiegoś czasu, dzięki czemu ona również będzie mogła wyczuć, gdy tamci podejdą za blisko, co będzie mogło oznaczać, że szykują się do ataku. Podróżowali tak szlakiem, przy akompaniamencie gonitwy myśli czarodzieja (którą słyszał jedynie on sam) i nuceniu czarodziejki, które później przerodziło się w śpiew. W końcu natknęli się na czyjeś obozowisko, choć o nim dowiedzieli się na różne sposoby – Lotta wyczuła piekące się nad ogniem mięso, a Cain zauważył dym nad zagajnikiem. Podkradli się tam, może jedynie z czystej ciekawości, a na miejscu okazało się, że nieznajomy mężczyzna, przynajmniej z tyłu, mógł wydawać się ich wspólnym znajomym. Tylko, czy na pewno jest to Azzel – jej ojciec, a jego dobry znajomy, który jeszcze do niedawna miał w myślach Caina status martwego? To się okaże.”

~ Samiel

Szczyty Fellarionu

Po opuszczeniu siedliska dziwnych robali, panowie udali się w inną odnogę jaskini. Tam zatrzymali się dopiero, gdy korytarz rozszerzył się nagle do komnaty tak dużej, że naturalne filary ginęły gdzieś w mroku ukrywającym sufit. Ezra uznał ten widok za bardzo ładny, jak zresztą podziemne jezioro i wysepkę, która znajdowała się na jej środku. Na niej natomiast… czy jest to ołtarz? Tak to przynajmniej wyglądało, więc oznaczało to, że kiedyś musiał tu ktoś przybyć i go stworzyć. Musiał to narysować, to musiało znaleźć się w jego książce! Zaproponował też Xelliksowi – swojemu nowemu, kościstemu znajomemu – pojawienie się na tymże rysunku. Czy lich się na to zgodzi?”

~ Samiel

Nizina Arkadyjska

„Nie ma żadnych wątpliwości, że Tauros jest po uszy zakochany w Manie. Tak po prawdzie to jest zakochany pierwszy raz w życiu, i dla tej dziwnej, skrzydlatej istotki poszedłby na koniec świata po ulubiony kwiatek. Właśnie z tego powodu postanowił zbudować Manie własne miejsce. Miejsce, w którym czułaby się bezpiecznie. Na reszcie udało im się poprzywiązywać „leśne skarby”, patyczki, kamyczki, kwiatki, listki i inne, do sznurka i powiesić w rogu sypialni Taurosa. Powstała pajęczynka, z naturalnymi „zawieszkami”. W ten sposób Mana otrzymała własne miejsce. Miejsca na swoje gniazdo. Dziewczyna ze wzruszenia zaczęła płakać i tulić się do kowala. A on kolejny raz miał ochotę zatrzymać ją w swoich ramionach na zawsze. Czy Mana kiedyś odwzajemni uczucia norda? Czy po zagojeniu skrzydła odleci, czy może zostanie? Jeszcze nie wiadomo jak to się skończy.”

~ Kronikarze

Morze Cienia

„Jeden z trytońskich rybaków wyłowił z Morza Cienia tajemniczą butelkę z listem. Nadawca wiadomości był marynarzem Pokusy, być może nawigatorem, skoro umiał pisać, a być może zwykłym piratem, który miał to szczęście, że nauczył się kilku liter. Z listu wynika, że załoga Dezertera jest już na pełnym morzu. Na pokładzie można jednak odczuć spory niepokój odkąd syrenie udało się uciec. Zabobonni piraci wierzą, że to może przynieść im ogromnego pecha. Kolejnym elementem budzącym grozę jest „bestia” – chowaniec pewnego szlachcica Malfo. Wprawdzie stwór nie zrobił do tej pory nic złego, jednak wszyscy czują przed nim respekt. Wytchnienie w pirackiej wędrówce przynosi na szczęście pokladowa kuchnia. Ponoć tamtejszy kucharz Janko całkiem nieźle gotuje. Niestety w poprzednim rejsie jego pomocnik wypadł za burtę, dlatego pierwszy oficer będzie musiał wyznaczyć kogoś na jego miejsce. Krążą słuchy, że być może Blakita lub któryś z jej towarzyszy obejmie to stanowisko? W tym miejscu list się urywa. Kawałek papieru jest nasiąknięty resztką wina i nie da się odczytać nic więcej. Być może o dalszych losach załogi dowiemy się już wkrótce.”

~ Kronikarze

Lasy Eriantur

“Zwiady czas zacząć!
Zamiast mówić ludziom, że oto zaginął artefakt ofiarujący wieczną młodość, można nieco ich naciągnąć, odrobinkę wykiwać i zrobić z tego grę terenową. Żeby przypadkiem nikt obcy sobie go nie przywłaszczył, bo szkoda by było, oczywiście. Lecz mimo braku słowa o nagrodzie plotka się rozeszła i oto miejscowi jak i podróżni zebrali się, by poznać część zasad i zobaczyć do jakich grup zostaną przydzieleni. Podczas odczytywania z listy kto będzie na kogo skazany i co też mają przypiąć sobie do ubrań, aby się w lesie rozpoznać Dafne, młoda emisariuszka przedstawia się głośno, dzięki czemu Kana wie już kogo śledzić. Ale nie chcąc tym razem bawić się w podchody, kiedy tylko wszyscy wracają do karczmy, przysiada się do kobiety i także zdradza kim jest. W końcu niedługo będą musiały z sobą współpracować! Jak uda się to chorowitej niebiance i amagicznej kotce? Przekonajmy się!”

~ Kronikarze