Chodźcie, chodźcie, bo sprzedajemy historie! Najlepsze w całej Alaranii, jeszcze ciepłe! Dzisiaj czeka na nas dziennik, tym razem nie nasz, ale za to absolutnie przepyszny. Zapewne niejedna (i niejeden!) z Was w skrytości ducha marzyła, żeby ją przeczytać. Kartka z pamiętnika Kinalalego!
Znam tyle słów, jak chyba nikt inny i do niedawna jeszcze z niezachwianą pewnością siebie twierdziłbym, że nie ma niczego na tym świecie, czego nie potrafiłby w nie ubrać, bo zdawało mi się, że odpowiednio wrażliwa dusza wystarczy, by na głos móc wyrazić to, co się w jej wnętrzu kłębi. A jednak teraz cierpię i to w dwójnasób.
Po pierwsze przez to co czuję. Znam imię tej emocji, znam jej siłę, która niszczy i buduje, znam smak słodki i gorzki zarazem, bezwzględnie uzależniający. Nie nazwę jej jednak na głos ze strachu, bo niczego nie lękam się tak bardzo, jak oddać się jej bezwarunkowo i ją utracić – nie muszę być medykiem ani ciała ani duszy by wiedzieć, że byłby to dla mnie cios śmiertelny, z którego nigdy bym się już nie odrodził. Wszyscy wkoło jednak wiedzą co czuję, im powiedzenie tego głośno przychodzi z łatwością, której chyba zaczynam im zazdrościć… Ach, o ileż lżej by mi było na sercu, gdybym miał chociaż cień pewności, jakiejkolwiek pewności, a nie tylko setki pytań bez jasnej odpowiedzi. Ja, który przez tyle lat opiewałem uczucia w swych wierszach, opowiadając o nich najpiękniej jak potrafiłem, ja, który tyle razy radziłem i wspierałem, ja, który tylekroć doświadczyłem wdzięczności od dusz, które w moich wierszach znalazły ukojenie… Okazałem się być przegranym. Niczym mędrzec wśród głupców… okazałem się być największym głupcem.
Po drugie przez lęk i niepewność. Boję się od kiedy tylko me serce zaczęło bić w rytmie serca innej osoby, lecz strach strachowi nigdy nie jest równy i tak, jak wcześniej mógłbym w przypływie śmiałości nazwać go lękiem przed nieznanym, który na swój sposób potrafi zachęcać, nęcić i dawać odwagę, ale i szczęście i ekscytację, tak teraz… Me serce mnie paraliżuje. Mówi „stój” i „idź” zarazem. Każe się zatrzymać i przemyśleć to co robię, nieustannie zatruwa me myśli wątpliwościami: czyż to uczucie, które tak mnie obezwładnia i uzależnia, nie jest przypadkiem tylko i wyłącznie wyrazem mojego pragnienia i tęsknoty, jedynie fantomem a nie prawdą. Lecz nie, bo gdy zdawało mi się, że tak dobrze pamiętam słodycz spełnienia, tej pełni egzystencji, którą daje dzielenie serca, które bije w jednym rytmie w dwóch ciałach, list przewiązany wstążką z wodorostów uświadomił mi, w jak wielkim błędzie byłem.
Lecz co teraz? Podążać czy trwać? Sam już nie wiem… Zdawało mi się, że tu, w Danae, byłem bliżej spełnienia niż kiedykolwiek wcześniej, bo me serce zaczęło śpiewać inną pieśń, a na swych ramionach czułem pieszczotliwy dotyk spojrzenia, które było przeznaczone jedynie dla mnie. Lecz gdy spojrzałem za siebie, by móc nareszcie stanąć naprzeciw tego jedynego, wyjątkowego, jego tam nie było, a mnie znów zdjęły wątpliwości, czy nie były to tylko moje wyobrażenia, emanacja pragnienia, które zajmuje moje serce i umysł już stanowczo zbyt długo. Boję się, czy zostając tu nie tracę czasu, który jest nam przeznaczony, bo może on czeka zupełnie gdzie indziej. Lecz co jeśli jest zgoła odwrotnie? Co jeśli on naprawdę tu jest, na wyciągnięcie ręki, tak blisko, tuż koło mnie… A ja go nie widzę? Albo co gorsza widzę, mijam go co dzień na ulicy, pozdrawiam, ale moje serce nie wyrywa się do niego, nie podpowiada mi i niczego nie sugeruje, a tymczasem jemu odwagi starczy tylko na tyle, by zerknąć za mną tęskno, gdy odchodzę tak błogo nieświadomy… Dlaczegóż to nigdy nie może być łatwe? Dlaczegóż zawsze czuję strach i tyle niepewności? Czy to cena, jaką każde z nas musi zapłacić, by zdobyta zbyt łatwo nagroda nie straciła niczego ze swej słodyczy, by docenić ją w pełni tak jak na to zasługuje?
To oznacza jednakże, że jest nadzieja! Bo skoro teraz moje serce ściska bolesna obręcz niepewności, a ja jestem bliski szaleństwa z rozpaczy i rozterek, oznacza to, że jestem blisko i wkrótce… W końcu…
Chwyta za serce, prawda? Przy okazji chcieliśmy przypomnieć, że pojawił się nowy bestiariusz, a jego kolejne strony są nadal opracowywane. Link Tutaj.
Dla wszystkich, którzy lubią pisać pod presją czasu i zabierają się do pracy na ostatnią chwilę przypominamy również, że zostały jeszcze trzy dni naszego konkursu – termin nadsyłania prac upływa 25 listopada o godzinie 23:59. Link Tutaj.
Hashira i Kerhje