Któż by pomyślał, że czas – nawet dla umarłego – może się dłużyć? Wydawałoby się, że gdy stajesz się nieśmiertelny (a przynajmniej zbyt wielu sposobów na uśmiercenie wampira nie znam), ta prozaiczna kwestia przestaje mieć znaczenie. Wydarzenia sprzed dwóch tygodni udowodniły mi jednak, że czas, tak samo jak strach jest kwestią indywidualną. Mimo że moje serce nie uderzyło ani razu w ciągu długiej chwili, która posłała mnie i pannę Ragrafford z okna dworu Hanny de Belloy na ziemię, moment ten wydawał mi się, nie przymierzając, wiecznością. Zdążyłem rozważyć wszystkie scenariusze w których upadamy razem na ulicę i żaden nie był korzystny dla mojej małej towarzyszki. Wtedy, obnażając się bardziej niż nakazywałby to zdrowy rozsądek, podjąłem jedyną słuszną decyzję. Puściłem Makę i zamieniłem się w dym, by zdążyć ją pochwycić i tym samym wyhamować pęd kociego ciała.
Być może ktoś postronny mógłby orzec, że stałem się sentymentalny, głupi, ryzykując ujawnienie dla obcej mi osoby. Powiadają, że to przypadłość starych ludzi, a ja, jak na ludzkie standardy, jestem już wiekowym starcem.
Teraz wiem jednak, że to była dobra decyzja. Zmiennokształtna jest oddanym pracownikiem. Ja natomiast – przynajmniej we własnym domu – nie muszę już udawać nikogo innego.
Skoro o domach mowa, Dwór przepada za moją pomocnicą. Zwłaszcza teraz, gdy wzięła się za te przeklęte, obiecane róże. I muszę przyznać, że prezentują się wyjątkowo dobrze, szczególnie gdy promienie zachodzącego słońca przesycają płatki krwistą czerwienią. Być może każdy czarny ogród potrzebuje czasami kropelki krwi.
Zbyt daleko odbiegłem jednak od sedna moich rozmyślań.
Czas. Dla ludzi płynie w zawrotnym tempie, ja nie odczuwam różnicy między dniami i tygodniami. Czasami wędruję po posiadłości i obserwuję cienie przesuwające się wraz z mijającymi godzinami. Czy zmieniło to moją egzystencję? Z całą pewnością. Nie pędzę w pogoni za mirażami, czując nad sobą kruchość mojego istnienia. Dla naukowca było to błogosławieństwo. Nie ważne ile zajmą mi moje badania. Posiadam cały czas tego świata.
Zastanawiam się jak czas płynie dla zmiennokształtnych. Czy przyjdzie mi patrzeć jak kotołaczka starzeje się i odchodzi? A może ucieknie wcześniej sama, gdy zrozumie, że ludzkie życie nie znaczy dla mnie tyle co dla niej? Że smak krwi cenię bardziej niż ukochane przez nią słodycze, a samo gaszenie istnień jest przy tym czynnością poboczną? Tak czy inaczej nie powinienem się do niej przywiązywać. O ile nie jest na to za późno.
Po pierwsze przez to co czuję. Znam imię tej emocji, znam jej siłę, która niszczy i buduje, znam smak słodki i gorzki zarazem, bezwzględnie uzależniający. Nie nazwę jej jednak na głos ze strachu, bo niczego nie lękam się tak bardzo, jak oddać się jej bezwarunkowo i ją utracić – nie muszę być medykiem ani ciała ani duszy by wiedzieć, że byłby to dla mnie cios śmiertelny, z którego nigdy bym się już nie odrodził. Wszyscy wkoło jednak wiedzą co czuję, im powiedzenie tego głośno przychodzi z łatwością, której chyba zaczynam im zazdrościć… Ach, o ileż lżej by mi było na sercu, gdybym miał chociaż cień pewności, jakiejkolwiek pewności, a nie tylko setki pytań bez jasnej odpowiedzi. Ja, który przez tyle lat opiewałem uczucia w swych wierszach, opowiadając o nich najpiękniej jak potrafiłem, ja, który tyle razy radziłem i wspierałem, ja, który tylekroć doświadczyłem wdzięczności od dusz, które w moich wierszach znalazły ukojenie… Okazałem się być przegranym. Niczym mędrzec wśród głupców… okazałem się być największym głupcem.
doprowadzają do stanu śmierci, zalicza się m.in. starzenie się, drapieżnictwo, niedożywienie, choroba, samobójstwo lub odwodnienie”. Studiując dalej, znalazłam wzmiankę o rozkładzie. Jednakże moi rodzice nie doświadczyli takiego zjawiska, oni… rozpłynęli się w powietrzu. Ciągle szukam odpowiedzi, dlaczego. Czy zrobili coś nie tak?