Kategoria: Dodatek Specjalny

Smilingur i Rammi

Burza była już naprawdę blisko – ciężkie chmury wisiały tak nisko, że można je było trącić pierwszym lepszym dłuższym kijem, co chwilę błyskało, jakby tuż za plecami, a wiatr dął tak mocno, że zrywał i przewracał wszystko, co nie trzymało się naprawdę mocno. Nikt w taką pogodę nie wyściubiłby nosa z domu… Więc kto pukał do drzwi Smilingura? Jakiś nawiedzony podróżnik – rudy elf z tatuażami na twarzy i głupim uśmiechem obcokrajowca.

Rammi: Uszanowanie! Mogę się u pana schronić przed burzą? Ruszę gdy tylko trochę się uspokoi. – Na jego ramionach widać było pierwsze ciemne ślady grubych kropel deszczu.

Widać było niechęć, która wstąpiła na bladą twarz gospodarza. Zastanawiał się bardzo długo, zanim bez słowa skinął głową i uchylił drzwi chatki nieco szerzej. Dobrze, że elf był smukły, bo gdyby był odrobinę grubszy, nie wszedłby do środka. A we wnętrzu pachniało świeżymi ziołami i cynamonem. W kominku wesoło trzaskał ogień, a po podłodze walały się wszelkiej maści papiery i książki. Gospodarz zamknął drzwi za przybyszem i od razu od niego odszedł. Zatrzymał się przy chwiejącym się stoliku.

Smilingur: Herbata. – Wskazał na metalowy dzbanuszek.

Rammi: Dziękuję. Jest pan… Alchemikiem? Czy może zielarzem?

Smilingur: Tak. Potrzeba czegoś?

Rammi: To… A zresztą, każdy alchemik to też zielarz, więc nieważne. Ciekawe. To domyślam się, że mieszka pan w takim miejscu ze względu na łatwość w pozyskiwaniu składników do swoich mikstur? Czy przez przepływy magii? Ponoć w niektórych szkołach to istotne.

Smilingur: Szkoły są stratą czasu. Nie praktykuję żadnej, wyznaczam nową. A mieszkam tu, bo stąd daleko gdziekolwiek. Jak zatem ty się tu pojawiłeś?

Rammi: Szedłem na skróty… Choć nie wiem czy przez to nie nadłożyłem jednak drogi… Ale to nieważne! Czyli dobrze rozumiem, że jest pan samoukiem? Fascynujące. Publikował pan już swoje odkrycia? Proszę wybaczyć, to taka akademicka ciekawość, choć przypuszczam, że pewnie woli je pan zachować dla siebie. Opracował pan podstawy swojej szkoły czy na razie to czysta intuicja?

Smilingur: Czy ja wyglądam na profesora? Nie publikuję, projekt jest prywatny i nikt nie ma do niego wglądu. Nie, dopóki rezultaty mnie nie zadowolą. Podstawą są badania genetyczne u wilków chorych na lykantropię, tyle mogę zdradzić.

Rammi: Nie trzeba być profesorem, by publikować… Ale rozumiem. Oczywiście nie nalegam na wgląd, zresztą pewnie i tak bym niewiele zrozumiał, nie moja działka. A mogę zapytać o tezę pana badań?

Smilingur: Nie jest dopracowana. Badam wiele aspektów, nie zajmuję się tylko jedną stroną medalu. Można powiedzieć, że badam cholerny dziesięciościan foremny, a nie zwykłą monetę. – Gospodarz zerknął na ślady po pazurach widoczne na przeciwległej ścianie. – Mieszanka wyjątkowo wybuchowa.

Rammi: …Przepraszam, w zasadzie powinienem od tego zacząć, ale: jak się pan nazywa? Tak bym wiedział czyje dzieło wpadło mi w ręce w przyszłości. Rammon Heike-Alsbeith – zrewanżował się natychmiast, podając gospodarzowi rękę.

Smilingur: Nie chcesz wiedzieć. A ja nie chcę mówić. Jeżeli moja praca da zamierzone skutki, wtedy się dowiesz. Wielu się dowie. Jesteś skrybą?

Rammi: Nie nalegam… Choć nie wiem czy twoje słowa bardziej mnie ekscytują czy przerażają. Ale pewnie “się dowiem”. A skrybą nie jestem, trochę zdarzyło mi się pisać, ale jestem etnografem. Podróżnikiem. Stąd nasze dziedziny się nie pokrywają, choć nie powiem, znam kilku profesorów z twojego środowiska… Znaczy o ile byś się w nim obracał. Wybacz. Nie myśl, że jestem jakimś akademickim snobem, sam nie skończyłem żadnej uczelni. A w ogóle skąd pomysł na zajęcie się tymi badaniami?

Smilingur: Ty też nie wyglądasz na uczelnianego pieska. Co do badań, powiedzmy, że… z wrodzonej ciekawości. Z naciskiem na wrodzoną. Poza tym znudziło mi się tworzenie maści na pokrzywkę i świąd.

Rammi: Ach, tak, rutyna. Doskonale się na niej zarabia i równie dobrze degraduje umysłowo. Nie dziwię się, że pociągnęło cię do własnych badań, wyglądasz na inteligentne jegomościa. Zresztą, o czym my mówimy: skoro układasz własny system alchemiczny… I cała twoja podstawowa wiedza pochodzi z ksiąg? Receptury na te “maści na pokrzywkę” i całą resztę?

Smilingur: Większości nauczyła mnie pewna kobieta. Dawno temu. Niektóre rzeczy miały mi się w przyszłości przydać. Okazało się to prawdą, ale postanowiłem poszerzyć horyzonty wiedzy. Wszystkie okoliczne biblioteki zrobiły ze mnie stałego klienta. Skoro jesteś podróżnikiem, z pewnością wiesz, o czym mówię.

Rammi: Oj tak. W jednej nawet zdarzyło mi się mieszkać przez kilka lat. Choć jestem raczej typem praktyka, więcej przebywam w terenie niż w bibliotekach… Winszuję swoją drogą, że trafiłeś na osobę, która zaszczepiła w tobie głód wiedzy. Jest to po równo błogosławieństwo i przekleństwo, ale przynajmniej życie jest dzięki temu ciekawsze.

Smilingur: Błogosławieństwa bywają przewrotne. Przekleństwa, w najgorszym wypadku, mogą stać się codziennością. – Rozległ się odległy grzmot, deszcz już tylko delikatnie stukał o szyby w oknach. – Jednego i drugiego trudno się pozbyć.

Rammi: Ładnie powiedziane. Ale właśnie, z jednym i drugim można nauczyć się żyć albo próbować z całych sił to zmienić. Nie ma chyba klątwy, której nie da się zdjąć.

Smilingur: Polemizowałbym.

Llewellyn i Tiu

Cętki i prążki

Okolice Rapsodii. Pogoda sprzyjająca. Las gęsty. Panterołak Llewellyn zwietrzył trop – podążając za nim odkrył jednak coś innego niż obiad – grupę tygrysów przemierzających okolicę. Dość nietypowo jak na te tereny. Jak się wkrótce okazało, nie mylił się – trójka była podróżnikami i (jak on!) zmiennokształtnymi. Łatwo znalazł z nimi wspólny język, a Tiu, najmłodsza z nich nie omieszkała odejść od obozowiska, by wybrać się z nim na wspólną przechadzkę… w świetle księżyca.

Llewellyn: Skąd przybywacie? Mam wrażenie, że Rapsodia nie jest celem waszej podróży – zagadnął spokojnie. Był dość bezpośredni i nie krył swojego zaciekawienia egzotyczną grupką kotowatych (jakby sam pasował do tutejszego klimatu!). – Oczywiście mogę się mylić – dodał za moment, chwilowo odrywając wzrok od gwiazd na rzecz profilu swojej nietypowej rozmówczyni.

Tiu: Och, ależ Rapsodia jest bardzo ciekawym miastem! Wiesz, jestem podróżniczką z zamiłowania, podobnie moja mistrzyni i jej mentor. Długie wyprawy są samą przyjemnością… potrafią też wiele nauczyć! Na stałe mieszkam zaś w Neverith, tam są nasze rodzinne włości. To poza Środkiem. Zwiedzanie więc niemal każdego miasta jest dla mnie samo w sobie atrakcją. Praktycznie każde jest zupełnie różne od tego do czego przywykłam! Zupełnie…

Llewellyn: Rozumiem. – Entuzjazm i słowa Tiu przypomniały mu dawne czasy. Uśmiechnął się nieco nostalgicznie. – Sam niegdyś dużo zwiedzałem i wiele się przy tym nauczyłem. To dobry powód na opuszczenie domu… – Brwi Llewellyna opadły, z kolei jego spojrzenie się zaostrzyło. – Wiesz, nigdy nie byłem w Neverith. Opowiesz mi coś o tym miejscu? Jakie masz wobec niego odczucia?

Tiu: Jest cudowne! Nie przesadzam, naprawdę! Te lekkie stroje, wszędzie kocie uszka… zapach ziół, kwiatów i wilgoci! Lata u nas kolorowe ptactwo i nie ma tych dziwnych kopytnych stworzeń… tych koni. Brr, nigdy do nich nie przywyknę. Poza tym mamy dosyć nietypowy ustrój z tego co się orientuję. Patriarchat miesza się z matriarchatem, a ludzie – z kotołakami. Ogólnie dużo u nas zwierzołaków! I te śliczne zwiewne, kolorowe spódniczki… wy nosicie dużo cięższe rzeczy. Ciężko mi było się do tego przyzwyczaić… ojej, powtórzyłam! Hihi.

Llewellyn: Dobrze jest znać miasta przychylne takim jak my. Neverith wydaje się być bardzo tolerancyjne. – Pominął temat koni, choć podobnie do tygrysołaczki nie darzył tych zwierząt zbyt silnym zaufaniem. – A co z twoimi towarzyszami podróży? Mistrzynią i… mentorem tejże mistrzyni? – Dobrze pamiętał? – Poznaliście się tam, czy już w trakcie wędrówki?

Tiu: Och, moja mentorka jest moją ciocią! Siostrą mojego taty konkretniej. Przyjechała do nas kiedyś, by zostać mentorką jednej z nas… znaczy mnie i moich sióstr (mam trzy!). Padło na mnie… jakoś tak wyszło. Strasznie się z tego cieszę! Zaczęłam treningi, podróże właśnie… och, a Ruff towarzyszy cioci prawie zawsze. Miło nam się wędruje we trójkę. Poza tym ma najwięcej doświadczenia i może nam pomóc… ale jeżeli chodzi o miasta to głównie my jesteśmy ich amatorkami. Tam gdzie niechętnie przyjmują zmiennokształtnych przybywam w ludzkiej postaci. Właśnie… jak jest tutaj? Musisz się ukrywać?

Llewellyn: Właściwie to nie znalazłem miejsca lepszego od Rapsodii. Dlatego postanowiłem tu zamieszkać. Pomimo nieukrywania się ze swoją rasą (ten puchaty ogon zbytnio rzuca się w oczy) dość szybko się zaadaptowałem. Tutejsi mieszkańcy – w głównej mierze ludzie, elfy oraz nimfy – nie parają się gnębieniem, zaś wymiar sprawiedliwości funkcjonuje nad wyraz sprawnie. Najgorsze, co mnie spotkało, to okrzyknięcie brutalem przez grupkę elfich wegan. Nie mam im tego jednak za złe. Od początku liczyłem się z tym, że mój zawód może nie zostać najlepiej odebrany przez leśne istoty. Właściwie, ciężko tutaj na cokolwiek narzekać. Władczyni jest dobrą osobą, rada czarodziejek też dba o swoją ludność. Podobno wokół miasta roztoczona jest niewidzialna bariera, która chroni je od zewnątrz. Ja jej nie wyczuwam, bo nie mam do tego smykałki, ale może z tobą jest inaczej. Potrafisz… no wiesz, rzucać kulami ognia przy pomocy pstryknięć, albo uzdrowić kogoś łamańcem językowym?

Tiu: Chodzi panu o magię? Jak najbardziej! Aczkolwiek nie używam do tego gestów czy słów. No i niestety nie umiem uzdrawiać. Jak rozumiem nie jest to pana chochlik, więc może nie będę się rozgadywać na ten temat… jednak zdradzę, że władam magią napędzaną przez emocje i pragnienia, a jedną z dziedzin, nad którą miewam przelotną kontrolę są uczucia właśnie. Ale nie wykorzystuję tego zbyt często. To dosyć… prywatne, nie sądzi pan? Nie chcę być manipulantką. No, ale niekiedy to naprawdę pomaga.

Llewellyn: Ta moc… raczej nie jest czymś, co powinno się nadużywać, ale ufam, że w twoich łapach będzie dużo bezpieczniejsza niż w wielu innych. – Uśmiechnął się. – Z taką osobowością chyba nie potrzebujesz podobnych sztuczek, by zjednać sobie przyjaciół, prawda? Nie wydaje mi się też, żebyś miała wielu wrogów, choć… warto umieć się bronić w razie potrzeby, nawet jeśli era wojen dawno przeminęła… Czy może zwłaszcza dlatego? Pokój przytępia czujność, a przecież niebezpieczeństwa atakują nie tylko od frontu. – Zamyślił się przez chwilę. – Ale tobie to chyba nie grozi? Jako pół-tygrys pewnie masz dobry zmysł walki.

Tiu: Dziękuję! Emm… mam nadzieję, że faktycznie jestem tak dobra jak raczy pan sądzić. – Zerka nieznacznie w bok. – I och tak, tak, racja! Lepiej się mieć zawsze na baczności – wszyscy mi to stale powtarzają. Od młodości, bo jestem panienką. A teraz i podróżnikiem, więc tym bardziej nie powinnam tracić czujności! Chociaż oczywiście nie każdy będzie w stanie zrobić mi krzywdę, to prawda. Nie jestem może wybitnym wojownikiem, ale mam kły i pazury, a niekiedy i masę i jednak umiem się bronić. Zwłaszcza wręcz. To nawet przyjemne, móc się tak z kimś poszarpać… tylko błagam, niech pan nie mówi w towarzystwie!

Llewellyn: Umowa stoi. – Zaśmiał się serdecznie. – A jest coś, o czym będę mógł wspomnieć? Prócz oczywiście szarpania się i podróżowania, o którym już wiem. Co lubisz robić? Czy kiedy (albo jeśli) uznasz, że twoja podróż zbliża się ku kresowi, chciałabyś zająć się czymś konkretnym? A może jeszcze się nie zdecydowałaś? Jestem ciekaw, bo dla mnie na przykład było to od początku jasne.

Tiu: Ojej! Mam nadzieję, że szybko się nie skończy! Moje podróżowanie i to wszystko! Właściwie dopiero zaczęłam… nie wyobrażam sobie powrotu do domu i… nie wiem co mogłabym robić. Teraz zwiedzam świat, poznaję rasy, zwyczaje, historie… i oczywiście zbieram tetesie! Starocia, leciwe kolekcje, pojedyncze pamiątki – naszyjniki, brosze, porcelanę, stare zabawki, obrazy, zastawę, magiczne przedmioty, wyczerpane magiczne przedmioty… wszystko co niezwykłe! W domu mogłabym co najwyżej poszukać czegoś na strychu, a tak mam dostęp do tylu innych skarbnic! Do ilu strychów, do tylu piwnic! Więc hmm… jeśli znasz kogoś kto oddałby stare rzeczy w dobre kocie ręce to możesz mu o mnie szepnąć.

Dzisiaj przed Wami dodatek bardzo specjalny – Niara zdecydowała się zdradzić Wam tajemnice alarańskiego pisma obrazkowego, czyli emotek, które możecie używać na shoutboxie, w prywatnych wiadomościach, grach… Dowiecie się jak to się wszystko zaczęło, kto kiedyś był Barbie, gdzie znajdują się tajemnicze napisy, a gdzie był kiedyś… zadek. Więcej Wam nie zdradzimy – przeczytajcie i przekonajcie się sami!

Jak to się zaczęło?

Od dłuższego czasu drażniły mnie emotikony na forum. Były słabej jakości, zbyt małe, stare i brzydkie. Uznałam, że fajnie będzie wymienić „buźki”. Chciałam zrobić to już wcześniej, ale brakowało mi dostępu do bazy danych. Dopiero, kiedy Meridion przeinstalował mi system na laptopie, logowanie na serwer przestało stanowić problem. Ba! Stało się dużo, dużo łatwiejsze. Tak więc zaczęło się od wymieniania uśmieszków. Potem wpadłam na pomysł, by zmienić też zwierzątka, a że trafiło mi się kilka obrazków pasujących do stworzeń z bestiariusza uznałam, że „Dlaczego nie?”. I wpadłam po uszy. Uwielbiam kiedy coś ładnie wygląda, jest estetyczne, dopasowane i w ten sposób robienie emotikonek wciągnęło mnie jak portal na środku Pustyni Nanher. Jak trafiłam na pierwszą emotkę „fantasy” – nie pamiętam, ale wydaje mi się, że to była Niara. Znalazłam ją jako królową śniegu i zaczęłam przeglądać strony, sprawdzający, czy nie ma też innych, fajnych rysunków. Po tym jak znalazłam driadę, anielicę, diablicę i ogrom innych grafik oczywiście uznałam, że zrobienie spersonalizowanych emotek pod postacie będzie genialne. Ale przede wszystkim przyniesie radość osobom dla których je zrobię. W tym przypadku nie zależało mi na tym by było „ładnie”. Chciałam pokazać Wam, że mi zależy i podziękować za wszystko.

Jak powstaje emotka?

Taka podstawowa emotka buźki, to tylko odnalezienie grafiki bez tła i dodanie do niej obrysu. Później emotkę wgrywam na serwer, dodaje do czatu przez panel administratora, dopasowuje rozmiarem i już. Z grafikami rośliny, zwierząt czy postaciami jest więcej roboty, zazwyczaj obrazki mają tła, które trzeba usunąć ręcznie. Niestety strony, które usuwają tło automatycznie rzadko chcą współpracować z moimi grafikami. A co zaś się tyczy emotek dedykowanych, nad nimi trzeba nie raz spędzić dużo czasu.

Emotikony dedykowane

Jak wiecie, zaczęłam od Niary, która nie zajęła mi wiele czasu, choć znalezienie odpowiedniego serca, by wkleić je nad dłonie postaci chwilkę trwało. Poza tym w królowej edytowałam niewiele.

Meridion – tutaj było już poważnie. W oryginalnej wersji Meridion to Loki z Avengers. Na tej emotce zmieniłam prawie wszystko. Dodałam ubranie w zielonym kolorze, wszystkie ozdoby, które się na nim znajdują to malutkie elementy dopasowane do siebie. Korona, naramienniki, pióra, to elementy wyjęte z herbu Draconis.

Kimiko… Otóż Kimiko to Barbie! Dlaczego wybrałam do edycji właśnie Barbie? Bo miała kocie uszka. Co prawda była blondynką i wszystko miała różowe, a w dodatku „puszczała” buziaki w postaci serduszek, ale to nic. Przekolorowałam, pozmieniałam detale. Dałam zielone oczy, zmieniłam dzwoneczek w naszyjniku na pentagram i pyk, słodka Barbie zamieniła się w słodkiego zakapiora.

Emotka San przedstawiała aniołka, a właściwie anielicę o blond czuprynie i bardzo współczesnych tatuażach. Zrobiłam jej więc małe przemeblowanie, usunęłam tatuaże i zastąpiłam je innymi, przekolorowałam ciało, włosy, ubranie i mamy zadziorną alchemiczkę.

Esmeralda, Katniss, Delia i świąteczny aniołek to jedna i ta sama postać! Szok? U każdej musiałam przekolorować włosy, nawet u świątecznego aniołka, bo w oryginalne jej włosy są pomarańczowo-różowe. U Esme większość roboty robi poza i nałożona na całość czerń. A Katniss zmieniłam sukienkę i dodałam pas z róż, złowrogie skrzydełka już były. Niektóre emotki trzeba też było ubrać, na przykład świąteczną diablicę, by nie świeciła nagimi pośladkami.

Tymczasem Elion i Dearbháil skrzydełek nie miały. A królowa miała też inną fryzurę, no i brak korony. A sama korona jest prawie taka sama na avatarze. Wiedziałam, że gdzieś mam tą koronę i musiałam ją odnaleźć, żeby włożyć na głowę pokusy.

Raelka natomiast to Elsa z Krainy Lodu, tylko nieco zmieniona i z kwiatkami we włosach, ale to na pewno zauważyliście. Podejrzewam jednak, że niewiele osób domyśla się kto jest na emotce Gwennie. A jest to Ariana Grande, choć mocno zmodyfikowana, bo nie miała ani koronek, ani elfiego ucha, ani kwiatów we włosach. Obrazek podpisany jako „królowa” to również Ariana, choć tam nie musiałam niczego zmieniać.

Anielica Jaenvia jest w rzeczywistości bardzo niegrzeczna. Inne jej wizerunki, jakie udało mi się znaleźć nie nadają się do pokazywania na forum, na przykład ze względu na wystawiony środkowy palec, tudzież inne używki lub pozy. Nie mówiąc już o tym, że Yve w innych wersjach jest absolutnie niecenzuralna. Jak powiedziałam kiedyś River, wszystkie rysunki jakie widziałam z tą postacią można śmiało nazwać „50 twarzy Yve”.

Przy okazji warto wspomnieć, że magiczny kotek ze szklaną kulą nie widzi w niej wcale pioruna, a… humanoidalną, nagą pupę. Nie wnikałam co chciał z nią zrobić. (Ugryźć i podrapać?). Tak, czy siak, o mały włos wrzuciłabym tegoż kota w oryginalne, na szczęście zdążyłam przybliżyć obraz.

Ale może wróćmy do grzeczniejszych. Blanche i Niviandi to tak jak w przypadku Esme i koleżanek, ta sama postać, tylko w różnych wydaniach. Valerija ma na sobie ubranie takie jak na avatarze, jej korona także jest wyjęta „żywcem” z avataru. Muszę przyznać – nie było to proste i wymagało wiele pracy.

Mężczyzna padający na twarz w emotce dobranoc to Benedict Cumberbatch jako Sherlock Holmes. Jaka jest tajemnica Imeldy? No cóż, jej nogi były nieco zbyt długie, więc je poplątałam. Jeśli powiększycie obraz i przyjrzycie się dobrze, to na pewno wasze oko wychwyci, że nóżki satyrki do siebie nie pasują, a dziewczyna ma albo jedno, albo trzy kolana. Zależy z której strony spojrzeć. Ryan to rysunek Audrey Hepburn, a Mimosa, Wiosenka i Enadelia (ukryta na dodatkowej stronie) to Lana Del Rey, tylko w różnych wersjach i przekolorowana. Przyglądaliście się może diademowi z czatu? Coś świata? Nie? Ten sam diadem można zobaczyć w herbie Arrantalis, tylko w wersji z fioletowymi klejnotami.

Pozostałe ciekawostki

Dla tych, którzy nie bywają na discordzie: piękna, tęczowa spirala, to dzieło Erisa. Podzielił się z nami rysunkiem, który wykonywał jako pracę na studia. Spodobała się nie tylko mnie, ale też innym osobom. Początkowo funkcjonowała po prostu jako „spirala”, dopiero Wenszu zaczął używać jej jako metafory aury i teraz wyświetla się jako Aura by Eris, choć kod pozostał , dlaczego? Ponieważ zmiana kodu kasuje obrazy, jeśli ktoś użył ich wcześniej pod pierwotną nazwą.

A wiecie, że emotki  i kryją w sobie prawdziwy tekst, który można przeczytać? Wystarczy powiększyć, tudzież otworzyć obraz, a okaże się, że w karcie postaci pojawia się władczyni Tahira, a post to opis Zakurzonej Biblioteki. Hydra też nie miała aż tylu głów, ale od czego jest photoshop, może od tego by urosły dodatkowe łby, które trzeba ściąć. I może tutaj wspomnę, że na nowej emotce „Do boju! Na Hydrę!”, na tarczy bohaterki, nie przypadkowo znajduje się wąż z trzema głowami, które zostały magicznie rozmnożone przez… no mnie. Zaś na emotce „Hejo!”, na klapie laptopa znajduje się logo Granicy, a na grafice „Granicuje”, w laptopie przystojniaka można dostrzec screen ze strony forum. A na emotikonie „wtulanko” znajduje się oryginalna wersja Kany.

Choć staram się nie politykować na forum, to przecież wszyscy wiedzą, że popieram LGBT, bo sama należę do tego środowiska i w dużym stopniu przeniosłam to na Granicę w artykule o seksualności. Dlatego też na czacie emotka „przytulasy” przedstawia dwóch mężczyzn, a tulaski-przytulaski to dwie kobiety z kolorowymi włosami. I choć mamy też inne grafiki z przytuleniem, na których są dwie dziewczyny, to te wymienione wcześniej, zostały dodane do forum celowo, jako moje poparcie dla wszystkich, którzy kochają, a czują się wykluczeni. Pamiętajcie, Granica nikogo nie wyklucza!

~Niara

Calathal i Lotta

To była zamieć

To była zamieć! Błękity nieba przysłoniła szarość, a górzysty teren pochłonęły miliardy tańczących śnieżynek. Nawet Lotta musiała poszukać jakiegoś schronienia, by nie zostać zupełnie zasypaną.

Właśnie dlatego, siedzący w przytulnej jaskini Calathal miał niespodziewaną przyjemność zobaczyć wyłaniającą się z wirów śnieżnej burzy młodą czarodziejkę – a ta, gdy tylko wyczytała z jego aury, że nie jest ostatnim bandziorem, weszła wesoło głębiej i strzepała białe zaspy z ramiączek sukienki. Przypatrzyła się gospodarzowi, dygnęła, pomachała, uśmiechnęła się, dygnęła raz jeszcze i podeszła bliżej.

Lotta: Nie sądziłam, że ktoś tu jeszcze będzie! A w sumie mogłam. Bo kto siedziałby na zewnątrz, gdy tak nic nie widać, prawda? Nawet ja nie i pan też pewnie nie, skoro pan jest tutaj, panie…

Calathal: (jego oczy rozszerzyły się nieco, gdy spojrzał na Lottę, widocznie nie spodziewał się, że ktoś jeszcze postanowi schować się w tej konkretnej jaskini, po chwili nawet wstał i ukłonił się dziewczynie) Calathal Maldragheil. W pobliżu znajduje się sporo jaskiń, w których można schronić się przed zamiecią… Dlaczego wybrałaś akurat tą? Przez przypadek, czyli tak jak ja? Nie przeszkadza mi to, choć mnie to zaskoczyło, ale nie będę cię stąd wyganiał, panienko…?

L: Lotta! Lottana Vasco. Em… nie, chwila… Lottana Vasco-Doyle? (Przykłada palec do brody). Tak! Lottana Doyle. Vasco. A jak wyjdę za mąż to będę mieć trzy nazwiska! Tak? Hmm… chyba tak. Ale to raczej nie w tej jaskini, prawda? Znaczy pan tu jest i ja też i trafiliśmy tu przypadkiem, czyli był to zbieg okoliczności, ale nie sądzę, żebym za pana wyszła, zwłaszcza tu i teraz. Nawet jeżeli to bardzo miłe, że mnie pan, panie Mald… jak? Nie wygoni. Bardzo dziękuję. (Uśmiechnięta kłania się z wdzięcznością i szuka miejsca by usiąść).

C: Miło mi cię poznać i możesz mi mówić po imieniu. Pełnym – Calathal – albo skróconym – Cal. (Wzrusza ramionami, wskazując, że jest mu to bez różnicy, który z wariantów wybierze Lotta) I nie musisz też od razu wiązać ze mną swojej przyszłości. (śmieje się krótko) Nie wiem, jak ty na to patrzysz, ale ja sądzę, że gdy tylko zamieć przejdzie i będziemy mogli ruszyć dalej, to i tak pójdziemy w swoje strony i więcej się nie spotkamy.

L: Och, ależ to bardzo smutne Cal! Znaczy nawet nie to, że nie będziesz moim mężem, ale że tak od razu sobie pójdziemy (siada dość blisko niego). Wydajesz mi się miły. A ja już tak długo podróżuję sama… chyba, że ty tak lubisz. Jesteś tu w końcu sam. Czy może ktoś na ciebie czeka gdzieś niedaleko i pójdziecie dalej w gromadzie?

C: Przynajmniej zdążymy chwilę porozmawiać (milknie na chwilę i zdaje się czegoś nasłuchiwać), bo wygląda na to, że zamieć spędzi w pobliżu jeszcze trochę czasu. I podróżuję sam, przynajmniej aktualnie… Ale zdarza mi się pracować lub podróżować z kimś, czasem tylko z jedną osobą, a innym razem w większej lub mniejszej grupie. A jak to wygląda u ciebie? Przemierzasz Alaranię sama? Z kimś? I… gdzie się udajesz?

L: Ja zawsze wolę mieć towarzystwo! Ale czasami muszę pójść gdzieś sama, jak teraz. Już swoją wielką samodzielną podróż odbyłam i tyle mi wystarczy. Jestem dorosła i samodzielna. Więc znów podróżuję z mamą (uśmiecha się). Polubiłbyś ją, jest niższa ode mnie, ruda i zawsze ma swoje zdanie. Ale jej nie podoba się taki zimny klimat, więc czeka na mnie w mieście. A ja dostarczam wiadomość do takiego pana Pustelnika, który gdzieś tu mieszka. Często chodzimy jednak bez większego celu. Hmm… w zasadzie to nie za bardzo mam jakiś stały dom… a pan? Znaczy się, a ty Cal?

C: Kiedyś miałem coś, co bez zastanawiania się mógłbym nazwać stałym domem, ale to dawne czasy. Teraz niby jestem w trakcie podróży do tego miejsca, lecz nie jest ono tym samym, czym było wtedy (Na krótką chwilę w jego oczach pojawia się smutek). Co to twojej mamy – może i mógłbym ją polubić. Pytanie, czy ona polubiłaby mnie?

L: To zależy. Jeśli byś jej się spodobał to bardzo, a jeśli byś się spodobał mnie, to bardzo nie. Mamuś jest bardzo krytyczna do mężczyzn, którzy mogliby mnie złapać, chociaż sama lubi łapać jakichś dla siebie. Tylko jej nie wychodzi. Złapała jednego raz (to mój tata!), ale potem się skłócili, bo mają inne charaktery. Tata jest bardzo spokojny i go ścigają, a mama lubi podróżować i ściga. Chyba już rozumiem dlaczego nie mam domu… (kiwa głową). Wszyscy zawsze gdzieś w drodze. Ale jeśli ty możesz wrócić do siebie to bardzo dobrze! (Ożywia się). Nawet jeżeli miejsce się zmieniło… och, mam nadzieję, że będziesz mógł tam zostać!

C: Wolałbym tam nie zostawać. Domy zamieniły się w ruinę, a cała wioska jest bez życia. Niezamieszkana… Chociaż nawet nie jestem pewien, czy zostały tam jeszcze jakieś ślady chociażby tego, że kiedyś stały tam budynki mieszkalne… (Próbuje znaleźć inny temat, bo ten wyraźnie przywraca wspomnienia, za którymi nie przepada) Mniejsza z tym, tak myślałem o Pustelniku, o którym wspomniałaś wcześniej i wydaje mi się, że mogę wiedzieć, gdzie mieszka. Jeżeli nie postanowił przenieść się w inne miejsce.

L: Och, naprawdę!? (Jakby podświadomie pozwala zmienić temat i zapomina o wiosce). To byłoby cudownie, gdybyś mi pokazał, gdzie to jest! Bo pokażesz, prawda? (Patrzy z nadzieją).

C: Na początku chciałem ci tylko powiedzieć, jak tam dotrzeć… Ale tak ładnie prosisz, że chyba będę musiał cię tam zaprowadzić (Znów zaśmiał się krótko, jak na początku tej rozmowy). Wcześniej zwróciłem uwagę na to, jak byłaś ubrana, gdy tu weszłaś. Nie wyglądasz na lodowego elfa, ale też jesteś odporna na zimno?

L: Jestem! Czarodziejką. Ale mam sporo wspólnego z lodem i zamieciami… w sumie to niechcący wyszło! Kiedyś władałam tylko magią wody, ale potem od pewnego wampirzego kapitana dowiedziałam się jak tworzyć lód… no i moją drugą rodziną są białe niedźwiedzie. Zmiennokształtni. Nauczyłam się – ojej, nauczyłam! – jak radzić sobie z mrozem. Dla ciebie to naturalne, prawda? Ale macie fajnie! Zobacz, gdybyśmy spotkali się w innych okolicznościach mogłabym pójść z tobą. I w sumie jeśli kiedyś wpadniemy na siebie jeszcze raz to pójdę. Chciałabym poznać więcej lodowych elfów!

C: Tak… Moje ciało od urodzenia jest niewrażliwe na zimno. Dlatego niby mógłbym podróżować w czasie zamieci, ale jest to strasznie niekomfortowe, więc postanowiłem, że ją po prostu przeczekam. Zmiennokształtni są twoją drugą rodziną? (Po tym pytaniu, przez krótką chwilę zastanawiał się nad czymś) Póki tu razem siedzimy, możesz mi o tym opowiedzieć więcej, jeśli to nie problem. Zaciekawiło mnie to.

L: Och, oni są ciekawi! Wiesz, mieszkają całkiem daleko, za oceanem. Jest u nich bardzo zimno, a oni wszyscy są duzi i taaacy mili! I biali. Nauczali mnie magii lodu… Życia w tamtejszym klimacie, polowania… och, bo dali mi to! (Z dumą przykłada palce do naszyjnika). To ich mały skarb. Dzięki temu mogę zamieniać się w niedźwiedzia, jak oni! Pokazali mi jak tropić i przetrwać. Znaczy bardziej niż już umiałam. Ale potem wróciłam. Ostatecznie urodziłam się tutaj i mam tu mamę i tatę. No i znajomych! Właśnie – może zostaniesz jednym z nich? Będę ci opowiadać same ciekawe rzeczy!

C: Nie, raczej nie… Pasuje mi to, kim jestem teraz. (przestaje mówić i znów czegoś nasłuchuje) I wygląda na to, że zamieć jednak opuszcza nas trochę szybciej, a nawet jeśli nadal pada śnieg, to na pewno wiatr zaczął się uspokajać. Jeśli chcesz opowiedzieć mi coś jeszcze, to może w czasie drogi?

L: (Nie rozumiejąc, że Cal chce zostać Calem, a nie jej znajomym, podnosi się ochoczo). Chętnie! Mogę powiedzieć więcej o rodzinie Vasco, o tym jakich mam tu przyjaciół i nawet pokazać ci jak się zmieniam, chociaż wymaga to zdjęcia ubrania…

Moi drodzy,

jak co roku, moja skrzynka przyjmuje Wasze wyznania w okresie walentynkowym <3 Jeżeli jeszcze było Wam za mało uroczysz liścików czy szczerych wyznań, to poniżej publikuję już ostatnią garstkę! Czytajcie i cieszcie się moi drodzy <3 I do zobaczenia za rok!

W tym roku łącznie przywędrowały do mnie 23 liściki <3

Ps. Kolejność publikowanych treści nie miała znaczenia.

Anette – bohater

Kochana długoucha! Mam nadzieję, że wiedzie ci się jak najlepiej po opuszczeniu Cad’hein. Choć znałyśmy się bardzo krótko, muszę przyznać, że za tobą tęsknię! Mam nadzieję, że odnajdziesz spokój i uda ci się uciec przed demonami z przeszłości.
~Twoja Deidre

Hashira i Kerhje
Łapki wasze pióra dzierżą
I spisują to wszystko co

Wzrok wasz przenikliwie ogląda
Uszy łapczywie słowa łapią
Dłonie wibracje świata wyczuwają
Języki smaki które wiatr niesie wyczuwają
Nozdrza zapachy świata rozpoznają
Nawet magia uwadze waszej nie umknie

Miłość do ciała to nie jest
Lecz czymże jak nie miłością
Mój podziw dla talentu waszego jest
~ Meridion

Hessan – prywatna

Mam nadzieję, że wszystko u Ciebie w porządku, i że wrócisz, jak tylko będziesz mógł, gdyż dobrze mi się z Tobą pisze. Trzymam kciuki za pomyślne rozwiązanie wszystkich spraw. Wszystkiego dobrego!

Iaskel

Leila – bohater

Teraz gdy do mnie wróciłaś, wróciło też życie.

Oderwałem się od snu i splotłem z rzeczywistością,

która nieważna jaka by nie była,

ważne, że istnieje z Tobą.

~Namir

Malachi
Choć tego nie wiesz,
Kocham Cię! Ty mnie nie.
Kochasz inną… i nawet nie jestem zła,
chciałabym po prostu, choć raz
móc zasnąć w twych ramionach.
~ Tajemnicza Zakochana

Niara
Jesteś królową mojego ludu,
Jesteś królową mojego serca.
~ Elador

Nieznajomy
Wzdycham do ciebie z każdym łykiem krwii
Chciałbym znaleźć ukojenie w twych silnych ramionach
Abyśmy razem mogli dzielić karmazynowy dar
I wyczekiwać wiecznej nocy
~ Hrabia William Muray

Rael – bohater

Na górze róże
Na dole spad
Głaskaj mnie dalej
A będę rad

Podpisano: Seksi Bestia

Rumianek
Dziękuję że mogę dzielić z Tobą swój ból i szczęście 

~ Argo

Silea – prywatna

Droga nowa/dawna koleżanko Iaskela, bardzo miło powitać cię w wątku. Mam nadzieję, że Ci się tu spodoba, i że mamy przed sobą dużo wspólnego pisania.

Iaskel

Triss – bohater

Jedna rzecz może wyrazić więcej niż pierdylion słów. 
Słowa przemijają, symbol trwa eony. 
Tak, jak Śmierć.
Dzięki, że jesteś.”
Podpisano: Med

Wiatr
Wietrze mój kochanku
pieścisz me skrzydła zawsze
jestem twym sługą.
~ Quetzalcoatl

Vinny – bohater
Pamiętaj, że zawsze są wokół ciebie ludzie, dla których jesteś ważny. Albo wampiry!
Twoja muffinka.

Yrin i Toffee – bohaterowie

Drogie Liski!

Tylko Wy tak skutecznie przyprawiacie mnie o szybsze bicie serca. Mordercze spojrzenia i ognisty oddech, które mu towarzyszą, to tylko specyficzne wyrazy mojej sympatii. <3

Podpisano: Iyeru

Najdroższe
O, Wy Najdroższe! 
Serceście mi skradły! Uwiodły swym pięknem i tym błyskiem niebiańskim! 
Do Was wzdycham ukradkiem, tęsknotą przepełnion! Gdy nie ma Was przy mnie żałość duszę mą ogarnia!
Wam to ślubuję miłość dozgonną i uwielbienie! Was przysięgam bronić, ile sił, przed okiem zazdrosnym i żądzą okrutnego świata!
Mojeście Wy i ja Wasz na zawsze!

Skarbeńki moje, najukochańsze – Kryształy! *__*

Wasz oddany,
Iyeru :3

Plus mały dodatek od Esmeraldy! Ludzikowa grafika par <3 Czy jesteście w stanie wszystkie odgadnąć?