Nadstaw uszu Alaranio!

W dzisiejszym Dodatku prezentujemy Wam jednoodcinkowe streszczenie historii centaurzycy Cerriny i intrygującej kotołaczki Sairy, a także bardzo nietypowego, a jednocześnie tak charakterystycznego dla swojej rasy krasnoluda Imperiusa. Już więcej ani słowa, oddajemy głos naszej narratorce Kanie. Miłej lektury!

(Wszelka awangarda gramatyczna była zamierzona 😉 )

Krótka, a intensywna przygoda Cerriny i Sairy (a także, przez pewien czas, Imperiusa). Właśnie zamknięta, więc może warto zapoznać się z nią, by móc później śledzić ich dalsze poczynania!

Wszystko dzieje się na rozległych terenach Opuszczonego Królestwa. Dzień jest pochmurny i nieco deszczowy – zmęczona podróżą centaurzyca Cerrina znajduje niemalże w szczerym polu tawernę ,,Pod dębem”, co zaskakuje ją o tyle, że wspomniane na szyldzie drzewo nigdzie w okolicy nie rośnie (co jest niemalże w ogóle nieistotne dla fabuły, ale mi się strasznie spodobało!). Karczmarzowi za to nie podobało się, że koń (za którego, przez twarz oblepioną mokrymi włosami, wziął Cerrinę) wchodzi do jego przybytku. Pomyłka ta szybko została wyjaśniona, a kobieta nie zamierzała się obruszać, a zamiast tego wśród rozbawionych gości zaczęła szukać wolnego stolika. W pewnym momencie jednak postanowiła zareagować na ciągłe zaczepki i błockiem z ogona chlasnęła w gromadkę dowcipnisiów. To była kolejna rzecz, która właścicielowi nie przypadła do gustu. Mimo nie najgorszego (jak na centaura) początku, kobieta ostatecznie została wygoniona z powrotem na deszcz. Była jednak uparta i w pełni gotowa na odpoczynek, skorzystała więc z planu awaryjnego, który pojawił się całkiem nagle, gdy zobaczyła stajnię będącą częścią karczmarskiego gospodarstwa. Kto wie, gdzie tak naprawdę byłoby centaurowi lepiej. Choć na początku było to oczywiście przykre, że musiała ulokować się na sianie, w budynku przeznaczonym nie dla istot o wyższej inteligencji, a zwierząt. One jednak bywały często nawet lepszym towarzystwem. Ale jak się okazało – nie jedynym na daną chwilę, w tej konkretnej stajni. Gdzieś głębiej, nieco ukryta przed spojrzeniem kopytnej, czaiła się kotka. Właśnie polowała na szczura, kiedy wtargnięcie Cerriny spłoszyło go i przerwało jej pracę. Kotka nie była jednak zwykłym kotem, a zmiennokształtną, która pomieszkiwała w budynku od pewnego czasu, pracując jako wykwalifikowany myszołap (a czasem kelnerka w gospodzie), widząc więc centaurzycę, postanowiła zagadać. Przybrała swoją człowieczą formę i pokazała się. Szybko nawiązało się między nimi porozumienie i przez pierwsze chwile rozmawiały o nagich biustach. A właściwie o jednym – Cerriny – bo chcąc wysuszyć swoją przepaskę, zdjęła ją i powiesiła na widełkach. Fajny początek! Później niestety aż tak zabawnie nie było. Do gospody, w której w międzyczasie zasiadł krasnolud Imperius, wtargnęło czterech łowców, oznajmujących, że ścigają kobietę-centaura. Gospodarz, omamiony wizją opłaty za informacje, stał się aż nazbyt chętny do pomocy, nie posiadał jednak wszystkich danych. Był pewien, że szukana już dawno sobie poszła i to też oznajmił mężczyznom. Na (nie)szczęście dla wszystkich, w ostatniej chwili wbiegł jego młodociany syn i wygadał, że przed chwilą zobaczył ją w stajni. (Mimo iż na cały wątek dostał tylko ten nieszczęsny fragment i tak zdążyłam go polubić. Czuję bijącą od niego niewinność!). Nagle wścieknięty gospodarz ruszył razem z łowcami we wskazane miejsce (chyba bał się, że Cerrina zrobi coś jego koniom), a Imperius pofatygował się za nimi słysząc, że chcą rzucić się na bezbronną kobietę. Akcja nabrała tempa. Czterech mężczyzn wparowało do stajni i od razu postanowili rzucić się na obie panie – jeden oberwał od Sairy sztyletem w oko, drugiemu atak na nią nie udał się za sprawą Cerriny, dwóch kolejnych wykorzystało okazję i rzuciło się na leżącą centaurzycę, ogłuszając ją. Wtedy nadbiegł Imperius i powalił tych drani, sam jednak dostał z kopyt od spłoszonej koniowatej i wyleciał ze stodoły wpadając na gospodarza. W tym czasie siano zajęło się ogniem z pochodni, które geniuszowaci łowcy rzucili na stogi. Goręcej, szybciej i chaotyczniej być chyba nie mogło! A mimo tego wszystkiego zamiast od razu zwiać, Cerrina zaczęła wypuszczać z boksów konie, prosząc o pomoc Sairę. Razem uporały się z tym dość szybko, i dobrze, bo miały niewiele czasu – jeszcze chwila, a zostałyby pochłonięte przez płomienie. Tu jednak atrakcje się nie kończyły – gospodarz wstał spod krasnoluda i wszedł do środka klnąc na nie i grożąc, za co spadła na niego belka ze stropu. Nie, nie – przeżył. Po prostu kobietki musiały wyciągnąć i jego, zanim wreszcie mogły uciec (tak z budynku jak i okolicy). A zwiać musiały, bo zostały oskarżone o podpalenie i lada chwila mógł ruszyć za nimi pościg złożony z całkiem licznych gapiów i przyjaciół mężczyzny, którego co prawda uratowały, ale chyba nie za wiele go to obchodziło. Pognały w stronę lasu, gdzie dyskutowały przez chwilę. Kopytnej trudno było poruszać się wśród drzew po zmroku, ale kotołaczka utrzymywała, że niedługo ją wyprowadzi i wskaże bezpieczne miejsce, gdzie pościg za nimi nie dotrze. Pozostały więc razem i kontynuowały zwiewanie, a kiedy wyszły z lasu, Saira przesiadła się na grzbiet centaurki, by mogły wykorzystać całą jej szybkość. I tak, po pełnym niebezpieczeństw biegu po ciemoku, dotarły do skałek, gdzie ponoć żyły potwory. Ponoć, bo Saira bywała tam już nie raz i wiedziała, że czegoś takiego tam nie ma. Ludzie za to nie odważyliby się tam za nimi podążyć. Wszystko wyglądało idealnie, lecz koniowata miała wątpliwości. Coś jej się nie podobało w otoczeniu i wkrótce jej towarzyszka zaczęła odczuwać to samo. Nim zdołały odnaleźć dla siebie bezpieczną kryjówkę, usłyszały przeraźliwy ryk, każący im jednak chociaż na chwilę uwierzyć w straszliwe bestie żyjące w tym miejscu. Przestraszone, niechcący rozdzieliły się i uciekły w zupełnie różnych kierunkach, by już się potem nie odnaleźć… Ale przeżyły!

I tak oto skończyła się wspólna przygoda kotołaczki i centaurzycy. Gdzie los popchnął je dalej? Tego dowiecie się tylko sami, śledząc ich poczynania w alarańskim świecie pełnym niebezpieczeństw i magii.

Hashira i Kerhje