Ciemność. Na wyludnionej scenie chybotliwie paliło się kilka świeczek, blado oświetlając dwie skrajnie różne postacie. Kim były? Każde z nich miało po tysiąc twarzy. Każde z nich potrafiło grać, całkowicie oddać się sztuce. I każde z nich mogło być niebezpieczne. Skłonne do egoizmu i okrucieństwa. Piękne, zabójcze istoty. Kiedy następnym razem się spotkają nie będzie to już na deskach pustego teatru. Lecz teraz miały chwilę by obejrzeć się przed spektaklem – bez masek, bez stroju, bez charakteryzacji. O ile możliwe jest dla nich wyjście z ich niecodziennych, acz tragicznych ról.
Noa: Proszę, proszę, co my tu mamy… Czyżby pokusa? (Zerka z aprobatą). Co też sprowadza piekielną na Łuskę? Uganiasz się za pożywieniem?
Ayeesha: Na pierwsze pytanie odpowiadając: w rzeczy samej. Na dwa kolejne zaś: sprowadzona jestem tu przez przeznaczenie, które każe mi nieść Piękno i Sztukę we wszystkie zakątki tegoż świata, a wraz z nimi – oświecenie. Oprócz tego robię to, co jest główną domeną pokus: spełniam pragnienia.
Głos dochodzący z sakiewki: Po prostu powiedz, że ganiasz za kolejnymi zachciankami Diabła Wcielonego, a nie jakieś ody o suszeniu wody…
Noa: O, towarzystwo? Miło trzymać kompanów w woreczku. I niewątpliwie cokolwiek to jest ma głowę na karku… czyli komuś służysz, dobrze rozumiem aluzje z sakiewki?
Ayeesha: (Wzdycha) Wypełniam powinności należne mi z tytułu zawartej onegdaj transakcji. Służę – tak, w ten sposób też można to określić, lecz nie brzmi to zbytnio wyrafinowanie… Jeśli zaś chodzi o towarzystwo, mogę ci pożyczyć moją sakiewkę i zyskać kilka cennych chwil świętego spokoju. Co o tym sądzisz?
Noa: Nie pogardzę nikim kto jest w gorszej sytuacji ode mnie, żeby się trochę zabawić… umie coś fajnego? Śpiewa, rzuca anegdotkami? Co to właściwie jest?
Ayeesha: (Wyciągając czaszkę z worka) Jest kompletnie bezużyteczny, jeśli nie liczyć niesamowitych umiejętności irytowania wszystkich wokół.
Lear: Mógłbym dokładnie to samo powiedzieć o tobie! Przestańcie mnie traktować jak gadającą zabawkę. Nie śpiewam ani nie rzucam anegdotkami, a już na pewno nie dla czyjegoś widzimisię. Mogę za to przeprowadzić ciekawe rozmowy, gdyby tylko ktokolwiek kiedykolwiek zechciał mnie wysłuchać…!
Noa: (zaintrygowany) Och… gadający kawałek zezwłoka… ciekawe towarzystwo dla pokusy. Jesteś magicznym tworem czy kiedyś żyłeś? Widzisz, chętnie posłucham jeżeli to faktycznie ciekawa historia.
Lear: Ha! Wreszcie upragniona odrobina atencji. Żyłem, a jakże. I nawet nieźle mi się powodziło. A potem w moim buraczanym biznesie pojawiła się konkurencja. Stosowali nieczyste zagrania, więc ja też musiałem uciec się do brudnych sztuczek. Diabeł Wcielony miał mi użyczyć swojego sprytu w zamian za “użytek z mojej charyzmy”. Tak to szarlatan określił w umowie… Szkoda, że nie raczył wspomnieć, iż tamtemu drugiemu złożył podobną ofertę. Sprytnie to sobie wymyślił: napuścił nas na siebie, doprowadził obu do ruiny, a po śmierci z takiego przystojniaka został tylko suchy kawałek truchła z osobowością… Ale niech nie myśli, że tak łatwo przyjdzie mu mnie wykorzystywać! To wszystko był jeden wielki przekręt, a ja jestem jego ofiarą…! W przeciwieństwie do tej tu – wskazałbym palcem, ale ich nie posiadam – która skazała się na taki los z własnej głupoty. I jeszcze przy tym dostała perfekcyjne ciało. Gdzie jest sprawiedliwość, ja się pytam…
Noa: Sprawiedliwość? (Prychnięcie) Chyba wszyscy doskonale wiemy, że nie ma co na to liczyć. Ale tak, jesteście wspaniałym dowodem na to jak los potrafi być pokrętny… (Przeciągłe spojrzenie na Leara i ciało pokusy). Twoja historia też jest tak fascynująca? Buraki miały konkurencję i dałaś się wykiwać?
Ayeesha: (Udawany śmiech) Wyborny żart, doprawdy… Nie, mój drogi towarzyszu niedoli, ja jestem ożywionym dowodem na to, że zbyt silne pragnienia prowadzą tylko do zguby. To ciało (Przesuwa dłonią wzdłuż) jest przyczyną i skutkiem. Jego piękno – moją alfą i omegą. I najbardziej ironiczną puentą tej historii, ukazującą, iż spełnienie jednego marzenia może zrujnować pozostałą część życia… Lecz nie uważam siebie za ofiarę. Nowa rola w scenariuszu życia leży mi całkiem nieźle i zamierzam odegrać ją najlepiej jak potrafię. (Chwilowe zamyślenie) A ty, potrafisz docenić obecność Sztuki w swoim życiu?
Noa: (zaskoczenie) Skąd żeś to… ale tak. Sztuka… to moja pasja (Ironiczny uśmieszek). Być może jak i ty jestem dziełem sam w sobie, chociaż nie boję się o sobie mówić jak o ofierze. Losu czy istot… na jedno wychodzi. Jednak gdyby nie moje zdolności skończyłbym o wiele gorzej. Umiem zachwycić i bawić, więc jestem cenny. A mało który wariat niszczy naprawdę cenną własność. Plus… w przeciwieństwie do ciebie obecnie korzystam z wolności. Względnej wolności (Dotyka palcem obróżki). Wracając jednak do sztuki… moją największą jest kłamstwo. Nieczęsto już gram na scenie, ale na co dzień przyjmuję nie najgorsze role. Młodej szlachcianki na przykład. Uwielbiam te naiwne spojrzenia, słowa obliczone na pocieszenie zagubionego dziewczęcia… czy twoim zdaniem dobrze wykorzystuję nieszczęsne ciało, które zostało mi dane?
Ayeesha: (Podchodzi do niego i unosi palcami jego podbródek) Ty i ja tak naprawdę nie różnimy się tak bardzo. Oboje czynimy z życia grę, przyjmując wiele rozmaitych ról, oprócz swojej własnej. Nasze ciała są narzędziami, pięknymi narzędziami. Aż czuję nieodpartą pokusę, by zagłębić w twoim sztylet, po samą rękojeść… (Uśmiecha się). Nie, nie zrobię tego. Jesteś piękną istotą, lecz nie dostrzegam w tobie konkurencji, a wspólnika w szerzeniu Sztuki. Tak… Myślę, że dobrze wykorzystujesz swoje dary.
Noa: Dziękuję za uznanie. Jesteś… “ekscentrykiem”, co? Tak się to chyba nazywa, kiedy prawdziwy artysta jest z lekka szurnięty. Ale miło, że mnie nie zaciukasz na miejscu. Tego by tylko brakowało! (Chwila ciszy). Za pierwszego życia musiałaś być człowiekiem… Już wtedy ceniłaś sztukę tak bardzo? Pomijając nawyk wbijania innym sztyletów między żebra.
Lear: “Ekscentryk”… Niezły eufemizm na wariatkę.
Ayeesha: Sztuka była dla mnie wszystkim, odkąd skończyłam piętnaście lat. Była ideałem, do którego dążyłam, a którego nie mogłam osiągnąć.
Noa: Nie mogłaś?
Ayeesha: Moje oblicze w kontekście sztuki stanowiło wówczas zniewagę. Nie byłam godna, by pławić się w jej blasku. Dlatego zapragnęłam tego ciała… (półgłosem) Między innymi. Chciałam wszystkiego, czego pragną ludzie – miłości, akceptacji… Byłam wtedy zupełnie inną osobą. Ale tamta Alajella nie żyje od dawna i chciałabym móc zapomnieć, że kiedykolwiek istniała. A ty… (Przesuwa palcem po obróżce dhampira) Co sprawiło, że jesteś tu, gdzie jesteś?
Noa: Hmm… (Przymyka oczy). Upór. A może szczęście… a może przypadek. Chciałbym powiedzieć, że zbyt długo byłem pod cudzą władzą, by chcieć żyć tak dalej. Ale urodziłem się w niewoli. I dzięki niej moje ciało nie było takim obciążeniem jakim mogłoby być. Nikogo nie zawiodłem nie będąc prawdziwym mężczyzną. Wszyscy tylko na tym korzystali… bardzo korzystali. Przyzwyczaiłem się do bycia ,,czymś”. Chciałem być tylko cenny… ale widzisz, nawet ja mam swoje granice i dumę. Kiedy ktoś bezprawnie chciał mnie mieć na stałe, zwiałem mu. I chociaż już kiedyś wróciłem do mojej niewoli, do miejsca gdzie się urodziłem, tym razem… nie chciało mi się. Nauczyłem się trochę o przetrwaniu, mam mojego kompana… i kto wie, może zasmakuję w tej całej wolności. W przeciwieństwie do ciebie jeszcze mam na nią szansę.
Moi Drodzy, wieje wiatr zmian, jak głosi pewna popularna piosenka! Niektórzy zmieniają swój wygląd (bardzo dramatycznie), inni charakter (czasami równie diametralnie), a za niektórych to Los wprowadza zmiany, prowadząc ich zupełnie nie tam, gdzie zakładał plan! Świat nie lubi nudy i my też nie – dlatego przedstawiamy Wam przegląd tego co w trawie piszczy. Miłej lektury!
Kryształowe Królestwo
„Mogło się wydawać, że męczarnie z tajemniczym czarnoksiężnikiem dobiegły końca, kiedy nasi bohaterowie znaleźli się w innym mieście. Z daleka od magii, chodzenia wśród chmur oraz walk na śmierć i życie… A jednak, niespodzianka! Ferren ponownie znalazł się w znienawidzonym Kryształowym Królestwie, zakuty w dziwne, magiczne bransolety, bez broni… Razem z nieuzbrojoną skrytobójczynią Jane u boku, chociaż z braku pełnego asortymentu elfka jest gotowa zabić niewinnych, żeby odzyskać swój skarb. A tajemnicza wiadomość, którą otrzymują bohaterowie, oraz obserwujący ich kruk utwierdzają w przekonaniu, że to nie koniec czarodziejskiej gry… „
~Jane
Wyspa Lariv
,,Dużą zmianą w życiu Kaikomi i Lucy’ego było niewątpliwie ich małżeństwo – nagłe, aranżowane i nie wiadomo skąd wytrzaśnięt… ale to było już dawno. Prawie rok temu! Teraz państwo Wassley prowadzą (prawie)typowe, spokojne życie na Lariv, opiekując się zajazdem, robiąc kawę i podając ciasteczka. Ale co się stanie, gdy do miejsca, pełnego osobistych rytuałów, nawyków i przyzwyczajeń trafią tajemnicze listy od ,,pewnej kobiety“ z kontynentu i zadziorny chłopak tak podobny do Lucy’ego, że od razu okrzyknięto go jego bratem?”
~KiS(s)
Fargoth
„Takiego zwrotu akcji nikt się raczej spodziewał. Gadriel co prawda już wcześniej spotkał się z Rakel, ale nic z tego spotkania nie wynikło, a późniejsza gra terenowa zupełnie zaprzątnęła głowę zbrojmistrzyni, Luciena i Remy’ego, o demonie więc szybko zapomniano. Teraz jego ponowne pojawienie się niosło już ze sobą poważniejsze konsekwencje: Lucien wrócił z nim do Otchłani, by tam zająć się sprawą… swojego ślubu. Rakel została w Fargoth, a nam przyjdzie czekać z niecierpliwością na to, jak potoczą się ich dalsze losy – wszak ta historia nie może się tak skończyć! Nie, gdy ich tak bardzo do siebie ciągnie!”
~KiS(s)
Równiny Andurii
,,Noa, Louin, Yva i Petro stanowili już całkiem zgraną drużynę – choć z początku nie dogadywali się najlepiej, a wspólnej podróży nie ułatwiały im ani sekrety ani ataki wiedźmy, to ostatecznie młodocianie wyglądająca ekipa zgodnie zaczęła poszukiwać skarbu ukrytego wśród drzew. Lecz właśnie wtedy, kiedy już nici porozumienia zaczęły ich powoli łączyć, ktoś znowu wtrącił swoje cztery litery (a konkretniej pięć, bo nagą klatę) i zaczął działać dhampirowi na nerwy – bo czy naprawdę natknęli się na oceanicznego ,,półboga”? I czy może on łaskawie zabrać swojego paskudnego jednorożca znad jego nóg!?”
~KiS(s)
Szlak Ziół
„Grupa złożona z trzech czarodziei – Caina, Lotty i Conana – a także chłopca o imieniu Jeremy, kontynuowała wędrówkę leśną drogą. Rozmawiali na różne tematy, chcąc dowiedzieć się czegoś więcej na temat pozostałych, jednak rozmowa ta miała też inny cel, którym było po prostu zwyczajnie zapobiegnięcie tego, że poruszaliby się w ciszy. Wcześniej wymieniali się swoim pochodzeniem i miejscem urodzenia, a także krótkimi historiami na swój temat, aby teraz rozmawiać o rodzinie – tej, którą mieli nadal, a także tej, którą już stracili. Później zaczęli mówić o tym, czego nie lubią, co zresztą także zaczął Cain, gdy postanowił wyjawić towarzyszce swoje zdanie na temat tego, że w niespodziewanych momentach zdarza jej się iść z nim pod rękę. Idąc tak, szukali też miejsca, w którym mogliby odpocząć i zjeść kolację. Udało im się je znaleźć dość szybko, gdy słońce jeszcze w pełni nie schowało się za koronami drzew. Przy okazji, przez cały ten czas w ogóle nie byli świadomi tego, iż ich tropem ciągle podąża grupa najemników, którym przewodzi osobnik chcący pozbyć się wszystkich Dzierżycieli. „
~Samiel
Smocza Przełęcz
,,W Funtce zaszła zmiana tak wielka, że nie wiadomo czy może zajść większa! Nie przytyła, nie zmieniła nagle stylu ani poglądów – przez przypadkiem uruchomioną magiczną pułapkę malarka zamieniła się… w smoka! Zaś będący do tej pory smokiem Amari zamienił się w człowieka. Pomieszanie z poplątaniem, szok i niedowierzanie. Do tego wszystkiego jest Mniszek, który nie wie co zaszło i na razie nie wie też co zrobić, ale jeszcze się nie martwi i po prostu głośno myśli co można z tym począć… O ile cokolwiek się da, ale kto nie spróbuje ten się nie przekona!”
~KiS(s)
Trytonia
,,Kto by się spodziewał. Elleanore, taka dystyngowana dama, właścicielka banku, arystokratka, zawsze opanowana, elegancka, z klasą… Teraz w Trytonii, w towarzystwie Raina, gladiatora z lokalnej areny. Wampirzyca wyróżnia się tak, że aż prosi się o kłopoty – kto to widział przychodzi w miejsce nielegalnych walk na szpilkach?! I co więcej nie raz, a dwa razy, jeszcze umawiając się z tamtym gladiatorem?! A może to nie to o czym myślimy i nie to co im samym się wydaje?”
~KiS(s)
Góry Dasso
„Za kradzieżą mapy tak ważnej dla Dinitris stał przedstawiciel jej rasy. Paul, bo pod takim imieniem ukrywał się młody smok, udawał jednego z mieszkańców klasztoru. Konfrontacja z nim zakończyła się walką, w której początkowo udział brała wyłącznie smoczyca, jednak Calathal także postanowił się przyłączyć. Co prawda, elf tylko na chwilę odwrócił uwagę młodego smoka (a później został ciśnięty w tył przy pomocy magii i wylądował plecami na drzewie), ale to wystarczyło, żeby Dinitris wykorzystała zyskaną przewagę, aby zabić wroga. Później smoczyca musiała zająć się czymś innym – obrażeniami elfa, które na szczęście okazały się jedynie bolącymi stłuczeniami. Chciała uleczyć go magicznie, ale Cal uparł się, aby użyła jego maści i bandaży. W czasie tej sytuacji, oboje mieli właśnie przemyślenia i odczucia na jej temat, ale ostatecznie udało się z tym, uporać. Elf mógł wstać, nie czując przy tym bólu na tyle silnego, że uniemożliwiałby mu on poruszanie się. Teraz został im powrót na teren klasztoru, a także przeszukanie ciała pokonanego smoka. W końcu nadal nie znaleźli skradzionego przedmiotu. „
~Samiel
Ekradon
,,Miało być spokojnie – pojawił się strudzony podróżnik; wyprawa była w trakcie – zniknął; szukali go… a znaleźli poszkodowanego złodziejaszka i hardą kobitę. W życiu Iaskela wszystko ostatnio idzie nie tak jak planował, choć chyba nie do końca źle… nie póki jest z nim Silea, która potrafi za niego rozpychać się łokciami i przeciągnąć go przez tłum, by dostał się do rannego. Ale czy w końcu biedny elf nie będzie miał tego wszystkiego dość? Gdzie się podziała jego spokojna praca, na miłość Prasmoka!?”
~KiS(s)
Arrantalis
,,Księżniczka Evangeline jest na dworze swojej przybranej matki, królowej Delii, już cały okrągły rok! Bardzo się w tym czasie zmieniła – z niewychowanej i skrajnie niewinnej i nieświadomej dziewczynki, z pomocą nowego opiekuna i swojej mamy stała się pełnoprawną, świecącą przykładem księżniczką! Co więcej: to dzień, w którym Evangeline będzie obchodzić swoje urodziny, pierwszy raz na królewskim dworze. Będzie to nie tylko pierwszy tego typu bal w jej życiu, ale również… Pierwsze zauroczenie. W pewnym piegowatym młodzieńcu, z którym co więcej zgodziła się spotkać ponownie. Och, cóż przyniesienie ta pierwsza miłość złotej księżniczki?!”
~KiS(s)
To już ostatnia z nowinek w tym wydaniu. Wiatr jednak nadal wieje i zobaczymy co przywieje do Was w następnym Donosicielu!
Prasmok pozwolił nam wejrzeć w swoje sny i śnić je razem z nim. Było to przeżycie, którego za nic w świecie nie chciałyśmy zapomnieć i tylko dzięki łasce oraz szczęściu, po przebudzeniu udało nam się spisać kolejne fragmenty wędrówki po boskiej podświadomości. A były to historie – przyprawiające o ciarki, wprawiające w osłupienie, ale też odprężające i zalewające radosną falą. Dzisiaj pozwalamy Wam wejrzeć w nasz dziennik snów, gdyż takich wpisów nie powinno się trzymać tylko dla siebie.
Wodospad Snów
„Przyjaźń wisi na włosku. Zdrada w końcu dosięgnęła Namira, który długo pozbywał się myśli, że jego obecność przy Leili wywoła jedynie kłopoty. Samiel wciąż chroni lisołaczkę przed zabójcami, oprawcami mającymi za zadnie zwrócić ją do posiadłości maga. Jakie tajemnice skrywa podróżująca po świecie sławna krupa?”
~Frigg
Księstwo Karnstein
„Tylko wlewana w gardło krew pomaga mierzącemu się z choroba Hiramowi, który jednak żadnej sile nie pozwala się zatrzymać w swej wędrówce przez życie. Nie godzi się też na choroby, które trawią ludzkie serca oraz ich miasta. Nic więc dziwnego, że gdy dociera do miasteczka Valiano, borykającego się z problemem gangów haraczowych, szybko bierze sprawy w swoje ręce i już trzeciego dnia jego wizyty, miejski kat skraca herszta gangów o głowę. To jednak zmusza Hirama do opuszczenia miasta i kontynuowania podróży. W ten sposób trafia do chatki Mereve. Nikt z żyjących nie pamięta już, że wiedźma osiedliła się na skraju budzącej grozę puszczy w czasach, gdy Valiano było jeszcze wioską. Nikt też nie mógł powiedzieć Hiramowi, czy dobrze zrobił wybierając to miejsce na schronienie. Przeczucie mówi jednak, że warto uważać na samotną, z pewnością potężną kobietę o czerwonych oczach i z czarnym kotem u boku.”
~H&K
Równina Drivii
„Cedr pierwszy raz ma okazję wejść do mieszkalnego domku nie należącego do myśliwego. Brak wiszących głów i dywanu z niedźwiedzia niebywale go dziwi, a urocza istotka, gospodyni tego miejsca, pragnie jak najmilej ugościć go herbatą. Niestety nie wszystko idzie tak zgrabnie jak powinno. Kotka Yuki w obronnym akcie gryzie satyra w nogę! Wszak sam sobie na to zasłużył! Ona tylko chroni nimfę! Tylko, że to trochę boli! Cedr musi nauczyć się zachowywać w czyimś domu, bo inaczej te nogę straci!”
~Frigg
Hrabstwo Ascant-Flove
„Jak to stwierdził kiedyś ktoś mądry ,,nie łatwo być dhampirem”. Hrabią też nie. O obu tych rzeczach już nie raz przekonał się Vincent, który od kilku miesięcy nie tylko próbuje stać się arystokratą z opłakanego zdarzenia, ale i przekonać do siebie swoją ludzką rodzinę. Nie pomogło wcale to, że wprowadzając się przedstawił im dwóch innych nieumarłych oraz Mimi – razem dzielnie łamią konwenanse i stawiają czoło podziałom rasowo-społecznym, wbrew woli innych mieszkańców posiadłości. Ale kto wie – może rozległa wiedza Vinny’ego, obejście Michelotto, szykowność Roze i słodki urok Mimi w końcu przyniosą efekty i przekupią arystokratów?”
~Kana
Góry Druidów
„Cain, Lotta i tymczasowo oddany pod ich opiekę Jeremy, podróżowali w trójkę tylko przez chwilę. Conan dołączył do nich dość szybko, chociaż ominęła go rozmowa na temat ich pochodzenia. Okazało się też, że pradawny nie będzie mógł przez jakiś czas używać magii. Poszli dalej, przy okazji znajdując ranną sarnę, której Lotta ukróciła cierpienie, a później wyciągnęła ją z dziury, mówiąc, że mięso zwierzęcia posłuży im za obiad. Ciągle byli śledzeni przez grupę łowców, jednak żadne z nich tego nie zauważało. Szukali odpowiedniego miejsca na obóz, ciągle rozmawiając, a gdy już je znaleźli, każdy dostał jakieś zadanie. Cain szukał ziół, Conan zbierał drewno na opał, Jeremy łowił ryby, a Lotta zajęła się przygotowaniem mięsa sarny. Mieli chwilę odpoczynku, a już niedługo także i posiłku, tylko… Czy łowcy zdecydują się wykorzystać sytuację i zaatakują? Czy może będą czekali na jeszcze lepszą okazję, nadal cierpliwie obserwując ich i śledząc?”
~Samiel
Ten sam sen potrafi też wyglądać zupełnie inaczej…
„Idę na północ powiedziała Lotta. Cain i Conan nie mieli dużo do gadania (to jest – roboty), więc ruszyli za nią. A ich tropem grupa zabójców szukająca ostatniego Dzierżyciela – czyli Caina właśnie. Wyżej wymieniony nie wie jednak, że ojciec Lotty także jest ocalałym, a Lotta na swój sposób… czy może być Dzierżycielem? Osoba, która potyka się zagapiona na męską koszulę? Kto wie. Choć jeżeli ona otrzyma ten tytuł to Conan też powinien – zaopiekował się ludzkim chłopcem tresującym niedźwiedzie, pokłócił z druidem o marchew i stracił moce. Poziom jego magii w końcu dorównał jego geniuszowi; a żeby to udowodnić po drodze rzucał purchawkami, kichał resztkami zaklęcia i doszedł do wniosku, że przyjazna do granic Locia czyha na jego życie. Naprawdę – może zabójcy rozmyślą się i zostawią tę gromadę w spokoju?”
~Kana
Za innym zaś wzgórzem…
„Kiedy pokusa Astrate, wykorzystując ludzkiego młodzieńca w imię zdobycia artefaktu, ląduje pod łapą Ognaruksa, smoka będącego demonem, nie może się to skończyć inaczej jak roman… rozrób… w sumie było wszystkiego po trochę. Ramię w ramię, para samolubnych istot przemierzała powietrze, lasy i góry, siejąc grzeszki i zniszczenie i darząc się coraz większą sympatią. Lub czymś na kształt. Wspólnymi siłami porwali małą driadę, znaleźli magiczną bramę i otworzyli przejście do tajemniczej przestrzeni jawiącej się jako korytarze… nie doszli jednak do celu, gdyż wysłanniczka Losu musiała ich rozdzielić i zakończyć tę przygodę różem i fioletem. Czy wyciągną z tego jakiekolwiek wnioski? Zapewne nie…”
~Kana
„Minął już ponad rok. Jest to pierwsze spotkanie Kaviki i Yastre po bolesnym rozstaniu. On przybył nie tylko z bandą najemników, ale także urodziwą elfką o promiennym uśmiechu, a ona… Ona zostaje doceniona przez jednego z kompanów panterołaka. Jednak nie czas na miłosne rozterki, gdy trzeba skupić się na organizacji festynu drwali. Ile jednak będą w stanie bez siebie wytrzymać i co tak naprawdę kryje się za drzwiami karczmy „Żyły złota”? Oni jeszcze nie wiedzą, jakie wyzwania na nich czyhają… i ile cierpliwości (nie tylko pieniędzy!) będzie kosztować ich ten festyn! „
~Frigg
Thenderion
„Tego świat jeszcze nie widział! Ex narzeczona ratuje ex narzeczonego, by go potem zabić! Ruu nie bawi się w subtelności. Jej plany i pragnienia nie wydają się ani trochę górnolotne. Przenosi śmiertelnie rannego Veryvina do opuszczonej chaty. Jednak lubiąca intrygi smoczyca ma zamiar ukarać również sprawcę tego zdarzenia… Czas poznać rodzinkę swego niedoszłego męża.”
~Frigg
Góry Dasso
„List od starego znajomego zmienił cel podróży Calathala. Elf skierował się w stronę Gór Dasso, na terenie których znajdował się klasztor, którym zarządzał Morgan. Znajomy ten poprosił go o to, żeby Cal odwiedził go, próbując też zaciekawić elfa tajemniczym zadaniem, które może dla niego mieć. Ten postanowił, że wybierze się tam i sprawdzi, czy zlecenie to rzeczywiście jest tak ciekawe, jak mogłoby to wynikać z listu-zaproszenia. Nie mógł wiedzieć, że jego przybycie było obserwowane przez Dinitris – smoczycę, która już od jakiegoś czasu przebywa na terenie klasztoru, przyjmując postać górskiej elfki. Cal jeszcze jej nie poznał, jednak to na pewno zmieni się już niedługo. „
~Samiel
Nowa Aeria
„Wśród miejskiej wichury i ulicznych pustek zagubiły się drogi delikatnej skrzypaczki i równie delikatnego (bo przeziębionego) Lasoty. Idąc jedną aleją spotkali się jedynie spojrzeniami, by zaraz się rozejść – elfka wraz z przyjaciółką otworzyły drzwi przytulnej herbaciarni, poeta zaś udał się pod inny dach i słuch chwilowo po nim zaginął. A po Verze? Czy będzie jeszcze głośno o młodej artystce? Przekonajmy się i czekajmy na jej następny występ z cierpliwością!”
~Kana
Opuszczone Królestwo
„Jeżeli myślisz, że miałeś zły dzień to… zawsze możesz pocieszyć się nieszczęściem Lasse, który nie może uzyskać zainteresowania córki gospodarzy, gdyż ta znalazła całkiem inny obiekt westchnień… Umięśnionego elfa. Aby na pewno? W przeciwieństwie do tego typa, książę otrzymał marną porcję zupy w poszczerbionym talerzu. Ale skoro nie ona, to może jakaś inna? Na pewno nie babka wiejskiej dziewoi! To może chociaż zyska szacunek u starego krasnoluda?”
~Frigg
Elisia
„Po awanturze w karczmie Yvia skończyła z raną w ramieniu po strzale i wspomnieniem ust Mathiasa na swoich. Nie zdażyła ani podziękować, ani zdzielić całujacego po łbie, bo ten zniknał ciagnac za soba zamartwiajaca sie o wszystkich Aureę. Nie na długo jednak losy trójki się rozeszły. Wkrótce znów znajduja się w tym samym miejscu – tym razem na festiwalu z okazji Dni Elisii. W te wyjatkowe święto łatwo wtopić się w tłum nawet z wielkim uskrzydlonym lwem, czy tatuażami na twarzy. Wystarczy, że za ruena dasz sie wymalować kolorywmi farbami. Nawet najemnicy lubia czasem „pobawić się” jak dzieci. Pytanie tylko czy tym razem ta zabawa zakończy się bez rozlewu krwi? Póki co w planach jest tylko wino i partyjka pokera.”
~H&K
Dalekie krainy
„Na dalekim południu, po Pustyni Wielkiego Słońca, przesuwają się cienie karawany. Z nieco innego kierunku nadlatuje wstęga złotego pyłu, by wylądowawszy na ziemi, przybrać postać pięknego młodzieńca. Schodzą się w jedynym w promieniu setek kilometrów miejscu spotkań i błogiego odpoczynku – w karawanseraju. To tutaj właśnie Kinalali wpadł na zaspanego Nahíra, który nawet po rozbudzeniu się dzięki czarce kawy, nie jest pewien, czy aby przypadkiem nie zobaczył istoty wyrwanej ze snu…”
~H&K
A teraz szykujcie świątynie Waszych umysłów, odkurzcie deski scen i pozwólcie zaistnieć Waszym snom. Dobranoc!
Dzisiaj przedstawiamy Wam jarmark wspaniałości, karuzelę kolorów, pomysłów i inspiracji! Leciutkie jak wata cukrowa szkice i obrazy, które trafiają w samo sedno naszego świata, niczym celnie rzucony pocisk, który zapewnia wygraną pluszowego jednorożca! Dajcie się ponieść temu szalonemu wirowi wizji i barw, a wena artystów niech Was poprowadzi bezpieczną ścieżką w tym domu niesamowitych luster. Oto Alarania!
(Aby powiększyć obrazek, kliknijcie w jego miniaturę)
Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć – czyli bestiariusz według River
Skrzydłoszpon
Gałęźniak
Exarus
Hybryda
Xofiruf
Ważka
Atris
Pancernik
Gnoll
Skoczek
Pustynna Paszcza
Teraz dla porównania poczęstujcie się opisem uroczego Skoczka, który natychmiast zwrócił naszą uwagę: „Kiedy zajadał się leśnymi owocami i rozmawiał wesoło z nowopoznanymi kopytnymi przyjaciółmi, z krzaków wyszedł dziwny stworek podobny do fenka z tą różnicą że miał dwa puchate ogonki i łapki podobne do tych szopa, przez co mógł w nie chwytać jak człowiek różne przedmioty z równą łatwością. Co chwila podkradał mu jego jedzenie, aż w pewnym momencie ***** nie zaczął mu go podawać z własnej ręki. Łakomy zwierzak nawet nie zwrócił uwagi na to kiedy zmorzył go sen i to na kolanach ludzkiego przyjaciela. Kori – bo tak nazwał stworka, na następny dzień, gdy wszyscy szli w swoją stronę, ani myślał odstąpić skrzypka choćby na krok i bardzo mu się spodobało przesiadywanie na ramieniu młodego wędrowca, który od tamtej chwili nie był już sam.”
~River
Dla dodania smaku mamy jeszcze jeden enigmatyczny i wielce niepokojący opis hybrydy przemykającej między krzewami… „W pewnym momencie dostrzegł w krzakach przy drodze jakiś ruch i nie przerywając rozmyślań Mitry, zebrał niemal wszystkie swoje siły by przejąć kontrolę nad zmorą towarzysza i w porę wyminąć przebiegającą na drugą stronę zdziczałą hybrydę. Dość często się słyszało w mieście, że jakiemuś arystokracie znów uciekł zmutowany pupilek, więc nie było się czemu dziwić, że w pewnym momencie zaczęły łączyć się w stada w tutejszych lasach i zwiększać swoją populację na wolności. Aldaren nie rozumiał tylko jednego – dlaczego mieszkańcy najbliższych okolic wynajmowali myśliwych albo łowców do tępienia tych zwierząt, skoro nie niepokojone były całkowicie nieszkodliwe i po prostu uciekały dalej w las.”
~River
Nasza utalentowana River rysuje jednak nie tylko niewyobrażalne (a czasem i przerażające) stworzenia, ale również przedstawienie swojej własnej postaci, co niejednokrotnie bywa najtrudniejszą sztuką. Proszę Państwa, oto River!
Demony potrafią być urzekające
…czyli parka Tean & Camelia spod ołówka Jane. Widzicie te czarne wstęgi? To nie zwyczajna ozdoba… To zabójcze żywe ostrza, które ostatnio urządziły istną rzeź na balu, na który wybrała się ta dwójka. Kupujcie bilety, bo oto przed Wami dwie wspaniałe, niebezpieczne istoty w urzekającej czerni i bieli!
Magia luster – czyli świat według Kany
Sądzicie, że skoro zobaczyliście niesamowitego Xofirufa, przerażającego Erxarusa i dwie powabne demonice to widzieliście już wszystko, co warto zobaczyć w naszym wesołym miasteczku? Nic bardziej mylnego! Wejdźcie za tę kolorową kotarę i rozejrzyjcie się dookoła – oto przed Wami nowe twarze i niepokojące kształty przywodzące namyśl… chatkę na kurzej nóżce?
Chatka na kurzej nóżce z wątku Yvy i Noi w dwóch odsłonach, wraz z demonicznym, wszystkowidzącym okiem.
Klucz i mapa do skarbu to przyczyna wszystkich kłopotów, czyż nie? Dla Yvy i Petro na pewno, ale czym byłoby życie bez odrobiny przygody?
Chochlicze spojrzenie, spiczaste uszy… podpowiem Wam jeszcze, że jest fioletowa. Ta mała mąciwoda jest wysłanniczką Pani Losu i rozdaje zaczarowane cukierki!
Proszę Państwa oto kot! A dokładniej kotołaczka! A dokładniej pierwotny szkic Kany, choć rudy!
Poznajecie tę uroczą panienkę ze słabością do ciastek? To młodziutka Maka!
Pamiętacie Lantella, elfa z wątku Funci? To urocze stworzonko to jego żeńska wersja z ludzkimi uszami. Kto oparłby się takim oczom?
Sięgając gwiazd!
Gdy zmęczeni kolorami karuzeli zajdziecie do przesiąkniętego tajemnicą wozu wróżki, pozwoli Wam ona spojrzeć w swoją szklaną kulę. Waszym oczom ukażą się wyobrażenia przestrzeni, po których wędrują nasi bohaterowie oraz jedno stworzenie je zamieszkujące, autorstwa Hashiry. Od razu widać jak mocno Alarania przesączona jest magia! Prasmok śni naprawdę piękne sny… Sami spójrzcie. Czy to nie Szczyty Fellarionu?
Wędrówki Hashiry
Co widział Bjornolf, gdy patrzył w niebo.
Smok alarański
Kobiety są piękne, ale dla mężczyzn też się znajdzie miejsce…
Jak w każdym przyjezdnym, nieco podejrzanym wesołym miasteczku, tutaj także można spotkać dziwne i urzekające panie. Część z nich ma kocie uszy, a inne rybie ogony. Frigg prezentuje nam kobiecą paczkę, ale jak to bywa w kobiecych paczkach – mężczyźni też się w nich znajdą 😉 Spójrzcie tylko jakie piękne istoty chodzą po Łusce! I jakie cudowne relacje je łączą.
Deithwen
Kimiko jako syrenka. Możliwe? Możliwe!
Namir i Leila
Frigg i Sonea
Frigg i Sonea we współczesnym świecie
Portrety na zamówienie!
Po Alaranii wędruje pewien malarz, o bystrym oku i zdolnych palcach. Dzisiaj możecie zobaczyć jego dzieła, wystawione w cyrkowym namiocie! Zamówienia u niego złożyło kilku bohaterów, pragnąc zostać uwiecznionym z całym możliwym realizmem i zachowaniem charakteru. Teraz reprezentują ich godnie podobizny, nazywane przez niektórych avatarami. Inaczej mówiąc – oto Nemain i jej samodzielnie tworzone avatary własnych (i nie tylko!) postaci.
Nemain
Sherani
Lucien
Elleanore
Pagani
Niphred
Mamy nadzieję, że bawiliście się dobrze! Jak widać nasi użytkownicy są nie tylko uzdolnieni literacko, ale i plastycznie. Niezwykle ciekawie było zobaczyć wyobrażenia poszczególnych miejsc, postaci, stworzeń, czy przedmiotów i porównać je z własnymi wizjami. Mamy nadzieję, że ten dodatek zachęcił Was do tworzenia i ośmielił, by Wasze dzieła nie kurzyły się w szufladzie. Każde jest warte uwagi i absolutnie niepowtarzalne! Tak więc ołówki/pióra/pędzle w dłoń i do dzieła! 😀
I jeszcze coś! Dla tych, którzy chcieliby mieć pewność, że dobrze odgadli jakie pary w walentynkowym wydaniu narysowała Esmeralda, zamieszczamy ich listę:
Kavika i Yastre
Sakura i Sargeras
Fenrir i Sanaya
Mitra i Aldaren
Isambre i River
Isara i Cerim
Ananke i Malachi
Tiero i zgraja kobiet
Delia i Dżari
Tean i Camelia
Kimiko i Dagon
Anastasja i Fonos
Skowronek i Samiel
Rael i Tristan
Antar i Kana
Vaela i podłoga
Drim i Mari
Katniss i Grelia
Na koniec, z okazji Dnia kobiet życzymy wszystkim pięknym, groźnym, słodkim i niesamowitym paniom spełnienia marzeń!
Dziś jest dzień, kiedy każdy zakochuje się w każdym, a strzały nasączone trującym jadem miłości unoszą się w powietrzu w poszukiwaniu nowej ofiary! Potwierdzają to również szalone historie które dzieją się w Alaranii. Zobaczcie sami!
Szepczący Las
“Nie każda miłość jest prosta. Czasami droga do miłości jest trudna, a zakochani orbitują wokół siebie niczym satelity, przyciągane i odpychane niezrozumiałymi dla nich siłami. Tak było z Rubinento i Kinalalin, dwójce dusz zagubionych w pięknym mieście Danae. Zazdrość potrafi być jednak przerażającym narzędziem, zwłaszcza w rękach władającego magią wody i nie kontrolującego jej trytona. Gdy ujrzał swojego dotychczasowego ukochanego Barabasza w ramionach kobiety(!), stracił kontrolę i zaatakował wszystkich, łącznie z pomagającymi mu artystami. Czy poszukiwany medyk będzie w stanie uzdrowić ciało naturianina? A kto w takim razie uzdrowi jego skołataną duszę?”
~H&K
„Miłość rośnie wokół nas, ale odrobinę gubi się w miejscu spotkania czterech leśnych duszków. Biedna Sonea, sądziła, że nareszcie dowie się czemu kochana Fryga tak jej nie kocha! Wiecznie buchająca złością Frigg co nieco (a właściwie bardzo dużo i nie chwalebnie) wygarnęła swojej przyjaciółce – przyznacie sami, że to mało przyjemna walentynka! Gorycz doprawdy wylewa się litrami z tej małej istotki. Zaś kawałek dalej pewien druid ma okazję pogadać z mówiącym ludzkim głosem liskiem, który poszukuje przyjaciela (a przy okazji lis jest baaaaaardzo puuuuchaty!). Widugaust wciąż nie uzyskał przebaczenia ze strony Saurii. Nie zapowiada się również by szybko to nadeszło. Co dalej stanie się z czwórką leśnych mieszkańców i… czemu mieliby się razem trzymać? Powody zaraz się znajdą!”
~Frigg
Elfidrania
„Podczas kiedy Arriate oraz Lilianna kontynuują swoją podwójną randkę z wymiarem sprawiedliwości – jeszcze nie w kajdankach, ale kto wie, kiedy sprawy mogą przybrać pikanterii! – Vaela także podejmuje starania, aby udekorować miesiąc miłości odrobiną tej, która smakuje najlepiej – koziej! Z reguły Koza nie angażuje się w podobne sprawy, miłość omijając szerokim łukiem – może poza winem, ale to raczej przelotne romanse niźli prawdziwe uczucie – jednak wygląda na to, że w końcu znalazła prawdziwą drugą połówkę! Podłoga okazała się na tyle bliźniacza satyrskiemu wolnemu duchowi, że po wymianie zaledwie kilku słów już znalazła się w kozich ramionach, a może na odwrót? Trudno powiedzieć. Tak czy owak wyznania miłości zostały powiedziane, a sprawy wyglądają na naprawdę poważne. Wspomniano już o ślubie i dzieciach, a kto wie, co się stanie, kiedy zioła uspokajające przestaną działać na Vaelę i ta będzie w stanie nadać sprawom tempo, które dopiero będzie można nazwać szaleńczym!”
~Dérigéntirh
Jadeitowe wybrzeże
„Przyjaźń jest piękna i bezpieczna. Spokojna, wierna i stabilna. Przyjaźń to miłość. Ale niekiedy przegrywa z inną jej odmianą – namiętną i chaotyczną. Z tym jednym romantycznym obliczem, którego Funcia zdaje się nie szanować, a może nawet nim srodze pogardzać. Jednak czy jest w stanie przed nim uciec? Jak dużo samokontroli posiada surowo łypiąca na małe czerwone serduszka panienka? Ile wie o swojej naturze? Czy gdy przychodzi co do czego skłania się ku hołubionemu rozsądkowi i ostrożności, czy kryje się w niej niebezpieczna pasja nieprzystająca dziewczynce w jej wieku? Jest ofiarą czy drapieżnikiem? I dlaczego patrzy na to jak na walkę o rację i dominację? Przecież chce się z Fabiem właśnie zaprzyjaźnić… „
~Kana
„Do tanga podobno trzeba dwojga. Jednak doprawdy trudno o czas tylko dla siebie, gdy żyje się na tykającej bombie – to jest zajeździe – gdzie co rusz ktoś plącze ci się pod nogami i czegoś od ciebie chce. Gorzej, gdy się ten zajazd prowadzi! I tak zbliżając się do pierwszej rocznicy ślubu Lucy i Kaikomi drepczą gdzieś obok siebie, to mijając, to dając porywać się obowiązkom. Ile tak naprawdę o sobie wiedzą? Czy różnica wieku i charakterów będzie nie do przeskoczenia? Na razie chyba jeszcze nie zmierzyli się z tym tematem. Ale i po co się spieszyć? Co prawda wokół Kaiko skacze jak może młody skrzydlaty pracownik, matkująca jej ciotka wbiłaby Lucy’emu widelec w oko za jedno dotknięcie syrenki, a samego męża nieustannie uwodzi aromat kawy i jego kotka Mysza, ale ostatecznie życie pod jednym dachem chyba im się podoba. I choć nie budują swojej relacji na gorącej miłości, to stateczni i cierpliwi na pewno mogą sobie zaufać. „
~Kana
„Jak miłość to jest i ślub! A może niekoniecznie? Tym razem mamy ślub bez miłości, będący efektem (nie)przemyślanej intrygi i kilku pochopnie wypowiedzianych słów. Czy Umm i Wince uda się wykręcić od nie do końca szczerego mariażu, a przy tym nie dopuścić do rejsu bibliotekarki? A może kanclerz Radenklift dopnie swego i podchwyciwszy pomysł postawi ich na ślubnym kobiercu?”
~H&K
Turmalia
„Ace oddaje swój płaszcz Kerhje, która przyjmuje go z wdzięcznością i pozwala się prowadzić pod ramię po zniknięciu Oczka (ale spokojnie, choć nikt nie wie gdzie on jest, miejsce to jest całkiem rozkoszne! Są winogrona i robaczki). To samo robi też Amarok, nakrywając drżące ramiona proszącej go o pomoc Mimosy. Tylko czy zakrwawiona narzuta bandyty faktycznie ją uspokoi? Co prawda ten, jak prawdziwy bandyta urzeczony został słowami „proszę” i „przepraszam” i zachowuje się jak prawdziwy dżentelmen. Ale czy można mu ufać? Niech ktoś w końcu wyjaśni jakiego gatunku to powieść!”
~H&K
Równina Drivii
„Wizję współpracy Reinar i Sherani przypieczętowali północnym zwyczajem. Do tego potrzebne było nieco alkoholu (całe szczęście diabły niczego innego niż procenty nie piją) i po napiciu się już mogli stać się sobie „bliscy”. Całość potwierdziło zaczepne szczerzenie do siebie ząbków, a wkrótce już bez słowa potrafili się porozumieć w potyczce. Kolejnej, bo gdy trójka zgodziła się na współpracę i postanowiła odnaleźć artefakt pożądany przez Jona, tuż przy wejściu do kopalń zaatakowała ich następna grupa. Ale blond solidarność ma siłę! Tygrysołaczka i nord szybko uwinęli się z przeciwnikami. Choć brunet też sobie nieźle poradził. W końcu jego ukochaną jest magia i miecz. Nikt nie pozostanie osamotniony.”
~H&K
Demara
„Walentynki to czas zakochanych, ale przecież nie tylko to uczucie się liczy. Maka wie o tym doskonale, albo przynajmniej jest tego przykładem, bo przecież amory ją ominęły… czy to jednak oznacza, że nie może wprowadzić się do swojego pracodawcy? Obdarzyć go lojalnością i szczerym, skromniutkim uśmiechem? Ma dla niego o wiele więcej ciepła niż jest gotowa dać, i zdecydowanie więcej niż jest on w stanie przyjąć. Czy więc na pewno dobrze robi tkwiąc właśnie u jego boku? Jest tyle innych osób, które bardziej ochoczo przyjęłyby całą jej przyjaźń i troskę, i potrafiły nią jeszcze pokierować… Nie. Jest Lordowi potrzebna! Zostaje! Ale nie zrywając więzów ze światem zewnętrznym już wpakowała mu na głowę bezdomnego chłopaczka i podejrzanego ogrodnika. Niech przyjaźń kwitnie w ogrodzie pełnym róż! A Lordowska cierpliwość niech ma się na baczności, bo spokojne samotne nieżycie szybko do niego nie wróci… jeśli się nie postara. „
~Kana
Las driad
“Czasami miłość potrafi chodzić naprawdę pokręconymi ścieżkami. Petro podkochuje się w Yvie, jednak ona traktuje go jak młodszego (i durnego) brata. Pech chciał, że teraz znajduje się w dorosłym, męskim ciele, co trochę miesza zmysły dziewczyny. Ona jednak nadal uważa, że bardziej uroczy jest Louin, (znacznie!) starszy od niej elf towarzyszący Noi.
Petro co jakiś czas wzdycha też do Noi, chociaż czuje, że lodowata i wyniosła ruda jest poza jego zasięgiem. Natomiast Noa… Noa jak zwykle działa na szkodę innym, próbując wepchnąć Yvę w ramiona jej przerośniętego przyjaciela. A wszystko to w groteskowej oprawie chatki na kurzej nóżce i kąpieli obnażającej prawdę.”
~H&K
Góry Druidów
„Rok temu pękły dwa serduszka – jedno należało do pewnego mało rozgarniętego kota, a drugie do pewnej uczonej. Jego pękło z hukiem, a jej po cichu, lecz równie boleśnie. Kotu zostało to już wynagrodzone – ma nową bandę z którą łupi podróżnych, a na dodatek trafił razem z nimi do całkowicie żeńskiej osady w środku lasu, gdzie z miejsca stał się pupilem wszystkich zgromadzonych tam kobiet. Uczona zaś na pewno się rozwija, kształci, robi dobre interesy. Chyba są w miarę szczęśliwi. Co jednak się stanie, gdy przypadkiem znowu się spotkają przy okazji festynu drwali? Czy Yastre i Kavika – bo przecież to o nich cały czas mowa – będą mogli przejść obok siebie obojętnie? Wszak minął już ponad rok… „
~Sanaya
Każda moneta, tak jak każda miłość, ma jednak dwie strony…
„Minął już rok. Yastre (względnie) poradził sobie ze złamanym sercem, choć jego myśli uparcie kierują się ku jednej, wysokiej blondyneczce. Na ten moment nie może się jednak skarżyć – pod opieką elfich i kobiecych dłoni nie ma sensu się wiele zastanawiać. Pełna micha, głaskanie oraz dopływ gotówki z kradzieży – żyć nie umierać. Już za moment dotrze również na festyn drwali, a tam… Właśnie. Co go czeka? Jak będzie wyglądać pierwsze spotkanie Kaviki z Yastre? Czy uczona żyje w podobnej sielance i czy spodoba się jej towarzystwo piękne i krągłej Hannie?”
~Frigg
Pustynia Nanher
“Tymczasem w podziemnym grobowcu kultu bogini Effeid dzieją się rzeczy co najmniej zadziwiające. I nie chodzi tu o śpiącego w mroku potwora ani o błękitny ogień powodujący dezintegrację wszelkiej materii. Seviron trzyma dłoń Hashiry, prowadząc ją pewnie przez korytarz, z dala od niebezpieczeństwa. Trzyma ją dłużej, niż nakazywałaby to konieczność. Kapłanka wpada na niego i peszy się, jednak ciepły uścisk dłoni wcale jej nie przeszkadza. Czy nawet w tak niesprzyjających, pustynnych warunkach potrafi wykiełkować uczucie?”
~H&K
Wybrzeże Cienia
„Niektóre kobiety – zwłaszcza te pracujące w zamtuzach – można określić ucieleśnieniem miłości. Jedna z nich, o puchatej, rudej kicie właśnie opuściła zamtuz i zatrudniła się w gospodzie, gdzie jednak również korzysta ze swoich wdzięków. W jej chytre, lisie łapki wpadła intrygująca księga z zaklętym w środku… Dżinem?! Yve nie przepuści takiej okazji by stać się najbogatszą, nieśmiertelną i najpiękniejszą! Jak nie kochać takiej kobiety? Tylko czy to uczucie podziela Quan, upiór omyłkowo wzięty za dżina?”
~H&K
Góry Dasso
„Ona mruczy, gdy on wślizguje się do łóżka i otula ją swoim ciepłym, męskim ramieniem. Wydaje się, że takiej miłości nic nie jest w stanie zaszkodzić. Ktoś jednak bardzo się o to stara, powodując bezgłośny pożar, który trawi cały budynek w zastraszającym tempie. Dagon i Kimiko uciekają w ostatniej chwili, ratując niemą dziewczynkę Rikę. Czy dwójka kochanków poradzi sobie z kolejną próbą, która odebrała im bezpieczną przystań? A może silni w swojej miłości pokonają przeciwności, tak jak to robili już wiele razy?”
~H&K
Ekradon
„W Ekradonie zaś, po pytaniu za pytanie przychodzi czas na tajne wróżby, którymi to Turrin stara się zrekompensować opóźnienie podróży Iaskela. W ten sposób ten ostatni dowiaduje się, że śpiewana niedawno piosenka o pięknej rudo-złotej dziewczynie była zapowiedzią nowoprzybyłej Silei. Kiedy tylko leśny elf wyczuł aurę o zapachu miodu i kwiatów, domyślił się z kim za chwilę będzie mieć do czynienia. I nie mylił się, bo po chwili przywitał go dźwięczny głos driady. Czy szczera radość, z którą Iaskel powitał dawną przyjaciółkę nie jest godzien uwiecznienia w walentynkowym wydaniu? Kto wie, jak silna okaże się ich przyjaźń.”
~H&K
Opuszczone Królestwo
“Wspólna wędrówka dwóch elfów i krasnoluda przybiera co najmniej zaskakujący przebieg, przynajmniej dla jednego z nich. Lasse nie wie, że On jest Nią. Ale intryguje go „ten typek” o niesamowitej krzepie. A kiedy się dowie, padnie z wrażenia! Tylko czy dowie się tego niedługo? I jak zareaguje na to jego serce, gdy odkryje, że zbierający wszelkie laury gość to w rzeczywistości kobieta?”
~H&K
Rododendronia
“W Lawendowym Dworze nie czas teraz na romans – nieopodal posiadłości doszło do napadu, w których zginął mąż z żoną, a ich córki zostały zgwałcone i skatowane, wszystkie wysiłki więc ukierunkowane są na to, aby pomóc dziewczynkom, a na zaloty przyjdzie jeszcze czas. Lecz mimo iż Rael zajęta jest pomocą rannym nie umknęło jej uwadze to jak Tristan poradził sobie w trudnej sytuacji i jak wielkim opanowaniem, i troską się wykazał. Na razie nie miała czasu się nad tym zastanawiać, lecz z pewnością gdy najgorsze minie, będzie pod olbrzymim wrażeniem. Tymczasem nieświadomie próbując okazać mu wsparcie przełamała barierę, której do tej pory tak pilnowała – by nie spoufalać się z nim bez przyzwoitki…”
~Sanaya
Niektóre Amorki plotkują o tym inaczej…
„Popołudniowa przejażdżka, która miała być miłą odskocznią od spędzania czasu w Lawendowym Dworze bardzo szybko przekształciła w ratowanie życia. Na drodze Tristana i Rael stanął bowiem przewrócony wóz wraz z poszkodowanymi. Zabici rodzice i dwie sponiewierane dziewczynki, którym trzeba było ratować życie. Powoli układające się relacje między niebianką, a lordem zostały zakłócone przez wielką tragedię. Na razie ani Tristanowi, ani Rael nie w głowie romanse, oboje bowiem czują, że najważniejszą w tej chwili sprawą jest ratowanie zdrowia i życia dwóch, niewinnych, rudowłosych istot. Mimo tego wszystkiego rodzące się pomiędzy nimi uczucie daje o sobie znać nawet w obliczu wszelkich przeciwności. Dłoń Rael na ramieniu Tristana jakby przełamała pomiędzy nimi niewidoczną do tej pory granice. Może jednak przeszkody stawiane im na drodze przez los mają w sobie dużo głębszy sens?”
~Niara
“Jeżeli ktoś chciałaby wyobrazić sobie najdziwniejszą parę na świecie to z pewnością można by przed nim postawić tych dwoje. Mana, filigranowa półptasia dziewczyna biegająca prawie bez ubrania. I Tauros, wielki jak stodoła nord z białymi jak śnieg włosami. Pasują do siebie jak pięść do nosa, a jednak ich przyjaźń zdaje się rozwijać. Wizyta w sklepie z ubraniami zrobiła na Manie wielkie wrażenie, oglądała i dotykała wszystkiego co tylko wydawało jej się interesujące. Zwłaszcza koronkowa bielizna, którą postanowiła pokazać swojemu przyjacielowi. Na szczęście – nie na sobie. Niestety odwiedziny małego straganu z warzywami okazały się być dla biednej harpii traumatyczne. Rozgadana przekupa przeraziła Manę nie na żarty. Przekonana o tym, że wiedźma sprzedająca warzywa chce ją spalić, Mana rozpłakała się i za wszelką cenę pragnęła uciec do gniazda swojego przyjaciela. Czy Tauros zdoła wytłumaczyć harpii, że tak naprawdę nikt nie chce jej skrzywdzić?”
~Niara
„Miłość skrywana głęboko w czeluściach ponurego serca posępnego anioła zupełnie niespodziewanie została wyjęta na światło dzienne. Widząc śmiertelną strzałę w piersi Safiry, Azajasz nie był już w stanie dużej udawać, że kobieta nic dla niego nie znaczy. Na oczach całej drużyny, ze wszystkich sił starał się ją ratować, ale tylko magowie z Żelaznej Twierdzy mogli podołać temu zadaniu. Nieprzytomną anielicę odtransportowano do medyków, ale Azajasz nawet przez chwilę nie pomyślał by ją zostawić. Mimo iż, że jego ukochana darzy uczuciem nie jego, a swojego dowódce, Azajasz czuwał przy niej przez całą noc, a kiedy spała nieśmiało trzymał ją za rękę. Niestety zatruta strzała, która o mało nie odebrała życia Safirze i trucizna w niej zawarta ma znacznie silniejsze działanie niż spodziewali się tego medycy. Anielica ma koszmary, a jej ciało staje się nieposłuszne, mimo to Safira pragnie by Azajasz przy niej został. Jednak nieśmiała nadzieja, która pojawiła się w sercu anioła po czułych słowach jasnowłosej bardzo szybko i boleśnie została ugaszona, kiedy to Safira zwróciła się do niego imieniem: Malachi… „
~Niara
Efne
„Czasami nie ma sensu za wiele myśleć w miłości, bo tylko się na tym traci. Tak jak Rianell i Nevaeh – ciągnie ich do siebie, ale te dwa głuptasy wynajdują tysiące powodów, dla których nie mogą być z tak idealną drugą połową. Bardka jest przekonana, że robi z siebie pośmiewisko, a Rianell nie wierzy, by taka artystka mogła zakochać się w takim troglodycie jak on. Oboje więc jedynie wzdychają sobie w duchu… Ale całe szczęście nie są w swoich rozterkach sami! Aniołek stróż w postaci panny Aureoli rozwiąże ich problem błyskawicznie… Zamykając parkę w składziku na szczotki, by magia zadziała się sama. „
~Sanaya
Równina Magenar
“Nie każda miłość jest szczęśliwa. Ta jest nieszczęśliwa (choć Crewil sądzi inaczej), a do tego bardzo, bardzo ślepa. Wynalazca zabiega bowiem o względy chłodnej i wyniosłej pani Eris, która jest prawą ręką Lorda Protektora. Ona natomiast nie dość, że zamierza go wykorzystać, to gardzi nim bardziej niż byłaby w stanie to powiedzieć. Zakłada jednak na twarz maskę uśmiechu i wyraża zainteresowanie, gdy wpada na niego podczas lekcji całowania, udzielanych mu przez Iru. Tylko gdzie w tym wszystkim jest mała Melika? Burzowy wiatr porwał ją w nieznane i popchnął w niemałe tarapaty. Czy przyjaciele zauważą jej zniknięcie, skupieni na poważnych, sercowych tematach?”
~H&K
Teravis
„Piękny ogród, kwitnące wiśnie, kobiety w najpiękniejszych sukniach. I ona – Grelia, której połowę twarzy musi skrywać maska, by nie burzyć poczucia estetyki arystokratów zgromadzonych na balu. Lecz jak to zrobić, kiedy jeden z nich, a właściwe jedna (i to najpiękniejsza z pań!) łowi Cię spojrzeniem, zastanawiając się, co ukrywasz? Co zrobić, gdy i twoje oczy przyciąga ta niezwykła uroda… Przypominająca o dawnej, tragicznej miłości?”
~H&K
A teraz kochani, ruszajcie w świat, nieść miłość i radość we wszystkie zakątki Alaranii! I pamiętajcie – strzeżcie się gigantycznego Kupidyna! Nigdy nie wiadomo w kogo następnego uderzy… <3 Wesołych Walentynek!
Tak bardzo chciałybyśmy się Wam przyjrzeć, tak jak przyglądamy się wszystkiemu co żywe, lub co życie dobrze imituje. Wędrujemy po Łusce z ciekawością zaglądając pod każdy kamień i ponad ramię każdej istoty, nie mogąc się oprzeć stawianiu kolejnych kroków! Czy to już nałóg, czy po prostu życie? Tak bardzo to kusi lirycznością i orzeźwia prostotą każde wydarzenie, na które pada nasz wzrok. Pióra nieustannie pracują, a atrament musiałyśmy zakupić magiczny, bo ten zwyczajny zbyt szybko się kończył. Ale… Ah, kochani! Jesteście tak piękni – każdy z Was! Nigdy nam się nie znudzicie. Dlatego jedyne o co Was prosimy, to byście nie uciekali, lecz zbliżyli się i dali obejrzeć dokładniej.
Jadeitowe wybrzeże
„Kłopoty załogi „Kaprysu” – w także Ijumary, Callisto, Kelsiera i Kvasera – zaczęły się, gdy tylko statek zbliżył się do wyspy z tajemniczej mapy. Najpierw zaatakował ich morski potwór z legend, czyli Dwunastomackownica, która z całych sił próbowała wciągnąć statek (i jego załogę) w morskie głębiny, jednak wszyscy starali się pozbyć jej macek z pokładu poprzez ucinanie ich. Później wpłynęli na wodę, z której wystawały skały – tam morski potwór dał im spokój po tym, jak sam zderzył się ze skalnymi przeszkodami i został za nimi, nie mogąc płynąć dalej przez swoje rozmiary. Ijumara będąca kapitanem „Kaprysu”, wykorzystała wiatr, aby sprawnie nawigować statkiem tak, żeby ten nie zderzył się z jedną ze skał. Tylko, że załoga miała kolejny problem – na statek dostały się stworzenia, które można było określić mianem ryboludzi. Szybko okazało się, że można zabić je wyłącznie przez oddzielenie głowy od ciała albo poważne uszkodzenie jej. Gdy nie było po nich śladu na pokładzie, grupa złożona z czarodzieja, kotołaka, elfki (i także jej wiernego wilka) i marynarza, zeszła pod pokład, żeby rozprawić się z potworami grasującymi tam i sprawdzić też zniszczenia, które mogły one wywołać. W tym czasie, sam statek zbliżył się do pokrytej śniegiem wyspy… Na kogo i na co trafią na tym kawałku lądu? I, czy wcześniej znalezione przez nich legendy mówiły prawdę na temat skarbów na niej ukrytych?”
~Samiel
Turmalia
W Turmalii dalej myślą o ślubnych kobiercach…
„Wydawało się że los sprzyja Wince, gdy dwójkę nieznajomych udało jej się włączyć bez żadnego problemu do swojego tajnego planu uniknięcia podróży morskiej. Wygląda jednak na to, że wszystko znów obraca się przeciwko niej, a współpraca może nie być tak łatwa, nawet gdy Jeremy i Umm bardzo się przejęli swoimi rolami – narzeczonego skryby oraz jej ojca. A trzeba było odegrać improwizowaną scenę przed kanclerzem, który przyszedł pogratulować Winkerianie ślubu. Czyżby nie było już od tego ucieczki? Chyba wszystkim należą się wyjaśnienia. Na domiar złego tajemnicze drzewo rudowłosej zaczyna coraz bardziej się panoszyć.”
~H&K
… albo przynajmniej o koszulach.
„Dwie młode ptaszyny tutaj się zleciały, Fabio — młody geniusz, któremu plączą się myśli i język przy płci pięknej, ba młodej panience, a drugiej osobie tegoż zlotu, Funtce — koszulowej księżniczce szerzej znanej jako „Ta Która Koszule Kradnie”. Panna z ciasteczkami do domu geniusza wpada, stara babcina receptura przez żołądek do serca, a może dary dla kolejnej ofiar… koszulowego dawcy? Dotykają i przesuwają między sobą tomisko, ciężkie jak ich własne myśli. Jedno ugina się pod drugim, bo wykazać się chce, ale geniusz nie w stanie zrozumieć „potrzeby” młodej damy, ale przyszła szansa, aby i ona zajaśniała jak gwiazda na niebie! Czy nasz nieświadomy geniusz doceni jej starania? Jaki koniec czeka nasze ptaszyny na koniec tej historii? Funtka odlatująca z koszulą w dziewczęcych łapkach, a może wspólnie nakręcające się mechaniczne ptaki, bo ktoś komuś skradnie serce i nie odda? To wszystko w następnym odcinku~!”
~Erremir
Równina Drivii
„Za górami, za lasami, na rozległych Równinach Drivii, ale nadal w lesie, rozpoczyna się przygoda dwóch naturian. Jeden z nich czekał dwa lata na swoją wielką chwilę! I doczekał się! Prosty samiec z kopytkami oraz rogami ratuje sarenkę i… nie odezwał się dotąd ani słowem. Skąd więc wiadomo, że Cedr to Cedr? Drugim z nich jest właściwie druga z nich. W tym duecie (prócz słodkiej pantery!) znalazła się także Yuki. Nimfa o złotym sercu, delikatnym ciele i niesamowitej urodzie. Trudno trzymać język za zębami, gdy obok znajduje się białowłosa piękność, lecz satyr dzielnie walczy o anonimowość. Więc… co przyniesie to spotkanie? Czy Yuki gotowa jest na takiego kozła? Przekonajcie się sami!”
~Frigg
Fargoth
„Dwa elfy o jakże uroczych i ciepłych charakterach – Dayanara oraz Frey, wpakowały się w problemy, z których nawet tak doświadczeni mordercy jak oni mogą mieć problem z wydostaniem się. Schwytani podczas walk gangów, ocenieni jak w przypadku zwykłych najemników, zostali wpakowani do wozu, który wiezie ich, zakutych w kajdany, gdzieś na nieokreśloną „północ”. Sprawy pewnie wyglądałyby paskudnie, gdyby nie doborowe towarzystwo, dzięki któremu z pewnością nie popadną na duchu – współwięzień, umięśniony człowiek, który chyba niezbyt przepada za ich rasą oraz kobieta pracująca dla ich porywaczy, z tendencją do spoufalania się z uprowadzonymi przy pomocy ironii oraz wykpiwania ich sytuacji. Sprawy zdecydowanie wyglądają obiecująco! ”
~Dérigéntirh
Góry Druidów
„Do Caina i Lotty dołączył kolejny czarodziej – Conan. Przyprowadził ze sobą chłopca o imieniu Jeremy, a także… rój szerszeni, który gonił tamtą dwójkę. Cain postanowił, że rozprawi się z agresywnymi owadami, bo uważał, że będzie to rozwiązanie lepsze niż ucieczka. Dlatego też przy akompaniamencie wspierającej go Lotty i ze świecącymi od magii oczami, wysłał wiązkę energii, którą pozbył się szerszeni – zabijając je i zmieniając ich ciała w fioletowy pyłek. Akcja przebiegła pomyślnie, chociaż Conan przepłacił nieposłuchanie polecenia Caina tym, że zaklęcie przeszło przez jego rękę, a Lotta nie wysłuchała wyjaśnień na temat świecenia oczu, nadal myśląc, iż jest to jakiś magiczny katar lub przeziębienie. Wszystkiemu też przyglądała się tajemnicza grupa mężczyzn, którzy – ukryci w zaroślach i wcześniej śledzący Lottę – rozpoznali Caina i zdecydowali się zaatakować trójkę czarodziei, gdy będą mieli ku temu okazję… Tylko, że okazało się też, że Conan ma problemy z używaniem zaklęć, dlatego też opuścił ich grupę, udając się do zaprzyjaźnionego druida i zostawiając swojego młodego towarzysza pod tymczasową opieką dwójki pradawnych.”
~Samiel
Pustynia Nanher
„Skarabeusze, które przestraszyła obecność Sevirona i Hashiry, nie odkryły wyłącznie ciała – kapłanka znalazła przy nim medalion, którego zdobienia przypomniały rysunki, na które natknęli się wcześniej. Te na naszyjniku z jednej strony sugerowały, że idą w dobrą stronę i tunelami mogą dotrzeć do oazy, a z drugiej… podpowiadały też, że w tym miejscu może czaić się coś niebezpiecznego. Oboje zdecydowali się ruszyć dalej. Na końcu komnaty, co prawda, natknęli się na zniszczony filar, jednak był on dość łatwą do pokonania przeszkodą. Gorzej, że obojgu zaczynało wydawać się, iż w ciemności widzą coś, co z jednej strony mogłoby być wyłącznie wymysłem ich zmysłów, a z drugiej nie tak dalekie od rzeczywistości. Może za jakiś czas będą mieli pewność, co jest prawdziwe, jednak… Czy aby na pewno chcą ją mieć?”
~Samiel
Thenderion
„W Thenderion grasuje smok. Wściekły, ale jeszcze w człowieczej postaci! Zazdrosna po uszy Ruu postanawia przestać bawić się w intrygi i ma ogromny zapał aby własnoręcznie rozprawić się z ex narzeczonym Veryvinem. Nie wie jednak, że jego domniemana żona z pięćdziesiątką dzieci to tak naprawdę kuzynka nemorianina, którego nie odnajdzie w biurze… Co takiego tajemnice skrywa rodzina Vinka?”
~Frigg
Nowa Aeria
,,Młodociana czarodziejka Kuna już przeżyła pierwsze przygody od spotkania z kudłatym kloszardem. Dzięki jego pomysłowości wpadła do kanału, ubrudziła się strach pomyśleć czym, zgubiła buta i została za to zganiona, chociaż Know sam ją popchnął. Nie przepraszam, nie popchnął, bo jest dżentelmenem – ,,pomógł jej tylko zrobić pierwszy krok”. Teraz zaś sama musi wykonać następne. Boso. Intryguje ją jednak, jak wilkołak zamierza uratować swojego pieska Łajdaka z piwnic zielonej kamienicy, którą wypatrzyła. Strzeżonej kamienicy. Know wyszczekał (dosłownie i jakże melodyjnie!) całą historię tego budynku. Przyciągnęło to czarodziejkę jak słoik dżemu. Bo czy codziennie trafia się opowieść o aresztowanym krasnoludzie-przestępcy i jego obserwowanym mieszkanku? I możliwości bycia schwytanym za samo kręcenie się w pobliżu? Chyba nie trudno się domyślić gdzie pięćdziesięciolatkowie właśnie się podkradają.”
~Kana
Mroczne Doliny
„Relację Aldarena i Mitry można śmiało nazwać skomplikowaną – zdaje się, że sami nie wiedzą czego chcą. Po tym jak próbowali się wzajemnie pomordować w kryptach ich znajomość uległą poprawie, wystarczyło jednak jedno nieporozumienie, by w dłoni nekromanty ponownie pojawił się nóż, którym wbrew swojej woli celował w serce wampira… I tym razem jednak sytuację udało się wyjaśnić, a ich relacja być może znowu uległa poprawie, lecz i to na chwilę, nim kilka źle dobranych przez nekromantę słów znowu doprowadziło do tego, że się od siebie odsunęli… Co najlepsze oboje chcą jak najlepiej. Może gdyby potrafili ze sobą normalnie rozmawiać do tego by nie doszło, lecz każdy z nich ma swoje sekrety, którymi nie chce się dzielić z obawy przed brakiem zrozumienia czy też nie chcąc się narzucać. Tymczasem ktoś ma najwyraźniej swój plan, w którym Mitra i Aldaren mają do odegrania swoją rolę. Co znaczą tajemnicze magiczne skrzypce podrzucone wampirowi i księgi, które znaleziono na progu domu niebianina? Co kieruje tajemniczym darczyńcą… I czy przypadkiem nie jest to ktoś dobrze im znany?
~Sanaya
Mauria
„Zostawiając walczącego z klątwą panterołaka pod opieką niewielkiej, nietypowej zjawy, Sanaya odkrywa kolejne zakamarki dworu, do którego zabrał ją Dérigéntirh, a także powoli zostaje wtajemniczana w plany na uratowanie chłopca. Smok musi odbyć maleńki sprawdzian ze swojej wiedzy alchemicznej, przypominając sobie recepturę sprzed lat, natomiast kobiecie zostaje zaoferowane wykorzystanie tego czasu na… zakupy z liszką w sercu miasta nieumarłych! Z pewnością takiego doświadczenia alchemiczka jeszcze nie posiada. Oficjalnie mówi się o zdobywaniu wyposażenia na wyprawę, ale kto wie, co się może zadziać, gdy rozpocznie się szaleństwo zakupowe! Co prawda Sanaya jest teraz w nie najlepszym stanie emocjonalnym, ale może mała przygoda z jakże ciepłą nieumarłą ją nieco podniesie na duchu?”
~Dérigéntirh
Opuszczone Królestwo
Opuszczone Królestwo znane jest z tego, że ciągle się coś w nim opuszcza… „Kito i Celine opuszczają wioskę zaczynając drugi dzień wspólnej wędrówki. Nie będą jednak sami. Niemalże całkiem ślepa dziewczynka Colette o ciekawych zdolnościach rozpoznawania ludzkiej natury przeszła pod stałą opiekę charakternej smoczycy. Więź między nimi wydaje się bardzo silna, choć znają się ledwie od wczoraj. Kucyk natomiast wpadł w nocy na swoją starą znajomą, z którą łączy go historia, lecz dzielą poglądy. Teraz we czwórkę (+ 3 zwierzątka) będą stanowić drużynę. Ile będą mieli czasu by poznać się i przekonać do siebie? Czy w ogóle wytrzymają ze sobą nawzajem? Mają sporo tajemnic, różne charaktery, ale… harem to harem. Kito nie będzie narzekał.”
~Kana
Lecz nie tylko oni ruszają w podróż!
„Książę opuścił swoje królestwo i ruszył w świat chcąc zebrać bagaż doświadczeń. Opuszczone Królestwo okazuje się jednym z tych miejsc, gdzie Lasse spełnia jedno ze swoich małych marzeń – omijając obicia komuś pyska w walce o sprawiedliwość, spotkał krasnoluda! Jednak Barabasz nie tak entuzjastycznie podchodzi do ów spotkania z górskim elfem. W chaosie osądzania własnego sąsiada, miejsce odnalazła także Tioyoa, która chyba z podobnym zapałem podchodzi do pospolitych bitek… czyli z wielką chęcią, co jej rasowy „kuzyn”! Hmm… Kiedy Erik la Lawrance, książę Ilargii, zorientuje się, że ten typ to jednak…. ta typka?”
~Frigg
Szczyty Fellarionu
„Samotnie podróżujący wampir Vergil napotkawszy grupę pozakontynentalnych kotołaków – Karakali wdał się z nimi w przypadkową rozmowę. I to sprowadziło na niego nieszczęście – niechcący z tajemniczego pierścienia uwolnili szalonego maga – Pana Winorośl, który zaklął krwiopijcę i jednego z kotów tak, by nie mogli się od siebie oddalić. Wymusił na grupie poszukiwania swojej kryjówki i podróż, w czasie której eskapada z Sunbirii z Mansunem na czele, dowiedziała się wielu rzeczy o Alaranii, a także o samych wampirach – w końcu jeden z nich stał się ich przewodnikiem. Po pewnym czasie do ofiar Pana Winorośli dołączyła demonica Sherreri, swoim specyficznym zachowaniem zniechęcając do siebie praktycznie wszystkich poza Mansunem, który chyba po prostu nie zawsze rozumiał, co dookoła niego się dzieje… jednak nie dając spowalniać się wewnętrznym konfliktom, grupa szła dalej poddawana kolejnym magicznym próbom. Po licznych sukcesach i porażkach (każdy miał nieco inne zdanie na ten temat) dotarli do kryjówki maga, gdzie stanęli przed ostatnim zadaniem – wspólnym posiłkiem z Panem Winoroślą. Tak, szalony mag chciał tylko tyle! Pewnie dlatego mówią, że jest szalony. Ale drużyna odetchnęła z ulgą – zdjęto z nich klątwę i to się liczyło. Tylko, że po tej niezwykłej wieczerzy, ostatnim etapie przygody, ich drogi się rozejdą. Kto z nich będzie żałować, kto cieszyć się, a kto miło wspominać wspólnie spędzone chwile?”
~Kana
Równina Maurat
,,Yao zdecydowanie nie ma ostatnimi czasy szczęścia. Magiczną siłą zabrany z romantycznej misji u niezwykle pięknej i bogatej niewiasty ląduje na powrót w swoim własnym dworze. Tam zaczęte przed jego odjazdem prace remontowe nie idą jak należy – musi więc porzucić myśli o sielance i zająć się zarządzaniem. Przyjmuje też do straży nowego człowieka, nie spodziewając się, że jest on nieoficjalnym mentorem młodej kotołaczki, która ruszyła za nim gotowa uczynić wszystko, by zostać przyjętą do posiadłości i dalej uczyć się sztuki szermierczej. Pewnego wieczora więc, gdy Yao odpoczywa w samotności, straż przyprowadza do niego śnieżnofutrą istotkę. Rosa jednak nie jest ani wzorem służki, ani wojownika, choć tym ostatnim bardzo chciałaby być. Mężczyzna daje jej jednak szansę – do straży jej nie przyjmie (nie jest przecież głupcem), ale jeżeli młoda potrafi co innego, to może znajdzie się dla niej jakaś posada… tylko czy tak skupiona na przyszłej karierze kotka umie robić coś niezwiązanego z walką?”
~Kana
Teravis
„Nauka całowania nie do końca doszła do skutku, ale za to widoki były niezłe. To jest dla Meliki i prowadzonej przez nią Eris, bo to one mogły zobaczyć jak szamanka i Crewil leżą razem wśród traw. Kobieta ma co prawda gdzieś dzieciaki i ich uniesienia, ale Crewilowi nie była obojętna. Była? Jest? Bo po nagłej inicjatywie Iru chyba czuje się z lekka zagubiony. Do tej pory traktował szamankę jak ostatniego dzikusa, nie dziewczynę, lecz teraz… kiedy powaliła go na ziemię, przygniotła i nie pytając o pozwolenie… och, to w końcu ona czy drapieżna Eris!? (w sumie czemu nie obie?) Ale spokojnie, Skoczek jest bardziej stateczny i póki co zerka na tylko jedną klacz (tylko jedna jest). Czy na równinach było kiedyś więcej problematycznych miłości?”
~Kana
Dalekie Krainy
„Pamiętacie tę opowieść o pięknym zamku w Dalekich Krainach, gdzie jeden obok drugiego żyją przedstawiciele każdej rasy? Tak, ten sierociniec z Imeldą na czele opiekunów i nauczycieli o złotych sercach. Tam… Jak zwykle dzieje się niesamowicie dużo. Nawet ciężko opowiadać, na jak wiele pomysłów wpadają małe nicponie, którym rogi i mleczaki dopiero wyrastają, a ci starsi wcale nie lepsi. Na szczęście dla porządku dzieciaków pilnuje ich m.in. Sugarro – centaur o trudnej przeszłości, którą próbuje zagłuszyć codziennością i który budzi zarówno sympatię, jak i szacunek. Bywa taki poważny! I prowadzi zajęcia o tej dziwnej nazwie… Zajęcia Praktyczne z Życia i PrzetrwaniaTo już budzi respekt! Niektórzy uczniowie wiedzą jednak, że w zamkowych murach dzieje się więcej niż przypadkowe wybuchy i westchnięcia do kucharek. Ostatni dzień był wyjątkowy. Nie dość, że Kelly została adoptowana i pozostawiła po sobie tylko szkicownik pełen urzekających rysunków, to jeszcze pojawił się nowy nauczyciel – czarujący nie tylko magią, ale i słówkami czarodziej. Tylko Łucji coś nie pasuje w brodaczu, ale wampirzyca ma swoje problemy. Jest przybraną siostrą Pani Kozy ( to znaczy Imledy!), lecz nie dogadują się za dobrze. Imelda nie potrafi jej wybaczyć błędów przeszłości… Ah, jakie jeszcze emocje zafunduje nam to szczególne miejsce?”
~H&K
Dziękuję bardzo wszystkim pomocnym ptaszkom, które tak chętnie i obficie pomogły nam w stworzeniu tego wydania! Zbliżyliście się sami i pozwoliliście zapamiętać. Jesteście cudowni! <3
Czy byliście w tym roku grzeczni? Zaraz się o tym przekonamy! Sprawdźcie razem z nami, kto dostanie rózgę, a kto worek słodyczy i przejdźcie przez Alaranię, obserwowaną czujnym okiem elfich pomocników!
Kryształowe Królestwo
„Przygotowania do wyprawy trwają! Iaskel może liczyć na doświadczenie i wsparcie Hessana, ale kiedy naprawdę zaczną sobie ufać? I kiedy wreszcie wyruszą? Bo chwilowo zostali nieco spowolnieni. Dwóch pijanych klientów zielarza nie sprzyjało dopracowywaniu planów wycieczki. Ale nie dwaj nieszczęśni panowie byli najbardziej zastanawiający – do drzwi towarzyszyła im pewna elfia dama, w o wiele lepszym stanie, choć jakaś taka… Hessan wyszedł by z nią porozmawiać, ale gdy wrócił do Iaskela nie wspomniał już o niej słowem. Dlaczego?”
~Kana
Równina Drivii
„Sherani jeszcze nie wie, ale opisywane poruszenie w krzakach, to tak naprawdę oddział śledczy Świętego Mikołaja, który postanowił sprawdzić, czy trójka podróżników jest grzeczna. Niestety! Na razie wszystko wskazuje na to, że przede wszystkim należą im się rózgi! Teoretycznie zwłoki diabłów mogłyby cieszyć, w końcu to zmniejszanie ilości zła na Łusce, ale zabijanie wciąż pozostaje zabijaniem, zabawa odciętą głową wciąż dewastacją, a te wszystkie groźne słówka rzucane sobie przez tygrysicę i Jona nie należą do przyjemnych. I choć zdecydowanie zbyt miłujący wojaczkę i poszukiwany Reinar, ratuje sytuację milszymi słówkami rzucanymi w stronę jedynej w okolicy kobiety, to jednak elfy wciąż nie wiedzą co myśleć o wspólnymi pomyśle tej trójki. Bo… to dobrze, że widocznie zaniechali pozabijania dodatkowo siebie samych i łączą się we wspólnym celu, ale czy cel ten jest godzien pochwały? Tajemnicza tuba okazała się skrywać mapę do tajemniczego artefaktu. Padają podejrzenia, że może to być również przejście do Piekła. To… Nie brzmi jak dobry pomysł. Ale jak przygoda z pewnością! Niech tylko tygrysica się zgodzi.”
~H&K
Demara
„W Demarze natomiast strach zaglądać przez komin do niektórych domów. Nigdy nie wiesz bowiem czy na drugim końcu nie spotkasz demona, gotującego się do ostatecznych rozrachunków. To właśnie spotkało lorda Fobosa i Makę, którzy postanowili złożyć wizytę dziedziczce siostry wampira. Hanna de Belloy wykazuje się dużą domyślnością i odkrywa przed kotołaczką prawdziwą naturę jej pracodawcy. Ta jednak nie ma zbyt wiele czasu, by wyrazić zdziwienie, gdyż do dworu wpada duch przyszłych świąt, szykując się do uśmiercenia wszystkich domowników. Czy naszemu detektywistycznemu duetowi uda się ujść z tego cało?”
~H&K
Równiny Andurii
„Tymczasem świąteczne elfy z Lasu driad raportują, że podczas podkładania prezentów podpatrzyły bardzo dziwne zjawisko pogodowe. Ciepły dotychczas las zasypał śnieg, ukazując Yvie, Petro, Lou i Noi zamiast upragnionej świątyni, trzy chatki na kurzej nóżce. Co do jasnej gwiazdki to ma znaczyć?!”
~H&K
Grydania
„Na worek cukierków z pewnością zasługuje Quidditch, który nie dość, że przyniósł innym dobrą nowinę o śmierci maga Dario (pamiętacie „pojedynek” z Lieselottą, odbywający się na arenie?), dzięki czemu zdjęta została klątwa, to jeszcze uwolnił ze schroniska swojego psiego przyjaciela, Rufiego. Teraz, kiedy drużyna jest w komplecie, razem ze smokołaczką i łakociami od Świętego Mikołaja mogą wyruszyć na poszukiwanie skarbu!”
~H&K
Pustynia Nanher
A inne z elfich oddziałów zwiadowczych donoszą, że: „Gwiazdka dociera nawet do najbardziej niedostępnych obszarów Alaranii, w tym także do Pustyni Nanher, gdzie nie uraczy się może śniegu, ale dobrze można wyczuć ducha świąt. A przynajmniej jakiegoś ducha, bo to właśnie niepokojącą, duchową obecnością wypełnione są tunele, w których znaleźli się Hashira i Seviron. Kapłanka podejrzewa, że wędrują przez grobowiec, choć nie ma nic na poparcie swojej tezy poza nieokreślonym przeczuciem. Prowadzeni przez skarabeusze, natrafiają na kolejnego trupa, którego obecność jest więcej niż zagadkowa. Co przyniesie przyszłość, przyczajona w cieniach tajemniczych tuneli?”
~H&K
Serenaa
„W Serenie żyjący naprawdę działają w słusznej sprawie! Co prawda pomocnicy Mikołaja muszą się zastanowić, czy cel uświęca środki, ale nie można zaprzeczyć, że poszukiwanie mordercy, oczyszczanie niewinnych (khem, jeśli można tak mówić o Mistrzu Złodziei w jakimkolwiek kontekście) z winy i próba zmierzenia się z przerażającą sektą, jest czymś, co należy chwalić. Inaczej mówiąc: nasi bohaterowie zbierają ludzi do akcji w labiryntach. W tym samym czasie Salazar porywa kapitana straży (jakże romantycznie! Materializuje się przy jego łóżku, wyciąga go z pościeli i znika) i właśnie zamierza z niego wyciągnąć nieco informacji, z pomocą nieśmiałej Cassie. Wszystko jakby zmierzało ku spełnieniu? Oby tylko zdradziecki oficer został ukarany, a sprawiedliwość wymierzana przez jego podwładną w końcu zaistniała.”
~H&K
Nowa Aeria
„Nie tylko ludzie wypatrują w tych dniach pierwszej gwiazdki. W Nowej Aerii elfy również spoglądają w niebo. Silny wiatr przynosi do miasta muzykę, melancholię i nutę oczekiwania. Skrzypaczka VeraClaire wychodzi z przyjaciółką na chłód, zostawiając świąteczne ciepło bezpiecznego domu za sobą. Nie wie jeszcze, że wiatr przyniesie ze sobą bardzo specjalnego gościa. Czy Lasota odnajdzie się w nowym otoczeniu po przejściach na statku kapitana Jespina? I jaki świąteczny chochlik poplącze losy tej dwójki artystów?”
~H&K
Mroczne Doliny
W święta przychodzi także czas pojednania… „Po burzy nastał spokój. Mitra z Aldarenem prawie się pozabijali w kryptach rodu Krazenfir, później zaś Faust chciał zabić błogosławionego nekromantę, by odebrać mu grymuar, dla którego ten zapuścił się do krypt i przez którego stracił czucie w połowie ciała. Uratował go – o dziwo – Aldaren, który dźgnięty srebrnym nożem przez niedawnego towarzysza (w samoobronie) pozostał gdzieś z tyłu. Wampir zabił swojego mistrza, ratując tym samym życie nekromanty… A potem przyszedł czas na odpoczynek i szczerość – rozmowę przedziwną, gdyż prowadzoną przez drzwi krypty, by oboje mogli czuć się komfortowo. Było to jednak oczyszczające – okazało się, że żaden z nich nie był tak straszny jak to się z początku wydawało i o dziwo ich relację dało się jeszcze naprawić, a na cieniutkiej nitce zaufania, jaka między nimi powstała, dało się budować. Teraz tylko musieli wydostać się z krypty i wrócić do Maurii. Lecz „tylko” czy może „aż”?”
~Sanaya
Mauria
Mikołaj dotrze nawet tam gdzie… „Gęsta atmosfera, istoty zbyt dobrze skrywające się w cieniu, elegancja, półmrok, gniew, a wkrótce i śmierć. Wszystko to spotkało się w zapomnianym młynie, gdzie kolejna wspólna – cel – połączyła Freya i Dinitris. Oboje przybyli w to miejsce w oczekiwaniu na niebezpieczną i wyjątkowo znienawidzoną pokusę. Póki co jednak trafili na siebie i zgraję pijaków, którzy w pogoni za plotką liczyli na łatwą zabawę, lecz dostali tylko rozwiązanie wszystkich doczesnych problemów – ostatnie tchnienia. Czy dwójka bohaterów dostanie upragniony prezent i sprawiedliwie się nim podzieli?”
~H&K
Opuszczone Królestwo
„Cukrowa rózga przypada natomiast Celine, która choć doprowadziła do względnego ładu Colette, przygarniętego, rudowłosego brudaska, to jednak użyła przy niej słowa „perwersyjny”, zrzucając na Kito obowiązek wyjaśnienia, co właściwie ono oznacza. Za to sam centaur zbiera na pełnoprawną rózgę z dużym zapałem, spiskując za plecami towarzyszki. Pamiętajcie, Mikołaj wie wszystko!”
~H&K
To już wszystkie raporty elfów, goblinów, reniferów i śnieżynek, które spłynęły póki co do Świętego Mikołaja. Pamiętajcie jednak, że lista „grzecznych” i „niegrzecznych” nigdy nie jest kompletna i swoimi czynami nadal możecie zasłużyć na prezent albo cios rózgą przez łeb (albo główkę puchatą <3 )! Zabierajcie się więc do roboty dobre duszki, okrutne demony i wszyscy ci, którzy znajdują się pomiędzy! I pamiętajcie! Mikołaj i jego pomocnicy widzą wszystko!
A z naszej strony życzymy Wam najpiękniejszych, najradośniejszych i najcieplejszych Świąt Bożego Narodzenia (oczywiście tylko w przenośni, bo w głębi serduszek marzymy o śniegu! <3), a na Nowy Rok jeszcze więcej weny, szalonych pomysłów i powodzenia we wszystkim, co sobie zaplanujecie. Nowy rok będzie jeszcze bardziej magiczny, więc nie rezygnujcie nawet z tych najbardziej niesamowitych marzeń! 🙂
Wasze oddane Kronikarki, Hashira i Kerhje oraz cała Administracja
Zimny wiatr wieje z północy. Niesie za sobą mróz, uschnięte liście i tajemnice. Kartki porwane lodowatym podmuchem, pierwsze płatki śniegu i szepty skradzione po drodze. Posłuchajcie go w milczeniu, a usłyszycie jak wiele ma do opowiedzenia…
Kryształowe królestwo
„W sklepie zielarskim Iaskela pojawił się ciekawy klient – wiekowy już elf Hessan oraz jego miniaturowy smoczek. Nerwowy właściciel, choć obawia się dostać kulą ognia od pokojowo nastawionego przybysza (chrypiącego i zmęczonego podróżą), oferuje mu pomoc medyczną. Kończy się jednak tylko na zamówieniu długiej listy ziół. Niestety jest pewien problem. Dwa z wymienionych okazów niezmiernie trudno zdobyć. Iaskel wygrzebuje ostatki, ale drugiego z cennych składników zwyczajnie zabrakło. Gotowy zdobyć je dla klienta szykuje się więc do niebezpiecznej wyprawy. Czyżby jednak ostatecznie wybrali się na nią razem? To może być początek pięknej męskiej przyjaźni!”
~Kana
Turmalia
„Co było do przewidzenia, włamywacz, którym zaopiekowała się Mimosa, magią uleczając wszystkie jego obrażenia, w końcu się ocknął, dołączając do niej i do Kerhje w ich przygodzie. Oczywiście nie mógł zrobić tego kulturalnie, przyłączając się do czytania i grzecznie spożywając swoją kawę z rumem, którą sporządził mu Ace, nie. Amarok postanowił po raz kolejny wejść do życia dziewcząt z przytupem, a jaki jest lepszy sposób, niż wzięcie właścicielki antykwariatu, jako zakładniczki? Cóż, wściekła zielarka znalazłaby kilka innych, niezbyt subtelnymi groźbami dając to mężczyźnie do zrozumienia, podczas gdy Lilly jak zawsze starała się pomóc – a w tym wypadku nie przeszkadzać Amarokowi i być grzeczną zakładniczką. I o dziwo to nie była jej wina, że wciąż osłabiony mężczyzna zachwiał się, wpadając na ladę i rozlewając kawę, która, o zgrozo, pokapała wprost na otwarte stronnice księgi! W ten sposób zamknęła się pierwsza część cyklu, do stworzenia którego niezbędni byli nasi bohaterowie. Teraz ponownie do antykwariatu mógł wkroczyć znajomy młodzieniec, tym razem już nie poszukując Księgi, ale zbierając zgromadzonych do kręgu, by wreszcie spleć ich losy, jednocześnie naprawiając własne. Do tego zaś niezbędna będzie opowieść. Czy będzie to piękna baśń? Mrożąca krew w żyłach opowieść grozy? A może malowany słowami obraz przyszłości wszystkich obecnych? Tego zdaje się nie wiedzieć nawet Mimosa, której przypadło w udziale prowadzenie historii…”
~Callisto
Równina Drivii
„Reinarowi i Jonowi udaje się pokonać wszystkie diabły, a ich rogate głowy walają się wśród zarośli. W tych samych, pomiędzy gałęziami spogląda na nich dwoje drapieżnych oczu. Czy słyszał ktoś, by na Równinie Drivii występowały tygrysy? Cóż, jeśli tak, to nawet po wygranej, należy być czujnym. Szczególnie, gdy wielki kot raptem zamienia się w kobietę i tonem pogawędki wtrąca się w przemowę piekielnego. Może i nie powinna się wtrącać, ale czy po rycerskim okładaniu się po hełmach w Meot, prawdziwy, krwisty pojedynek nie jest czymś interesującym? Szczególnie, gdy martwi okazują się być zgrają piekielnych, a łapiący oddech po walce blondyn gorąco poszukiwanym typem z ogłoszeń. Cóż, za smakowity kąsek! Tylko co zrobić z tym przeklętym gadułą, który zapowiada ochronę norda i jeszcze chce zabrać tajemnicze znalezisko Sherani?”
~H&K
„Nagle ogarnął ją mrok, a oczom ukazała się dziwna fioletowa istotka. Po kilku słowach obrazy została wyrwana z magicznej pułapki Meot, tuż przed jej unieszkodliwieniem. Eldrizze w poszukiwaniu smaku „Salcesonu” (czy coś w tym stylu…) wędruje po Równinie Drivii, a jej kolejnym przystankiem okazuje się czarne, jak jej plany, Jezioro Cara. Tam dowiaduje się, że jej towarzysz to zdrajca, a Zakon Skały jest w niebezpieczeństwie. W tym samym miejscu, nieco dalej pewien nekromanta imieniem Morviles nie polubił gulaszu, ale na szczęście barka wybawiła go od ponurych rozmyślań i zapewniła transport. Czy będzie to rejs prosto w ramiona innej wielbiącej śmierć istoty? Czy zaoferuje mu lepsze smaki? O, to na pewno! Jeśli będzie stek, to z pewnością krwisty.”
~H&K
Valladon
„Skołowana Camelia budzi się z całą masą pytań w głowie i przeczuciem, że zrobiła coś strasznego. W jej głowie nie może zapanować spokój. Dwie natury walczą. Jedna – dobra, wspomnienie maie kocha Briana, druga – zła demoniczna, chce go zabić, za to, że jest kim jest. Miłość woli skierować w kierunku Teana. A ten gotowy jest bronić swojej „mrocznej księżniczki”, która namiętnym pocałunkami dziękuje mu za poświęcenia. Rusza więc przekonać poszkodowany tłum, że to Brian jest potworem, a jego ukochana ofiarą. W tym samym zaś czasie oskarżany pojawia się w komnacie, by przerazić i wyprowadzić dumną Camelię z równowagi i zniknąć, nim ktokolwiek go zauważy. Diabły pragną zabawy. Jaką jeszcze zapewnią zgromadzonym na balu w Valladonie?”
~H&K
Grydania
„Wyobraźcie sobie olbrzymią arenę, a na niej człowieka kontra smoka… a właściwie smokołaczkę! Lieselotta w swojej gadziej postaci atakuje mężczyznę, plując strumieniami ognia. On jednak aż nazbyt ułatwia jej sprawę – najpierw zamienia się w podatnego na płomienie trolla, a później wbija sobie sztylet w brzuch. Tym samym odbiera jej szansę na honorowe zwycięstwo. Dario jest bowiem magiem sprawującym kontrolę nad miastem – obecnie martwym. Czy aby na pewno? Kobiecie nie jest dane to sprawdzić, bo musi ewakuować się z areny w trybie natychmiastowym, zabierając ze sobą młodziutkiego towarzysza Quidditcha. Chłopiec współpracował z magiem i jego ludźmi, a ich śmierć mocno go dotknęła. Teraz musi jednak zebrać całe pokłady odwagi i odnaleźć swojego psiego towarzysza, który trafił do schroniska. Opuszcza więc Lieselottę, proponując jej ponowne spotkanie i… współpracę? Co wyniknie z tej enigmatycznej propozycji?
~H&K
Las Driad
„On się kocha w niej. Ona w nim. Ale w innym nim. A ten inny – on lubi ich oboje. Ich wszystkich nienawidzi Noa, ale jego to chyba jednak lubi… Tak właśnie się sprawy mają. Dwoje nastolatków (jeden z magicznie wyrośniętym ciałem) i dwoje karłowatych dorosłych wyglądających młodziej niż oni (jeden przebrany za pannnę). Najnormalniejsze w tym wszystkim jest odkrycie predyspozycji do kolejnej dziedziny magii przez Yvę, ale kiedy nadużywa zdolności i słabnie, Noa wykorzystuje okazję, by rzucić ją w ramiona Petro, by odczepiła się od Louina. Sam rusza z Lou w krzaki – ale kiedy wracają, Petro zamiast buziaka dostaje od Yvy po szczęce i zaczynają się kłócić. Romans stulecia. Dhampirek będzie musiał wytężyć swe marne siły, żeby spiknąć tę dwójkę, ale jego elfi towarzysz nagle staje mu na przeszkodzie…”
~Kana
Szlak ziół
„Jak to mówią, do tanga trzeba trojga… A przynajmniej dwojga. Tyle wystarczyło, żeby zacząć wspólny taniec od upadku na Szlaku Ziół, nieopodal Thenderionu. Cain, jak na gentlemana przystało, wyciągnął dłoń i pomógł powalonej na ziemię… damie wstać. Może to był błąd? Nieco szalona Lotta momentalnie zmieniła obiekt zainteresowań i ruszyła w pogoń za motylem, nadal ściskając kurczowo rękę nieznajomego czarodzieja i ciągnąc go za sobą. Jak skończy się ten dziwny taniec? I czy przerodzi się w obiecane kłopoty?”
~H&K
Góry Dasso
„Czy może być coś bardziej przerażającego niż groźba ugotowania żywcem przez plemię, któremu dopiero co zwróciło się jednego z członków? Gdy czarodziejka Nyllef wraca magicznymi saniami z rannym Akim, takie właśnie powitanie gotuje jej plemienna starszyzna. Dziewczyna reaguje na zagrożenie z wściekłością i każe prowadzącej ją pannie samej wleźć do kotła pełnego bulgoczącej wody. Jak w delikatny sposób (i zachowując przy tym życie) powiedzieć jej, że to czego tak bardzo się obawia to zwyczajna kąpiel?”
~H&K
Nowa Aeria
„Najgorsze, co można powiedzieć, gdy wszystko zacznie się pieprzyć, to „co jeszcze?!” Otóż po powrocie do baru okazało się, że na Dagona i Kimiko czeka już Seth, który sam zaprosił się do środka, z właściwą sobie subtelnością rozwalając zamek w tylnym wejściu. Do tego podkradł sześćdziesięcioletnią whisky diabła i z nogami na jego fortepianie planuje negocjować swoją wolność. Czy da się zrobić to lepiej? Cóż, w razie wątpliwości, lub niepomyślnego toku rozmów, zawsze można podłożyć Kota. Panterołaczka właśnie dowiedziała się, że jej obecność w diablim mieszkaniu zaowocowała niechcianym i nieplanowanym, ale jednak, zdradzeniem lokalizacji czarciego lokum, do tej pory pozostającego tajemnicą. Cóż… szlag by to trafił, delikatnie mówiąc. Obciążona ostatnimi wydarzeniami Kimiko sprowadza chyba wszystkie emocje do złości, by ostatecznie, po wspaniałomyślnym (lub niechętnym, lecz nieuniknionym) uniewinnieniu Setha przez Laufeya (na razie!) i ewakuacji diabła na piętro, wyładować ją na upierdliwym panterołaku, ewidentnie pozbawionym wyczucia granic. Później Kimiko mimo wszystko dołącza do swojego towarzysza, który tylko chwilę poświęcił na przemyślenie spraw i oczyszczenie głowy, nim z właściwym sobie spokojem rozpoczął planowanie kolejnych posunięć. Tym razem przy pomocy… gadającej (i pyskującej!) księgi, doprowadzając Kimiko na skraj cierpliwości. Co jeszcze?!”
~Callisto
Opuszczone Królestwo
„Linman opuścił swoich towarzyszy, by po tej krótkiej znajomości udać się w dalszą podróż. Być może jeszcze się spotkają? Któż to wie, los lubi płatać figle. Pani Kosmosu również, dlatego osobiście zaszczyciła pozostałą dwójkę podróżnych swoim towarzystwem. Rozsądną Rakel, która skradła jej sympatię, obdarzyła świętym spokojem od własnych ponadboskich interwencji, niestety Lucien nie miał już tego szczęścia. Jego piękna, cudowna, powabna i czarna przede wszystkim, koszula została podstępnie skradziona (materializując się u pewnej, łasej na te części garderoby, damy), a zamiast tego pojawiła się inna – nie tylko w deseń, ale i o zapachu mięty! Wzburzony demon prawdopodobnie wywróciłby na lewą stronę dowcipnisia, gdyby tylko go znalazł, jednak bezsilny mógł tylko pozbyć się odzienia… ku zmieszaniu Rakel oczywiście, która zaraz znalazła sobie inny temat do rozmowy. Pojawienie się zjawy było dla niej jednocześnie przerażające i fascynujące, natomiast w D’Notte wywołało głównie gniew i poczucie winy za narażanie dziewczyny. I chociaż wymiana zdań trwała jeszcze dłuższą chwilę, nie przerwał jej sen zmęczonych podróżnych, ale kolejny przybysz, tym razem ewidentnie zaznajomiony z Lucienem. Jak zbrojmistrzyni zareaguje na czarującego mężczyznę oraz jego niezbyt subtelne nawiązania do tożsamości znajomego nemorianina?”
~Callisto
Szczyty Fellarionu
„Vergil, Sherreri,Mansun i pozostałe kotołaki dotarli w końcu do Szczytów Fellarionu, gdzie mogli już zacząć poszukiwania miejsca, w którym ukrył się Pan Winorośl – w końcu powiedział im, że zdejmie z nich klątwę, jeśli tylko go znajdą. Zresztą, prawdopodobnie udało im się znaleźć wejście do jaskini, w której czekał na nich Winorośl – wcześniej mieli małe problemy z dotarciem tam i musieli użyć magii do stworzenia „schodów” nad przepaścią. Tylko, że to, że znaleźli się w jaskini było wyłącznie połową sukcesu, bo wewnątrz trafili na dwa korytarze… Nastał czas wyboru, zarówno korytarza, jak i tego, czy chcą się rozdzielić na dwie grupy, czy może posłuchać rad Wiśni i całą grupą udać się do jednego korytarza.”
~Samiel
Efne
„Po tańcach i wszelkich zabawach, nadszedł czas na odpoczynek… oraz ciężką pracę. Nevaeh postanawia pomóc Rianellowi w jego papierkowej robocie, przy czym nawiązuje się między nimi rozmowa – czyżby zbliżali się do siebie coraz bardziej? Cóż, całkiem możliwe, jednak panienka Aureola razem z jedną ze służących uknuły tajemny plan… W posiadłości przecież nie może być nudno! Pytanie tylko, czy to, co zaplanowała błogosławiona z malarką, spodoba się naszym gołąbkom?”
~Jane
Teravis
,,I tak oto trawiasta równina stała się świadkiem nauk. Bardzo praktycznych. Ale tym razem to nie Crewil jest nauczycielem, a uczniem. Iru, znając już jego brak doświadczenia z kobietami, zaoferowała się pokazać mu, jak należy się z nimi całować! Oczywiście nie pytając go o zgodę. Po co. I tak będzie jej wdzięczny. Tymczasem Melika nieświadoma podobnych szkoleń, poleciała odszukać Skoczka i kobietę w czerni, która chyba jeszcze nie jest gotowa na zostanie ,,dziewczyną” młodego wynalazcy. Na szczęście on zaraz będzie przygotowany na związek za ich oboje!”
~Kana
Dalekie krainy
„Skazańcy pokładają wielkie nadzieje w dumnej Rheyaen. Musi sprostać niełatwemu zadaniu wywalczenia sprawiedliwości swoim braciom i siostrom z Głębi. Ciężko nie odczuć ciężaru takiego zadania, lecz syrenka nie zdaje sobie sprawy, że najtrudniejsze dopiero nadejdzie. I nie chodzi o samo starcie. Wygląda na to, że wojsko pełne orek i żarłaczy białych, ujeżdżanych przez żądnych zemsty trytonów, ma duże szanse na wygraną. Jednak wymaga to zdecydowania przywódczyni… A co będzie, gdy stanie twarzą w twarz z miłością, którą dawno temu utraciła? Ze swoją siostrą Ophelią, która po drugiej stronie barykady z rozdartą duszą szykuje się do negocjacji? „Dajcie króla!” krzyczą mieszkańcy Głębi, a wrzaski te wywołują wśród obywateli Syreniego Królestwa prawdziwy chaos. Czy już wkrótce rudowłosa piękność będzie pływać w krwi własnych braci i sióstr?”
~H&K
To wszystko na dzisiaj kochani czytelnicy! Wyruszajcie w świat, słuchać historii niesionych przez wiatr i nie zapomnijcie dobrze się zapatulić! 🙂
Lecą głowy, krew się sączy; strumieniem spływa z drzew i niknie w barwach mijającej jesieni. Widać klimat Święta Zmarłych jeszcze się trzyma w naszych alarańskich opowieściach. Choć bywają również i oazy spokoju, gdzie mężczyzna odkrywa barwy, a Pani Losu plącze nici czarodziejki i wilkołaka. Bo przecież… Po burzy przychodzi słońce, prawda?
Kryształowe Jezioro
“Zastanów się trzy razy, czy aby na pewno chcesz się wybrać na romantyczny spacer w okolicach Kryształowego Jeziora. Możesz tam spotkać bowiem piękną, delikatną blondynkę. Cóż w tym złego, zapytasz? Nic, dopóki kobieta trzyma w ryzach swój instynkt. Gdy bowiem w samoobronie z drobnego ciała wypełza żądna krwi eugona, spacer zamienia się w horror. Na szczęście Eliae udaje się pohamować swoją mroczną stronę i powraca do ludzkiej formy nim jej towarzyszom stanie się krzywda. Nie mała w tym zasługa Ariosa, który nie porzucił jej na pastwę losu. Przy okazji odkrył też jedną ze swoich licznych tajemnic – elf porozumiewał się z nią mową węży. A więc jednak potrafi mówić! Czym jeszcze zaskoczy nas w przyszłości ten enigmatyczny obrońca lasu?”
~H&K
Menaos
“Czasem nawet od życia trzeba odpocząć. Rumianek i Argo, którzy odnaleźli siebie nawzajem, postanowili po załatwieniu sprawunków w mieście ruszyć na wielobarwny festyn. Po drodze zachodzą do sklepu tkackiego, gdzie cieśla po raz pierwszy odkrywa, jak wiele odcieni tego samego koloru może istnieć obok siebie. Ich uwagę przykuwa również stoisko z przyprawami, a kupcy, którzy zjechali się ze wszystkich stron świata, mają bardzo wiele do zaoferowania. Co jeszcze podaruje im ten piękny dzień? Czy na festynie znajdą upragnione wytchnienie od trosk codziennego życia?”
~H&K
Równiny Theryjskie
“Tymczasem słynna karczma “U Svena” ściąga w swoje progi kolejne intrygujące postaci. M.in. bosą elfkę Dinitris z wyższością spoglądającą na ludzi i zajmującą miejsce na uboczu, by planować swoją podróż. Żądny przygód Yaruga jeszcze nie wie, że po tym, jak Cerrina opuściła karczmę, pustkę, którą stworzyła, może zastąpić kolejna pani. Nie wie też, jak wiele ma wspólnego z tą potencjalną towarzyszką lub rywalką wieczora. Sven zaś… Sven wie swoje. Dba o swój lokal, dba o pracowników, a przede wszystkim dba o klientów. Czy będzie więc w stanie zaspokoić głód informacji smokołaka swoimi nęcącymi opowieściami? I co zwiastuje spotkanie tych trojga oraz tajemnicza kobieta wpatrująca się w smoczycę?”
~H&K
Elfidrania
“Czasami, gdy człowiek chce tylko napić się w spokoju piwa, świat postanawia za wszelką cenę, że będzie inaczej. To właśnie spotkało Liliannę, młodziutką wampirzycę, która zawitała do nie tej karczmy co trzeba. A może bez względu na karczmę los zgotowałby jej dokładnie te same kłopoty? Zaczepiona przez trzech oprychów (razem z dosyć nietypową towarzyszką tego nieszczęsnego wydarzenia, satyrką Vaelą) już miała wołać o pomoc, gdy do akcji wkroczyła czarodziejka Ariatte, w bardzo bojowym nastroju. Mężczyźni dostali… permanentną nauczkę. A los być może wcale nie był złośliwy, obdarował bowiem wampirzycę interesującą znajomością. Jak dalej rozwinie się ich spotkanie? Czy Lilianna ucieknie, w poszukiwaniu spokojniejszej karczmy? A może urzeczona niezwykłością czarodziejki zostanie i wda się w dłuższą rozmowę?”
~H&K
Równina Drivii
„Piątka rogaczy podążająca śladem swojego celu. Kosztownie. Przemierzający Równinę nord Reinar zastanawia się nawet, czy nie nazbyt kosztownie jak na jego osobę, ale nie może zignorować takiego niebezpieczeństwa. Lecz gdy gotowy do starcia z nieprzyjaciółmi podchodzi ich, raptem poznaje prawdę. Rogi to nie jarmarczna ozdoba, lecz prawdziwe diabelskie korony. Jest jednak też dobra wiadomość: nie podążają oni śladem norda, a nieznanego mu mężczyźny – Jona. Cóż, skoro się zobaczyło, może wypada pomóc? U boku łowcy dusz staje więc blondyn… Nie wiedzący jednak jeszcze kogo na ślepo postanowił wspomóc. Czy będzie żałować tej decyzji?”
~H&K
Demara
„Smakosze ostrzcie ząbki, bo oto w Demarze szykuje się prawdziwe apetyczny pojedynek osobowości! Lord Fobos de Loer, poznawszy tożsamość (jeszcze) żywych członków okultystycznej sekty, skierował swe kroki ku Inspektorowi McColleyowi, by zaoferować mu układ w zamian za posiadane informacje. Po jednej stronie mamy więc wyniosłego wampira, który chce przede wszystkim rozprawić się z niepokorną członkinią swojego rodu, bawiącą się w przyzywanie demonów. Po drugiej – rudowłosego przedstawiciela prawa, pragnącego schwytać mordercę i wyjaśnić sprawę do końca. Łączy ich więcej niż byliby skłonni przyznać. Pośrodku tego wszystkiego zaś znajduje się istotka, której potrzeba jeszcze więcej odwagi niż dotychczas. Czy panna Marika spełni pokładane w niej przez lorda nadzieje i wesprze go podczas wizyty u Hanny de Belloy? A może to będzie dla niej za dużo i ucieknie z miejsca zdarzenia z właściwą dla siebie, kocią gracją?”
~H&K
Fargoth
“Gdy Widmo przechadza się po ulicach, lepiej uważać na własną głowę. Jedna już poleciała – na zlecenie, druga zaś mogła do niej dołączyć, gdyby Garett Moore – zleceniodawca, szef lokalnego gangu i, co najistotniejsze, brutal wykorzystujący swoją siłę wobec słabszych kobiet – nie wykazał się odrobiną rozsądku i nie obiecał skrytej w cieniu skrytobójczyni, że przyrzeka poprawę. Dayanara uzyskawszy zaś co chciała, niczym prawdziwy duch, włóczy się dalej po mieście. Do momentu, gdy stary pijak nie zaczepia jej i nie prosi o… opowieść. Kim jest tajemniczy mężczyzna i czy elfka w spokoju dotrwa do świtu?”
~H&K
Maagoth
“Tymczasem sytuacja Indigo i Mniszka, polujących na kłusowników w lasach otaczających Maagoth była bardzo nieciekawa. Oboje skrępowani i zdani na łaskę napastników! W dodatku Mniszek przybrał postać Maorcoille, a łuczniczka nie mogła się z nim skontaktować. Indigo zerwała jednak więzy i zaatakowała, a nieme wezwanie kobiety w końcu wyrwało bożka ze snu. Maorcoille podniósł się, nic nie robiąc sobie ze sznurów i pęt. Potężna postać, rogi, trzecie oko świecące niezwykłym blaskiem! Był to wspaniały, choć straszny spektakl. Przemieniony zabijał bez litości, demolując obozowisko. W końcu, nasyciwszy pragnienie krwi, powrócił do ciała drobnego elfa, a pozornie niewielkie rany okazały się dosyć poważne.”
~H&K
Inne ptaszki ujmują to w ten sposób: „W lasach otaczających Maagoth szalony mag Aezin pragnie potęgi, którą może zdobyć jedynie dzięki leśnemu bożkowi – Maorcoille – oczywiście nie po dobroci. Już prawie dopiął swego, bo udało mu się pochwycić chroniącą las bestię, lecz nie przewidział tego, że tak jak on, ona również będzie miała wsparcie i to nie byle jakie, bo w postaci zdeterminowanej, doskonałej wojowniczki Indigo. To jej głos przedarł się do świadomości nieprzytomnego potwora i sprawił, że ten wyrwał się spod usypiającego go zaklęcia. A gdy się przebudził, wymierzył na kłusownikach krwawą sprawiedliwość. Dokonawszy zemsty Maorcoille zniknął, oddając prawowitemu właścicielowi – Mniszkowi – jego ciało, lecz w stanie, któremu daleko było do doskonałości. Elfik pragnie jedynie jak najszybciej opuścić wraz z Indigo miejsce, w którym dokonała się rzeź… Lecz to nie koniec ich kłopotów. Oni jednak jeszcze o tym nie wiedzą.”
~Sanaya
Pustynia Nanher
“Czasem ludowe wierzenia mogą okazać się boleśnie prawdziwe. Niepokojący ptak Skowyj zwiastuje ponoć bliskość śmierci. Widziane z daleka kształty okazują się szczątkami karawany. Kierowani zdrowym rozsądkiem Kapłani postanawiają odejść, kiedy Hashira dostrzega ruch na ziemi. To piaskowy wir, który powoli wciąga wystającą z niego dłoń! Czy towarzyszom uda się uratować tego, kto znajduje się pod powierzchnią? I co ważniejsze, czy osoba ta, kimkolwiek jest, nadal żyje, czy została uśmiercona przez bezlitosne piaski pustyni?”
~H&K
Serenaa
„Macki ośmiornicy sięgają daleko, magazyny, świątynie, pałac królewski, garnizon straży miejskiej… To ostatnie wydaje się najistotniejsze. Salazar i Escrim przygotowują się do realizacji planu sędziny, który wcale nikomu się nie podoba, ale najwidoczniej nie ma innego wyjścia. Pora więc porwać Carso, który z ochroną się nie rozstaje, ale… skraść perły z komódki księżnej, czy też skraść samą księżną… To znaczy Carso – co to za różnica dla Mistrza Złodziei. Gwardzistka zaś szykuje się do mnisiego rosołu.”
~H&K
Ekradon
„W chwili, gdy już zdawało się, że wszystko będzie dobrze, no bo przecież udało się doprowadzić do ślubu Guly’ego Ulki i Eldine Styfing, okazało się, że los jednak Skowronka i Sjansa najwyraźniej nienawidzi i zamierza im to dobitnie dać do zrozumienia. Pożar lasu zmusił ich do błyskawicznej ucieczki, w trakcie której drwal wpadł do wilczego dołu – pułapki zastawionej przez jego córkę na zupełnie kogoś innego – w wyniku czego skręcił on sobie nogę. Całe szczęście z pomocą elfki i jej wiernej krowy (nie pytajcie) udało się go wyciągnąć, lecz przy tym ich grupa się rozdzieliła. Sjans i Skowronek, starając się ich dogonić, dotarli do obozowiska trzeciego z braci – Cryfa Ulki – który najwyraźniej przymierza się do przejęcia władzy nad Bagnami siłą! Do zrealizowania celu brakuje mu jedynie przewodnika, który poprowadzi go przez zdradliwe mokradła, a jedynym skłonnym się tego podjąć jest Botan. Skowronkowi przyjdzie ratować chłopaka przed wplątaniem się w intrygę uzurpatora, czy jej się to podoba czy też nie, a do pomocy ma krowę i kulawego drwala…”
~Sanaya
Nowa Aeria
“Nowa Aeria jest magnesem, który zbliża do siebie najróżniejsze istoty, czasami zupełnie odmienne. Tym razem postanowiła zagrać losem włóczęgów. W jedną dłoń chwyciła wilkołaka Knowa, który podążył za swoim nieusłuchanym psem. Drugą przyciągnęła Kunę, wcale nie tak młodą jak z pozoru się wydaje czarodziejkę, która ruszyła tropem intrygującego ją elfa. Czy ta dwójka wpadnie na siebie, a ich życia się połączą? Jak poplącze sznurki miasto, by zwrócić ich ku sobie?”
~H&K
A w innym zakątku miasta…
„Nowa Aeria już od dłuższego czasu nie jest już taka sama, diabeł ma coraz więcej pracy niż przyjemności, a na dodatek do miasta zawitał Seth, uparcie depcząc znajomej złodziejce po piętach i bezczelnie drażniąc diabła, a tym samym poważnie kusząc los. Nikczemni nie znają wypoczynku, jaką to prawdę wyznaje Dagon, coraz bardziej wciągając Kimiko w swoje, od pewnego czasu coraz mniej kolorowe, życie. Gdzie bowiem znaleźć wytchnienie, gdy już-nie-tak-tajemnicza jednostka mącąca w diablim mieście sięga swoimi bezczelnymi mackami coraz głębiej, porywając w objęcia również neutralną do tej pory Chrysantemę? Czy znajomość czarta i norda przetrwa tą próbę lojalności, czy może most został już spalony na dobre? Moment kulminacyjnego zetknięcia się z głównym wrogiem zdaje się coraz bliższy, ale po niefortunnej rozmowie z krasnoludem miała miejsce jeszcze inna, mniejsza konfrontacja, mogąca nieść ze sobą poważne konsekwencje dla panterołaczki. Ta jednak chyba wyszła z niej obronna łapą i chociaż jak zawsze po swojemu, to jednak jawnie opowiadając się po czarciej stronie. Karty zostały wyłożone na stół, a kocio-diabli zespół oficjalnie przyznał się na głos do wzajemnego zaufania. I biada temu, kto stanie im na drodze…”
~Callisto
O tej sprawie jest zaś głośno. Oto dowód (kolejny!):
„Nie wiadomo kiedy w Nowej Aerii urosła siła, która mocno bruździ Dagonowi w interesach. Niestety, zamiast po udanej kradzieży dokonanej pospołu z Kimiko świętować zwycięstwo, diabeł musi zmierzyć się z kimś, kto wyjątkowo mocno stara się przejąć władzę w półświatku. Na dodatek jego przeciwnikowi marzy się nie tylko pozycja Dagona, ale również coś, co może zyskać tylko dzięki Kimiko. Nawet starzy znajomi okazują się nie być pewnymi sojusznikami, a sytuacja staje się coraz bardziej napięta. Jaką rolę w tej historii będzie miał do odegrania panterołak Seth, który mimo wyroku, jaki wydał na niego Dagon zdecydował się na pertraktacje z piekielnym? Czyżby faktycznie miał jakiegoś asa w rękawie, który nie dość, że pozwoli mu uratować skórę, to jeszcze grać na dwa fronty?”
~Sanaya
Szczyty Fellarionu
„Przygoda zmierza ku końcowi. Po walce z grupą zmiennokształtnych, którzy dążyli do zniszczenia Wodospadów Rapsodii, Kavika i Yastre wrócili do chatki uczonej by tam opatrzyć rany. A może nie tylko, bo gdy cała reszta towarzystwa łącznie z parą małych kotołaków pozwoliła im na chwilę prywatności, para mogła nacieszyć się swoim towarzystwem. Lecz jak długo potrwa ich wspólne szczęście? Pierścionek zaręczynowy na palcu Kaviki – którego nie założył jej panterołak – stanowi niemy wyrzut sumienia. Kogo posłucha uczona – serca czy rozumu? Tego jeszcze nie wiadomo. A tymczasem znad magicznego źródła, nad którym rozegrała się walka, wrócił jeden ze zmiennokształtnych – przybrany brat pary kotołaków, Verka. Jakim cudem udało mu się przeżyć i co jeszcze wydarzyło się w tamtym miejscu?”
~Sanaya
Ostrzcie więc swoje miecze i sztylety. Niech płomienie posłusznie tańczą na Waszych dłoniach. I niech deszcz nie zmywa z Was weny, energii i uśmiechu. Pokonacie każdą przeszkodę, a po burzy przyjdzie słońce!
Drogie gobliny, ghule, duchy i inne kochane plugastwa!
Z okazji Święta Zmarłych mamy dla Was kolejne wspaniałe streszczenie autorstwa Kany, idealnie oddające mroczny klimat dzisiejszego dnia! Waszym spragnionym krwi usteczkom dostarczamy bal arystokratów, a na nim pannę na wydaniu, wpadającą prosto w lodowate szpony wampira! I to nie byle jakiego wampira! Przed wami historia Atristan i Yao.
Bal. Wspaniały bal na dworze Finnswordów. Mający zapewne na celu znalezienie odpowiedniego kandydata do ręki pięknej arystokratki, Perły Nowej Aerii – Atristan. Jednak dziewczę nie szalało z radości. Choć pięknie wyszykowana, na złość matce założyła jak najskromniejszą suknię (nie żeby i w niej nie kusiła jak diabli wszystkich nieślepych przedstawicieli płci przeciwnej). Ale jakoś nie widział jej się ten wieczór. Bo co można robić wśród tych wszystkich nadętych, spitych snobów przypominających jak nie baleron to prosiaka w całości? Na szczęście plotki głosiły, że miało się zjawić też kilka wampirów, arystokratów o zimnych licach. Tu prawdopodobieństwo trafienia na twór wędlinopodobny spadał praktycznie do zera – a już na pewno Yao, który od pierwszego post… pierwszej chwili zwrócił uwagę wydawanej panny, nie przypominał opakowanej w sznurki dumy rzeźnika. Spotkali się na zewnątrz, pod romantycznym rozgwieżdżonym niebem, gdzie Atris chroniła się od dalszych zabaw z elitarnym motłochem, gdzie albo ktoś był o nią zazdrosny, albo kochał się w niej i zabiegał o względy. No ileż można?! Ale on był inny. Był inny od samego początku, odkąd tylko przybył – a zrobił to praktycznie z nudów i bez żadnego innego powodu. Moooże trochę z samotności. A, i bo remontowali jego posiadłość.
Tak czy inaczej powód był nietypowy.
Jedno trzeba przyznać tej parce – mieli ze sobą coś wspólnego. Tyle pogardliwych myśli o kupieckich rodzinach i innych bogaczach zgromadzonych na zamku nie wyprodukowałoby żadne z nich z osobna, ile udało im się wytworzyć razem. Skoro więc ona nie lubiła tam nikogo i jego tam wszyscy drażnili, to czy nie można uznać, że spotkanie i zawarcie ciekawej znajomości było im przeznaczone?
A znajomość owa była niemal namiętna! Nie da się dobrze tego ująć w streszczeniu – wyobrazić sobie trzeba to napięcie i fascynację lejące się z posta na post, pchające ku sobie ją i jego. Jej próby opanowania uczuć i nieposłusznego ciała, chaos w sercu i niepewność kiedy na niego patrzyła. Jego… coś co określił stanem równowagi pomiędzy pogwałceniem etykiety i wampirzym flirtem – to wszystko sprawiało, że pogawędka i taniec, każdy dotyk stawały się nieprzyzwoicie wręcz kuszące. No i dodajmy, że cały czas chowali się na osobności.
W końcu jednak ten wstęp do romansu musieli przerwać. A właściwie to on go przerwał. Zrobił Atristan nadzieję na gorący pocałunek, cudowne zwieńczenie zapoznania, a kiedy zamknęła oczy se polazł. Gdzieś. A ona się wściekła. Urobił ją jak chciał, sprawdził czy będzie w stanie ją uwieść, a kiedy była gotowa mu się oddać… nawet nie skorzystał! Poczuła się co najmniej dotknięta. W bojowym nastroju wróciła na przyjęcie, gdzie przetańczyła całą niemalże noc z sir Roderickiem – ,,szlachetnym, miłym i przystojnym, choć nieco tępym”. Tak, brakowało jej inteligencji, którą widziała w oczach Yao (tego podstępnego drania!).
Goście na szczęście mogli przenocować i zaproszeni byli na śniadanie, więc opowieść nie miała się na tym zakończyć. Choć Atristan nie spodziewała się ujrzeć rano swojego wampirzego zalotnika… tego tam no, co go miała ignorować, w razie gdyby się pojawił, to on jednak przyszedł. Brakowało jednak innej osoby – matki dziewczyny. Na początku nie zorientowałam się, że to jest ważne, ale było. Że coś się święci dotarło do mnie, gdy idąc po śniadaniu z grupą gości Atris została dźgnięta nożem i straciła przytomność, a wszyscy rozpierzchli się w popłochu. Atak nie udał się jednak, gdyż czujny Yao użył na czas magii lodu i złotowłosa została właściwie tylko lekko zraniona. Efekt jednak był – zająć się nią musiał nadworny lekarz, a po dłuższym czasie napięcia na zamku wampir miał okazję z nią porozmawiać, usiąść na jej łóżku i trochę ją… pogłaskać… takie tam. W chwili uniesienia wygadała mu więc, że strzeże rodzinnego sekretu i nie jest już dłużej bezpieczna. Żaby nie było nieporozumień – on serio tylko ją głaskał. Ona wyskoczyła z tą intrygą zanim zdążyło dojść do czegokolwiek więcej.
Ale mieli czas – umówili się, że wampirzy dżentelmen jej pomoże, a to oznaczało spooro dni do spędzenia razem.
Plan był taki – ona pokaże mu artefakt i wyjaśni więcej, a potem wyruszą w podróż, by odnaleźć jej matkę. Umówili się o zmierzchu.
Kiedy spotkali się ponownie zaprowadziła go do tajnej biblioteki, gdzie poddała go pewnemu testowi, a przy okazji przedstawiła najwspanialszą postać poboczną – galaretko-meduzę Alfricka. Niesamowicie uprzejme i dobrze wychowane stworzenie, po głosie można sądzić, że przemiły staruszek. Jak przepraszał kiedy musiał za pomocą oślizgłych macek wspiąć się wampirowi na głowę! A to po to, by porazić go gdyby udzielił fałszywej odpowiedzi na zadane przez Atris pytania. Wampir nie skłamał jednak ani razu, więc mu się upiekło. Przy okazji może nie tyle dowiódł swej lojalności, co udowodnił, że nie ma nic wspólnego z wrogami Finnswordów. Tyle musiało wystarczyć.
Zabrali artefakt i zajęli się przygotowaniami do drogi. Mieli uciec w nocy, niczym spragnieni siebie kochankowie, choć nie do końca o to chodziło… kto by tam jednak słuchał tłumaczeń, wiadomo było co się tu wyprawia!…ć miało. Ruszyli w drogę kreując się na pospolitych kupców (choć Atris troszeczkę chyba za mało zaglądała do słownika i nie znała definicji tego słowa – do dekoracyjnej karocy dołączone były dwie wielgachne przyczepy, a to tylko na ich dwójkę! Jednak lepszy taki plan niż żaden). Noc spędzili osobno – Yao powoził, Atristan starała się spać. Nad ranem zaś okazało się, że podróżuje z nimi ktoś jeszcze – Sasha, najwierniejsza służka Perły, która zwyczajnie nie mogła puścić jej samej (z wampirem!). Najpewniej przypadłaby jej rola wiecznie gotowej do działań obronnych przyzwoitki, gdyby nie fakt, że po pierwszej akcji z zamachnięciem się wałkiem na wampira musiałam wtrącić się Panią Losu i oddelegować przystojniaka z powrotem do jego posiadłości.
Koniec końców nie zdążyli się nawet pocałować… Tak mi się przynajmniej wydaje.
Historia pełna intryg, wampirów, asasynów i pięknych arystokratek, aż ociekająca niespełnioną namiętnością spowitej w mrokach nocy. Czy może istnieć lepsza opowieść na dobranoc w taki dzień jak ten? Tym emocjonującym akcentem kończymy i życzymy wszystkim… upiornych snów.
spłynęły póki co do Świętego Mikołaja. Pamiętajcie jednak, że lista „grzecznych” i „niegrzecznych” nigdy nie jest kompletna i swoimi czynami nadal możecie zasłużyć na prezent albo cios rózgą przez łeb (albo główkę puchatą <3 )! Zabierajcie się więc do roboty dobre duszki, okrutne demony i wszyscy ci, którzy znajdują się pomiędzy! I pamiętajcie! Mikołaj i jego pomocnicy widzą wszystko!
