Witamy w pierwszym w historii wywiadzie opublikowanym na łamach „Donosiciela” przeprowadzonym przez nas – nieustraszone Kronikarki! Prezentujemy Wam rozmowę z pełnym mądrości złotym smokiem, który aktualnie przebywa w Menaos wraz z alchemiczką Sanayą Tai. Przed Wami tajemniczy, prastary Dérigéntirh!
Rozmowa odbyła się pod jedną z parkowych altan, tak popularnych w Menaos. Był wieczór, którego cienie rozświetlały gwiazdy i nieliczne ognie lamp zawieszonych pod zadaszeniem. Ciepły wiatr rozwiewał delikatnie srebrzyste włosy Dérigéntirha, kiedy ten czekał na mnie w umówionym kilka godzin temu miejscu. Pojawiłam się tam, głośno stukając obcasami butów, by mógł zawczasu usłyszeć moją obecność. Prowokacyjnie przyniosłam ze sobą miotłę, jako nawiązanie do niedawnego incydentu, podczas którego ten szlachetny jegomość został oskarżony o bycie złodziejem.
Kronikarka: Witaj, Dyrigenthirze Ba… Me… Khem. Smoku złoty, czy byłbyś tak miły i przedstawił się tej części naszych czytelników, którzy Cię jeszcze nie znają? 
Dérigéntirh: Witam, moja droga; wieczór naprawdę wiele by stracił, gdyby nie mógł cię tu dziś ujrzeć. Oczywiście; jestem Dérigéntirh Barghintar Meo’Shoukan, pośród czarodziejów znany jako Sholihian, pośród wielu kręgów znany jako Niszar, zaś ostatnimi czasy ukrywający się pod imieniem Kaonites. Widzę, że przygotowałaś się na interesującą rozmowę; mam nadzieję jednak, że ta miotła nie pójdzie za prędko w ruch.
K: Kaonites… Och tak… To wiele ułatwia! Dziękuję ci bardzo. Ja również bardzo się cieszę na wywiad z kimś tak niezwykłym. Miotła (miejmy nadzieję) będzie pełnić rolę jedynie dekoracyjną. To znaczy o ile nie jesteś jednym z tych smoków, które pożerają niewiasty? Czy też zakradają się w tajemnicy do ich komnat, by zostać nakrytym przez służki.
D: Ależ proszę bardzo. Nie, nie musisz się obawiać – niewiasty świata również. Preferuję raczej dietę mniej ruchliwą i mniej piękną. A co do zakradania, to cóż… Tutaj nie mogę już czuć się tak niewinnym. Choć sprawa, którą masz na myśli, wygląda zgoła inaczej; to owe służki zakradły się do mnie – muszę tu pochwalić ich zdolności oraz nadzwyczaj interesujące osobowości. Do komnaty zostałem zaproszony – jednak z żadnych zgoła gorszących powodów – choć muszę przyznać, że sprawy przybrały nieco nieoczekiwany obrót.
K: Wierzę ci. Zostawmy to jednak na razie. Chciałabym ci teraz zadać zgoła inne pytanie. Powiedz, jak ci się żyje tutaj… w Menaos?
D: W Menaos? Cóż, myślę iż słowo „żyje” to dosyć silne sformułowanie; zdecydowanie nie poczytuję się za jego mieszkańca, a raczej za wędrowca w płaszczu skubanym zębem czasu, co pojawia się i zanika, niczym gwiazda migająca na sklepieniu. Ale jeżeli miałbym się odnieść do moich doświadczeń… Bardzo mnie cieszy fakt, że w mieście tym ludzie są w stanie żyć na co dzień z elfami; budzi to we mnie nadzieję, że niegdyś wszystkie rasy będą mogły czynić podobnie, wykorzystując wspólnie tak różnorodne dary, którymi obdarza nas Prasmok. Menaos potrafi być także nadzwyczaj urzekające, choć jak wszystkie miasta posiada swoją mroczniejszą stronę; mam nadzieję jednak, że ta będzie się jedynie zmniejszać. A jeżeli chodzi o bardziej prozaiczne rzeczy… cóż, nie mam raczej zbytnio na co narzekać; Mieszkańcy potrafią się okazać nadzwyczaj mili, jeżeli się do nich wyciągnie dłoń, jedzenie jak najbardziej smakuje, no i zawsze można liczyć, że znajdzie się gdzieś kąt dla wędrowca.
K: Tak, to rzeczywiście brzmi jak miejsce nadające się do całkiem przyjemnego życia. Co zaś do jedzenia… Mam pytanie, może trochę nie na miejscu, ale niezwykle mnie to ciekawi! Powiedz mi Dérigéntirze – kiedy wypadł ci pierwszy mleczak? Ciekawi mnie czy smoki przeżywają to “wydarzenie” tak samo jak dzieci innych ras?
D: Och, mój pierwszy mleczak wypadł mi roku osiem tysięcy siedemset pięćdziesiątego pierwszego Ery Środka – późnym popołudniem, w wyjątkowo wietrzny dzień. Jednak obawiam się, że muszę cię zmartwić; Twoja ciekawość zostanie niezaspokojona, gdyż całe dzieciństwo spędziłem w skórze czarodzieja. Chciałbym móc ją ugasić, jednak nie zdarzyło mi się spotkać wiele małych smoków, a książki zgromadzone przez wielkich czarodziejów z niepojętych mi powodów milczą na takie tematy.
K: Doprawdy nie rozumiem, dlaczego nikt nie zajmuje się takimi tematami. Ktoś powinien się tym zainteresować. Ale… wspomniałeś o postaci czarodzieja, wiem również, że przyjmujesz na codzień postać elfa. W jakiej postaci wolisz poruszać się kiedy masz wybór – elfa, czarodzieja czy smoka?
D: Cóż, to nie jest łatwa odpowiedź. Ostatnimi czasy najlepiej czuję się jako srebrnowłosy elf – postać ta ma dla mnie znaczenie symboliczne, oprócz tego jest kartką, nie dość czystą, a w dodatku lśniącą. Podejrzewam, że wielu ludzi dałoby wiele, aby móc wymazać dawne błędy. Czarodziej zaś posiada mnóstwo atutów, których brakuje elfowi – wszak przeszłość czasem bywa przydatna. Co zaś do smoka… szczerze powiedziawszy, zawsze czuję się w tej postaci nieco niezręcznie, niewygodnie, pomimo tego, jak spektakularną jest. Traktuje je raczej, jako stroje niźli prawdziwe ja, a jaka kobieta podejmie się chodzić codzienne w szpilkach?
K: To dosyć niezwykłe – czuć się niekomfortowo w swojej prawdziwej skórze. Może nie powinnam o to pytać, ale… czy to coś z twojej przeszłości wpłynęło na niechęć do postaci smoka?
D: Myślę, że w dużej mierze to fakt, że zdołałem się już przyzwyczaić do postaci dwunożnej i taki nagły przeskok jest zdecydowanie czymś… innym. Było też kilka incydentów, o których jednak wolałbym nie wspominać, ale zadecydował najpewniej fakt, że inne rasy nie czują się nazbyt komfortowo w towarzystwie smoka; łamanie pierwszych lodów to prawdziwy koszmar!
K: Rzeczywiście, to prawda. Za tak szczerą odpowiedź zostawimy miotełkę w kącie. Jeśli dalej tak będzie to w ogóle nie pójdzie w ruch! W takim razie nie będziemy kontynuować tego tematu. Wróćmy do milszych rzeczy. Czym aktualnie się zajmujesz w Menaos?
D: Menaos? Cóż, staram się pomóc komu mogę, a przy okazji odwiedzam kilku starych znajomych; choć okazuje się, że i na nowych nigdy nie jest za późno. Moja uwaga skupia się ostatnio niemal w pełni na pomocy pewnej przeuroczej alchemiczce w przejściu przez trudności, których ten świat jej nie szczędzi. Mam nadzieję, że uda się nam razem wywalczyć dla niej chwilę beztroskiego spokoju, gdy będzie mogła w pełni oddać się swej pasji.
K: Na koniec mam do ciebie jedno ostatnie pytanie. Czy chciałbyś przekazać coś mieszkańcom Menaos? Jakaś rada odnośnie tego co mogliby zmienić w swoim pięknym mieście?
D: Oh… Cóż, uważam, że takie rady trzeba udzielać ostrożnie; gdy chce się coś zmienić, bardzo łatwo jednocześnie to zniszczyć. Jednak co do mieszkańców Menaos… chciałbym, aby ich przykład i otwartość szły w świat, nie tylko w przypadku spraw rasowych, ale także wszelkich innych różnic. A jeżeli chodzi o was samych… cóż, mam nadzieję, że będziecie w stanie wkrótce docenić piękno ukryte pod kilkoma warstwami tatuażu, tak jakoż i ja. Niech się wam powodzi i żyje szczęśliwie.
K: Dziękujemy za piękne rady i za ten wywiad. Zanim jednak na dobre się rozstaniemy mam jeszcze jedną małą prośbę. Skoro potrafisz posługiwać się magią, a ja mam bezużyteczną miotłę to może… mógłbyś spełnić jedno moje małe marzenie? Zawsze chciałam przelecieć się na miotle. Pomożesz?
D: To była czysta przyjemność. Oh… oczywiście! Sprawienie, aby lewitowała, nie powinno być żadnym problemem!
Udało się. Ze złotą radą Dérigéntirha w głowie odleciałam z parku na zaczarowanej miotle, zostawiając uczynnego smoka niczym nieruchomą, magiczną statuetkę, malejącą w dole.
Kronikarki: Hashira i Kerhje