Kategoria: Relacja

czyli zlot w Poznaniu u Meridiona i Niary

Zlot zgodnie z rodzącą się powoli tradycją zaczął się nie w sobotę, a już w piątek. Wtedy to do Poznania dotarły pierwsze cztery uczestniczki – Ásingerð, Nuka, Frigg oraz ja, Sanaya. Z dworca odebrał nas Meridion, by uchronić nas przed nierówną walką z poznańską komunikacją miejską. Niara zaś czekała na nas w domu, by powitać nas chlebem… no dobra, nie chlebem i solą, to nie te czasy. Ciastkami czekoladowymi i zapachem sernika robionego na spontanie, jak dusza dyktowała – tak luksusowo. Poza Niarą powitały nas oczywiście administratorskie koty – w tym Melicha, która wyjątkowo tego wieczoru była grzeczna jak Meliska. Mushu nie wyszedł się przywitać, ale spoko –nie dziś to jutro.

Tego wieczoru bawiliśmy się w szóstkę do późnych godzin nocnych. Niara jak na wzorową gospodynię przystało zadbała, by każdy miał swojego jaśka do spania i ręcznik – nawet z myślą o alergikach część była zapakowana w worki, by nie dostała się do nich kocia sierść. Dostaliśmy też szczegółową instrukcję korzystania z… toalety. Bo wiecie, koty od Niary i Mera to spryciarze i niektóre potrafią sobie same otworzyć drzwi – więc lepiej się zamknąć na zamek, by nie wpadło do nas niechciane towarzystwo. Czujcie się uprzedzeni na przyszłość.

W sobotę poranek był… Powolny. I pewnie gdyby nie to, że z Wrocławia koło 11.00 dotarł do nas Xelliks, drugi dzień zlotu mógłby zacząć się dopiero popołudniu. Ale czy ktoś się spieszył? No właśnie. To i pospać można było dłużej po długich nocnych rozmowach. A gdy już dotarł Xelliks z darami od siebie i Erisa – bo pamiętacie, że zlot zbiegł się w czasie z rocznicą ślubu Niary i Meridiona? – można było wywlec się z pościeli i zasiąść do wspólnego śniadania. San stała przy garach – nie pierwszy i na pewno nie ostatni raz! A gdy już wszyscy zjedli jajecznicę ze wspólnej patelni, na stół wjechał sernik Królowej i rozpoczęły się ploty w alarańskim spa. Lisz opowiadał o Serkretach tym, którzy nie znali ich historii, przy okazji streszczając wątek swój i Ezry, Nuka robiła wszystkim chętnym sesję czesania włosów, a Niara malowała Xelliksowi paznokcie na liszowy fioletowy kolor.

Popołudniu do towarzystwa dołączył Eris – jego obecność na zlocie długo była niepewna, bo przeziębił się na konwencie kilka dni wcześniej i nadal trochę pokasływał (ale tylko trochę). W darach przywiózł naklejki ze swoimi uroczymi szczurkami, dla których Niara i Meridion zaraz szukali godnego miejsca. Pojawiła się również Carmen (nie mylić z Gwen!) – jej pewnie nie znacie, bo nie urzęduje na granicy, ale to nie znaczy, że nie mogła się z nami dobrze bawić.

Dobra – pogadali, posiedzieli, to teraz pora na atrakcje. Gospodarze mianowicie zaproponowali basen! A że propozycja padła odpowiednio wcześniej, większość osób była przygotowana i bez szemrania poszli wskoczyć w stroje kąpielowe, a następnie do wody! Część osób ambitnie robiła kolejne okrążenia, część grała w piłkę wodną, a część po prostu grzała się na leżaczkach w promieniach słońca zza okna. I tak to trwało aż wszystkim głód w oczy nie spojrzał i nie zdecydowano, że pora wracać. W końcu jeszcze wypadałoby się przebrać, wysuszyć, może skoczyć po jakiś dodatkowy prowiant… Z tego ostatniego koniec końców zrezygnowano, ale i tak wróciliśmy do mieszkania, gdzie towarzystwo powoli się ogarniało, a ja w towarzystwie wiernych pomocników – Meridiona, Frigg i Nuki – przygotowywaliśmy kolację. Później, pałaszując, mogliśmy znowu oddać się plotkom – tak prywatnym jak i forumowym. Rozważaliśmy na przykład jak można by zrobić alarańskiego Rasputina, kto uważa, że Alarania przypomina gigantycznego brokuła i jak można zbierać grzyby nie widząc… Tak, nikogo oczywiście nie zdziwi, gdy w tym miejscu wspomnę, że na zlocie do życia powołana została nowa postać Nuki – Vashka?

Nadszedł jednak wieczór i część osób musiała nas opuścić – byli to Carmen i Eris. W międzyczasie zaś trzeba było przygotować leże dla lisza (jak to pięknie brzmi, prawda?), które powstało z połączenia dwóch gąbkowych materacy zszytych naprędce, ale jednocześnie bardzo profesjonalnie przez Niarę – nie takie rzeczy w życiu szyła, prawda? W ten sposób Xelliks zyskał całkiem wygodne posłanie, co jednak nie oznaczało dla niego spokojnych snów… Ale o tym za chwilę!

W pomniejszonym gronie znowu rozmawialiśmy do późnych godzin nocnych i nawet po udaniu się do łóżek nie mieliśmy dość. Pewnie gdyby nie trzeba było zwlec się z łóżek na pociąg trwałoby to może nawet do świtu. Ale no właśnie: w niedzielę trzeba było wstać i dowlec się na dworzec. No i przy pobudce okazało się, że owszem, Xelliks miał spanie bardzo wygodne, ale jednocześnie na drodze do kocich misek… I koty miały w duszy to, że ktoś tam śpi, nic nie stanie na drodze między drapieżnikiem i jego jedzeniem! Trochę więc naszego lisza podeptały – życie.

Tego ostatniego zlotu nie mieliśmy za wiele czasu na wspólną rekreację, bo większość osób miała pociąg przed południem. Tu niespodzianka! Okazało się, że czwórka z nas – Xelliks, Ásingerð, Nuka i ja – wracamy tym samym pociągiem. Niestety w całkowicie różnych wagonach, ale i tak było to zabawne. Pożegnaliśmy się więc z Niarą i Frigg, które zostały na mieszkaniu, a później z Merem, który bardzo uczynnie podrzucił nas na dworzec i tak zakończyła się główna część tego bardzo udanego poznańskiego zlotu. Wkrótce jednak dojdzie do ponownego spotkania, tym razem w klimatach Halloween! Wypatrujcie wieści na forum i do przeczytania w kolejnej relacji! A ci którzy zostawili u Niary i Mera ubrania, kosmetyki, ręczniki czy co tam jeszcze będą mieli okazję odebrać zguby.

Do zobaczenia!

~Sanaya

Dzisiaj zamiast normalnego Donosiciela czeka na Was wydanie specjalne, bo oto w zeszły weekend odbył się pierwszy pełnowymiarowy zlot w tym roku – przed Wami relacja z tego wydarzenia!

Jak to w przypadku poprzedniego zlotu w Krakowie było, tak i tym razem zaczął się on już w piątek. Niara i Meridion wyruszyli już wczesnym rankiem, by po drodze odwiedzić dawnych znajomych z Granicy, którzy w zlocie nie brali udziału (choć kto wie, może w przyszłości…), zaś Kronikarka spisująca tę relację w drogę wyruszyła prosto z pracy. Zresztą nie tylko ona, bo i Jane pełniąca rolę przewodnika po mieście na wieczorne spotkanie dotarła po pracowitym dniu.

Pierwszego dnia spotkaliśmy się w kameralnym, bo tylko czteroosobowym gronie, na wspólnej kolacji i rozmowach przy piwie. Był czas na pogaduszki i nadrobienie tych wszystkich historii, których nie było okazji opowiedzieć na komunikatorach. Wieczór nie był jednak specjalnie długi – Jane na drugi dzień szła rano do pracy, a reszta była po dłuższej lub krótszej podróży, więc po kilku godzinach każdy udał się w swoją stronę, by spotkać się ponownie następnego dnia.

W sobotę zaś miał miejsce właściwy zlot! Pierwsi zlotowicze zaczęli zbierać się pod pomnikiem Mickiewicza już około 15.00, a wśród nich było wiele osób, dla których był to zlotowy debiut – super, że było Was tak wielu, mamy nadzieję, że to nie był pierwszy i ostatni raz!

Kto zjawił się pod pomnikiem, zapytacie? Ano ta co spisuje te słowa (Sanaya znaczy), Jane, Wonsz z Wojenką, Ritsel, Sargybinis zwany Drugim Smokiem, Ásingerð. Udało nam się zaskakująco łatwo odnaleźć wśród zebrane na Rynku tłumu, a gdy już upewniliśmy się, że to wszyscy na ten moment, ruszyliśmy coś zjeść… A gdzie indziej wdepnąć na szybką szamkę jak nie do znanej sieciowej restauracji z dwoma złotymi łukami w logo? Tam więc się zatrzymaliśmy na chwilę nim dotarła do nas Nevaeh, wbrew przeciwnościom losu w postaci komunikacji miejskiej, która wybitnie tego dnia była dla niej złośliwa (tak na marginesie to nie tylko dla niej – Ásingerð też stoczyła z nią walkę). Skład się powiększył, wszyscy, którzy mieli taką potrzebę, napełnili żołądki, więc udaliśmy się w miejsce, gdzie miała odbyć się właściwa część zlotu – do Cybermachiny. Tam dołączyła do nas Niara – na razie bez Meridiona, bo ten musiał zaparkować samochód i miał jeszcze jedno zadanie do wykonania… ale o tym za chwilę, bo najpierw Królowa podzieliła się z nami wieścią o przygodach, jakie spotkały ją tego dnia. Otóż w trakcie odwiedzin w zoo została… ugryziona przez pazerną świnię! Kto by pomyślał, że to tak krwiożercze stworzenia, prawda? Całe szczęście Niara ma nadal komplet palców, choć jeden niepokojąco jej spuchł…

A potem się działo! Plotki, wspólne snucie planów tudzież knucie, opowiadanie o wątkach i postaciach, ale też prywatne rozmowy o tym kto gdzie pracuje, co się u niego dzieje, jakie ma plany… Aż nie sposób wszystkiego wymienić! Gdzieś w międzyczasie pojawił się pomysł, by skorzystać z uroków Cybermachiny i być może zagrać w Cards Against Humanity, lecz udało się zagrać dwie kolejki (a i to chyba niepełne?) nim pomysł został porzucony – było wiele ciekawszych rzeczy do obgadania niż skupianie się na jakiejś grze. I to po angielsku!

Na wzmiankę zasługuje jednak pewna bomba, która wybuchła około 19.00 – wtedy to okazało się, że nastąpił jakiś problem w komunikacji i Meridion zamiast dołączyć do nas w Cybermachinie poszedł pod Galerię Krakowską, gdzie miał odebrać aloesy w doniczkach przywiezione przez Wojenkę. Wszystko fajnie, lecz ona nadal była w pubie! Wszystko jednak dało się dogadać – Technomanta miał poczekać chwilę na parkingu, a Wojenka wraz z Wenszem zebrali się do powrotu do domu, bo w sumie i tak za pół godziny by wychodzili – czekała ich w końcu długa droga powrotna. Nim jednak wyszli, razem z Jane i Nevaeh wykorzystali moment, by poprosić Niarę o pozwolenie na stworzenie pewnej ragariańskiej rodzinki, którą sami zainteresowani określili jako patologiczną… Czy trzeba mówić jak niepokojąco to zabrzmiało? Zgoda wstępnie została udzielona, choć kto wie jaki będzie ciąg dalszy tej historii!

Niestety im dalej posuwał się wieczór, tym więcej osób musiało nas opuścić – jakoś trzeba do domu dotrzeć. A dla wielu była to podróż z przygodami! Sargybinisa deszcz dopadł już przy samym wejściu do Cybermachiny, Nevaeh zaś już praktycznie u celu natrafiła na małą powódź – całe szczęście do domu dotarła w jednym kawałku, a na progu przywitał ją stęskniony kot. Ostatnie zlotowe niedobitki rozeszły się chwilę przed północą i w ten oto sposób zakończyła się oficjalna część zlotu.

Ale to jeszcze nie koniec, bo już następnego dnia w znacznie mniejszym gronie – bo składającym się z Jane, Ritsel, Niary, Meridiona no i mnie – spotkaliśmy się na śniadanie w klimatycznym Edenie, gdzie dołączył do nas przesympatyczny cerber o imieniu Dexter, a z okna nieopodal obserwował nas pies, który przypominał trochę białą puchatą chmurkę i tak też został na potrzeby rozmów ochrzczony. Tego dnia mieliśmy dla siebie czas do wczesnego popołudnia, bo później każde udało się w swoją stronę.

I tak oto skończył się nasz trwający trzy dni zlot w Krakowie – na pewno nie ostatni w tym roku! Wszystkim uczestnikom dziękujemy, super było Was zobaczyć! A tym, którym nie udało się dotrzeć życzymy, by następnym razem się udało, bo im nas więcej tym weselej!

Buźka!

Ach, co to był za zlot! Zaowocował w wyjątkowe, nowe pomysły przejęcia władzy nad światem, dilerkę mydlaną, nowy rodzaj gry granicowej, odkrycie ciekawostek ze świata zwierząt i nie tylko, ślicznego dzidziusia Wonszlisztensteina, i mnóstwo ciekawych ploteczek…

W sobotę pogoda dopisywała. Było ciepło, ale nie upalnie, słońce przyjemnie świeciło, a na niebie ani jednej chmurki. W tak dobrą aurę nasza ekipa zjeżdżała się do Wrocławia już od rana.

Pierwszy przystanek: karczma „na ostatnim piętrze Wroclavi”. Tam w wybornym towarzystwie nasze ranne ptaszki piły eliksir kofeinowy zwany kawusią. W składzie: Eris, Jane, Xelliks, Nevaeh, Wonsz, Wojenka oraz ja, Gwen. Czas umilały nam opowieści o najciekawszych miejscach, w jakich kiedykolwiek byliśmy. Tak zaprawieni w dalszą podróż czekaliśmy na przyjazd A’mela. Na tę wyjątkową okazję włosy Wensza zostały odświętnie uczesane.

Kiedy A’mel do nas dotarł postanowiliśmy wyruszyć do centrum miasta, gdzie czekały na nas miłe niespodzianki. Po pierwsze – dołączyły do nas również Frigg, i Sanaya ze swoim ukochanym, a po drugie – Liszowi udało się puścić nas za darmolca do MovieGate – muzeum światowego kina.

Mogliśmy podziwiać głowę Aragoga (na całe szczęście nie posiadał reszty ciała…), siodło Bohuna, tarczę kapitana Ameryki, oryginalne mundury z II Wojny Światowej, monety ze skarbu Skrzyni Umarlaka i wieeele, wiele innych atrakcji.

Były znikające krasnale, studnie bez dna, twarze powielające się w nieskończoność, głowy na talerzu…

Potem całą grupką cudem wcisnęliśmy się do Vega Baru, gdzie nadszedł czas posilić się przed dalszą przygodą. Tam doszło do szmuglowania mydlanego towaru…. I zjedzenia potraw do złudzenia przypominających mięso. Tam również zaczął kiełkować pomysł na znakomity ziemniaczany biznes w Sharii. A to był dopiero wstęp, ponieważ jeszcze nie wybiła szesnasta godzina, kiedy oficjalnie rozpoczynał się zlot.

Koło fontanny czekali na nas Samiel i Déri. Skład był już prawie kompletny! Po krótkim spacerze dla rozprostowania kości po obiadku dostaliśmy wiadomość, że Niara i Meridion czekają na nas w barze, gdzie był już przygotowany dla nas komplet miejsc.

Karczmo „Pewexx”, przybywamy!

Bawiliśmy się znakomicie. Xelliks wymyślił nowy typ gry, gdzie na ślepo wybiera się potencjalny avatar postaci do forum i trzeba wymyślić, kim w świecie Alaranii taka postać mogłaby być.

A plotki, ploteczki i domysły…

Niara zdradziła nam, że gdzieś przechowuje tajemniczą skrzynię nagród… Za to ja dowiedziałam się, do czego NIE służą T-Rexowe łapki… Ktoś szepnął o tajemniczej nowej postaci, która na forum chce pełnić rolę Szarej Eminencji… Co z farmą ziemniaków w Shari? To wszystko wyjaśni się dopiero w przyszłości.

A w przyszłości planujemy już następny zlot! I to nie byle jaki! Ale o tym za chwilę, ponieważ zlot na imprezce w Pewexxie się nie skończył!

Następnego ranka granicowe „niedobitki”, czyli Sanaya z Maciejem, Frigg, Xelliks, Wojenka z Wenszem i ja, udaliśmy się na śniadanko w wyjątkowo urocze miejsce. Była to kawiarnia Monko. Tam w świetle dnia okazało się, że mamy ze sobą jeszcze jednego, wyjątkowo uroczego towarzysza. To malutki i jakże słodziutki wąż! Skąd on się tam wziął? Podobno oczy ma jak Liszu, a ciało Wensza… Nie wiadomo. Nie jest to jednak ważne, najważniejsze, że Profesor Snake przyjął go pod swoje skrzydła.

Zlot był bardzo udany i oby więcej takich zlotów! A skoro już o tym mowa, za nieco ponad miesiąc następny – i to nie byle jaki, bo Halloweenowy Zjazd w Poznaniu! Nasze stroje na to wyjątkowe święto mają jakoś zaprezentować nasze postaci – czy to w formie małych wskazówek, czy pełnego kostiumu – wszystko zależy od Was 😉 Do zobaczenia następnym razem, ja już nie mogę się doczekać!

Zlot relacjonowała dla Was nasza jedyna i wyjątkowa Gwen

W ostatni weekend odbył się pierwszy po dłuższej przerwie zlot granicowy – miejsce akcji: Kraków. Impreza zaczęła się już w piątek – dla mnie o 15.40, gdy wsiadłam w autobus do Krakowa.
Tego wieczoru było nas jeszcze niewiele – pod japońską restauracją The Tokio Tower spotkałyśmy się we trzy: Jane, Sanaya oraz… Nevaeh! Tak, naszej bardce nareszcie udało się przełamać klątwę, która ciążyła nad nią podczas poprzednich zlotów! Oby od tej pory już zawsze udawało jej się dotrzeć na spotkania z nami. Niestety w sobotę Nev czekało wesele, ale…. Ale nie uprzedzajmy faktów. Dzięki Jane pełniącej rolę przewodnika tego wieczoru poznałyśmy kilka fajnych miejsc na Kazimierzu, a w następnych dniach to również ona prowadziła nas z jednej miejscówki do drugiej – za co z tego miejsca serdecznie dziękujemy! Jednak tego piątkowego wieczoru nie posiedziałyśmy za długo – ja byłam po podróży, Nev czekała wczesna pobudka, a poza tym na drugi dzień trzeba było być w pełni sił na właściwy zlot.

W sobotę o 7.30 liczna grupa zlotowiczów wyruszyła z Wrocławia. PKP jak zawsze nie zawiodło – część osób podróżowała w lodowni, a reszta w piekarniku, bo wiadomo, że klimatyzacja w wagonach działa w systemie zero-jeden: albo na maksa albo w ogóle. No i nie mogło obyć się bez małej obsuwy. Takiej… prawie półgodzinnej. Całe szczęście w Krakowie pogoda była piękna, a my z Jane dzięki temu, że zostałyśmy wcześniej ostrzeżone, mogłyśmy sobie spokojnie posiedzieć nad kawą i truskawkową herbatą.
A później nadszedł długo wyczekiwany czas spotkania! Do Krakowa dotarła reprezentacja Wrocławia w składzie: Frigg, Wojenka, Wonsz i Samiel. Na ten moment byliśmy w komplecie, mogliśmy więc ruszyć w miasto.

Kierunek: Dziórawy Kocioł, kawiarnia dla fanów Harry’ego Pottera. Spoko, mugoli też wpuszczają, ale przecież my jesteśmy jeszcze bardziej magiczni niż Harry więc i tak nie było obaw, prawda? Zasiedliśmy więc w magicznej, nawiedzanej przez puszczane z rzutnika duchy piwnicy. A gdy przyszło do składania zamówień… Nie wiadomo skąd, nie wiadomo kiedy – przy naszym stoliku pojawiła się Nevaeh! Tak, tego dnia mimo wesela również znalazła chwilę, by do nas dołączyć! By to osiągnąć musiała stawić się u fryzjera skoro świt i stoczyć nierówną, ale całe szczęście zwycięską walkę z komunikacją miejską. I w tym momencie mogliśmy już definitywnie stwierdzić, że jesteśmy w komplecie!

W tym towarzystwie bawiliśmy się przez kilka godzin. Nev i Wonsz niezależnie zaopatrzyli nas w magiczne krówki z wróżbą – czytaliśmy je na głos i komentowaliśmy: niektóre były całkiem niezłym pomysłem na fabułę. Podrzucamy Wam zdjęcie tych papierków, które ocalały: może ktoś z Was znajdzie w nich inspirację?

Po wizycie w Dziórawym Kotle na moment musieliśmy się rozdzielić – część osób poszła odstawić Nev na przystanek (musiała zrobić się na bóstwo na wesele!), część poszła zameldować się w hotelu.

Obie misje zakończyły się sukcesem, więc mogliśmy ponownie zjednoczyć siły i poszukać tym razem miejsca na wspólny obiad – padło na Dominium, bo #zniżkistudenckie. Podczas zamawiania Wonsz udowodnił, że prawdziwy mężczyzna niczego się nie boi i na pytanie o kolor słomki do napoju odparł, że chce różową. Nad frykasami kuchni włoskiej (w Dominium – taaaa) mogliśmy dalej dyskutować, knuć i snuć plany na nowe fabuły i bohaterów. Jednym z owoców tych rozmów jest Rand – nowa postać Samiela, która właśnie powstaje. Nie by pomysł nie istniał już wcześniej, ale teraz pojawił się wystarczająco silny bodziec, by go ożywić. Poza tym być może pokusa Dearbháil od Jane nareszcie doczeka się towarzystwa? I jeszcze wiele, wiele innych!

Ale niestety wszystko co dobre szybko się kończy – ci, którzy nie planowali noclegu, musieli zbierać się na pociąg. Wonsz nie bez przeszkód zamówił bilety – z PKP nigdy nie ma łatwo, prawda? – i cała trójka (bo jeszcze Wojenka i Samiel) zostali bezpiecznie odstawieni do wagonu. I dotarli bezpiecznie na miejsce!

A na miejscu zostałam ja – Sanaya – Frigg i Jane. Dla nas ten dzień się jeszcze nie skończył. Po szybkiej wizycie w sklepie Kuchnie Świata, w którym alchemiczka potrzebowała się zaopatrzyć, a dziewczyny chwilę czekały na nią przed wejściem (bo z telefonem nie wolno!) można było udać się gdzieś posiedzieć.

Kolejny dzień z japońskim jedzeniem i kubańską muzyką na Kazimierzu – a co! W takich okolicznościach i w takim towarzystwie można by siedzieć choćby do rana… Ale rozgoniła nas burza. Każda wróciła więc do siebie, ale rozstanie nie trwało długo – już następnego (deszczowego – niech to!) ranka spotkałyśmy się ponownie, na śniadaniu w kawiarence serwującej kwiatowe kawy latte. Rozmawiając o zdolnościach botanicznych każdej z nas spędziłyśmy czas aż do przyjazdu pociągu powrotnego, który niestety na stację zajechał jeszcze przed południem – cóż począć, trudno czasami znaleźć połączenie w czasach zarazy. Wsadziłyśmy Frigg w pociąg, ja udałam się na swój autokar, a Jane złapała z dworca autobus pod dom. I tak zakończył się ten – dla niektórych aż trzydniowy – zlot. Bardzo udany, zważywszy na niesprzyjające okoliczności! A kolejne na pewno będą jeszcze lepsze! Dlatego już teraz zapraszam was na następny granicowy zjazd, już za niecały miesiąc, bo 19-20 września we Wrocławiu. Liczę, że spotkamy się w jeszcze większym gronie! Do zobaczenia!

Trójmiasto trwało w leniwej, sobotniej niewiedzy, gdy podstępne kreatury mroku, kapłanki, kotołaki i smoki schodziły się ze wszystkich stron, by ukradkiem snuć swoje mroczne plany. Spotkaliśmy się w tawernie zwanej Cybermachina, a nasze przybycie zwiastowała potężna ulewa. Miejsce, przytulne i suche ugościło nas iście fantastycznymi napitkami, które przywracały energię, zarówno tę życiową jak i magiczną. Gdy zebraliśmy się wszyscy w komplecie (a było nas sztuk jedenaście), rozpoczęły się rozmowy na tematy różne. Wkrótce wcieliliśmy się również w zgraję goblinów, które Mroczny Władca zagonił do poszukiwania kawy, a później gwoździ. Była to niebezpieczna wyprawa, pełna szalonych portali, psotnych sukkubów i nieuczciwych handlarzy pragnących oszukać biedne gobliny. Stawiliśmy im jednak czoła z odwagą godną małych, zielonych serduszek, po czym – już w swojej prawdziwej postaci, ruszyliśmy w dalszą podróż.

Podczas spaceru mieliśmy okazję podziwiać gdańską starówkę oraz Czarną Perłę, która właśnie przybijała do brzegu. Naszym następnym celem stała się piwnica lokalu Degustatornia, gdzie siedzieliśmy nad kuflami piwa i cydru, zasłuchani w morskie opowieści Jeremy’ego.

Ci z nas, którzy przybyli z daleka (a było nas całkiem dużo! Niektórzy nawet pod opieką kociej “przedszkolanki”, pojawili się w Gdańsku dzień wcześniej) i postanowili spędzić w Trójmieście noc, zostali wspaniale ugoszczeni przez Cętkę oraz jej ukochanego. Znalazły się tam dla nas kocie uszy, poduszkowy donat, ręcznie robione kwiaty i różne inne cuda. Rozmowy (nie tylko na Graniczne tematy) trwały do późna, aż wszystkich nas zmorzył sen.

(Jeśli wówczas wydarzyło się coś niebywałego, nikt się do tego nie przyznał. W każdym razie wszyscy przeżyli.)

Kolejny dzień najwcześniej odebrał nam jedną z Kronikarek – Hashirę, która chyba jako jedyna w ten sposób nie doznała godzinnego opóźnienia środku transportu. Później włóczyliśmy się jeszcze razem z kolorowymi balonikami w dłoniach, przepychając się pomiędzy magicznymi stoiskami jarmarku i szukając lutni dla naszego barda Tesusila. Później nadszedł czas na kolejne rozstania i Gdańsk w końcu uwolnił się od przedziwnej zgrai goblinów.

Ale z całą pewnością nie jest to koniec historii najazdów granicowych na bezbronne, polskie miasta!

 

„Donat nie pyta, Donat rozumie.
Było świetnie! Mam nadzieję, że w przyszłym roku znów uda się spotkać nad morzem.” ~Cętka

„Trauma przez dzielenie pokoju ze zwierzyńcem. Cętka robi najlepsiejsze naleśniki na świecie i wgl. było fajnie <3 „ ~Tesusil

“Zatrudnię diabła do starcia z powierzchni Ziemi Kart Dżentelmenów.” ~Kerhje

“Oddam prawa do Księstwa Sinsear za pociągi przyjeżdżające na czas. Ale tak poza tym to super było!” ~Satharin

“Tak dużo bram, tak mało czasu… W Gdańsku widziałem najlepsze żurawie w życiu!” ~Conan

„Wpadajcie częściej.” ~Jeremy

Wasi oddani Donosiciele: Hashira, Kerhje i Satharin 🙂

Tak… to było… kawałek czasu temu! Ale było i nikt nie zapomniał! Spotkanie tkwi w pamięci forumowiczów, którzy domagają się więcej. Co właściwie? No wiecie! Tajne spotkanie wariatów i cichych marzycieli, którzy postanowili wspólnie wylec na ulicę. Ta, która spotkanie przeżyła (najprawdopodobniej mordercą był, Erremir, który dziwnym trafem nie pojawia się na żadnym ze zdjęć) postanowiła nam o nim opowiedzieć. Oddajemy akapity Frigg:

Dnia 7 lipca 2018 r. forumowicze zawładnęli wrocławskimi ulicami!

Pogoda nam dopisywała, z każdą godziną zjawiało się nas coraz więcej. Głównie zwiedzaliśmy okoliczne knajpy na rynku we Wrocławiu, a tam… a tam czekały nas małe przygody. Wystąpiła niezwykła fascynacja pupilem, jaki przybył wraz z River. Talar – ukochany psiak naszej moderatorki, poznał swego starszego, rasowego kumpla. Mogliśmy się więc dowiedzieć na jakiego dzielnego pieseła on wyrośnie! A na pewno ogromnego…

Tak czy siak, Talar zawładnął sercem każdego uczestnika tego spotkania, który miał okazję go poznać. Siedział grzecznie (jak na możliwości szczeniaka!), podgryzał okoliczne krzesła, ale po podaniu mu gryzakowej lalki albo potarmoszeniu go po brzusiu, jego zainteresowanie drewnem momentalnie odchodziło gdzieś na bok. Radosne podskoki, piękne oczy, za które każdy chciał oddać swoje ciasteczko sprawiły, że część z nas odkryła restauracje, w których przyjmują kochanych futrzaków. To będzie z pewnością przydatna informacja na przyszłość!

Uznano nas także za rosyjskich szpiegów!…. Przy czym nie jestem pewna, jak do tego doszło. To były bardzo oryginalne rozmowy z zagranicznymi ludźmi, którzy płacili piątaka za barwny napój (i to dosłownie! Występowały żelki, tęcze oraz strzykawki – czy to też brzmi niepokojąco?). Było wesoło, a uśmiechy oraz dziwne myśli nie odstępowały nas na krok.

Zaraz po tym złapaliśmy kolejnych forumowiczów i dalej… było trudno o miejsca w jakiejkolwiek knajpie. Akurat trwał Mundial 2018, więc okoliczne restauracje pękały w szwach. Po dłuższych poszukiwaniach i chwilowym załamaniu natrafiliśmy na lokal, gdzie znalazły się dwa wolne stoliki, które połączyliśmy. Siedzieliśmy tam niemalże do samego końca trwania spotkania. Wówczas toczyły się rozmowy odległe, nieprzewidywalne, specyficzne, ale przeplecione pełną radości! Czyli takie na miarę naszych możliwości. Wyobraźnia potrafiła ponieść nas daleko, poza granice realności, ale były też tematy bardziej przyziemne. Oczywiście nastąpiła również mini sesja zdjęciowa, bardzo okrojona, ale pamiątkowa i symboliczna!

Jako nocna eskapada odwiedziliśmy McDonald’s, co dało nam kolejną możliwość pośmiania się, lecz po tym nastąpiło smutne pożegnane i rozejście się w swoje strony. Przynajmniej w większości, bo część nocująca u mnie mogła jeszcze chwilę nacieszyć się swoim towarzystwem. Dziękuję Prasmokowi, że nikt nie zdecydował się na pociąg o 7 rano, choć i tak moje oczy otworzyły się o okrutnej 5 godzinie. Cóż to było za zdziwienie, gdy zobaczyłam rozciętego palca u stopy, gdy tuż przed położeniem się spać z rąk wypadł mi (jak się okazało dla mnie ciężki!) power bank Sanayi, a chcąc ochrzcić nasze spotkanie nie minęło 10 min w moim mieszkaniu, by Tesusil zbił moją dużą szklankę. Każda jednak cena byłą warta tego spotkania.

Trzymam kciuki by i kolejne zjazdy były równie barwne, albo jeszcze bardziej kolorowe! Z większą ilością osób, albo na nieco dłużej? Widzę las rąk! A ja bardzo lubię las!

Pamiętajcie moi drodzy, ranny palec czy zbite szkło nie zastąpi chwil, gdy możemy siedzieć razem.

Mam nadzieję, że ponownie się spotkamy. <3

I to jeszcze w większym gronie!

Uściski z relacji, Frigg.

„Było fajnie.”
~ Szopeł, zwany Conanem

„”Łiiiiiiiiiiiiiiiiiiii *_*”
~ Callisto, skryta za obliczem kota w kapeluszu

„Pozdrawiam tych fajnych afroamerykanów z barku. Anglia życiem!”
~ Jane, ta niewidzialna

 

Dla tych, których spotkanie to ominęło, proponujemy kolejne w Gdańsku. Z pewności jednak będzie ich jeszcze więcej i więcej. Dobrego nigdy za wiele. 😉

Hashira, Kerhje i Satharin