Kartka z dziennika lorda Fobosa de Loer

Drodzy czytelnicy! Dziś chcielibyśmy zaprezentować Wam coś unikatowego! Jedna strona wyrwana (i podstępem skradziona) z dziennika lorda Fobosa de Loer. Czytajcie i radujcie się!

Dzisiejszy dzień był przełomowy dla moich badań! Po wielu nieudanych próbach (tak wielu, że straciłem już całkowicie rachubę) w końcu udało mi się zmusić to przeklęte diabelstwo do współpracy. Czasem zastanawiam się, czy potrzeba zmuszania się do wysiłku ponad swoje możliwości jest wpisana w ludzką naturę i pozostaje z nami nawet po śmierci. Wydawałoby się, że będąc nieumarłym powinienem skupić się na przyjemniejszych aspektach istnienia – filozofii, poezji, piciu ludzkiej krwi. Co jednak jest przyjemniejszego od projektu, który ostatecznie został ukończony?
Od samego początku nie byłem pewien, czy ten plan nie jest skazany na porażkę. Tworzenie urządzenia oparłem o zwyczajny mikroskop, taki, jakiego używają ci nieliczni śmiertelnicy określający się medykami. Rozebrałem go na części, żeby jak najlepiej poznać jego funkcjonowanie, od zawsze bowiem było mi wiadome, że empiryzm przeważa nad teoretyzmem.
Kiedy złożyłem mikroskop z powrotem i wprawiłem go w ruch, potrzebnych mi było kilka części potraktowanych magią. Wymagał dużo większej głębi i czegoś, co uchwyci samą istotę magii, taką, jaka jest wewnątrz każdej naszej komórki.
W tym celu odkryłem istnienie zielonych kryształów, występujących tylko i wyłącznie na Mglistych bagnach. Krąży wokół nich wiele legend, sugerujących, że przez owe kryształy można dojrzeć „żywioł, który płynie w żyłach każdej żywej istoty”. Ogromna akademicka biblioteka w Demarze była tutaj wielce pomocna. Bibliotekarki przywykły już do moich wieczornych wizyt i przedłużających się do późna badań, czułem się więc tam tak, jakbym prosił starego przyjaciela o radę.
Jeśli domysły mnie nie myliły, było to dokładnie to, czego szukałem. Szczęściem nie ja jeden zauważyłem wagę tych kryształów. Kilka z nich (zaledwie kilka sztuk na całą Alaranię!) zostało oszlifowanych w gładkie soczewki i trafiło do najróżniejszych właścicieli.
Przy pomocy nowej, zaradnej choć niezbyt rozgarniętej pracownicy, w końcu dostałem w swoje ręce upragnioną soczewkę. Oczywiście jak to w życiu bywa, prosił pan, zrobił sam. Ale ciężko winić dobrze ułożoną pannicę za to, że dała się złapać na gładkie słówka przestępców. Poza graniczącą z głupotą naiwnością ciężko jej było coś zarzucić.
Nie było jednak czasu na podziwianie eterycznych zawirowań, które pojawiały się i znikały w głębi kryształu. Zakasałem rękawy i zabrałem się z powrotem do pracy. Sukces był tak blisko, czułem to! Jak wielkie było więc moje rozczarowanie, gdy po zainstalowaniu soczewki mikroskop nadal nie chciał działać!
Ta chwila zwątpienia mogła zaważyć na całej mojej pracy. Był moment, w którym nawet ja – lord Fobos de Loer, poczułem się pokonany. Wykorzystałem już wszystkie pomysły i zużyłem wszystkie materiały, jakie mi tylko wpadły do głowy.
Tym, co przyszło mi z pomocą, była magia.
W mojej rodzinie używanie czarów było od stuleci surowo zakazane. To właśnie było główną przyczyną mojej ucieczki z domu, o ile mogę tak nazwać siedlisko nietolerancji i głupoty, jakie kwitło wtedy w murach naszej rezydencji. O ile lepiej mieszka mi się tutaj teraz, mając za towarzystwo Dwór i okazjonalnie tego dziwnego, małego kota!
Zbyt mocno zboczyłem jednak z najważniejszego tematu. Wykorzystałem magię lodu, którą dysponowałem od wieku nastoletniego, żeby zespolić elementy mikroskopu tak, jak nie pozwalało mi na to żadne znane nauce narzędzie. Obniżenie temperatury korzystnie wpłynęło też na przejrzystość soczewki, co odkryłem zupełnie przypadkiem. Podejrzewam, że nikt, kto nie dysponuje magią lodu, nie byłby w stanie wykorzystać jej tak jak ja.
I eureka! Urządzenie w końcu zaczęło działać. Pospolite przedmioty, takie jak zaklęte rękawiczki, czy zaczarowany pasek aż pulsowały od niesamowitych wzorów, które tworzyła wewnątrz nich magia. Przepiękne, wielobarwne wstęgi przenikały samą strukturę tych obiektów, nadając im nowe właściwości, nierozerwalne z ich fizyczną powłoką. Podejrzewam, że gdyby ktoś chciał je odczarować, uległyby całkowitemu wewnętrznemu zniszczeniu raz na zawsze. Ciekawe, czy to właśnie dzieje się z ludźmi, którzy w ten czy inny sposób tracą swoją magię. Ach, jakże chciałbym móc zbadać krew takiego nieszczęśnika! Myśl ta ekscytuje mnie jeszcze bardziej niż wizja SKOSZTOWANIA ich krwi.
Teraz, po pierwszym sukcesie, czeka mnie oczywiście nawał pracy. Muszę skatalogować wszystkie próbki, które zdążyłem zgromadzić i opisać wyniki swoich badań. Następnym preparatem, który zamierzam obejrzeć jest krew demona, znaleziona w miejscu zabójstwa prostytutki. A potem, kto wie – może przyjdzie też czas na zbadanie cząsteczek mojego rodzinnego wisiora? Czy ród de Loer ma ukrytą przede mną jeszcze jakąś tajemnicę?

Ogłaszamy również, że KAŻDY kto chce opublikować na łamach Donosiciela dzień z życia swojej postaci, może nadesłać gotowy materiał poprzez wiadomość prywatną. Z dreszczem ekscytacji czekamy na Wasze historie!

Hashira, Kerhje i Satharin

Dodatek specjalny – Historia Keiry

Czy znacie tę historię..?

Dawno nie było podsumowania żadnej historii, prawda? W końcu jednak przyszła pora i na nią. Kana uważnie prześledziła losy pewnej szczególnej upadłej anielicy, Keiry, oraz jej kompanów i postanowiła Wam o nich opowiedzieć. A było to tak…

Żeby wszystko zaczęło się od początku serdecznie polecam przeczytać KP Keiry i Leanora – ten wątek jest bowiem ich pierwszym i zawarte w nim wydarzenia poprzedza jedynie historia. Ale jeżeli chcecie od razu przejść do wątku – też się da! Wystarczy wiedzieć, że Keira to upadła, która zrobiła wiele złego nie z własnej woli, Leanor podróżuje z jastrzębiem Apollo i szuka raju ze snu, a Esme miała ze 3 wątki przed tym i (jak chyba wszyscy wiedzą) pochodzi z innego świata. A więc do boju!

Przygoda przemienionej i upadłej zaczyna się w nocy, gdzieś w lesie na Arrantalis (tak, to ta wyspa od Delii). Keira wędrowała po nim już długo i w sumie bez celu – chciała zwyczajnie przetrwać, a później może coś ze sobą zrobić. Cały ten czas towarzyszył jej wierny kruk Kirk (ale nie był kapitanem statku kosmicznego), z którym chętnie by polatała, lecz bała się, że ktoś by ją wypatrzył. W ogóle ostatnio była nieźle nerwowa. Niegdyś dumna ze swoich anielskich skrzydeł, teraz ukrywała je, bojąc się cudzych reakcji. Poza tym kto byłby dumny gdyby go przyciemniło? To jak nieudane farbowanie piórek. Miały być białe, a wyszła smoła piekielna. Też bym chowała.

Inna czarnoskrzydła (nie upadła, ale i tak przeganiana z miast przez ich kolor (rasiści)) Esme, także w końcu doleciała na wyspę (poniekąd dopłynęła, bo była kryjącą-się-po-kątach statkostopowiczką). No i dziewczyny się spotkały. Jak to w przypadku kobiet bywa, skończyło się na bójce.

Pierwsza zaatakowała Keira (biczem wodnym!), ale można powiedzieć, że zrobiła to ze strachu. Esme natomiast odpowiedziała nie mniej żywiołowo (dosłownie – rozpętała bezdeszczową burzę na niewielkim obszarze i waliła piorunami na prawo i lewo, celując także w siebie). A potem wciągnęła je mini trąba powietrzna, którą tracąca kontrolę Es jakoś zatrzymała, po to tylko by mogły wraz z nową znajomą spaść sobie na drzewo. A potem spaść z drzewa.

Nawiązała się inteligentna konwersacja. Babeczki przedstawiły się sobie i zaczęły dochodzić do porozumienia (i do siebie po upadku). Tylko, że dochodziły tak trochę okrężną drogą. Keira chciała wiedzieć coś o Esme, a ta była gotowa odpowiedzieć, ale wtrąciła się Ira (demon, z którym przemieniona ,,zmuszona jest dzielić… myśli i czasem ciało”) żądając uwzględnienia jej przy przedstawianiu. Potem to Keira zaczęła opowiadać o Alarańskim świecie, czego ciekawa była Esme i tak rozmawiały, aż pojawił się kolejny osobnik.
Leanor.

Lisołak był właśnie po podróży, a usłyszawszy najpierw odgłosy bójki, a potem rozmowy, postanowił podejść i się przywitać. Jak sam to w narracji opisał ,,Zrobił […] rzecz jednocześnie bezmyślną, ryzykowną i głupią. Ta mieszanka wybuchowa o jakże elficko brzmiącym imieniu zaczęła podążać ścieżką, całkiem na widoku, w stronę dwóch istot których język był całkiem znajomy. Był jednak bardzo uważny w swojej głupocie i w każdej chwili gotów do wyciągnięcia miecza i stanięcia do walki. W głębi duszy liczył jednak, że […] jego pseudopsychologiczne podejście uratuje mu skórę.”

Czy uratowało… no, powiedzmy.
Dziewczyny zauważyły nowo przybyłego. Być może nie skopałyby go tak całkiem od razu, ale Ira przejęła kontrolę nad Esme. Czarnowłosa podleciała więc do nieznajomego i na powitanie zdzieliła go w twarz. Ale potem opanowała się i powiedziała, że nie miała zamiaru go uderzyć. Brzmiało logicznie.
Obecność i zachowanie drugiej skrzydlatej (która schowała skrzydła co prawda, ale nie zmieniało to jej przynależności do tej kategorii), a także powrót Apolla (bardzo kosmicznie się tu zrobiło) sprawiły, że Lisołak faktycznie przymknął na to oko. Z resztą zaraz otrzymali od Esme pewne wyjaśnienia dotyczące demonicy i wszystko stało się jakby jaśniejsze (poza skrzydełkami oczywiście).

Na szczęście nie rozmawiali zbyt długo – zezłoszczona na Irę przemieniona kopnęła coś co wystawało z ziemi, było w jej zasięgu i okazało się jakąś starą dźwignią.
Upadek z nieba, upadek z drzewa, a teraz wesołe sturlanie się do podziemi – oto plan wycieczki Keiry. Reszta jej towarzyszy pozaliczała jeden lub dwa punkty tego programu, ptaki natomiast – jastrząb Apollo i kapitan Kirk zleciały do swoich podopiecznych gdy były już na to gotowe.
Przypadkowa drużyna zaczęła się rozglądać. Żadne z nich nie było zainteresowane wyjściem na zewnątrz, bo palące się w podziemiach pochodnie były takie ładne, smród taki smrodliwy, tajemniczy korytarz warty zbadania, a stare kości i tak im przecież nic nie zrobią.
Aha!

Kiedy doszli do sali z kamiennym ołtarzem i mnóstwem szkieletorów… nie stało się nic. Do czasu aż Keira do owego kamuszka nie podeszła. Wtedy coś się poruszyło, a ona odskoczyła z piskiem. Naturalnie potem spróbowała jeszcze raz – wtedy już została chwycona przez szkielet za nadgarstek i ponownie wszystko stało się prawie jasne (nadal poza skrzydełkami).

Dalej postanowił pokombinować lisołak – w ołtarz wbity był pokryty rdzą sztylet, najpewniej rytualny, więc wyciągnął go i rozwścieczył szkielety. Ale spokojnie! Miał plan. Za pomocą bariery pozbył się zaklętych nieszczęśników i odsłonił podłogę, a tym samym niezwykłe symbole oraz przedstawienia składania ofiar i tym podobnych rzeczy… może dziewczyny umiałyby to odczytać?

Ale Esme wiedziała już wiele więcej. W sali znajdowało się sporo rozwidleń, a jedne drzwi były wyjątkowo mocno opieczętowane, w dodatku zastawione skrzynią, na której leżały stare księgi. Ona jednak upatrzyła sobie taką, którą trzymał w ręce z dawna umarły czarodziej. Wzięła ją i zaczęła przeglądać – zdążyła przejrzeć parę kartek nim Keira i Leanor wzbudzili bunt szkieletów, a po stłumieniu go postanowiła podzielić się odkryciami.
Skoro droga była już wolna, zaprowadziła ich do jakiejś komnaty sypialnianej, gdzie rozsiedli się na poplamionym krwią łóżku.
Wtedy wyjawiła im, że znalazła dziennik więzionego latami maga, który… tak jak ona pochodził z innego świata.
Nie była jedyna.
Nieszczęśnik został jednak złożony w ofierze, gdyż tylko jego energia mogła uśpić potwora z którym się wtedy zmagano.
Wtedy i najpewniej teraz, bo po korytarzach właśnie rozniósł się mrożący krew w żyłach ryk…

c.d.n.

To już wszystko w dzisiejszym podsumowaniu, obejmującym niesamowite przygody Keiry, jej towarzyszy oraz ich dwóch ptaków, z których jeden podobno wcale nie jest statkiem kosmicznym, a drugi zaprzecza bycia zarówno kapitanem, jak i pewnym metalowym gitarzystą. Co natomiast stanie się dalej? Czy bohaterowie przejmą się hałasem który słyszeli, czy też uznają, że to po prostu potwór spod łóżka? Myślimy, że o dalszych ich zmaganiach usłyszycie już niedługo.

Hashira, Kerhje i Satharin

Dodatek specjalny – Wywiad z Niarą

Dzisiaj spotykamy się z wyjątkową osobą. Tym razem rozmawiamy nie jako Kronikarki, tylko jako Kerhje i Hashira, a naszym gościem jest Niara, założycielka forum (gdyby ktoś jeszcze tego nie wiedział :P). Dzięki niej poznacie forum od podszewki oraz dowiecie się jak to było je tworzyć. Ciekawi? Zapraszamy do czytania!

H&K: Dzień dobry, Różowa Królowo! Po pierwsze chciałybyśmy ci podziękować. Bez ciebie by nas tu nie było. Nie byłoby Kerhje, Hashiry, nie byłoby Donosiciela. Specjalnie dla Ciebie do wywiadu przygotowałyśmy różową kanapę (zamiast osławionej czarnej), mamy nadzieję, że ci się podoba!

Niara: Och dziękuję za takie wyróżnienie i własną różową kanapę. A teraz słucham Was, co Wy i użytkownicy chcieliby wiedzieć o mnie i o forum?

H&K: Na początek… Opowiedz nam, jak narodził się pomysł na założenie forum? Od czego to wszystko się zaczęło?

Niara: Forum powstało w maju 2009 roku w Krakowie, nie w Poznaniu, jakby się mogło wydawać. W tamtym okresie Meridion mieszkał i studiował w Krakowie właśnie, a ja byłam u niego w odwiedzinach. Któregoś dnia zauważyłam, że tworzy coś na swoim komputerze. Nie miałam wtedy pojęcia co to jest pbf. Meridion pisał w tamtym czasie na innym tego typu forum, które niestety upadło i tak dla siebie i dwóch użytkowniczek tamtego forum postanowił stworzyć miejsce do wspólnego pisania. Tak powstała Granica. Aczkolwiek wyglądała ona w tamtym czasie zupełnie inaczej. Mer wyjaśnił mi, czym jest pbf i pokazał to, co stworzył, a ja jak huragan wpadłam i pozmieniałam wszystko od A do Z. Siedziałam po nocach i tworzyłam nowe lokacje, opisy ras, opisy miejsc, powstała nawet pierwsza mapa rysowana ołówkiem na papierze.

H&K: Więc w ten sposób wkrótce zostałaś administratorką? Jak się domyślam, początkowo na Granicy pisali wyłącznie wasi znajomi. Ciężko było zdobyć nowych użytkowników? Teraz prawie codziennie widzimy kogoś nowego.

Niara: Właściwie od razu dostałam admina, żeby móc edytować subfora i opisywać krainy. Na początku pisaliśmy w piątkę, w jednym wątku. Kyrie – anielica, której już nie ma nawet jako postaci, Tigra – kotołaczka i Rizochi – człowiek, który też już w użytkownikach się nie wyświetli no i oczywiście Niara i Meridion. Potem zarejestrował się Spage, ale pisał bardzo krótko. Największą radość sprawił nam Faurun, złoty smok, był pierwszym użytkownikiem nie z polecenia, tylko takim, który odnalazł forum w internecie. Początkowo wymienialiśmy się banerami i wklejaliśmy Granicę na top listy, żeby ściągnać użytkowników. Jednak pierwsze wakacje były dla Granicy bardzo ciężkie. Meridion wyjechał i nie miał dostępu do internetu, zostałam ja i Rizochi, forum funkcjonowało, ale zostało na nim dwoje użytkowników, a mimo to jakoś przetrwało. Potem samo się zaczęło jakoś toczyć pojawił się Dolhard i Aurill, która została pierwszą moderatorką na bardzo długo.

H&K: Czy jest coś czego nie lubisz w byciu administratorką? Coś co sprawia Ci szczególne problemy?

Niara: Najtrudniej jest oczywiście, jeśli na forum pojawiają się użytkownicy bardzo roszczeniowi, którym trudno wyjaśnić, że nie mogą posiadać zbyt potężnych postaci. Wtedy bywa ciężko, ale na ogół bycie administratorem to wyróżnienie. Oczywiście forum i jego administrowanie wymaga poświęcania swojego czasu, ale robię to z przyjemnością. Granica jest jak mój dom, nie potrafiłabym bez niej żyć. To mój świat, moi przyjaciele, moje miejsce na ziemi, które kocham, nawet jeśli pojawiają się problemy.

H&K: A propos domu… Czy gromadka kotów pomaga przy pracy na forum? 😉

Niara: Hahaha, jeśli już to przeszkadza chodząc po klawiaturze. 😉

H&K: Jakie jeszcze masz pasje? Poza Granicą i cudownymi kotami oczywiście. ^^

Niara: Szycie i cosplay. Ale nie takie zwyczajne szycie ubrań, w tej chwili kończę kurs na krawcową, ale uszycie zwykłych spodni, czy koszuli to nie jest to co mnie pasjonuje. Kocham balowe spódnice, kocham ozdabianie gorsetów, haftowanie fantazyjnych wzorów, haftowanie koralikami. Nie jestem najlepszą makijażystką, ale lubię się tym bawić. Robiłam na przykład makijaże sugar skull na Halloween. Lubię świat oderwany od szarej rzeczywistości, w którym mogę się zatopić. Nie jestem też grafikiem, ale lubię przerabiać obrazy, avatary, robić herby dla Granicy. Jak widzicie mój świat kręci się mocno wokół fantastyki, której kiedyś nie lubiłam. Całą pasją do tego świata zaraził mnie Meridion. Kiedyś nie wiedziałam czym jest Władca Pierścieni, teraz nie wyobrażam sobie świata bez takich filmów, książek, miejsc, przebrań.
Jest jeszcze jedna rzecz, którą kocham, a o której mało kto wie. A mianowicie kocham śpiewać. Jako dziecko występowałam w konkursach i odnosiłam sukcesy, ale im byłam starsza tym większą tremę miałam przez występami. Teraz śpiewam tylko dla siebie i rodziny, zwłaszcza dla mojej babci, która mnie tego nauczyła. Nie wyobrażam sobie życia w ciszy, bez śpiewu, bez możliwości wyrażenia siebie poprzez głos.

H&K: Teraz my (i nasi czytelnicy) znamy twój mały sekret. 😉 Wracając jednak do tworzenia… Skąd brały się pomysły na Alaranię i zamieszkujące ją rasy? Mieliście jakieś źródła inspiracji?

N: Świat Granicy początkowo był światem z opowiadania, które zamierzałam napisać. Bohaterką miała być Niara i jej najlepszy przyjaciel, a nawet ktoś w rodzaju ojca – smok Zora. Nazwy krain, czy ich opisy były wzięte z pomysłu na opowiadanie, które ostatecznie nie powstało, bo wszystko, co wymyśliłam przeniosłam zamiast do opowiadania – na forum. Nie pisałam wtedy dobrze, byłam bardzo początkująca, a przelanie tego pomysłu na forum było wręcz idealną okazją, by to wykorzystać. A pomysły na rasy przyszły same. Dużo wymyślił Meridion, a potem ja dodałam to co znałam z filmów, z książek, trochę z mitologii. Zmieszałam to wszystko, a w konsekwencji powstała bomba pełna fantastycznych stworów i magicznych postaci. Elfy rzecz jasna wzięte były z książek Tolkiena, ale powstały też także inne rasy jak na przykład Nemorianie, którzy są zaczerpnięci wyłącznie z głowy mojej i Meridiona, tak jak Przemienieni, czy Kaer Natherini. Pomysł na podzielenie aniołów na dwie kategorie również wyszedł sam, jak to się mówi „w praniu”. Było oczywistym, że aniołowie będą się rozmnażać, ale także powstawać po śmierci dobrych istot. I tak właśnie powstali aniołowie ducha i światła. Moja głowa od zawsze była pełna pomysłów, ale moją wyobraźnie bardzo mocno ograniczał świat, w którym się wychowałam. Potem poznałam Meridiona, który pokazał mi, że wszystko co mnie otacza może wyglądać inaczej. Okazało się, że to co mam w głowie może wreszcie rozkwitnąć. I rozkwitło.

H&K: Mieszanka, która stała się bardzo atrakcyjna dla nowych i obecnych już użytkowników. Można przebierać w rasach i umiejętnościach stając się tym, kim w głębi serca zawsze się chciało być. A właśnie: masz jakąś ulubioną rasę z dostępnych na Granicy?

N: Aniołów Światła i Nemorian. Wydaje się, że to dwie zupełnie inne rasy, a jednak bardzo je lubię. Aniołowie, bo są praworządni dobrzy, są majestatyczni, dobrzy, piękni. A Nemorianie, bo choć są egoistyczni, można dogiąć ich charakter do własnych pomysłów. Lubię ich arystokratyczny sposób bycia, to, że są tacy wyrafinowani i stanowczy, wiedzą czego chcą, nawet jeśli czasem chcą zbyt wiele, to potrafią zachować etykietę.

H&K: Czy masz jakieś marzenie związane z forum?
N: Żeby żyło wiele, wiele lat. Żeby użytkownicy byli szczęśliwi, by dawało im radość i odskocznię od rzeczywistości. By rosło i rozwijało się z każdym rokiem. Chciałabym starzeć się razem z nim. Patrzeć jak się zmienia, jak się rozrasta, jak dojrzewa. Mam wielką nadzieję, że nawet kiedy będę pomarszczoną starowinką to forum nadal będzie moim miejscem na ziemi. A z takich ambitniejszych marzeń, chciałabym, by był to najlepszy pbf fantasy w Polsce 🙂

H&K: To bardzo piękna wizja i wszyscy, którym bliska jest Granica również tego pragną! Naszym skromnym zdaniem jest to również najlepszy pbf z jakim miałyśmy dotychczas do czynienia. Na koniec pytanie, które niezmiernie nas intryguje – czy Niara od początku miała być Królową? Wiele postaci ewoluuje podczas tworzenia. Jak było w tym przypadku? 🙂

Niara: Oj nie, nie. Niara początkowo nie była nawet pełnoprawnym aniołem. W jej rasie było wpisane „Wygnany Anioł”. Nie była upadłą, ale nie miała skrzydeł. Zamiast tego posiadała wielkie, krwawiące rany po nich. By się nie wykrwawić nosiła ze sobą artefakt, który pozwalał jej żyć. Pierwsza fabularna przygoda dotyczyła utraty tego artefaktu. Oczywiście artefakt został odzyskany, a Niara przeżyła, ale nadal nie była pełnoprawnym aniołem. W kolejnych wątkach Niara miała wiele przygód, w tym spotkanie z wampirem, który ją zabił. Oczywiście tylko w teorii, bo w praktyce została wzięta do Niebios i odzyskała swoją anielskość. Niara nie jest więc w zasadzie ani aniołem światła, ani aniołem ducha, jest czymś pomiędzy, ale w rasie dla ułatwienia jest wpisany anioł światła, bo aniołem była od urodzenia. Pomysł na to by stała się królową wyniknął dużo, dużo później, po wielu jej przygodach i wielu wątkach, z różnymi postaciami. Sama dokładnie nie pamiętam jak to się stało, ale po prostu któregoś dnia pomyślałam, że Niara byłaby idealną królową, że chciałabym by nią była. W czasie fabularnym jest nią stosunkowo krótko, bo mniej więcej rok, może półtorej. Także jeszcze wiele przed nią.

H&K: To istotna zmiana, z którą można cię kojarzyć. Ale na dzisiaj to koniec. Dziękujemy za zdradzenie nam wszystkich królewskich sekretów! Podglądacze i plotkarze będą zachwyceni! Do zobaczenia w którymś z zakątków Alaranii – magicznej, leśnej polanie, ciemnej alejce jednego z wielkich miast albo skąpanej w poświacie księżyca chatce. Niech błogosławieństwo Prasmoka będzie z tobą!

Hashira i Kerhje

Dodatek specjalny – wywiad z Dagonem

Moi drodzy! Tym razem, w ramach kolejnego dodatku do naszego Donosiciela, odważyłyśmy się spotkać ze szczególnym jegomościem. Musiałyśmy wkroczyć w świat, którego z reguły zwyczajna istota woli unikać – w świat cieni. Na samą myśl o tym spotkaniu po skórze znów przebiegają mi dreszcze niepokoju i dziwnej ekscytacja. Ale warto było! Zdobyłyśmy informacje, którymi dzisiaj chcemy się z Wami podzielić. Kochani, oto przed Wami wywiad z samym Dagonem “Bajerem” Laufeyem.

Spelunka jest ciemna i zadymiona, dokładnie taka, jaką wybrałby na spotkanie typ spod najciemniejszej gwiazdy. Być może nawet sam diabeł. Wchodzę do środka, rozglądając się niespokojnie – to jeden z tych lokali, których możesz już nigdy nie opuścić, gdy raz do nich wejdziesz. To On zaproponował spotkanie w tym miejscu. Widzę jak siedzi zadowolony przy stoliku, paląc cygaro i sącząc powoli alkohol. Kiwa mi głową na znak, bym się przysiadła. Gęsty dym spowija Jego sylwetkę. Czuję się jakbym miała zawrzeć pakt z samym diabłem.

Kronikarka: Naprawdę nie rozumiem… Co ci się podoba w takich miejscach?

Dagon (wstał by się przywitać, z szarmanckim ukłonem i uroczym uśmiechem pocałował w rękę): Nie…? Spójrz dookoła. Gdzie spotkasz równie przytulny cień, w którym można się tak odprężyć. Brak tu sztucznego blichtru i snującej się nieprzytomnie, wszędobylskiej burżuazji nieświadomej prawdziwego życia. Nawet alkohol jest prawdziwszy. Nie modny trunek z dużych i poprawnych gorzelni, ale whisky z prawdziwą duszą miejsca, w którym powstaje (uśmiechnął się zawadiacko, popijając alkohol).

K: Nigdy nie patrzyłam na to w ten sposób. Na Prasmoka… kim właściwie jesteś?

D: Zwykłym biznesmenem. Skąd pomysł na podobne pytanie?

K: Otacza cię… nietypowa aura. Nie wyglądasz na przeciętnego biznesmena. Poza tym pewne ptaszki szepnęły mi na ucho kilka ciekawostek dotyczących twojego pochodzenia. Wiąże się to z pytaniem, które chciałabym ci zadać. Skąd wziąłeś się w Alaranii? Z tego co wiem pojawiłeś się tutaj pod postacią czarnego psa. Czy była to twoja własna decyzja?

D: Jestem więc piekielnie dobrym biznesmenem… (dogasza cygaro w popielniczce).

Skąd się wziąłem w Alarani? (rechocze)

Z samego serca piekieł (wymruczał niskim głosem, mrużąc ślepia nad szklaneczką whisky) O psach nic nie wiem. Ptaszki mają to do siebie, że mają ptasie móżdżki… a ich żywot jest ulotny…

K: (Mimo przebiegających mi po grzbiecie ciarek dzielnie brnęłam dalej.) Tak… możliwe… A planujesz kiedyś powrót do Piekła? Tęsknisz czasami za swoim pierwotnym domem?

D: Dlaczego miałbym? Tutaj świetnie się bawię (pochyla się nad stołem i spogląda jej w oczy z czarującym uśmiechem)

Czego się napijesz? (ręką wzywa kelnera)

K: Dziękuję, tę konkretną rozmowę wolałabym przeprowadzić z trzeźwym umysłem. (Spoglądam niespokojnie na diabła… ekhm, przepraszam, biznesmena, zastanawiając się jak sformułować następne pytanie. Piekielny okazał się mistrzem uników. Nie zamierzałam się jednak poddawać!) Słyszałam, że opuściłeś Piekło w dużym pośpiechu, będąc w niezbyt dobrych stosunkach ze swoimi pobratymcami. To prawda? Co takiego mógł przeskrobać wielki Dagon, że stał się persona non grata w Kręgach Piekielnych?

D: A więc to przesłuchanie a nie przyjacielska rozmowa? (z czujnym wzrokiem prosi kelnera o wodę z miętą i limonką)
Najgorzej gdy o Piekle próbuje rozmawiać ktoś, kto nie spędził tam ani jednego dnia (mówi nieco pobłażliwie, mrużąc oczy, gdy kelner przynosi napój) Tam nie istnieje coś takiego jak „dobre stosunki z pobratymcami”. I nie wiem skąd te cyniczne epitety. Mówiłem, że jestem jedynie przedsiębiorcą, nie próbuję udawać nikogo ważnego (odstawia pustą szklankę na stolik, gestem prosząc o kolejnego drinka). Wydaje mi się, że nie powinnaś słuchać niesprawdzonych plotek. Wiele, moja droga, zaczyna się od hazardu. Gdy jest zwycięzca, jest też przegrany, ten drugi zaś niekoniecznie musi z godnością przyjmować swój pech, więc z wrodzonej grzeczności nie jątrzę rany przegranego.

K: Wybacz, nie chciałam, żebyś uznał to za atak, ale pytania… Musisz zrozumieć – taka już moja rola. Żeby nie drążyć, zapytam teraz o coś związanego z teraźniejszością. Na chwilę obecną prowadzisz własny… dom publiczny w Nowej Aerii. Odnajdujesz się w roli zarządcy i gospodarza?

D: (parsknął śmiechem na przeprosiny, chociaż nie do końca wiadomo co diabła bawi, a na kolejne pytanie teatralnie przewraca oczami i odbiera od kelnera whisky) Nie prowadzę zamtuzu, jestem jedynie skromnym inwestorem. Udostępniam lokal, ale zarządza nadobna niewiasta o pięknie brzmiącym imieniu Mary, nazwisko pozwolę sobie zachować w tajemnicy, skoro głównej zainteresowanej nie ma z nami. To ona rządzi, nie ja. (bierze łyk alkoholu)

K: Ach te kobiety. Zawsze wszystkim rządzą! A propos pewnych siebie kobiet… Pora na pytanie, na które chyba wszyscy czekali. Kochasz Kimiko? (Śmieję się zanim diabeł zdąży odpowiedzieć) Oczywiście na taką niedyskrecję w ogóle nie musisz odpowiadać. Powiedz mi za to, czy ciężko się mieszka z tak charakterną kocicą?

D: I do tego cały czas jesteśmy na waszej łasce. Z wami źle, bez was jeszcze gorzej. (podchwycił żart, szczerząc się szelmowsko)
Nie zamierzam. (odparł swobodnie) Podobne wyznania nie są dla publiczności, a przynajmniej nie w pierwszej kolejności. To wybranka powinna poznać uczucia mężczyzny jako pierwsza, i zadecydować czy chce je rozgłaszać wszem i wobec, nie sądzisz?
Nie. Mieszkanie z czarną panterą to czysta przyjemność.

K: Ciężko, by kobieta nie chciała mieć tej władzy. Ale poza obowiązkami trzeba mieć także czas na rozrywkę. Lubisz dobrą zabawę, prawda?

D: Jak każdy.

K: No dobrze, krótka ale uczciwa odpowiedź. To może na koniec pytanie, które zawsze chciałam zadać diabłu. Czy nadal podpisuje się cyrografy krwią?

D: (zarechotał, po czym rozbawiony udziela odpowiedzi) Zaraz też spytasz mnie o bruk i dobre chęci? (jeszcze chwilę podśmiewa się pod nosem i dopiero kontynuuje) Wszystko zależy od rodzaju umowy jaką podpisujesz, oraz od swoistych… nazwijmy to… upodobań wierzyciela. Ale magia oparta na przysięgach krwi to siła z którą należy się liczyć, więc takie umowy czy cyrografy jak wolisz, są dość sprawdzoną metodą.

K: Jak na przeciętnego biznesmena wiesz całkiem dużo o diabelskich sprawach. Mam tylko nadzieję, że cyrografów nie podpisuje się nieświadomie. Póki co moja ciekawość została zaspokojona. W razie czego, sądzę, że wiem gdzie cię znaleźć…

Podnoszę się, by odejść, ale po skończonej rozmowie ogarnia mnie dojmujący niepokój. Dym staje się coraz gęstszy, a muzyka coraz bardziej krzykliwa. Czuję lekki zapach siarki, choć być może to tylko moja wyobraźnia. Zamykam na chwilę oczy, a gdy ponownie je otwieram, widzę twarz Dagona znacznie bliżej swojej.
Czart ostatnią wypowiedź skwitował jedynie unoszącym się kątem ust. Uśmieszek jednak poszerzył się do znajomego już uśmiechu czarusia, gdy bies podszedł do mnie, oferując swoje ramię.

D: To nienajlepszy pomysł by wracać samotnie o tej porze.

I choć wiem, że najprawdopodobniej oznacza to igranie z diabłem, wychodzę razem z nim w ciemną noc i znikam w gęstniejącej na ulicy mgle.

Hashira i Kerhje

Dodatek specjalny – historia Cerriny i Sairy

Nadstaw uszu Alaranio!

W dzisiejszym Dodatku prezentujemy Wam jednoodcinkowe streszczenie historii centaurzycy Cerriny i intrygującej kotołaczki Sairy, a także bardzo nietypowego, a jednocześnie tak charakterystycznego dla swojej rasy krasnoluda Imperiusa. Już więcej ani słowa, oddajemy głos naszej narratorce Kanie. Miłej lektury!

(Wszelka awangarda gramatyczna była zamierzona 😉 )

Krótka, a intensywna przygoda Cerriny i Sairy (a także, przez pewien czas, Imperiusa). Właśnie zamknięta, więc może warto zapoznać się z nią, by móc później śledzić ich dalsze poczynania!

Wszystko dzieje się na rozległych terenach Opuszczonego Królestwa. Dzień jest pochmurny i nieco deszczowy – zmęczona podróżą centaurzyca Cerrina znajduje niemalże w szczerym polu tawernę ,,Pod dębem”, co zaskakuje ją o tyle, że wspomniane na szyldzie drzewo nigdzie w okolicy nie rośnie (co jest niemalże w ogóle nieistotne dla fabuły, ale mi się strasznie spodobało!). Karczmarzowi za to nie podobało się, że koń (za którego, przez twarz oblepioną mokrymi włosami, wziął Cerrinę) wchodzi do jego przybytku. Pomyłka ta szybko została wyjaśniona, a kobieta nie zamierzała się obruszać, a zamiast tego wśród rozbawionych gości zaczęła szukać wolnego stolika. W pewnym momencie jednak postanowiła zareagować na ciągłe zaczepki i błockiem z ogona chlasnęła w gromadkę dowcipnisiów. To była kolejna rzecz, która właścicielowi nie przypadła do gustu. Mimo nie najgorszego (jak na centaura) początku, kobieta ostatecznie została wygoniona z powrotem na deszcz. Była jednak uparta i w pełni gotowa na odpoczynek, skorzystała więc z planu awaryjnego, który pojawił się całkiem nagle, gdy zobaczyła stajnię będącą częścią karczmarskiego gospodarstwa. Kto wie, gdzie tak naprawdę byłoby centaurowi lepiej. Choć na początku było to oczywiście przykre, że musiała ulokować się na sianie, w budynku przeznaczonym nie dla istot o wyższej inteligencji, a zwierząt. One jednak bywały często nawet lepszym towarzystwem. Ale jak się okazało – nie jedynym na daną chwilę, w tej konkretnej stajni. Gdzieś głębiej, nieco ukryta przed spojrzeniem kopytnej, czaiła się kotka. Właśnie polowała na szczura, kiedy wtargnięcie Cerriny spłoszyło go i przerwało jej pracę. Kotka nie była jednak zwykłym kotem, a zmiennokształtną, która pomieszkiwała w budynku od pewnego czasu, pracując jako wykwalifikowany myszołap (a czasem kelnerka w gospodzie), widząc więc centaurzycę, postanowiła zagadać. Przybrała swoją człowieczą formę i pokazała się. Szybko nawiązało się między nimi porozumienie i przez pierwsze chwile rozmawiały o nagich biustach. A właściwie o jednym – Cerriny – bo chcąc wysuszyć swoją przepaskę, zdjęła ją i powiesiła na widełkach. Fajny początek! Później niestety aż tak zabawnie nie było. Do gospody, w której w międzyczasie zasiadł krasnolud Imperius, wtargnęło czterech łowców, oznajmujących, że ścigają kobietę-centaura. Gospodarz, omamiony wizją opłaty za informacje, stał się aż nazbyt chętny do pomocy, nie posiadał jednak wszystkich danych. Był pewien, że szukana już dawno sobie poszła i to też oznajmił mężczyznom. Na (nie)szczęście dla wszystkich, w ostatniej chwili wbiegł jego młodociany syn i wygadał, że przed chwilą zobaczył ją w stajni. (Mimo iż na cały wątek dostał tylko ten nieszczęsny fragment i tak zdążyłam go polubić. Czuję bijącą od niego niewinność!). Nagle wścieknięty gospodarz ruszył razem z łowcami we wskazane miejsce (chyba bał się, że Cerrina zrobi coś jego koniom), a Imperius pofatygował się za nimi słysząc, że chcą rzucić się na bezbronną kobietę. Akcja nabrała tempa. Czterech mężczyzn wparowało do stajni i od razu postanowili rzucić się na obie panie – jeden oberwał od Sairy sztyletem w oko, drugiemu atak na nią nie udał się za sprawą Cerriny, dwóch kolejnych wykorzystało okazję i rzuciło się na leżącą centaurzycę, ogłuszając ją. Wtedy nadbiegł Imperius i powalił tych drani, sam jednak dostał z kopyt od spłoszonej koniowatej i wyleciał ze stodoły wpadając na gospodarza. W tym czasie siano zajęło się ogniem z pochodni, które geniuszowaci łowcy rzucili na stogi. Goręcej, szybciej i chaotyczniej być chyba nie mogło! A mimo tego wszystkiego zamiast od razu zwiać, Cerrina zaczęła wypuszczać z boksów konie, prosząc o pomoc Sairę. Razem uporały się z tym dość szybko, i dobrze, bo miały niewiele czasu – jeszcze chwila, a zostałyby pochłonięte przez płomienie. Tu jednak atrakcje się nie kończyły – gospodarz wstał spod krasnoluda i wszedł do środka klnąc na nie i grożąc, za co spadła na niego belka ze stropu. Nie, nie – przeżył. Po prostu kobietki musiały wyciągnąć i jego, zanim wreszcie mogły uciec (tak z budynku jak i okolicy). A zwiać musiały, bo zostały oskarżone o podpalenie i lada chwila mógł ruszyć za nimi pościg złożony z całkiem licznych gapiów i przyjaciół mężczyzny, którego co prawda uratowały, ale chyba nie za wiele go to obchodziło. Pognały w stronę lasu, gdzie dyskutowały przez chwilę. Kopytnej trudno było poruszać się wśród drzew po zmroku, ale kotołaczka utrzymywała, że niedługo ją wyprowadzi i wskaże bezpieczne miejsce, gdzie pościg za nimi nie dotrze. Pozostały więc razem i kontynuowały zwiewanie, a kiedy wyszły z lasu, Saira przesiadła się na grzbiet centaurki, by mogły wykorzystać całą jej szybkość. I tak, po pełnym niebezpieczeństw biegu po ciemoku, dotarły do skałek, gdzie ponoć żyły potwory. Ponoć, bo Saira bywała tam już nie raz i wiedziała, że czegoś takiego tam nie ma. Ludzie za to nie odważyliby się tam za nimi podążyć. Wszystko wyglądało idealnie, lecz koniowata miała wątpliwości. Coś jej się nie podobało w otoczeniu i wkrótce jej towarzyszka zaczęła odczuwać to samo. Nim zdołały odnaleźć dla siebie bezpieczną kryjówkę, usłyszały przeraźliwy ryk, każący im jednak chociaż na chwilę uwierzyć w straszliwe bestie żyjące w tym miejscu. Przestraszone, niechcący rozdzieliły się i uciekły w zupełnie różnych kierunkach, by już się potem nie odnaleźć… Ale przeżyły!

I tak oto skończyła się wspólna przygoda kotołaczki i centaurzycy. Gdzie los popchnął je dalej? Tego dowiecie się tylko sami, śledząc ich poczynania w alarańskim świecie pełnym niebezpieczeństw i magii.

Hashira i Kerhje

Dodatek specjalny – wywiad z Dérigéntirhem

Witamy w pierwszym w historii wywiadzie opublikowanym na łamach „Donosiciela” przeprowadzonym przez nas – nieustraszone Kronikarki! Prezentujemy Wam rozmowę z pełnym mądrości złotym smokiem, który aktualnie przebywa w Menaos wraz z alchemiczką Sanayą Tai. Przed Wami tajemniczy, prastary Dérigéntirh!

Rozmowa odbyła się pod jedną z parkowych altan, tak popularnych w Menaos. Był wieczór, którego cienie rozświetlały gwiazdy i nieliczne ognie lamp zawieszonych pod zadaszeniem. Ciepły wiatr rozwiewał delikatnie srebrzyste włosy Dérigéntirha, kiedy ten czekał na mnie w umówionym kilka godzin temu miejscu. Pojawiłam się tam, głośno stukając obcasami butów, by mógł zawczasu usłyszeć moją obecność. Prowokacyjnie przyniosłam ze sobą miotłę, jako nawiązanie do niedawnego incydentu, podczas którego ten szlachetny jegomość został oskarżony o bycie złodziejem.

Kronikarka: Witaj, Dyrigenthirze Ba… Me… Khem. Smoku złoty, czy byłbyś tak miły i przedstawił się tej części naszych czytelników, którzy Cię jeszcze nie znają?

Dérigéntirh: Witam, moja droga; wieczór naprawdę wiele by stracił, gdyby nie mógł cię tu dziś ujrzeć. Oczywiście; jestem Dérigéntirh Barghintar Meo’Shoukan, pośród czarodziejów znany jako Sholihian, pośród wielu kręgów znany jako Niszar, zaś ostatnimi czasy ukrywający się pod imieniem Kaonites. Widzę, że przygotowałaś się na interesującą rozmowę; mam nadzieję jednak, że ta miotła nie pójdzie za prędko w ruch.

K: Kaonites… Och tak… To wiele ułatwia! Dziękuję ci bardzo. Ja również bardzo się cieszę na wywiad z kimś tak niezwykłym. Miotła (miejmy nadzieję) będzie pełnić rolę jedynie dekoracyjną. To znaczy o ile nie jesteś jednym z tych smoków, które pożerają niewiasty? Czy też zakradają się w tajemnicy do ich komnat, by zostać nakrytym przez służki.

D: Ależ proszę bardzo. Nie, nie musisz się obawiać – niewiasty świata również. Preferuję raczej dietę mniej ruchliwą i mniej piękną. A co do zakradania, to cóż… Tutaj nie mogę już czuć się tak niewinnym. Choć sprawa, którą masz na myśli, wygląda zgoła inaczej; to owe służki zakradły się do mnie – muszę tu pochwalić ich zdolności oraz nadzwyczaj interesujące osobowości. Do komnaty zostałem zaproszony – jednak z żadnych zgoła gorszących powodów – choć muszę przyznać, że sprawy przybrały nieco nieoczekiwany obrót.

K: Wierzę ci. Zostawmy to jednak na razie. Chciałabym ci teraz zadać zgoła inne pytanie. Powiedz, jak ci się żyje tutaj… w Menaos?

D: W Menaos? Cóż, myślę iż słowo „żyje” to dosyć silne sformułowanie; zdecydowanie nie poczytuję się za jego mieszkańca, a raczej za wędrowca w płaszczu skubanym zębem czasu, co pojawia się i zanika, niczym gwiazda migająca na sklepieniu. Ale jeżeli miałbym się odnieść do moich doświadczeń… Bardzo mnie cieszy fakt, że w mieście tym ludzie są w stanie żyć na co dzień z elfami; budzi to we mnie nadzieję, że niegdyś wszystkie rasy będą mogły czynić podobnie, wykorzystując wspólnie tak różnorodne dary, którymi obdarza nas Prasmok. Menaos potrafi być także nadzwyczaj urzekające, choć jak wszystkie miasta posiada swoją mroczniejszą stronę; mam nadzieję jednak, że ta będzie się jedynie zmniejszać. A jeżeli chodzi o bardziej prozaiczne rzeczy… cóż, nie mam raczej zbytnio na co narzekać; Mieszkańcy potrafią się okazać nadzwyczaj mili, jeżeli się do nich wyciągnie dłoń, jedzenie jak najbardziej smakuje, no i zawsze można liczyć, że znajdzie się gdzieś kąt dla wędrowca.

K: Tak, to rzeczywiście brzmi jak miejsce nadające się do całkiem przyjemnego życia. Co zaś do jedzenia… Mam pytanie, może trochę nie na miejscu, ale niezwykle mnie to ciekawi! Powiedz mi Dérigéntirze – kiedy wypadł ci pierwszy mleczak? Ciekawi mnie czy smoki przeżywają to “wydarzenie” tak samo jak dzieci innych ras?

D: Och, mój pierwszy mleczak wypadł mi roku osiem tysięcy siedemset pięćdziesiątego pierwszego Ery Środka – późnym popołudniem, w wyjątkowo wietrzny dzień. Jednak obawiam się, że muszę cię zmartwić; Twoja ciekawość zostanie niezaspokojona, gdyż całe dzieciństwo spędziłem w skórze czarodzieja. Chciałbym móc ją ugasić, jednak nie zdarzyło mi się spotkać wiele małych smoków, a książki zgromadzone przez wielkich czarodziejów z niepojętych mi powodów milczą na takie tematy.

K: Doprawdy nie rozumiem, dlaczego nikt nie zajmuje się takimi tematami. Ktoś powinien się tym zainteresować. Ale… wspomniałeś o postaci czarodzieja, wiem również, że przyjmujesz na codzień postać elfa. W jakiej postaci wolisz poruszać się kiedy masz wybór – elfa, czarodzieja czy smoka?

D: Cóż, to nie jest łatwa odpowiedź. Ostatnimi czasy najlepiej czuję się jako srebrnowłosy elf – postać ta ma dla mnie znaczenie symboliczne, oprócz tego jest kartką, nie dość czystą, a w dodatku lśniącą. Podejrzewam, że wielu ludzi dałoby wiele, aby móc wymazać dawne błędy. Czarodziej zaś posiada mnóstwo atutów, których brakuje elfowi – wszak przeszłość czasem bywa przydatna. Co zaś do smoka… szczerze powiedziawszy, zawsze czuję się w tej postaci nieco niezręcznie, niewygodnie, pomimo tego, jak spektakularną jest. Traktuje je raczej, jako stroje niźli prawdziwe ja, a jaka kobieta podejmie się chodzić codzienne w szpilkach?

K: To dosyć niezwykłe – czuć się niekomfortowo w swojej prawdziwej skórze. Może nie powinnam o to pytać, ale… czy to coś z twojej przeszłości wpłynęło na niechęć do postaci smoka?

D: Myślę, że w dużej mierze to fakt, że zdołałem się już przyzwyczaić do postaci dwunożnej i taki nagły przeskok jest zdecydowanie czymś… innym. Było też kilka incydentów, o których jednak wolałbym nie wspominać, ale zadecydował najpewniej fakt, że inne rasy nie czują się nazbyt komfortowo w towarzystwie smoka; łamanie pierwszych lodów to prawdziwy koszmar!

K: Rzeczywiście, to prawda. Za tak szczerą odpowiedź zostawimy miotełkę w kącie. Jeśli dalej tak będzie to w ogóle nie pójdzie w ruch! W takim razie nie będziemy kontynuować tego tematu. Wróćmy do milszych rzeczy. Czym aktualnie się zajmujesz w Menaos?

D: Menaos? Cóż, staram się pomóc komu mogę, a przy okazji odwiedzam kilku starych znajomych; choć okazuje się, że i na nowych nigdy nie jest za późno. Moja uwaga skupia się ostatnio niemal w pełni na pomocy pewnej przeuroczej alchemiczce w przejściu przez trudności, których ten świat jej nie szczędzi. Mam nadzieję, że uda się nam razem wywalczyć dla niej chwilę beztroskiego spokoju, gdy będzie mogła w pełni oddać się swej pasji.

K: Na koniec mam do ciebie jedno ostatnie pytanie. Czy chciałbyś przekazać coś mieszkańcom Menaos? Jakaś rada odnośnie tego co mogliby zmienić w swoim pięknym mieście?

D: Oh… Cóż, uważam, że takie rady trzeba udzielać ostrożnie; gdy chce się coś zmienić, bardzo łatwo jednocześnie to zniszczyć. Jednak co do mieszkańców Menaos… chciałbym, aby ich przykład i otwartość szły w świat, nie tylko w przypadku spraw rasowych, ale także wszelkich innych różnic. A jeżeli chodzi o was samych… cóż, mam nadzieję, że będziecie w stanie wkrótce docenić piękno ukryte pod kilkoma warstwami tatuażu, tak jakoż i ja. Niech się wam powodzi i żyje szczęśliwie.

K: Dziękujemy za piękne rady i za ten wywiad. Zanim jednak na dobre się rozstaniemy mam jeszcze jedną małą prośbę. Skoro potrafisz posługiwać się magią, a ja mam bezużyteczną miotłę to może… mógłbyś spełnić jedno moje małe marzenie? Zawsze chciałam przelecieć się na miotle. Pomożesz?

D: To była czysta przyjemność. Oh… oczywiście! Sprawienie, aby lewitowała, nie powinno być żadnym problemem!

Udało się. Ze złotą radą Dérigéntirha w głowie odleciałam z parku na zaczarowanej miotle, zostawiając uczynnego smoka niczym nieruchomą, magiczną statuetkę, malejącą w dole.

Kronikarki: Hashira i Kerhje

Dodatek specjalny – historia Yvy #3

Witajcie ponownie, Alarańczycy!

To już ostatnia część podsumowania historii Yvy. Mamy nadzieję, że Wam się podobała. Jeśli ktoś nie miał okazji czytać na bieżąco postów w tematach, w których pojawiała się ta zakręcona osóbka, mieliście okazję poznać jej przygody dzięki Kanie, która pilnie śledziła rozwój wydarzeń. I choć historia toczy się dalej, ta część podsumowań na razie się kończy. Cóż… Kana postanowiła sama się w nią zaangażować, a konkretnie swoją postać o trudnym charakterze i dźwięcznym imieniu Noa…. No wiecie… Ta dziewczynka płci męskiej. Tak więc w tym momencie kończymy, ale na pewno nie jest to kres naszych dodatków specjalnych. Na razie niczego nie obiecujemy, ale z pewnością coś jeszcze się pojawi. 😉

Dziękujemy, Kano! <3

Tak… To chyba tyle. Więc… Miłej lektury!

Hejo! Część króciutka, bo opowiada historię z zaledwie trzech postów – postów jednak wartych zobaczenia, tym bardziej, że wątek wcale się na nich nie urywa, a jest kontynuowany (uwaga, samoreklama!) z moim (moją) Noą. Petro nadal odgrywa tam ważną rolę, więc zapraszam serdecznie do podziwiania go i jego młodzieńczej chłopczykowatości. Zdradzę, że lepszy opis jego wyglądu pojawił się już po dołączeniu dhampirka. Gdyby nie to, że mam jakieś hamulce przekopiowałabym go i wytłuściła abyście mogli zobaczyć już tu i teraz jaki to Ładny Chłopiec jest!

A! I jeszcze streszczenie poprzedniego streszczenia:

„Skarby i szczury”

Nasi bohaterowie wpadli do tuneli, gdzie listonosz okazał się jakimś podejrzanym typkiem, ale i tak nakłonił ich do użycia portalu, który miał zabrać ich do Lasu Driad. BUM!

Cz. III ,,W poszukiwaniu odpowiedzi i pewnego czarodzieja”

Dziwne, ale po użyciu tajemniczego, błyskającego ostrzegawczo portalu nadal byli cali. Przeniesienie za pomocą magii było doświadczeniem niesamowitym, szokującym i niepokojącym (u różnych osób w zmiennych proporcjach), ale zdaje się nieszkodliwym – młodzieńcza trójka znalazła się w lesie, bez dodatkowych elementów cielesnych czy innych uszczerbków na zdrowiu i stała sobie teraz wesoło na trawce wśród drzew.

Trójka?

No tak – bo listonosz gdzieś wyparował.

Sam? Nie! – Z kluczem i mapą oczywiście, których to Yva nie miała już przy sobie, za co zaczęła pluć sobie w brodę obficie. Dali się popisowo wykiwać!

No i w dodatku usiedli pod pająkami, których brunetka od dziecka się bała (patrzcie historia w KP Yvy). Trzeba się było po cichu wycofać…

Na ich szczęście Borys był na posterunku! Nieco dalej od nich, dostrzegł pędzącego przed siebie mężczyznę trzymającego jakieś zawiniątko i mamroczącego coś o skarbie. Rozpoznawszy w nim listonosza rzucił się w pogoń, zostawiając za sobą sprawy klanowe (dla których poprzednim razem pragnął porzucić niańczenie elfki, ale jak widać mu nie wyszło). Jednak mimo najlepszych chęci i całej swojej szczurowatości nie dał rady nic zrobić. Ani on, ani Gongpao, gdyż przez interwencję pewnej fioletowej istotki mającej władzę nad losami postaci (hihihi) zostali przeniesieni gdzieś poza wątek. Z kolei dzięki jej hojności Yva i Petro odzyskali klucz oraz mapę, którą zakosiła znanym tylko sobie sposobem złodziejskiemu mężczyźnie. Petro dostał nawet w bonusie podejrzanego cukierka-niespodziankę, z którego jeszcze nie miał okazji skorzystać.

Tuż po tym wydarzeniu (a właściwie jeszcze w jego trakcie) w przygodę wplątała się zaspoilerowana we wstępie osoba – Noa (wraz ze swoim morsko-elfim towarzyszem). I tak oto po małej wymianie sił opowieść toczy się dalej!

Komentarze możecie zamieszczać TUTAJ

Hashira i Kerhje

Dodatek specjalny – historia Yvy #2

W poprzednim odcinku…

„W ramionach oceanu”

Yva, Petro, Gongpao i jej szczur Borys wyruszyli z Rubidii, by odnaleźć tajemnicze miejsce zaznaczone na mapie prowadzącej do dawno ukrytego skarbu piratów.

Cz. II „Skarby i szczury”

Wiózł ich listonosz. Yva przewidywała, że podróż nadmorskim traktem zajmie im trochę czasu, więc korzystając z okazji, ćwiczyła zaklęcia ze swojej ulubionej dziedziny (wody). A kiedy nie robiła i tego, rozmyślała wraz z towarzyszami podróży o skarbie. Petro najbardziej chciał znaleźć w nim złoto, a w lesie nimfy; Yva pieniędzy tyle, aby wystarczyło na dostatnie życie dla jej ojca i do tego może jakiś mały artefakcik…

Gongpao natomiast wolała ujrzeć w skrzyni prawdziwego mistrza magii (żywego, dodajmy) albo chłopaka (także żywego, a do tego młodego (a Petro to co!?)).

Na razie byli jednak od i tak niepewnego celu bardzo daleko. I nagle

przestali się przybliżać. Bardzo nagle, bo wóz stanął gwałtownie, a Yva zleciała z niego, brudząc swoją niebieską sukienkę. Elfka mimowolnie uczyniła to samo, prując z lekka swoje jedwabne wdzianko. (Proszę wszystkich maniakalnych krawców o zachowanie spokoju! To tylko ćwiczenia!). Poza tym na szczęście obyło się bez większych strat, ale…

Dalszą drogę zagradzało im potężne, przewalone drzewo. Trakt był wąski, nie było jak przejechać dalej. Dość kłopotów? A skąd! Borys gdzieś się zmył, wyczuwając nadchodzące zagrożenie. Jakie? Na bezpiecznym, sprawdzonym przez listonosza szlaku? Najmniej spodziewane oczywiście — pod zdezorientowaną kompanią zwyczajnie zapadła się ziemia.

Zwyczajnie, bo i nic nadzwyczajnego tak po prawdzie w tym nie było — wpadli do starych tuneli, których sklepienia najwyraźniej nie mogły już utrzymać ciężaru ich i wozu. Chociaż z drugiej strony to od początku mogło być ukartowane… ale faktycznie wyglądało na czysty przypadek.

Petro, Yva i wóz spadli w nieco innym miejscu niż listonosz i Gongpao, którzy słysząc, niepokojące szumy dochodzące spod ziemi, chcieli ratować się ucieczką i zdołali nieco się oddalić. Teraz te dwie formacje dzielił potężny nasyp. Żeby znowu połączyć siły, brunetka i mój ulubieniec ruszyli jedynym widocznym dla nich tunelem z nadzieją, że tak uda im się dojść do pozostałych. Petro zrobił nawet prowizoryczną pochodnię (zmyślny chłopczyna!), ale Yva zgubiła za to manierkę z wodą. W razie jakichkolwiek kłopotów byliby bezbronni (nawet nie dlatego, że padliby z pragnienia — dziewczyna potrzebowała mieć przy sobie ciecz, którą mogłaby kontrolować). Ta świadomość nie zatrzymała ich jednak tak, jak Gongpao nie powstrzymała jej nieufność dla podziemnych szlaków. Wraz z listonoszem wpadła prosto do jednego z nich, a teraz pełzła uparcie dalej, to w milczeniu, to zagadując swojego kompana. Dowiedziała się dzięki temu paru ciekawych rzeczy — między innymi czegoś o tunelach i o historii. (A ja naprawdę jeszcze nie podejrzewałam, do czego to zmierza).

Tak czy inaczej, wyszło na to, że miejsce, w którym się znaleźli, było niegdyś drogą ucieczki dla czarodziejów po Wielkiej Wojnie i przesiąknęło ich magią tak, że nie byłoby niczym dziwnym, gdyby pojawiły się tam jakieś potwory… o, chyba nawet jeden się znalazł. A właściwie nie „się”, tylko Petro i Yvę — wydał przy tym dziki odgłos i ruszył ich śladem. Za nim natomiast pobiegł listonosz, który także usłyszał pisko-ryk i elfka, której rzucił miecz (nie żeby wiedziała, jak się nim posługiwać, ale może był dla niego za ciężki i zrobił z niej tragarza?).

A więc biegli; Wodzianka i mój kochany poławiacz pereł na przodzie, za nimi potworzynka, a za ową gnała pozostała dwójka… ale czy aby na pewno?

Nie! Kiedy Yva skręciła w kolejny tunel, okazało się, że pod ziemią nic nie jest takie proste jak na powierzchni i najwyraźniej zatoczyli kółeczko, bo w końcu wpadła na plecy teoretycznie znajdującej się za nią Gongpao.

Znowu byli w komplecie i mogli uciekać dalej — a to, co ich ścigało, z niejasnych powodów w końcu odpuściło.

Petro natomiast (ten chłopczyna jeszcze nie raz Was zaskoczy!) skierował paniczne swe kroki do kolejnego korytarza. A na jego końcu czekało gromadkę niemałe zaskoczenie. Wielka grota wypełniona rzeźbionymi kolumnami, błękitną poświatą i delikatnym, przyjemnym dźwiękiem. Z jej ścian wyrastały liczne kryształy, a sklepienie migotało dziesiątkami gwiazd. W głębi stała za to wielka, skryta w półmroku rzeźba kobiety.

Listonosz znów popisał się wiedzą — uznał, że pieczara ma coś wspólnego z ucieczką czarodziejów po Wielkiej Wojnie, a na dodatek wyczuł, że miejsce to jest przepełnione magiczną energią. Kiedy o tym wspomniał, Gongpao też to poczuła. Zastanawiała się jednak, jak zwykły listonosz mógł do tego dojść wcześniej niż ona. Postanowiła w końcu zapytać go, kim naprawdę jest, po co mu miecz i temu podobne rzeczy.

On zbył ją, twierdząc, że szlaki bywają niebezpieczne o tej porze roku, po czym zwrócił się do Yvy:
„- Mój zmysł orientacji nie jest tak dobry pod ziemią jak nad nią, ale te tunele zdają się prowadzić w kierunku Lasu Driad. Sądzisz, że to wszystko — zatoczył ręką koło po pieczarze — ma coś wspólnego z waszą małą wyprawą? Skarby, mapy, nasze nagłe wpadnięcie do tuneli i tajemnicze rzeźby. To wszystko wydaje się aż zbyt dogodne, żeby było przypadkiem, nie sądzisz? Może ktoś, kto odpowiada za tę pieczarę, rzucił też czar, który miał zmusić posiadacza klucza do jego tu przybycia?”

Coś w tym było…

Brunetka także zaczęła się zastanawiać, gdzie listonosz zdobył swoją wiedzę. Odciągnęła przyjaciół na bok, by ustalić, co z nim zrobią (a właściwie z sobą, by uniknąć z nim konfrontacji). Nie ufali mu, ale nie widzieli innego wyjścia jak trzymać się go do czasu opuszczenia podziemi. Umówili się, że potem zgubią podejrzanego mężczyznę w lesie.

Mając konspiracyjne szepty za sobą, Yva zagadnęła domniemanego listonosza raz jeszcze. Znowu zaskoczył ją wiedzą odnośnie tuneli, rzeźby i kolumn dookoła — jak się okazało, były to portale prowadzące do przeróżnych zakątków świata, a on najwyraźniej umiał je wykorzystać. Poproszony, by zaprowadzić gromadkę do Lasu Driad, w końcu pokazał co potrafi — uznał, że portale będą najszybszą drogą, więc znalazł odpowiednią kolumnę i uaktywnił ją, dziwnie przy tym wyglądając (tak, właśnie tak). Gdy już biegały po niej niebieskie wyładowania, kazał wszystkim po kolei dotknąć wielkiego słupa. Nie było już wątpliwości, że zwyczajnym listonoszem nie jest, ale dzieciaki nie miały innego wyjścia jak zdać się na niego. Pełni obaw i niepokoju wypełnili jego polecenie…

Szlachetny gryzoń Borys dobłąkał się w tym czasie do skraju lasu, gdzie został złapany w pułapkę przez legendarne wojowniczki trzeciego pułku klanu Borysa. Zdążył nakreślić im (ratując swoją skórę) jak wygląda szczurza sytuacja w Rubidii. Klan potrzebował ich wsparcia! A ludzie… mniejsza chwilowo z nimi!

Na dzisiaj to tyle, ale przed nami jeszcze jedna – ostatnia – część tej zwariowanej historii. Tę jednak zobaczycie dopiero za dwa tygodnie. Tymczasem, za tydzień, czeka nas kolejne (już 4!) wydanie Donosiciela pełne nowinek ze świata Alaranii. Ach, jak ten czas szybko leci… 😉

Komentarze do tego wydania możecie zamieszczać TUTAJ

Hashira i Kerhje

Dodatek specjalny – historia Yvy #1

Kochani Alarańczycy!

Dzisiaj prezentujemy Wam dodatek specjalny: Podsumowanie historii Yvy, spisane i opracowane przez Kanę. Miłej lektury!

Wstęp, czyli słowo od autorki

Hejo Wszystkim!

Z tej strony Kana! (bo po co podpisywać się na końcu, jak można na początku, chociaż i tak każdy wie, kim jestem, bo przecież dziewczyny zapowiedziały mnie powyżej… ale podpisać się wypada, a bałam się, że na końcu nie będzie mi pasować, więc oto jestem tu – na wstępie)!

Korzystając z okazji, chciałam przedstawiać Wam w skróconej formie parę zamkniętych już wątków. Pomyślałam, że może komuś ułatwi to śledzenie dalszych przygód uczestniczących w nich postaci i rzuci nieco światła na dalsze ich poczynania, a nawet na uzupełnione już fragmenty KP. Przyznaję, że w dużej mierze dzięki Pani Losu mam teraz co opisywać, więc na razie pojawiać się będą właśnie te wątki, które doczekały się mojej ingerencji. Na swoje usprawiedliwienie dodam, iż ma to też tę zaletę, że zwykle ,,uwolnieni” bohaterowie są potem aktywni gdzie indziej i tak oto wracamy do punktu wyjścia, w którym założyłam sobie, że komuś coś ułatwię, bo jak ,,aktywni” to pewnie i ,,obserwowani” (tak przynajmniej podpowiadają mi moje wibrysy).
Marzy mi się rozpisanie zawiłości niecnego planu obarczania Was dobrowolnym czytaniem moich interpretacji (tfu! podsumowań!), ale niestety jak zwykle wszystko zmyślnie zaplanowałam na ostatnią chwilę i tak oto zaraz muszę oddać wstęp, by dziewczyny go przeczytały, zaakceptowały i wkleiły, pozostawiając mnie z poczuciem, że coś jest w nim strasznie źle, a ja nie zdążę już tego poprawić… Więc będę się streszczać (musiałam)!

Podsumowania zaczęłam od tematów Yvy. Przygody jej i Gongpao (a także mojego ulubieńca – Petro) podzielone są w sumie na trzy osobne wątki (mają po jednej stronie, a ostatni niestety tylko 2 posty), lecz tworzą razem jedną, spójną całość. Chciałam je tak opisać, jednakże ze względu na długość tak zwanego ,,streszczenia” (zwłaszcza, że to jest pierwsze i próbne) zamiast upychać wszystko na raz, trzymałam się pierwotnego układu, tak więc ich losy zostaną Wam zaprezentowane w kawałkach (dwóch). Przedstawię Wam też pokrótce bohaterów, tak na wszelki wypadek – Yva to nastoletni mag wody z naturalnym talentem, podpadła bardziej ‘uczonym’ magom z Rubidii, Gongpao natomiast jest zafascynowaną ludźmi elfką pochodzącą z odizolowanej (bardzo odizolowanej) od świata górskiej wioski. A Borys to jej szczur.

Tak, to byłoby już chyba wszystko ode mnie, poza ostatnim zdaniem – nie czytajcie streszczenia – spójrzcie na przezabawny oryginał!

Cz. I ,,W ramionach oceanu”

Akcja zaczyna się w Rubidii. W dzień. Całkiem pogodny dzień. Yva najęła się do ochrony cennego ładunku u znajomego marynarza, ale nie przewidziała, że na statku poza załogą będą czaić się obcy piraci (są jeszcze piraci swojscy, zdecydowanie bardziej znośni), którzy wyskoczą ze skrzynek jak diabeł z pudełka, gdy tylko okręt znajdzie się wystarczająco daleko od brzegu. W celu ratowania życia dziewczyna po improwizowanym akcie samo- i cudzoobrony skoczyła do wody, słonej w dodatku.
Nim wróciła do portu minęło trochę czasu (dziewczyna naprawdę lubi wodę, jest wodnym magiem i w ogóle to bardzo podejrzane zjawisko), ale opłacało się. Płynąc minęła Petro, którym mogłam się pozachwycać. Jest rozkoszny! Poławia perełki, uśmiecha się, tchórzy i jest ładnym chłopcem! I w dodatku ,,kiedyś będzie z niego przystojny mężczyzna”. Tak! To nie ja to powiedziałam, to ona, ale zgadzam się!

Aha, no i klucz. Yva nurkując znalazła na dnie tajemniczy klucz (właściwie trudno, żeby znalazła go na dnie nie nurkując, prawda?). Znalezisko bardzo ją zaintrygowało. Gdy wypełzła z gracją na brzeg obejrzała je sobie. Klucz miał na górze wybitą czaszkę, otoczoną kolczastym pnączem. (To ważne, bo to przewodni znak-symbol!). Yva była zachwycona – od razu wyobraziła sobie jak znajduje piracki, dawno ukryty skarb! (Jakie to szczęście, że w wątkach takie marzenia mają szansę się urzeczywistnić!)

W tym samym czasie, kiedy nieświadoma-jak-wiele-traci pływała, wyławiała klucz i przyglądała mu się, do mojego ukochanego Petro zagadała jakaś inna osóbka. Była to właśnie Gongpao, jednak i ona nie doceniła wdzięków ślicznego młodzieńca. Ale zaczynając od początku!
Do miasta przywiózł ją listonosz (to też jest ważne). Ją i ‘jej’ szczura Borysa. Elfka miała problem ze znalezieniem morza (i odnalezieniem się w nowym miejscu), a Borys nie. Ale on nie szukał morza, tylko czegoś innego. I znalazł, bo to w końcu Borys. Ale i tak miał pecha, bo to jego ‘pani’ natknęła się na wspaniałego Petro i z nim rozmawiała. Poławiacz chciał jej wcisnąć perły (oczywiście nie za darmo), ale że nie miała pieniędzy postanowiła pomóc mu je sprzedawać (w poście brzmiało to miło i logiczne).

I tak skończyli razem. Jako nowi znajomi i handlarze, ale zawsze.
No i w sumie nie na długo, bo młody zostawił ją ze swoim kramikiem przekazując jej, żeby jak zobaczy Yvę (którą opisał), przekazała mu od niego wiadomość. Tak Gongpao została sprzedawcą, a Petro zniknął mi z pola widzenia.

Yva natomiast poszła sprawdzić co stało się z załogą jej znajomego marynarza. Jak się okazało straty były niewielkie, choć niestety jakieś. Ale takie rzeczy zdarzały się na morzu (a przynajmniej w tej wersji alarańskiego wszechświata). Tak czy inaczej została uspokojona i mogła iść dalej. Właśnie tam ,,dalej” (to jest w porcie) dostrzegła białowłosą elfkę sprzedającą perły. Uznała, że Petro znowu zagania do roboty cudzoziemców (,,namawia obcokrajowców do pracy”) i ruszyła długouchej na ratunek. Lecz nie doszła do niej, bo usłyszała coś o mapie prowadzącej do skarbu…

Mówił o niej Mały Szu, miejscowy ‘gangster’ będący właśnie w towarzystwie mało cnotliwych typków oraz potężnego trolla. Jako rozsądna dzieweczka Yva postanowiła podkraść się bliżej, żeby popatrzeć i kiedy troll wywołał ogólnie pojęte zamieszanie zakosiła mapę. Fajnie, nie? (Kto chce na żonę tę zawadiacką kobitkę?)

To zwiastowało kłopoty, dlatego kiedy taktycznie się wycofując wpadła na Gongpao i Petro zaciągnęła ich do gospody, w której pomieszkiwała. Trochę dla bezpieczeństwa, a trochę by podzielić się nowinkami. Tak czy inaczej drużyna (jeszcze nie wiedząc, że jest drużyną) była w komplecie! Lecz niestety – ledwo usiedli Mały Szu i jego trolli klient także znaleźli się w lokalu, z niecnym zamiarem siania zamętu i może mniej niecnym odzyskania mapy (w sumie chyba mieli do tego prawo, ale nie lubię opryszków, więc im nie kibicowałam). Petro był przerażony, Yva nie mniej (z tym, że ona miała powód), Gongpao nie kryła ekscytacji, a Borys borysował z innymi Borysami na ladzie, niemal niezauważony.

Elfka za to zwróciła na siebie uwagę i to właśnie tę najbardziej niepożądaną – Mały Szu podszedł do ich stolika, ponieważ swoje podniecenie wyraziła nieco za głośno: ,,Szykuje się niezłe widowisko, nie sądzicie? Petro, Yva, wy to umiecie wybrać lokal!”. Dzięki tym dwóm zabiegom (kradzieży i okrzykom) Petro znalazł się w poważnym niebezpieczeństwie. Znalazła się w nim również Gongpao (chyba nie do końca tego faktu świadoma) oraz Yva (świadoma aż zanadto). Ale! W ostatniej chwili ,,w głowie dziewczyny zapaliło się światełko”. Przypomniała sobie, że trolle mają bardzo dobry węch! Użyła więc swojej magii, by podgrzać na zawołanie wszystkie trunki znajdujące się w karczmie i utworzyć gryzący w oczy dym. Podziałało! Troll wyleciał jak oparzony, a Mały Szu pozbawiony ochrony nagle stracił swój animusz (a niektórzy obecni w karczmie mieli z nim do pogadania).

Yva korzystając z okazji zaciągnęła Petro i nowo poznaną elfkę na górę, by opowiedzieć im o wszystkim (Gongpao była niepocieszona, bo nie udało jej się wziąć udziału w karczmarskiej bójce, ale ostatecznie dała się wepchnąć po schodach). I w końcu można było sprawę wyjaśnić!

A właściwie zagmatwać jeszcze bardziej, bo tak oto – obejrzawszy sobie mapę i klucz i symbole się na nich znajdujące – nowo uformowana (teraz już oficjalnie) drużyna uznała, że musi udać się do Lasu Driad (bo być może właśnie tam ukryty jest skarb pradawnych piratów)! Zeszli więc na dół – Petro i Yva żeby zejść, a Gongpao żeby znaleźć Borysa, który w międzyczasie zdołał wraz ze swymi krewnymi zdemolować parter karczmy. No i oczywiście pokonać wszystkich tam obecnych robiąc im coś o czym lepiej nie wspominać. Nigdy.

Także listonosz, znalazłszy się w nieodpowiednim momencie w najmniej odpowiednim czasie, stał się szczurzą ofiarą. Dlatego kiedy uśmiechnięta elfka z Borysem na ramieniu zapytała, czy by ich łaskawie do Lasu Driad nie podwiózł, zgodził się natychmiast, nerwowo udając, że wcale nie zmierzał w przeciwnym kierunku.

To już wszystko w dzisiejszym podsumowaniu. Ciąg dalszy nastąpi!

Komentarze do tego wydania można zamieszczać: TUTAJ

Hashira i Kerhje