Kategoria: Donosiciel

Bo czy musi być okazja?

Bądźmy szczerzy – czy potrzebny jest pretekst by dowiedzieć się co słychać u innych? Oczywiście, że nie! A w każdym razie my nie potrzebujemy ani szkoły, ani wakacji, ani świąt, ani zmiany pogody – i bez tego w Donosicielu dowiecie się co w trawie piszczy. Zapraszamy do lektury! 

Ocean Jadeitów

„Kvaser to ma wejście – jak morski bóg albo pewien starzec z laską i dwiema kamiennymi tablicami wyszedł na brzeg z rozstępującego się przed nim morza. Wcześniej prawie utonął, bo pływakiem jest kiepskim, a mokre zimowe ubrania ciągnęły go na dno, ale nie wnikajmy… Teraz pora, aby odnaleźć resztę grupy, choć czarodziej nie może mieć pewności, że wylądowali na tej samej wyspie. Całe szczęście tak się właśnie stało – Kelsier, który wylądował gdzieś w środku tropikalnego lasu już ruszył na poszukiwania towarzyszy, Ijumara zaś… Sieje panikę. Ale to dobrze, łatwo będzie ją znaleźć! Tylko pytanie kto trafi na nią pierwszy – towarzysze czy tubylcy… I co z tego wyniknie.”

~KiS(s)

Turmalia

,,Strażnik Doriatu i banda kotołaków, na których wypadł z portalu, powoli zacieśniają więzi – albo raczej wymieniają tłumaczenia. Fringharn mówi Karakalom co to jest Doriat, a oni tłumaczą mu, że nigdy o tym nie słyszeli. Zagubienie w pełnej krasie. Na szczęście ktoś wpadł na pomysł, by powiedzieć przybyszowi, że są teraz w Alaranii, że to kontynent, a Turmalia to jednak nie wieś – i nie ma tu miejsc, które im wymienił. Jak zareaguje chłopak, który nie tylko myślał, że Mansun i jego kompani padli ofiarami deformującej klątwy, ale i dziwił się elfim uszom Lantella? Elfim uszom! Czy poradzi sobie w świecie, gdzie nie tylko rogi, uszy i ogony, ale i skrzydła nie są wcale rzadkością?”

~ KiS(s)

Wyspa Lariv

„W Zajeździe u Lucy’ego jak zawsze nie brakuje interesujących gości. Jednym z nich jest samozwańcza mama Kaikomi i jednocześnie teściowa Lucy’ego – Irminia – która ze swoim prawie-zięciem kocha się nienawidzić. Z wzajemnością! Drugim ewenementem – może nawet ciekawszym – jest chłopak podejrzanie podobny do właściciela zajazdu, którego ciekawość może konkurować tylko z tym jak dziwne ma on imię – Nikodem. Kto to widział? On jednak nie ma z tego powodu żadnych kompleksów i jak już wcześniej udowodnił, nie ma też skrupułów by z rozbrajającą bezpośredniością dostać to, czego chce. Na przykład zostanie synem Lucy’ego… Czekaj, co?! „

~San

Popatrzmy od innej strony:

 ,,Zastanawialiście się kiedyś jak to jest kiedy małżonek odpowiada za wszelkie zakupy? Tak właśnie jest u Wassley’ów – Lucy w końcu prowadzi biznes; pisze rachunki, przegląda księgi, załatwia dostawy – kiedy coś wpadnie mu w oko, wyciąga ciężko zarobione pieniążki i targuje się tak, by wydać jak najmniej, a najlepiej jeszcze trochę dostać. I tym razem trafiła się okazja – młody niewolnik w pakiecie ze wściekłością teściowej, która pragnie chronić Kaikomi przed takim jednym bezczelnym, białowłosym typem… no to teraz ma ich już dwóch! Szybko podjęta decyzja i przeliczone korzyści. Albinotyczny młodzieniec i starsza jego wersja w postaci wilkołaka zdają się być wyjątkowo zgodni. Już nawet podali sobie ręce! Tylko… czy byli świadomi, że w ten sposób syrenka zyskała pasierba dwa lata młodszego od niej!? 

(Irminia będzie zachwycona).” 

~ Kana

Valladon

„Choć Brenna i Syntiel poznali się w dość wyjątkowych okolicznościach – podczas ucieczki przed zbirami, którzy chcieli odebrać aniołowi pewną bezcenną księgę – wygląda na to, że tych dwoje raczej nie podąży razem wspólną drogą. Nie pomogła przeżyta razem przygoda, nie pomogła spędzona razem – ale po bożemu! – noc w karczmie. Syntiel jasno oświadczył, że ruszają każde w swoją stronę, a on na pożegnanie ma dla Brenny jeszcze jeden dar – wiedzę o miejscach, do których mogłaby podążyć.”

~KiS(s)

Szlak Ziół

,,Obozowisko zakładane na noc kojarzyło się z odpoczynkiem, jedzeniem i siedzeniem przy ognisku – i właśnie to wszystko mieli zamiar zrobić Cain, Lotta, Conan i Jeremy, którym opiekował się ten ostatni. Cain zaoferował, że przejdzie się po okolicy i zbierze drewno na ognisko, gdy razem ustalili, że ma być ono elementem ich małego obozu. Nie dość, że szybko okazało się, iż okolica jest bogata w mniejsze i większe gałęzie, to ogień i tak będzie rozpalony magicznie, więc czarodziej nie musiał też sprawdzać każdego drwa pod względem tego, czy jest ono odpowiednio suche. Gdy wrócił (i, prawdopodobnie ku uciesze Lotty, postanowił rozpiąć płaszcz, ukazując ukrytą pod nim koszulę) okazało się, że w pobliżu palą się inne ogniska, co zresztą zauważyła właśnie Lotta. Cain wyraził swoje zdanie na ten temat, podpowiadając też pozostałym, że uważa ich wszystkich za silną grupę, a później zaproponował im umilenie sobie wieczornego posiłku rozmową… Podróżnicy albo bandyci – takie były jego przypuszczenia na temat ognisk, które były źródłem dymu, który mogli obserwować. W końcu nie mógł wiedzieć, że tak naprawdę siedzą przy nich najemnicy, którzy ciągle podążają ich tropem.”

~ Samiel

Pustynia Nanher

,,Przygód w pułapce czasu (i miejsca) ciąg dalszy. Seviron i Hashira uświadomili już sobie nie tylko to, że miejsce to jest prawdopodobnie magicznie wypaczone tak, że więzi wszystkich, którzy tu wkroczą, ale też to, że prawdopodobnie nie są tu sami. Kapłani już kilkukrotnie przyłapali się na tym, że widzieli zarys cienia jakiejś istoty, a wcześniej słyszeli też trzask zniszczonych „szklanych” filarów (jeden z tych zniszczonych nawet zbadali, a Hashira postanowiła wziąć sobie jego fragment na pamiątkę). Teraz do tego wszystkiego doszedł jeszcze regularny dźwięk, który przypomniał kroki dużego stworzenia, jednak zostawili to wszystko w tyle, gdy tylko zaczęli iść przed siebie. Ostatecznie i tak skończyli w tym samym miejscu, właśnie wtedy też uświadamiając sobie, jaka jest prawdziwa natura tego miejsca. Seviron zaproponował nawet kolejne kroki, które mogliby podjąć, ale… Czy Hashira się na nie zgodzi i, czy jej towarzysz może mieć rację co do tego, że w świecie astralnym mogliby znaleźć jakieś wskazówki? Co do samego stworzenia. Skąd się tam wzięło? Powstało w tym samym momencie, w którym to miejsce zostało poddane wpływowi magii? A może w jakiś sposób przywędrowało tu później?”

~ Samiel

Arturon

„Dżariel i Nuka w swoich polowaniach na diabła natrafili na ślepy zaułek – ostatni ślad, jakim podążyli, poprowadził ich do miejsca, które miało być kryjówką piekielnika, a okazało się puste. Dalsze szukanie po omacku nie miało już jednak sensu, więc panowie zdecydowali się na postój i rozmowy przy ognisku. A że atmosfera sprzyjała wyznaniom, Dżariel w końcu przyznał się do swojej miłości do królowej Delii… Biedny Nuka, nie wiedział, że jego niedowierzanie zostanie źle odebrane jako obraza i spotka się z prawym sierpowym anioła broniącego czci swojej damy. Jak dobrze, że później już wszystko sobie wyjaśnili w cywilizowany sposób – przecież to tylko nieporozumienie.”

~KiS(s)

Burdana

„Ghule! Ghule zaatakowały księcia Elenaela i Nanirię oraz ich towarzyszy. Walka jest straszna! Centaur Rastab zginął, zabierając jednak ze sobą swojego oprawcę, kot Archibald został ciężko ranny próbując ratować Nani. Ona oczywiście pośpieszyła mu na ratunek, uzbrojona w gałąź. Teraz jednak sama jest w opałach, bo nie ubiła bestii i ta – ogłuszona – poluje na nią! Jak dobrze, że na miejscu był Elen, który wkroczył w odpowiednim momencie i pozbył się potwora. Teraz można wylizać rany. „

~KiS(s)

Dalekie Krainy

„Na Wielkiej Pustyni Słońca zaś panują tematy rodzinno-uczuciowo-wyznaniowe. Nahír swoim dziwnym zachowaniem (skąd u niego taki gruby głos i dziwnie świecące oczy?) sprawił, że Ermida musiała szybko znaleźć temat zastępczy, by poznany w karawanseraju poeta nie zadawał niewygodnych pytań. Opowiedziała mu jak nietypową rodzinę stanowią Pustynne Ptaki, a zapytany o swoje życie rodzinne Kinalali jak zawsze się rozgadał wspominając o tym, że jego rodziną są najbliżsi przyjaciele (Funtko, pozdrawiamy!), że szuka swojego ukochanego, a dzieci mieć nie może… Nieopatrznie i nazbyt enigmatycznie wytłumaczył się, że taki urok jego rasy. No właśnie – a jaka to była rasa? Nahír na pewno się tym zainteresuje!”

~KiS(s)

,,Może ktoś ma ochotę na cięższe i bardziej mroźne klimaty? Jeśli tak może zobaczyć czym kończą się porachunki z gangiem. Freyr i Dayanara zostali niewolnikami odesłanymi do budowy rezydencji na mroźnym pustkowiu. Zamknięci w sieci korytarzy wraz z innymi nieszczęśnikami próbują się jakoś odnaleźć – w ciemności i nieprzyjaznym środowisku. Tam, gdzie będą musieli walczyć o swoje miejsce w hierarchii – bo tylko zwycięzcy mogą dostać się do ciepłego, termalnego źródełka i na chwilę zapomnieć o chłodzie.”

~ KiS(s)

Arrantalis

„Na królewskim dworze w Arrantalis miłość kwitnie w najlepsze. Eryk – młodzieniec, w którym zadurzyła się księżniczka Evangeline – jeszcze na tym samym balu, na którym się poznali, znalazł sposób, by wymknąć się z nią na plażę i móc porozmawiać bez świadków. Przyzwoitka jednak znalazła się sama – pod postacią orła należącego do Delii, Pioruna. Ptak nie pała póki co sympatią do adoratora księżniczki, ale jego to nie zraża – ma pretekst, by poopowiadać o swoich pupilach. Może ten chłopak faktycznie jest odpowiedni dla księżniczki?”

~KiS(s)

Pierwszy dzwonek!

Stare przysłowie Eravallów głosi, że człowiek uczy się całe życie, a i tak głupi umrze. Przekonajmy się, czy jest w tym stwierdzeniu prawda, skoro nadszedł ten czas, w którym wielu z nas naukę zaczyna albo wkrótce zacznie. Co tam słychać u naszych Bohaterów? Kto się czegoś nauczył, a kto wolał… pójść na wagary? 

Szepczący Las

“Szepczący Las otwiera swoje podwoje i odkrywa tajemnice! Zejdźcie razem z Deidre do podziemi mrocznej, prastarej świątyni, która została brutalnie wyrwana na powierzchnię przez złego maga Mehlara. Pragnący nieograniczonej potęgi mężczyzna zaatakował chroniący pradawną magię las, przedzierając się prosto do wnętrza podziemnego labiryntu. Towarzyszy mu Valerian, opętany mocą, która odbiera mu zdolność samodzielnego myślenia. Wilkołak jest jedynie ślepym narzędziem, nie baczącym na własne rany. W końcu docierają do serca zapierającej dech w piersiach jaskini, wypełnionej drzewami, krystalicznymi źródłami i fantastycznymi stworzeniami. Tam znajduje się Mörskrik, artefakt, który zapewnia Szepczącemu Lasowi harmonię i życie. Jeśli Mehlar położy na nim łapy, będzie mógł stworzyć najpotężniejsze ludzko-zwierzęce hybrydy. Odebranie zaklętego w drewnianą maskę przedmiotu nie jest jednak takie proste! Po najlżejszym dotyku nokautuje on nieszczęsnego zmiennokształtnego oraz jego pana i przybiera kształt potężnego jelenia o niepokojącej, ludzkiej twarzy. Ogrom stworzenia jest oszałamiający! Czy uda się go ułagodzić i zachować kruchą równowagę Szepczącego Lasu? A może przebudzenie strażnika Mörskrika zwiastuje zagładę dla wszystkich jego mieszkańców?”

~Hashira

Księstwo Karnstein

,,Czarownica Mereve mogłaby wiele przekazać Hiramowi – chociażby pomóc mu dowiedzieć się z jakiego świata pochodzi i co zapisane było w jego zniszczonym dzienniku. Jednak choć Wiedźmy są mądre, bywają też straszne i trudne do zrozumienia – Hiram poddał się przy tej próbie i za szybko ocenił pomagającą mu kobietę. Nie zdążyła nawet odprawić dla niego rytuału… czy ktoś inny będzie umiał posłużyć mu radą? I co teraz zrobi Mereve, której znowu odpłacono się niewdzięcznością?”

~ KiS(s)

Jadeitowe Wybrzeże

„Nauka czy… nauczka? Do niedawna pięcioosobowa grupa podróżników – Ijumara, Kvasir, Kelsier, Callisto i Thor – eksplorowała tajemniczą lodową wyspę, zamieszkałą przez przeklętych, nieumarłych piratów i jakiś tajemniczych żywych mieszkańców, z którymi nie zaczęli zbyt dobrze znajomości… Przez to zostali wyproszeni w sposób dość kategoryczny – wyrzucono ich przez portal. Callisto z Thorem nie mieli nic do gadania, pozostała trójka zaś może i miała, ale z tej opcji nie skorzystała, więc zdecydowano za nich. Teraz wylądowali na tropikalnej wyspie… a w każdym razie pani kapitan wylądowała. Czy jest na niej sama? Czy odnajdzie swoich towarzyszy i wróci z nimi na Kaprys? No i do kogo należą te bursztynowe oczy, które śledzą ją z oddali?”

~KiS(s)

Tymczasem, na innym końcu wyspy:

„Kelsier, Ijumara i Kvaser – chociaż ten ostatni nadal przebywa w magicznym portalu – trafili na kolejną wyspę. Jest ona zupełnym przeciwieństwem tej, na której znajdowali się wcześniej. Drzewa i ziemia pokryta śniegiem, ustąpiła miejsca tropikalnej roślinności, a zimne powietrze zamieniło się miejscami z gorącym (przez które bohaterowie zmuszeni zostali do zmiany ubioru). Pech chciał, że wylądowali w innych częściach wyspy i każdy radził sobie z tym inaczej – Ijumara była przerażona, a Kelsier starał się zachować spokój i czym prędzej ruszyć się, aby dowiedzieć się, co to za miejsce i, może, znaleźć też kogoś żywego albo przynajmniej ślady tego, że okolica nie jest bezludna. Krajobraz zmienił się, jednak nie oznaczało to, że niebezpieczeństwo przestało na nich czyhać. Co prawda, było nim też to, że znaleźli się w – jak na razie – nieznanym sobie miejscu, ale tak samo niebezpieczne mogły okazać się dzikie zwierzęta tu żyjące, a także właściciele oczu, którzy z ukrycia obserwowali panią Kapitan.”

~ Samiel

„Choć początki znajomości Ziharrii z kontynentem alarańskim nie były najlepsze, to jednak po zostaniu uleczoną z okropnego bólu przez brata przyrodniego Nutrii, Momo, przemieniona zaczęła doceniać piękno świata wokół i towarzystwo, w jakim się znalazła. Pochwyciwszy nitki losu rozpostarte wokół oraz wielkiego smokołaka, Øry, który w jakiś niewyjaśniony sposób stał się opiekunem niezbyt rozsądnej dziewczyny, zaprowadziła całą kompanię w miejsce, w którym wszyscy będą w stanie zjeść dobry posiłek, nawet gryf wspomnianego wyżej łuskowatego. Czy jednak pozorny spokój nie okaże się skrywać czegoś, czego żadne z nich nie może dostrzec? I czy dobry nastrój Ziharrii, odbijający się dosyć pozytywnie dla wszystkich wokół utrzyma się długo, czy też kompania znowu znajdzie się na niełasce jej kapryśnej natury?”

~Dérigéntirh

Demara

“Przeznaczenie nieubłaganie ciągnie w swoją stronę Smillę, Keirę oraz Sapphire. Dwie towarzyszki wyciągają ze starego alchemika informacje o niesamowitym artefakcie, będącym w posiadaniu szefa miejskiej mafii. Szalony starzec nazywa go “okiem z płomieni” i proponuje im włamanie do skarbca Arvallio. W tym samym czasie eugona, odwlekając nieco wypełnienie narzuconego przez klątwę zadania (wystarczy tylko ignorować płomienie w głowie, naprawdę – to nic wielkiego!) zatrzymuje się w karczmie na kilka kieliszków wódki (albo całą butelkę). Przypadkowo słyszy wymianę zdań, w której ktoś opowiada o tajemniczym artefakcie, mogącym zdjąć każdą klątwę. Co to za problem, że należy do jakiegoś ważnego człowieczka? Wiedzione wspólną myślą, trzy potężne i skrajnie różne od siebie kobiety pomału zbliżają się w stronę nieuniknionego…”

~Hashira

“Zakryjcie oczka, bo oto w zaklętym Dworze dzieją się nieprzyzwoite rzeczy! Lord bez koszuli wzywa do siebie Makę… Jednak to nie to o czym myślicie! W badaniach Fobosa nastąpił wreszcie przełom – opracował olejek z dodatkiem dracenii, który być może zaleczy wciąż jątrzącą się ranę na plecach. Z powodu potężnego bólu potrzebuje pomocy kotołaczki, by precyzyjnie nałożyć lekarstwo. Kobietka (poza speszonym spojrzeniem) wnosi do pokoju również naręcze książek, w tym jedną wyjątkowo istotną – traktującą o właściwościach wampirzego ciała. Czy lord, będący w tym temacie ignorantem z wyboru, dowie się dlaczego rana po płonących drzazgach nie chce się goić? A może dzięki lekturze pozna również nieco lepiej siebie? Niestety nie tylko on ma taką możliwość, gdyż spotkany w bibliotece Inspektor zauważa tytuł, nim kotołaczce udaje się go schować. To budzi w nim pewne podejrzenia. Przystojny przedstawiciel prawa nie wie jednak, że niebawem stanie się to najmniejszym z jego zmartwień – w mieście pojawia się tajemniczy lalkarz, który przy pomocy magii morduje córkę piekarza…”

~Hashira

Fargoth

„Gadriel dalej mąci. Choć na razie wygląda na to, że intencje ma dobre… A w każdym razie nie ma złych. Chce tylko potrenować z Rakel szermierkę, korzystając z okazji, że Lucien jest zajęty kwestiami ożenku i przebywa w Otchłani. Przy okazji na swój pokrętny sposób uczy również ją – rzucając sarkastyczne uwagi i wytykając błędy. Oboje z pewnością wyciągnęliby z tego jakieś korzyści… Gdyby nie nagły powrót Luciena, który gdy tylko zobaczył rozgrywającą się na jego oczach walkę, wtrącił się i skrzyżował ostrza z młodszym bratem. Tych dwoje nigdy za sobą nie przepadało, to może się naprawdę źle skończyć… „

~KiS(s)

Równina Drivii

“Czasami nawet diabeł zasługuje na możliwość kontemplowania okoliczności przyrody. Nick i Rammi zatrzymują się nad jeziorem Doren, by nazrywać mięty i rozbić obóz. Elf dzielnie stawia czoła pokrzywom, a piekielny w myślach porównuje czerwone tafle wody do krajobrazu swojego domu. W końcu podróżnik proponuje mu, by położył się obok niego i wspólnie popatrzył w chmury, próbując nadać im kształt. Gdyby to w Piekle widzieli!”

~Hashira

„Po rozprawieniu się z pierwszym przeciwnikiem w tunelach – z wielką skolopendrą, mającą w dodatku ogon skorpiona – Jon szybko ruszył przed siebie, nie chcąc sprawdzać, co też znajduje się we wnętrznościach stworzenia. Sargybinis – kamienny smok, który zadał ostateczny cios potworowi i sprawił też, że brzuch stworzenia się otworzył – także postanowił iść za łowcą dusz. Jedynie nord Reinar pozostał w tyle, grzebiąc w bebechach skolopendry, ostatecznie wyciągając stamtąd coś, co przypomniało metalowy pojemnik, który Jon jeszcze na powierzchni znalazł przy jednym z zabitych diabłów. Poszli dalej i nie minęło wiele czasu, gdy nord dogonił ich. Przy okazji natknęli się też na stado nietoperzy, którym musieli zejść z drogi. Doszli do wniosku, że coś musiało je wystraszyć i, że na pewno nie byli to oni… Ciekawe, co też czeka na nich w głębi tuneli, w cieniu, do którego nie sięga czerwonawe światło padające z ręki demona, którego wcześniej przyzwał Jon? „

~ Samiel

Góry Druidów

,,Funcia zawsze była dobrą uczennicą – w sumie była głównie uczennicą. Magii, biologii, malarstwa… aż postanowiła uciec i dowiedzieć się nieco więcej o świecie. Dzięki temu teraz, w zaciszu górskich lasów, a z pomocą niewinnie słodkiego Mniszka, musi uczyć się… własnego smoczego ciała. Och – i jak ubrać smoka, który nawet w ludzkiej postaci jest hermafrodytą. Tak kończy się kąpanie ze smoczym towarzyszem w sadzawce – on staje się człowiekiem, a ty masz szyję dłuższą od swojej nogi. Musisz też wymyślić jak znaleźć dla niego męskie gacie w środku głuszy. Czy Mniszek, leśny dozorca także wyciągnie z tej zamiany jakieś wnioski? I czy są w końcu wszyscy uczniami czy każdy z nich to jednak taki trochę profesor chaosu?”

~ KiS(s)

Ekradon

,,Iaskel jest już doświadczonym medykiem – Silea zaś mądrą driadą. A jednak stanęła przed nimi zagadka, której nie potrafią rozwiązać – przybywszy do Ekradonu nadal próbują dowiedzieć się czegoś o dziwnym zaklęciu i zniknięciu Hessana. Czy są jednak gotowi na swojej drodze spotkać ucznia tak niepojętnego, że ciarki po plecach przechodzą (zwłaszcza jeżeli wgryzie się w jednego z nauczycieli)? Oto do miasta przybył też Daro, wampirek gotowy… nie wiedzieć co właściwie tam robi. Lecz może jest powiązany z tajemnicą, która i ich tam przywiodła? Kto wie… na pewno nie on.”

~ KiS(s)

Opuszczone Królestwo

„Po niedawnej potyczce z diabłami i pokusami, Sitrina postanowiła zabrać nową znajomą, Esmeraldę na odprężający wieczór i noc w Ostatnim Bastionie. Zapewniając demonicy gorącą kąpiel, kobieta udała się na polowanie na niebiańskie poduszki, co też zakończyło się spektakularnym sukcesem – zwłaszcza, że czarnowłosa padła na nie i zasnęła, zanim Sitrina zdołała podzielić się z nią winem i ciepłą kolacją! Następnego ranka jednak pokusa nie dała po sobie poznać urazy, gdyż przywitała koleżankę śniadaniem do łóżka oraz propozycją – spełnienia jednego jej życzenia w zamian za kolację tylko we dwoje. Wojowniczka z innego świata powinna najprawdopodobniej skorzystać z tak przecenionej oferty, gdyż z reguły ceną jest dusza delikwenta. Tylko czego mogłaby taka pragnąć?”

~Dérigéntirh

Szczyty Fellarionu

“Jak pech to pech. Bjornolf, podążając za krasnoludem Armagedonem, dowiaduje się co prawda więcej na temat potwora zamieszkującego kopalnię, jednak odkrywa również bardzo nieprzyjemną prawdę – czerwony kamień, którego poszukuje by uratować swoją wioskę, rzeczona “franca” (jak pieszczotliwie określa ją górnik) zawsze nosi przy sobie. Nic dziwnego, że zadanie to zlecono wilkołaczemu wojownikowi, który nie miał możliwości odmówić! Pragmatyczny Armagedon podsuwa mu pomysł, jak wywabić koszmarę z ukrycia. Jej ulubionym daniem są klonoktyty, szkliste, lekko przydymione kryształy, wydobywane w głęboko położonych szybach. Mackowata istota nie pogardzi jednak przystawką z mięśni i futra, więc wdrażając plan należy zachować bezwzględną ostrożność!”

~Hashira

Efne

„Przyspieszony kurs wyznawania sobie uczuć – taki los zgotowała Rianellowi i Nevaeh Aureola. No bo gdy dwoje dorosłych ludzi mimo oczywistych przesłanek nie jest w stanie powiedzieć co czuje, sprawy w swoje ręce musi wziąć nastoletnia niebianka, z drobną pomocą malarki, która również sprzyja tej parze. A na czym polega kurs? Na tym, by zwabić Rianella do składzika pod pretekstem zdjęcia czegoś z wysokiej półki, później zagonić tam Nevaeh pod groźbą ubrudzenia jej nowej pięknej sukni rękami umaczanymi w czerwonej farbie, a na koniec zamknąć drzwi. I niech się ze sobą dogadają. Choć początek tej rozmowy brzmi bardzo nietuzinkowo – wszak nie każda dziewczyna wyznaje na samym początku, że jej rozmówca widział ją już nago w jej snach… I wcale nie chodzi o to, o czym wszyscy myślicie!”

~KiS(s)

Równina Magenar

,,Rosa dostała już swoją nauczkę – pilna jak zawsze, stawiła się do przyjacielskiego pojedynku i popisowo przegrała z doświadczonym Emigo. Ten jednak był pod wrażeniem jej umiejętności i chyba nawet byłby chętny do zostania mentorem… a już na pewno nie chce kotki zniechęcać. Lecz czy nie zrobi tego przypadkiem wioska, do której dzięki niemu weszli, a w której panują gwara i zasady o których Rosa nie ma najmniejszego pojęcia – w tym reguła uwięzienia jeżeli zechcą opuścić ją bez pozwolenia?”

~ KiS(s)

Góra Przeznaczenia

,,Erremir kiedyś na pewno był uczniem… bo żeby być takim mistrzem wszystkiego potrzeba było sporo nauki. Do niedawna też walczył… w sumie wiele robił, ale obecnie jest chyba na emeryturze. Jak długo? Pewnie byłby gotowy wziąć ucznia pod swój dach, ale może ciekawiej będzie jeżeli to jemu ktoś pokaże coś nowego? Nawet taki doświadczony upadły nie mógł przecież widzieć wszystkiego!”

~ KiS(s)

Słówko na przerwę

To koniec tego opasłego (jak na początek roku szkolnego przystało) wydania! Mamy nadzieję, że natłok charakterów, relacji i fabuł urozmaici Wam czytanie lektur lub wzdychanie w pracy do czasów szkolnych. Pamiętajcie, że biblioteki nadal są z Wami, a w nich – mnóstwo rzeczy, których nikt nigdy nie każe Wam przeczytać! My jednak polecamy, jeżeli nie książki to chociaż nasze wspólne ploteczki – tylko pamiętajcie – czytajcie je SZEPTEM! 

Wiecie, że nowe życie można rozpoczynać nie tylko od stycznia, a postanowienia noworoczne najlepiej podejmować po Nowym Roku? Wiecie, prawda? My to odkryłyśmy całkiem niedawno, choć zwiastuny NOWEGO domagającego się by zaistnieć pojawiały się już wcześniej. Niestety. Troszkę szkoda. Ale z drugiej strony zmiany są niezwykle ekscytujące! Wiemy to my – Hashira i Kerhje – i nie możemy się doczekać efektownego NOWEGO. A ono właśnie nadeszło.

Kochani, czas na zmianę warty, na przekazanie pióra i powiew świeżości. Na przekazanie władzy nad wścibskimi ptaszkami komuś innemu. Komuś, kogo dobrze znacie – z wątków, ale też z Donosiciela. Udzielały się tutaj często i robiły to z lekkością i entuzjazmem. Dlatego uznałyśmy, że w obliczu wymaganych zmian, będą one najlepszymi kandydatkami na… Nowe kronikarki! Przywitajcie cieplutko Kanę i Sanayę, które od tej pory będą Waszymi nowymi kronikarkami.

Życzymy Wam powodzenia, dziewczyny!

Hashira i Kerhje

Szepczący Las

,,W Szepczącym Lesie nowe początki nabrał wyjątkowo wielu wymiarów. Nowa jest znajomość Jorge i Nathanei, nowy jest zakon, do którego trafili, nowa jest też… Sama wampirzyca. Nate w wyniku wypadku straciła pamięć – ma teraz nowe imię i uczy się wszystkiego od nowa. Do tego stopnia, że śmiertelnik przekazuje jej jak to jest być wampirem! Jak dobrze, że miał już do czynienia z jej rasą… Czy jednak jego pomoc na pewno przyniesie dziewczynie pożytek? I… czy to na pewno dobry pomysł, by dać jej pić własną krew?”

~ KiS(s)

Turmalia

,,Czy shłyszhę choś o poczhątkach? Nieobeznany z Alaranią sunbaryjczyk służy swoją historią! I choć Mansun co prawda swoją pierwszą misję na kontynencie wykonał, już wezwany został do kolejnej… i to nie przez dowództwo, a przez malarkę twierdzącą, że jej przyjaciółka została porwana przez fioletową istotę! No to w drogę! Lecz kiedy zgrabnie zebrana ekipa ratunkowa (Optymista, Maruda, Nieśmiałek i Tragarz) wraz z alarańskimi kompanami (nieznającymi miasta Malarką i Tłumaczem) oraz osiołkiem (takim prawdziwym) przeszukują okolice Turmalii, spada na nich (dosłownie) nowy kłopot – Fringharn. Strażnik Doriatu, którego własna alarańska przygoda właśnie się rozpoczęła!”

~ KiS(s)

Fargoth

,,Nareszcie Fargoth! Lucien i Rakel dotarli na targi zbrojeniowe dość… okrężną drogą, bo prowadzącą przez Otchłań, ale co tam, najważniej, że dotarli w jednym kawałku! Udało im się nawet spotkać wśród tłumu uczestników targów swojego znajomego, Remy’ego, który zapisał całą trójkę do gry terenowej. Jednak to nie koniec, bo w Fargoth pojawił się jeszcze jeden stary znajomy. A nawet nie znajomy, więcej, rodzina! Rakel po odłączeniu się od pozostałej dwójki spotkała Gadriela, jednego z braci Luciena, a sam Lucien poznał nowe koleżanki, których zamiary nie były jednak dla nieprzyzwyczajonego do ludzkich zachowań demona jasne… Nic to jednak, nowi znajomi poczekają, gdyż teraz ważniejsi są ci starzy. Konkretniej Remy i to co mógł on mieć wspólnego z mamą Rakel.”

~ KiS(s)

Równina Drivii

,,Nowe towarzystwo Jona i Reinara jest z pewnością niecodzienne. W tunelach dawno opuszczonej kopalni (ale od niedawna zajętej przez Piekielnych), trafił na nich kamienny smok Sargybinis. Panowie mają problem z porozumieniem się i może nie do końca wiadomo co którym z nich kieruje, ale mimo to idą razem przed siebie. Nawet walczyli ramię w ramię z dziwnym podziemnym wijem – czyż nie jest to dobry początek do prawdziwej, męskiej przyjaźni?”

~ KiS(s)

,,Nowe. Nowe życie? Po latach spędzonych na ściganiu zdrajców, Eldrizze w końcu spotyka tego, na którym od zawsze najbardziej jej zależało. Salazar ratuje starą przyjaciółkę i już na wstępie styka swoje usta z jej… Po tym jak potrzebna była pierwsza pomoc. Szok, w jakim są oboje jest niczym bomba, która w każdej chwili może wybuchnąć. Czy Eldrizze bezwzględnie wymierzy sprawiedliwość mrocznemu elfowi jako zdrajcy rasy, czy też pozwoli sobie na sentyment do dawnej miłości?”

~ Kerhje

Hrabstwo Ascant-Flove

,,Vinny hrabią jest już jakiś czas, ale nigdy wcześniej nie zapraszał do pałacu swojej rodziny. Tej nie-ludzkiej. Creighton, były wampirzy arystokrata zjawia się mało chętnie w wielkiej posiadłości… ale czego nie zrobi się dla syna niedoszłej ukochanej. A Mimi, choć widziała już wielu krwiopijców na oczy, chyba doznała małego szoku, bo i duży on i mroczny i jakiś taki wampirzy… ale nie nie, to potulny dżentelmen. Dlatego po wejściu do środka wywołuje nocną panikę, gdy niezapowiedziany (Vinc, miałeś to zrobić!) staje na schodach zaskakując najbardziej rozpiszczaną z dam. No nic, wina i tak spada na hrabiego. I dlatego należy udać się do saloniku, żeby to zapić. Tylko… co pijają w towarzystwie wampir, dhampir i błogosławiona?”

~ KiS(s)

Pustynia Nanher

“Pustynie, choć z pozoru bezludne, nie są spokojnym obszarem. Świadczą o tym nie tylko złodzieje czający się w karawanserajach, ale również niepokojące zjawiska wrośnięte w samą strukturę piasków. Hashira i Seviron, pokrzepiwszy się nocą w oazie, wyruszają w dalszą drogę, za najbliższy cel obierając kapliczkę Krwawej Matki. Nieubłaganie zbliża się również czas, kiedy Kapłanka będzie musiała odprawić Rytuał Plecenia Snów. Na razie jednak na ich drodze staje tajemniczy, wypalony w wydmach krater i las kamiennych kolumn, przepełnionych magią. Z początku wydaje się, że są sami pośrodku czarnego jak noc rumowiska. Jednak czy aby na pewno? I jak mają się z niego wydostać, skoro czas i przestrzeń zaczynają płatać im figle?”

~ Hashira 

Nowa Aeria

,,Po rozstaniu z Mansunem i Vergilem demonica Sherreri wyrusza na nowe podboje! Oh, tylko nie nazywajcie jej demonicą. Naprawdę lepiej nie… mimo rogów i ogona jest przecież mroczną elfką! Nadal. Tylko sprawia wrażenie nieco chaotycznej i dosyć niebezpiecznej. Więc czy można mieć straży za złe, że zaczęła za nią podążać? Pewnie nie, tym bardziej, że chroniąc się przed ich natręctwem elfka wpadła herbaciarni, gdzie Vera, znana wszystkim skrzypaczka, szczęśliwie pomyliła ją z maie… teraz one mają o czym rozmawiać, a my o czym plotkować!”

~ KiS(s)

Tymczasem z perspektywy Very sytuacja wygląda tak: 

“Nowa Aeria po raz kolejny rozbrzmiała słodkimi dźwiękami zaczarowanych skrzypiec, ożywionych delikatnym dotykiem Very Claire Minovy. Widownia, choć nieliczna, zatonęła jak urzeczona nie tylko w uczcie porywających dźwięków, lecz również barw i kształt. Magia, która samoistnie wyrwała się z Sherreri, przeniosła słuchaczy pod iluzoryczne drzewo wiśni, rozkwitające tysiącami kwiatów. Z całą pewnością spektakl, choć krótki, na zawsze pozostanie w sercach wszystkich uczestników.”

~ Hashira 

Ekradon

,,Pierwsza podróż od dłuższego czasu – Iaskel odważył się opuścić swój zielarski sklepik w Kryształowym Królestwie i wybrać z Hessanem na bagna w poszukiwaniu składników; i opłaciło się, bo po drodze natknęli się na Sileę – optymistyczną driadę i jednocześnie znajomą zielarza. Jednak nim Iaskel zdążył sobie przedstawić tę dwójkę Hessan zniknął w tajemniczych okolicznościach oplątany przez czarne pasma zaklęcia. Cel wyprawy zmienił się tak samo jak skład niewielkiej drużyny – żeby dowiedzieć się czegoś o wypadku, elf i driada wyruszyli do Ekradonu. Ale tam czekała ich kolejna niespodzianka… czyżby ktoś potrzebował medyka?”

~ KiS(s)

Opuszczone Królestwo

“Tak blisko, a jednocześnie tak daleko! W zamian za pomoc z nękającymi ich rodzinę przestępcami, Brodie pokazują Vestrze, Cat, Lunie i Velathcie portal prowadzący z piwnicy prosto do Klasztoru Mrocznych Sekretów. To nieoczekiwane odkrycie sprawia, że serca kobiet zaczynają bić szybciej. Nagle znalazły się tylko o krok od uzyskania odpowiedzi na nurtujące je pytania! Muszą jednak powstrzymać entuzjazm do czasu, aż elfka przygotuje obiecany w zamian za pomoc artefakt. To dobra sposobność, żeby wymienić zasłyszane na temat Klasztoru plotki. A jest ich całkiem sporo…”

~ Hashira

“Diabeł w stodole, który wypłynął przy blinach jako temat do żartów, zaczyna przybierać coraz bardziej realistyczne kształty. Mariia, córka gospodarzy, opowiada (przy niewielkiej acz zdecydowanej pomocy Barabasza) o dziwnych zjawiskach, które miały miejsce we wsi przed kilkoma dniami. Zaginięcie przyjaciółki, spalone zboże, wycie w stodole… Pannica z pełnym przekonaniem przypisuje te sprawki siłom nieczystym, choć na ich bezpośredni temat nie chce pisnąć ani słowa. Wujcio zaczyna nabierać podejrzeń, że być może niewinna dziewuszka jest bezpośrednio zamieszana całą aferę. Wspólnie z Lasse i Tioyoą ruszają za Mariią, obejrzeć miejsca “wypadków”.”

~ Hashira

Burdana

,,To chyba nie tak miało wyglądać. W bajkach to elfki są księżniczkami, a centaury dzikusami z lasu, a tymczasem… U Nanirii i Elenaela sytuacja ma się zgoła odwrotnie i to ona jest nieokrzesana, a on szlachetny. To chyba jednak mimo wszystko działa, bo jeszcze się nie pozabijali, a nawet spędzili tę burzową noc w jednym obozowisku, śpiąc a nie łypiąc na siebie nawzajem podejrzliwie. Choć nie byli tak do końca sami – był z nimi wszak kot Archibald, a jak wiadomo koty to bardzo magiczne istoty. Może dzięki niemu tych dwoje dogada się jeszcze lepiej!”

~ KiS(s)

Równina Magenar

,,Rosa spotykała ostatnio sporo nowych osób – tak to jest gdy po raz pierwszy opuści się swoją warownię. Ruszając z Nandan-Ther za swoim mistrzem widziała już wampira, palladyna, a teraz krasnoluda! Emigo służący za ochroniarza pewnemu arystokracie (to ten typ co uwielbia śpiewać tym głośniej im bardziej fałszuje) wpada na kotkę i jej towarzyszy na drodze powrotnej do miasta. A że przewodnik wziął im przed chwilą zniknął to Rosa może się wykazać! Tylko czy na pewno? Przegrawszy treningową walkę z krasnoludem dochodzi do wniosku, że chyba jednak przyda jej się więcej ćwiczeń.”

~ KiS(s)

Irassil

,,W Irrasil trwa święto przesilenia letniego, któremu towarzyszy kilka dni nieprzerwanej zabawy. Maximilaan dostał na ten okres kilka dni wolnego, których nie zamierzał spędzić w domu – podczas wyjścia z kolegami na piwo przypadkiem trafił na nieznajomą dziewczynę, Avellanę. I zupełny przypadek sprawił, że zostali we dwójkę wciągnięci do magicznej gry w szukanie złotych monet ukrytych w różnych rejonach miasta. Nagrody są kuszące, lecz na uczestników czekają liczne niespodzianki. Jakie? To przecież niespodzianka!”

~ KiS(s) 

Dalekie Krainy

,,Zawsze, zawsze tak musi być, prawda? Gdy tylko strudzeni podróżni mogą odpocząć i zamienić z kimś nowym kilka słów, znajdzie się jakiś nikczemnik gotowy wykorzystać nieuwagę. Pojawia się więc złodziej z tajemniczym pakunkiem owiniętym w chustę Ermidy, jest bohaterska próba złapania go przez ideał męskości – Rohana, są też oskarżenia i jest Kinalali. Ten jaśnieje wśród poirytowanych spokojem i troską. Jest i rudowłosy Nahír pewny, że dorośli ze wszystkim sobie poradzą. (Luzik-arbuzik, nikt nikogo nie morduje. A przynajmniej będzie co opowiadać.) Ostatecznie Ptaki pustyni wychodzą z kłótni bez szwanku, choć niestety również bez skradzionej chusty. Zyskują za to coś o wiele cenniejszego – do ich trupy dołącza Kinalali, urzeczony wielobarwnością artystów. Zaś Nahír ma plan, żeby wypytać go o przemianę w złoty pył. Swój plan, i wiele bardziej złowieszczy ma również Wadd, demon zaklęty w duszy chłopca, który zdecydowanie nie polubił poety.”

~ Hashira i Kerhje 

,,Na Morzu Cienia zerwał się sztorm. Taflę wody pokryją trupy marynarzy, ale to nic w porównaniu z tragedią rozgrywającą się kilka kilometrów pod wodą. Dwie siostry stoją po dwóch stronach wrogich armii. Rheyaen godzi się na pertraktacje, a Ophelia myśli, jak nie zostać nazwaną zdrajczynią przez ktorąkolwiek ze stron i odzyskać miłość siostry. Wydawałoby się, że jest szansa na pokojowe rozwiązanie, jednak nie sposób opanować żądnych zemsty wyrzutków. Nie czekając na powrót Rhey krwawa masakra zaćmiła umysły obu stron. Głębia ruszyła do boju. Zaczęło się.”

~ Kerhje

Słówko na koniec (i początek)

Tym wydaniem witamy Was, nasi drodzy Czytelnicy i dziękujemy zarówno Wam, jak i poprzednim Kronikarkom za zaufanie i możliwość tworzenia tej nietuzinkowej kroniki. Obiecujemy, że postaramy się plotkować o Was tak jak należy – z uporem i oddaniem sensacyjnym fantazjom! Grzecznie i gorąco prosimy też o wsparcie, zarówno w postaci komentarzy (będziemy sępić), jak i opinii, sugestii i oczywiście nowinek Waszego autorstwa! Śledźmy się nawzajem i przekazujmy nowinki z ust do ust! No, niekoniecznie dosłownie… Tak czy inaczej meldujemy się i do zobaczenia za dwa tygodnie w kolejnej części Donosiciela!

Kana i Sanaya 

Smakosze i starzy wyjadacze alarańskich pyszności!

Schodźcie się z gór i dolin, lasów, miast i pustkowi, bo oto nadchodzi Dzień Absolutnej Wyżerki, Tłusty Czwartek dla naszych nowinek!

Jak mówi stare porzekadło: „Powiedział Vinny, że dziś Tłusty Czwartek, a Mimi uwierzyła, dobrych pączków nasmażyła.”  Dajemy Wam talerz pełen niesamowitości, obsypany słodkim pudrem magii.

Smacznego!

Szepczący Las

„Możesz spędzić w Menaos tysiąc nocy i ani jedna nie upłynie spokojnie… To powiedzenie potwierdza się po raz kolejny, gdy skradamy się cichutko za plecami dwójki uciekinierów, ukrywających się w stajni. Stayer i Saira byli zmuszeni uciekać, gdy niekwestionowana celność łucznika ściągnęła na niego złość pokonanych w zawodach najemników. Niektórzy po prostu nie potrafią przegrywać! Kotołaczka pomogła mu w ucieczce, jednak teraz zmuszeni są poczekać aż emocje opadną i będą mogli bezpiecznie wyjść na zewnątrz. Co czeka ich po opuszczeniu stajni? Czy kłopoty, jak w starym porzekadle, czekają aż zapadnie zmrok?”

~H&K

Jadeitowe Wybrzeże

„Cóż za uroczy piknik urządziła sobie tamta grupka! Ciasteczek, tortów i pączków co prawda nie mają, ale za to różnorodne owocki! Pyszności! Docenia je nawet ta dziwna istotka – niziutka, w dziwnym stroju… zielona i rogata, pocałunkiem w czoło dziękująca za poczęstunek.
Nikt nie musi wiedzieć, że w rzeczywistości milutko jest tylko Nutrii i Chanowi którzy potrafią odpowiednio spojrzeć na każde zdarzenie. Ale przed nikim się nie ukryje fakt, że piknik zakończył się fatalnie – niezwykle ważna chwila, w której Ziharria w szale próbuje opowiedzieć o swojej boskiej historii, lecz nie może być pewna, że ktoś zdoła ja zrozumieć. A to jest nie do wytrzymania. Uwolnione emocje odbierają rogatej siły i świadomość. Na szczęście może liczyć na swoją „ścianę” o imieniu Øra, który od razu rzuca się jej na pomoc. Gnębi go jednak historia, którą usłyszał i pora postawić sobie pytanie – kto w Złotej Oazie stwarza większe niebezpieczeństwo? Kobieta mówiąca, że jest córką boga, czy ludzie zainteresowani jej niezwykłymi mocami?”

~H&K

„Oto konflikt interesów – one szukają porwanego członka swojej załogi, on przybył tu, by wymierzyć sprawiedliwość. Jednak ich drogi splotły się i postanowili połączyć siły.  Tryton Peter, niezwykła, czteroręka kapitan Xenja oraz towarzysząca jej zjawa zaklęta w żywym ciele – Krakenia, wspólnie trafiają na tajemniczą wyspę zamieszkaną przez syreny na Oceanie Jadeitów. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nie fakt, że wyspa została sprowadzona za pomocą magii, a niepokojące kopuły wydają się częściowo opuszczone. To właśnie tam zaginął Ivan, jeden z członków załogi. Znaleziony po drodze szkielet nie nastraja do optymistycznych rozmyślań. Rzeczywistość okazuje się jednak dużo gorsza – Yvan został uprowadzony i torturowany przez zamieszkujące głębię trytony. A przynajmniej z pozoru mogłoby się tak wydawać. Każda afera, tak samo jak dobry pączek, ma jednak głębszą warstwę. Upuszczona krew miała uczynić z elfa trytona. Rany na ciele zostały zrobione przez strzygi, atakujące to miejsce zanim trytony zdążyły interweniować. A łańcuchy? Łańcuchy miały go tylko unieruchomić… Proste, prawda?”

~H&K

Równina Drivii

„Kiedy kończy się rozróba, trzeba posprzątać po sobie bałagan. Quarantio odesłała przyciągniętego jej obecnością kapłana, negocjując z nim, że będzie się zachowywać, jak na gościa przystało. No i zezwalając na zaklęcie tropiące (które zapewne jest stałym wyposażeniem akolitów i duchownych – w końcu jak żyć, skoro nie można śledzić swojej trzódki?). Feyla proponuje Kaer Natherini, że pokaże jej swój prototyp, lub raczej jego koncept, bo póki co dziewczyna nie zbudowała zbyt wiele. Cerau, zaintrygowany obecnością demona, podąża za nimi, usiłując dowiedzieć się czym właściwie jest dziwna, wysoka istota. Wampir z całą pewnością nie nawykł do tego, że ktoś zbywa jego pytania pojedynczym słowem. Jak zareaguje na lakoniczną odpowiedź Quarantio? I czy Feyla znajdzie natchnienie do zbudowania swojego miotacza?”

~H&K

Valladon

„Camelia… eksperyment jej dawnego ukochanego, który teraz zagraża jemu samemu, jak i każdej innej żywej istocie w otoczeniu. Wciąż jednak nie ma strachu ani w niej, ani w nim. On chce ją kontrolować, grając jej uczuciami, ona pragnie go zabić. A Tean („diablątko” i jedyny wspierający bohaterkę na każdym kroku) robi wszystko, by zabawa trwała dalej. Choć uczestnicy balu są przerażeni, nawet gospodarz nie ma odwagi przerwać balu i zbuntować przeciw dwójce niebezpiecznych gości. Wystarczyło delikatnie pokiereszować mu język, by przestał prosić o opuszczenie posiadłości. Teraz zostało tylko znaleźć sprawcę zamieszania – Briana. I może po drodze wymierzyć karę kilku innym osobom.”

~H&K

Ekradon

„Szpital stał się fortem, bo jednego ważniaka próbowano otruć. Ale w sumie to całkiem dobry pomysł na przyszłość. Wielki schron w środku miasta na wypadek apokalipsy zombie (z całym szacunkiem dla mieszkańców Maurii)… Tak, Zgniłek ma o czym rozmyślać, gdy Rothard przeprowadza wywiad i ostatecznie podsuwa mu genialną myśl ukradzenia przepustki do szpitala, do którego potrzebują się dostać w ramach misji ratowania małych towarzyszy. Raz, dwa… zielony znika, zielony pojawia się znów – z przepustką w dłoni. Ale żeby nie było – to była uczciwa wymiana za zwykłą monetę! Przecież nie jest złodziejem. Teraz pozostaje tylko załatwić przekonujące stroje. Ale to już problem Rotharda. Niech też się wykaże.”

~H&K

Opuszczone Królestwo

„Pomyłek ciąg dalszy! Już nie tylko Lasse bierze Tioyoę za faceta, lecz również córka świeżo uratowanego wisielca, Grycjana. Co więcej, młodziutkie, dziewczęce serduszko bije mocniej na widok postawnego elfa, który ciepło odpowiada na jej nieśmiałe zaloty. Jeśli to jednak nie jest wystarczającym zdziwieniem, warto dodać, że do akcji wkracza także matka posądzonego o niszczenie zboża Grycjana, dobra znajoma Barabasza – Malwina. Wyjawia, że wieszany i wieszający to w gruncie rzeczy bracia! Zmieszani mężczyźni zrzucają wszystko na czary, które ich otumaniły, skłoniły do waśni, spaliły zboże, wyły w stodole i porwały wiejską dziewkę. Z całą pewnością się tym zajmą, lecz póki co są ważniejsze sprawy. Obiad!”

~H&K

Szczyty Fellarionu

„Czasami wyznanie miłości nie jest jedynie wyznaniem miłości. Czasami gdy ktoś (a w tym przypadku nieco szalona harpia) mówi, że cię kocha i wie, że ty kochasz ją, oznacza to jedynie, że oboje jesteście dziećmi Wielkiej Matki. Ale potem przytula i śmieje się radośnie. I jak tu zrozumieć kobiety? Zwłaszcza te nieco nieokrzesane, które próbują wejść do domu przez zamknięte drzwi i reagują oburzeniem na „atakujące” je drewno. Drewno, które chwyta w swoje złowieszcze objęcia maskę harpii i nie zamierza puścić! Na szczęście bohaterski Tauros jest w pobliżu, wybawiając Manę z opresji. Potężny nord zaczyna lubić coraz bardziej tę uroczą dzikuskę i całkowicie poddaje się potrzebie otoczenia jej opieką. Nawet ugotuje obiad. Jak tu go nie kochać?”

~H&K

Równina Maurat

„Kiedy Iskaler ścigający Adiraellę ( i siłą rzeczy również Trsukawkę – Sevi) dociera wraz ze wsparciem do ziemianki, w której skryły się ścigane, kot panterołaczki ociera się o jego nogę, by ostatecznie oznaczyć pazurami i dumnie odejść. W tym samym czasie Adiraella odkrywa w schronieniu tunel wypełniony klejnotami i prowadzący do drugiego wyjścia. Ku niezadowoleniu chronionej fellarianki postanawia nią ruszyć. Sevi wolałaby jednak stanąć twarzą w twarz z Iskalerem, by dowiedzieć się, czego właściwie chce. Jedno jest pewne – zależy mu na Enid, duchu, który opętał sztylet fellarianki, i której w przyszłości był aniołem stróżem. Nie do końca wierzy, że naprawdę może znów mieć z nią do czynienia. Lecz w końcu udaje im się spotkać – Iskaler zjawia się w drugim wyjściu tunelu, uniemożliwiając kobietom dalszą ucieczkę. Do tej pory jednak nic nie układało się dobrze. Czy uda się więc załatwić sprawę bez rozlewu krwi?”

~H&K

Dalekie krainy

„Tymczasem na trakcie dwaj mężczyźni dochodzą do porozumienia za sprawą talentu negocjatorskiego księżniczki Mai. Wspólnie wypoczywają przy ognisku, z jednej strony strażnik Sadik, z drugiej panterołak Talen, jej wcześniejszy oprawca. Można powiedzieć, że Maia znalazła się między młotem a kowadłem, choć przynajmniej udało jej się zażegnać niepotrzebny rozlew krwi. W głowie natomiast snuje plany powrotu do kraju – Sadik zaoferował jej artefakt, dzięki któremu będzie mogła przełamać klątwę i wrócić bezpiecznie do Na’Zahiru. Nie zamierza jednak posłusznie stawać na ślubnym kobiercu i zostać – jak słusznie, choć nietaktownie określił to strażnik – „marionetką” nowego małżonka. Dumna księżniczka pragnie powrócić na tron, który należy jej się prawem krwi i rządzić silną, niezależną ręką. Czy uda jej się pokonać wypatrującego jej Wicana Saffara, uzurpatora, który ostrzy sobie zęby na władzę militarną Na’Zahiru? I jakie niespodzianki spotkają ich po drodze, nim w końcu dotrą do domu?

~H&K

To już wszystko w naszym przepysznym, tłustoczwartkowym wydaniu. Mamy nadzieję, że nasyciliście ciekawość ploteczek i oczy pięknymi wypiekami. A teraz ruszajcie do swoich domów, karczm, herbaciarni, zajazdów i zamków, by tradycji stało się zadość.

Jeszcze raz – smacznego!

~Hashira i Kerhje