Rozmowy z bohaterami #2

Alice i Vasko

„Kiedyś się zobaczymy”

Mówi się, że istoty dobierają się względem podobieństwa – piękni trzymają z pięknymi, przeciętni z przeciętnymi, szczurki uliczne z ulicznymi szczurkami. Bywa jednak, że geniusz przywiąże się do ostatniego głupca, a ktoś czyjego wyglądu nie da się z niczym pomylić, uweźmie się na szare widmo, na tego, którym nikt się nie interesuje. Tak było i teraz, gdy uwagę Alice – maga nie tylko hermafrodytycznego, ale i przemienionego w niedoróbkę leonida – przykuł bury z pozoru, niemrawy człowieczyna w czarnym ubraniu i o ponurym wejrzeniu. Przed nim stanął Vasko, który wszystkimi pozorami szeptał, że go nie ma, że nie istnieje. Ale czarodziej w głowie słyszał jego krzyk.

A przynajmniej tak mu się wydawało.

Alice: Proszę, proszę… f’końcu cię mam! Aha! Tak jak sąciłem, tak jak sobie fymaszyłem… Podaj mi sfoje imię i podstafofe dane personalne. Chcę być pefien ile o sobie fiesz.

Vasko: Moje… imię? Hmm… Cienie nie mają imion, choć… nie jestem pewien. Strażnicy z Trytonii za każdym razem identyfikują mnie jako Vasko Volkosoby, była też jedna pokusa, która tak mnie nazywała, ale myślę, że mnie zwyczajnie z kimś pomylili. Choć zarzuty, które strażnicy mi przedstawiali akurat się zgadzały, jednak co do tego imienia nie jestem pewien. Wydaje mi się być jednak dziwnie znajome, niczym odległe niewyraźne i zniekształcone wspomnienie. Odkąd pamiętam nazywano mnie Cieniem… (zamyślenie).

Alice: Pytanie od kiedy pamiętasz. Ale mniejsza – grunt, sze szetelna słuszba posządkofa fie coś o tobie, mój mały Cieniku. I pokusa taksze… chociasz nie fykonała sadania. Nie przyprofaciła cię do mnie. Dlaczego? Umknąłeś jej?

Vasko: Nie… Nie celowo (wzrok wbity w ziemię). Nie można przecież uciec, nie mając tego w zamiarze. Poza tym ucieczka nie miałaby sensu, byliśmy daleko od Trytonii, a ja nigdy nie byłem poza jej murami. Nie wiedziałbym, w którą stronę się udać, by dotrzeć do najbliższego miasta. Nie chciałem jej robić problemów, ale pojawił się tamten pies… chyba straciłem przytomność, a gdy się obudziłem nie było ani Czarnej, ani tamtego psa…

Alice: Tak, ktoś kto nie opuszczał nigdy jednego miasta nie pofinien bafić się se sfieszętami. Ale skoro jusz o tym mowa – masz jakieś ulubione? Lubisz na przykład szare smutofane lfy?

Vasko: Wcale się z nim nie bawiłem. On… On mnie śledzi. Od Trytonii. (Łapie się za lewą rękę) Z jego paszczy wystaje moja ręka… (Zaniepokojenie). Nie wiem czy mam jakieś ulubione zwierze. Chyba nie. Wolę się od nich trzymać z daleka. Albo może szczury? Hmm… Zmutowane lwy… Jeśli nie są w zmowie z tamtym Bazgrolakiem i Bargo-Burtą i nie chcą mnie pożreć, może mógłbym je polubić. Ale… nie ma pan chyba żadnego u siebie, prawda?

Alice: (Z politowaniem w oczach) Mam… jednego takiego. Ma moje imię, mój fsrost i ogólnie jest przesłociutki. Jak szara kafusia. Plus trzymam tesz o fiele lepsze szeczy, jak magiczne diapsydy, kóskoroszce i… a sresztą, sobaczysz (szeroki uśmiech). Pofiedz lepiej czy bęciesz mieć coś se sobą – jakieś pamiątki rocinne, kuferek sukienek, niefolnika? Chcę fiedzieć ile miejsca przygotofać f’tfojej ce… pokoiku.

Vasko: Skromności też ci… mu zapewne nie brak. Mam ze sobą jedynie siebie i to co na sobie. Nie kłopocz się tak. Nie ma dla mnie znaczenia, gdzie i w jakich warunkach przyjdzie mi przetrwać kolejną noc. Nieważne czy to poddasze, rynsztok czy zatęchła cela, wszędzie jest tak samo.

Alice: Nie, nie nie…! Kaszdy hodofca magicznych bestyjek fie, sze farunki trzymania eksperymentóf odgryfają kluczofą rolę. Środofisko fymusza sachofania, przystosofania, posfala sobaczyć dane cechy stwoszenia. Być mosze bęciesz nocofał ras tu ras tam… asz snajciemy dla ciebie coś odpofiedniego. Bardzo odpofiedniego (błysk w oczach). Fidzę jednak, sze jesteś dość mało fymagający fedle fłasnych przekonań… ale mosze lubisz jakiś kolor, f’którym chciałbyś mieć firaneczki albo jakiś owoc, który chciałbyś dostafać sa dobre sachofanie? Opofiedz mi o sfoich preferencjach.

Vasko: Gdy czegoś bardzo potrzeba, nieważny jest kolor ani stan w jakim to coś się znajduje, nieważne czy jest podarte czy brudne tak, że nawet mucha na tym nie siądzie. Gdy czegoś potrzeba i to się znajdzie, liczy się tylko to, że się to znalazło i nie trzeba tego potrzebować na dany moment. Co do wynagrodzenia… Nigdy nikt mnie o to nie pytał. I raczej niczego nie potrzebuję, może jedynie kilku składników alchemicznych, nieważne jakich. Niewiele.

Alice: Fidzę, sze nie sasnałeś sbyt fielu luksusóf jak do tej pory. Dobrze! I fiem jusz o tobie tyle ile trzeba. Praktycznie nic. Fyśmienicie. Moszesz fięc snikać i sobaczymy się… następnym rasem. Będę przygotofany.

Vasko: (Skinienie).