Donosiciel

Tyle do zrobienia, czasu tak mało

Nie czarujmy się – są takie okresy w ciągu roku, gdy większość z nas nie ma czasu. To właśnie taki moment jak ten – uczniowie zaliczają koniec semestru albo początek nowego, studenci mają sesję, a ci co pracują muszą oddawać jakieś plany, strategie i inne cuda. Na dodatek skończyły się słodkie przypadkowe dni wolne przedłużające weekend… Ale przynajmniej dni są już ciutkę dłuższe. A jak tam z czasem u waszych bohaterów? Zobaczmy kto zasuwa, a kto się obija.

Adrion

„U Dżariela i Nuki na razie laba – co prawda padło pytanie o to jak bardzo aniołowi się spieszy, ale na razie obaj potrzebują przerwy od podróży i przygód. Pobyt u narzeczonej Eskera bardzo temu sprzyja, można trochę odetchnąć i rozprostować nogi (bądź też skrzydła). Dżariel ma chwilę, by zaplanować ostatni etap drogi i wielki finał na dworze w Arrantalis – normalnie widać jak się chłopak stresu im bliżej jest celu. A Nuka być może chciałby mu w tej drodze towarzyszyć… Ale czeka na niego niespodzianka, przez którą być może nie będzie miał wcale ochoty ruszać się z domu. Oj się chłopak zdziwi!”

~KiS(s)

Nandan-Ther

„Slavia i Ian znowu na siebie wpadli – i to tak dosłownie! Ale dobra nasza, bo wygląda na to, że kotołak może pomóc czarodziejce jej skradzioną księgę – niech tylko przestanie się na nią tak gapić maślanymi oczami i zacznie współpracować. Na razie postęp jest o tyle, że przypadkiem zdradził imię jednego ze złodziejaszków. Slavia jednak nie zamierza się poddawać i ponowne spotkanie stara się jak najlepiej wykorzystać, proponując kilka różnych rozwiązań, od współpracy, przez wspólną kolację, nawet do dołączenia do organizacji kotołaka. Oj, z pewnością bardzo zależy jej na tej książce, skoro wpadła na taki pomysł. W najbliższym czasie na pewno nudzić się nie będzie!”

~KiS(s)

Leonia

„Sanaya i Medard niby mają czas do rana – tak wynika ze słów księcia, który najwyraźniej na temat interesujących alchemiczkę ludzi wie znacznie więcej od niej, by nie rzec, że wie wszystko. Teoretycznie więc jest chwila, aby pozwiedzać niezwykłą posiadłość wampira (leże wąpierza, jak żartobliwie nazywa ją San), na co panna Tai przystała chętnie, ale nie zamierza odpuszczać pewnych kwestii organizacyjnych – w końcu jeśli i ona i on mieli pewne plany względem poszukiwanego alchemika, mogło dojść do konfliktu interesów. A szkoda by było, bo póki co znajomość i współpraca zapowiadają się obiecująco.”

~KiS(s)

Wybrzeże Cienia

„Między Yve i Malachim sprawy się popsuły – na tyle, że zrezygnowany anioł puścił lisicę wolno, pozbawiając ją wszelkich zobowiązań, w tym również zajmowania się jej nowo narodzonymi dziećmi. Teraz czeka go trudne zadanie zajęcia się tymi maleństwami – na razie nadał im imiona, pora pomyśleć co dalej. Yve zaś niby odzyskała wolność… ale wcale jej to nie cieszyło. Tak jak ona zraniła jego, tak on zranił ją, tylko jej trudniej to przyznać – nie wiadomo czy z dumy czy nieufności. Wróciła do karczmy, gdzie przebywał Malachi i jej córeczki. Na razie jednak tylko do karczmy, nie do nich. Teraz pytanie co dalej.”

~KiS(s)

„Dla Malachiego utrata Ananke była jak utrata samego siebie. Dlatego opowiedzenie Yve o tym co się stało nie było łatwe. Chciał być szczery i szybko tego pożałował. Dla Yve nie ma miłości, nie wierzy w nią i uważa, że istnieje jedynie pociąg i chęć przedłużenia własnego gatunku. Jej wykład na temat mężczyzn, miłości, zdrady i posiadania dzieci sprawił, że nawet niebianin stracił cierpliwość. Postanowił oddać jej klucz do bransolety tłumiącej magiczne moce i zwrócić jej wolność. Yve nie wahała się ani chwili. Tymczasem anioł wróciwszy do pokoju nie zastał w nim małych lisich szczeniaków, a niemowlęta z lisimi uszkami i ogonami. Naciskany przez służkę postanawia nadać dziewczynkom imiona Lilly i Rose. W tym samym momencie dotarło do niego, że to nie Yve była jego misją, a jej dzieci. I chcąc nie chcąc właśnie został ojcem. Uświadomił sobie, że nie może oddać dziewczynek do sierocińca ani znaleźć dla nich rodziny. Jako lisołaczki są zbyt cenne i wiele osób chciałoby je skrzywdzić. Dlatego postanowił, że wychowa je i będzie chronił, póki tylko starczy mu sił.”

~ Niara

Ekradon

„TA propozycja w końcu padła, Skowronek zaproponowała, żeby Samiel narysował jej nowego skowronka. Nowego, dlatego, że wcześniej – wtedy nie wiedziała jeszcze, że to jego rysunki – trafiła na dwa przedstawiające tego ptaka, które wyszły spod ręki (wtedy jeszcze) tajemniczego „S”. Zabójca zgodził się, dziwne byłoby jakby jego odpowiedź była inna, jednak zadał jej pytania, którymi powoli wkraczał na dość niebezpieczny grunt – zapytał ją o to, czy na pewno chce, żeby narysował jej ptaka, a nie coś lub kogoś innego. Oczywiście, miał na myśli to, że może chciałaby, żeby zrobił jej portret. Elfka też o tym pomyślała, chociaż nie tylko o tym. Później temat ich rozmowy wrócił na to, o czym rozmawiali wcześniej, ale tym razem sposoby spędzania czasu dotyczyły jej, a nie jego.”

~ Samiel

Mgliste Bagna

„Duch maga rzeczywiście zaczął mówić, gdy Villemo i Luna odzyskały przytomność. Magneti Abracadabri – bo właśnie tak im się przedstawił – uważał, że zdradził im wszystko, co powinni wiedzieć na ten moment, co więcej Salazar również uważał, że informacje te są wystarczające, żeby zacząć działać. Chwilę później zostali znów posadzeni w fotelach i wyproszeni z pokoju, w którym rozmawiali z duchem. Znaleźli się na korytarzu pełnym obrazów, na którym mogli porozmawiać, choć mroczny elf niespecjalnie był do tego chętny. On wolał od razu zabrać się za wykonywanie zadania, które zlecił im duch. Myślał o tym tak, że im szybciej się za to zabiorą, tym szybciej opuszczą to miejsce… i nie będzie też musiał przebywać przez długi czas w towarzystwie tamtej dwójki.”

~ Samiel

Opuszczone Królestwo

“Napięcie rośnie. Po otrzymaniu ostrzegawczej wiadomości od nieznajomego sprzymierzeńca Cain zastanawia się jak i ile powiedzieć Loci. W końcu budzi ją i postanawia przedstawić jej pełny obraz sytuacji… a także przeprosić, bo to przecież jego tak naprawdę ściga ta grupa. Dlatego, że jest Dzierżycielem… twardo obiecuje jej jednak, że nie pozwoli jej skrzywdzić i dotrą na spotkanie z jej ojcem. Już on się o to postara!
Lotta odetchnęła. Już bała się, że poważny ton Caina oznaczał, że chce ją tak z rana opuścić, ale skoro to tylko groźba ataku – uff! Dadzą radę! Poza tym – jak tłumaczy – to nie jego wina. Jej tatko też jest Dzierżycielem, więc równie dobrze mogą chcieć dopaść jego i ją… zajada się, nie do końca świadoma, że po raz pierwszy o tym wspomniała. Że Cain nie jest ostatni… no, ale nie mogła pamiętać, że wcześniej zapomniała!
Mlask.”

~ KiS(s)

“Tych adeptów czekały wieczorne egzaminy z dziedzin magicznych! Egzaminy czy raczej prezentacje…. Elliot i jego wampirzy towarzysz Rimual najpierw jednak gubią się na uczelni i, by zdążyć, wyskakują przez łazienkowe okno. Co za hańba! Smok niezrażony jednak kieruje się na plac i szybko łapie kontakt z bardziej doświadczonymi w życiu uniwersyteckim magami. Tymczasem Astrid, która wrócić zdążyła do pokoju poznała swoją nową współlokatorkę Tisę i razem z nią udała się (trochę chcąc nie chcąc) na spotkanie z Rafaelem, by przez okno patrzeć na testy adeptów, w tym znajomego im wampira i pradawnego. Mają dzięki temu okazję dowiedzieć się, że arystokratyczny, choć cichy Rim specjalizuje się w magii śmierci i zła, a Elliot… jest Elliotem. Dzięki dziedzinie powietrza, nowym kolegom i smoczej postaci odstawia akrobatyczny pokaz stulecia i daje się poznać tłumowi – niech wiedzą, kto w tym roku zaszczycił progi uczelni i z kim będą mieli szalony zaszczyć dzielić przestrzeń wspólną!
Łuski gratis.”

~ KiS(s)

„Gwen i Niva nie mają najmniejszych szans na ucieczkę z obozowiska aniołów. Elfka musi pogodzić się z myślą, że spędzą tam najbliższą noc. Próbuje porozmawiać z Selimem, ale ten zdecydowanie nie ma na to ochoty. Co tylko utwierdza Nivalię w przekonaniu, że niebianin jest gburem i chamem. Tymczasem Gwennie zupełnie opada z sił. Najedzona i zmęczona nie jest w stanie zachować czujności i po prostu kładzie się spać. Z pełnym brzuchem i w ciepłym miejscu zasypia prawie od razu. Niva wraca do namiotu, a widząc śpiącą towarzyszkę i drugiego niebianina uznaje, że nie ma sensu czuwać. Wtulają się w Oriona równie szybko co Gwen, zapada w głęboki sen.”

~ Niara

Rapsodia

“Tu niby spokojnie, wieczór się zbliża, a wszyscy się rozchodzą – i Kito z Rubinento i ZuZu z dziewczyną w skórach, którą przezwał Czaszką. Nie znaczy to jednak, że od rana nie czekają ich prace, przygody czy wyzwania! A jeszcze nim ranek nadszedł mieli co do roboty – kucyk radził się polnych duchów, Rubin szalał i wariował, a młody centaur szukał miejsca do spania. Co robiła dziewczyna?… kto ją tam wie. Grunt, że gdy wstało słońce zbudziła trefnisia, dała mu wody, by obmył twarz i zaprowadziła go na polankę, gdzie za coś fajnego miał jej sprzedać duszę (biedny nie wierzy, że w ogóle jakąś ma!). Problemem jest to, że nieopodal miejsca, gdzie Czaszka nagromadziła tajemniczych kup piachu, jagód i drewna, rozmawiają ze sobą Kito z Rubinem – bo tryton jednak postanowił nad sobą pracować, a szaman, cóż – zamierza mu pomóc. Pytanie czy pomocy nie będzie potrzebował raczej Zuzu… co robić, co robić!? Czaszka zaczyna się spieszyć, kiedy strumyk leniwie płynie dalej…”

~ KiS(s)

Lawendowy Dwór

„Zaś przed Tristanem i Rael bardzo pracowity czas – trzeba przygotować się do ślubu i wesela! Czeka ich wiele pracy, ale spokojnie, mają pomocników – ona ojca, a on zarządczynię swojego dworu. Tych dwoje na pewno wszystko załatwi na tip top, bo wygląda na to, że oficjalne rozmowy i planowanie to ich żywioł. Przyszli państwo młodzi mają więc chwilę na to, aby po prostu się cieszyć i rozkoszować chwilą – chociażby podczas rodzinnej kolacji, którą wyprawili w dniu oświadczyn. No a podczas tej kolacji padło pytanie niby dziecięce i niewinne (wszak zadane przez maleńką córkę Tristana), ale bardzo ważne – czy Rael zostanie mamą Prim i Elowena? I czy nie umrze tak jej poprzedniczki? To bardzo ważne dla ich małego dziecięcego świata!”

~KiS(s)

„Lawendowy Dwór kwitnie, w przenośni i dosłownie. Nareszcie wszyscy są szczęśliwi. Rael i Mahiri rozmawiają o najnowszej modzie weselnej. Tristan dogaduje ostatnie szczegóły dotyczące planowania wesela wraz ze swoim przyszłym teściem. A Anastazja z czułością i cierpliwością słucha swojego kochanego wnuka Elowena i jego opowieści o smokach. Wszystko to dzieje się przy wspólnym stole, podczas wieczerzy. Zdaje się, że nic nie może zmącić tej sielankowej chwili. Mała Prim znika nagle z kolan swojej opiekunki i postanawia zapytać Rael o rzeczy, które zaprzątają jej kruche serduszko. Bo czy teraz Rael będzie jej mamą? Czy będzie mamą jej brata? A skoro jej prawdziwa mama umarła i umarła mama Elowena, to czy Rael też umrze? Uch… Te dzieci. W rozumowaniu Prim nie ma nic dziwnego. Wręcz przeciwnie, wnioski do których doszła są całkiem sensowne, ale czy zadawanie takich pytań przy wspólnym stole jest na miejscu? Prawdopodobnie każda inna panna z dobrego domu byłaby oburzona pytaniami dziewczynki, ale nie Rael. Niebianka postanawia spokojnie wyjaśnić córeczce, że nie planuje umierać przez wiele, wiele lat. I, że będzie mamą dla niej i dla jej brata już do końca życia.”

~ Niara

Na’Zahir

„Maia nienawidzi bycia aktorką, ale niestety, przedstawienie musi trwać. Wysłana do łaźni, pod opieką Shay, strażniczki przydzielonej przez Kassima, zmuszona jest udawać zgwałconą i zbolałą. Nie ma innego wyjścia, jeśli ona i sułtan chcą odbić Na’Zahir z rąk Safaara. Tymczasem Kassim udaje się z rozmowę z uzurpatorem, jednak nie przynosi ona żadnego skutku. Safaar nie chce mówić o porannym wezwaniu księżniczki przez wezyra. Za to zaprasza Maię i sułtana na wieczorną ucztę. Wyjście z komnat miało jednak swoje plusy. Władcy Al-Atrah udaje się wysłać wiadomość do zwiadowcy z informacją, że odnaleziono Maię. Prawowitą królową Na’Zahiru. By przekazać wieści dziewczynie sułtan znów ucieka się do podstępu. Wraz z Maią udają się na taras, gdzie mężczyzna postanawia odegrać scenę pod tytułem „Ja i moja własność”. Staję za Maią obejmuje ją w pasie, a do ucha szepce wieści, które ma prawo usłyszeć tylko ona. Wszystko po to, by strażnicy patrolujący dziedziniec mogli ich dostrzec.”

~ Niara

Oaza Mia-Alkhama

„Są chwile, kiedy odejście z tego świata wydaje się najlepszym rozwiązaniem. Jedynym rozwiązaniem. Sarabi nigdy nie czuła się tak źle jak tego dnia. Obecność Amii tylko ją drażniła, chciała zasnąć i już nigdy się nie budzić. Gdyby tylko została sama i miała możliwość najpewniej targnęłaby się na swoje życie. Na szczęście wszystko zmieniło się, kiedy wrócił Sadik i zaproponował dziewczynie wyjście na zewnątrz, a także towarzystwo jej wielbłąda Nefa. Kiedy Sadik zajmował się raportami, Sarabi miała okazję pooddychać świeżym powietrzem i przytulić swojego przyjaciela. Odprężyła się na tyle, że zasnęła. Po przebudzeniu postanowiła podzielić się z pułkownikiem tajemnicą, którą nosiła w sobie od wielu tygodni. Sekretem, którego nie odważyła się wyznać nikomu. Uciekła z domu nie tylko przed małżeństwem, ale też przed oprawcą, który ją zgwałcił. Nie chciała dziecka, które nosiła, nie chciała intruza w swoim życiu. Nie chciała też, żeby Sadik miał ją za dziwkę. I choć Na’Zahirczyk zwykle stronił od okazywania uczuć, tym razem postanowił dać Sarze wsparcie pozwalając jej wypłakać się na jego piersi.”

~ Niara

Dalekie Krainy

„Co się dzieje kiedy spotykają się ze sobą Piekło i Niebo? Pewnie powinno dojść do walki, ale nie w przypadku tych dwóch osobliwych kobiet. Spokojna błogosławiona Izanami wyruszyła na wyprawę w stronę Gór Słonych, by szukać nowych gatunków roślin. Tymczasem zamiast nowej botanicznej ciekawostki znalazła coś zupełnie innego. A raczej nie coś, a kogoś i ten ktoś znalazł ją. Roztrzepana Rozalie, pokusa o czerwonych oczach, dosłownie wpakowała jej się pod nogi. I chyba tylko Najwyższy sprawił, że Cisza – klacz Nami – nie rozjechała rudowłosej. Nie mówiąc już o tym, że pewnie w innych okolicznościach pokusa zostałaby zjedzona przez tygrysicę niebianki. Rozalie wydawała się zagubiona, a Nami podejrzewała, że być może najadła się halucynogennych grzybów. Grzybowy spisek przeciwlotniczy – to opowieść o nim sprawiła, że Nami zamiast bać się piekielnej, uznała, że powinna jej pomóc. Czy to w ogóle możliwe, by niebianka z piekielną mogły się dogadać?”

~ Niara

Nowy rok, nowi my!

To co? Nowy rok, nowa ja? Kto z Was ma postanowienia noworoczne, chce coś zmienić, spróbować czegoś nowego, coś w swoim życiu zmienić? A może nie tylko swoim, ale też w życiu swoich bohaterów? Przyznać się, u kogo pojawiło się coś nowego i niespodziewanego? Kto rozpoczął niespodziewaną podróż? Kogo wessał portal? Kto się zakochał? Kto znalazł skarb? Spokojnie, spokojnie! Nie pytamy przecież o adres…

Kamienny ołtarz

“To nadal ta sama noc – jedyna taka noc – a i towarzystwo przy stoliku w większości to samo. A jednak nowości nie brakuje. Tubylec wdaje się w pogawędkę z poetą Kinalalim i wyjaśnia jak to sprawy mają się w ich wiosce – skąd tu tyle duchów, demonów, podróżnych… Hecate odważa się zadać pytanie dotyczące Ołtarza, ale nie drąży; Ruth sceptycznie przysłuchuje się wszystkiemu i opracowuje plan wycofania siebie i towarzyszy w razie potrzeby. A nemorianin Faust… najpierw rozpaćkuje robaka przywołanego przez klątwę Hecate, a potem niemalże celowo ignoruje pomniejszego demona o wyglądzie chłopca, który się do niej dosiada. Tutejsza szamanka wyprowadza na zewnątrz kolejne osoby… a robak ożywa. Tak, to zdecydowanie jedyna taka noc. I jak wiele się po niej zmieni!”

~ KiS(s)

Adrion

„Dla Rammona i Nali nowością na pewno jest zmiana otoczenia, ale poza tym ta sama bida – klątwa i towarzyszący im lisołak-kleptoman. Przynajmniej podróż póki co szła im bezproblemowo – w Kryształowym Królestwie zdobyli potrzebne im informacje, poznali trochę lokalną kuchnię i ruszyli do miejsca prawdopodobnie docelowego: wykopalisk niedaleko Adrionu. Teraz tylko kwestia tego jak dostać się na ich teren i co dalej. To pierwsze zdaje się być proste: może wystarczy pogadać z kierownikiem robót. Ale to drugie… To już może być bardziej skomplikowane. Pamiętajmy, że chodzi tu o starożytną magię.” 

~KiS(s)

Ocean Jadeitów

„Chcieli wydostać się z wyspy, na której utknęli, więc szukali sposobu na to, żeby to zrobić. Ijumara i Kvaser po rozmowie ze sobą uznali, że odnalezienie sanktuarium i otwarcie go może okazać się czymś, dzięki czemu zyskają w oczach mieszkańców tego miejsca. Podzielili się tym planem z Kelsierem, któremu udało się ich odnaleźć, tylko że szybko przenieśli rozmowę w inny, trochę bardziej prywatne, miejsce. Dopiero w szałasie przydzielonym im przez władcę wyspy ustalili swe następne kroki. Pierwszym była próba zdobycia informacji na temat samego sanktuarium”.

~ Samiel

Jadeitowe Wybrzeże

„Po dniach uciekania przed śmiercią i zgubą wszelkiego rodzaju nic tak nie relaksuje jak… praca w polu! Eugona Lullasy oraz smokołaczka Sechmet postanowiły bo nie miały innego wyboru zaoferować swe usługi pewnemu prawdopodobnie lubującemu w nieludzkich damach chłopu, co to gospodę na wiosce posiada, stosunkowo blisko Turmalii. Czy dziewczyny zapracują na siebie, czy też może znowu Pani Losu podrzuci im metaforyczne a może i nawet dosłowne kowadło pod nogi?”

~ Wonsz

Rzeka motyli

„Ciekawe czy Terence był już kiedyś porwany? Jeśli nie, to właśnie ma okazję się przekonać jak to jest. Nie żeby nad tą sposobnością rozpaczał, bo wydaje się, że właśnie to chciał osiągnąć – nawet niespecjalnie się przecież wyrywa, tak tylko, aby nie wzbudzić podejrzeń. Porywacze najwyraźniej jego grę łyknęli i zapakowali go na wóz razem z resztą – nazywajmy rzeczy po imieniu – żywego towaru, który przewozili. A tym towarem jest pewna piękna blondynka… Będziemy mieli okazję ją poznać?”

~KiS(s)

Pustynia Nanher

„Po odpoczynku przy oazie, w jednym z wynajętych namiotów, Seviron wraz z nowym towarzyszem, Natanielem, musiał wyruszyć w dalszą drogę. Wieczorem dnia poprzedniego zdecydowali, że udadzą się do Piasków Czasu, może właśnie tam znajdą nawet obie osoby, których poszukiwaniem zajmowali się teraz. Było to możliwe, choć jednocześnie nie było to coś pewnego. Czekała ich krótka, lecz niełatwa wędrówka, w końcu podróżowali przez Pustynię Nanher.”

~ Samiel

Serenaa

„Minął już prawie rok, w tym czasie wiele spraw się zmieniło a inne… pozostały wciąż takie same. Co działo się przez te kilka miesięcy? Zapewne niedługo się to wyjaśni. Wydaje się bowiem, że pewna syrenka nie może sobie poradzić z poważnym problemem. Tęskniliście za pełną żaru parą, którą tak wiele dzieli? Olśniewająca panna i zawadiacki bandyta, ta mieszanka brzmi doskonale! Smakować należy ich wolno, bo czasem zapieką w język przez te swoje pikantne charakterki! Niviandi na przykład już siedzi obrażona na wszystkie światy, ale Mathias nie traci humoru. Jest ciekawy co też chce od niego ta olśniewająca… ale zarozumiała księżniczka”.

~ Frigg

Ekradon

„Lekcja tańca trwała, a Samiel okazał się dobrym uczniem. Szybko zapamiętywał kroki, a w przerwie od tańca Skowronek nauczyła go też, jak poprawnie zapraszać do niego damę, z którą chciałby zatańczyć. Od razu mógł też sprawdzić swoją wiedzę, bo najpierw odpowiednio zaprosił elfkę do tańca, a później sam go poprowadził. Rozmawiali też przy okazji, a zabójca zdradził swojej partnerce, że w wolnym czasie zdarza mu się rysować.”

~ Samiel

Mauria

„Mimo że mamy zimę to pewne kwiaty w swoim własnym tempie właśnie rozkładają płatki… chyba. Jest coś niebywale pociągającego w osobach trzymających się swoich zasad – tkwi w nich ta siła, niezłomność… wytrwałość. Właśnie to tak mocno oddziałuje na młodą, pyskatą Francine, która ratuje się gadulstwem w nieznanych jej dotąd chwilach… zauroczenia. Nikolaus jest świadom chaotycznych uczuć swojego gościa i jakoś nie ma zamiaru ułatwiać życia szczeniakowi. Do pierwszych subtelnych wyznań de Bree już doszło, ten jeden płatek uchylił rąbek tajemnicy a przecież zaraz mają wyjechać wspólnie do Maurii…”

~ Frigg

Mgliste Bagna

„Salazar zniknął, pojawił się, zniknął ponownie i następnie kolejny raz pojawił się w innym miejscu. Co prawda, bagienny obszar nie zmienił się, jednak z karczmy, w której przebywał ze znajomą z dawnych lat, wylądował gdzieś pośrodku Mglistych Bagien, aby na koniec nadal znajdować się właśnie tam, tylko że w jakimś tajemniczym budynku. Porwał go duch, który powiedział mu, że dowie się więcej, gdy obudzą się pozostali. Dostrzegł dwa inny siedziska, a postać w jednym z nich zdawała się poruszać – Villemo odezwała się, najpierw słabym głosem, a później takim, w którym bardzo łatwo było wyczuć wściekłość. Tylko… kto zajmował ostatni fotel?”

~ Samiel

Opuszczone Królestwo

“Lotta ma już swoje postanowienia! Nabrać wagi, wyładnieć i przekonać Caina, że warto na nią patrzeć jak na prawdziwą kobietę. Cain chyba dzieli z nią tylko jeden zamiar i to odwrócony – chce schud… a nie, chce jej pokazać, że nie jest kandydatem wyłącznie na przyjaciela, i że może na niego spojrzeć jak na mężczyznę. Oczywiście szybko się nie domyślą o co im chodzi, więc tę część można zostawić w spokoju – ciekawszym zdaje się być zachowanie pewnego zwiadowcy, który wraz z całkiem liczną grupą podążał za czarodziejem. Jak długo to robił? Nie wiadomo. Jaka jest jego przeszłość i czemu w ogóle do grupy należy… też nie. Za to widocznie zmienił nastawienie, bo tej nocy, zamiast jedynie śledzić pradawnych zostawił im wiadomość z ostrzeżeniem. 
I co teraz?”

~ KiS(s)

“Tutaj nowości nie brakuje – oto zaczyna się rok akademicki! Dla czarodziejki Astrid jest co prawda już kolejnym w murach tej wiekowej placówki, ale równoważy to Elliot, smok, który ukończywszy sto jeden lat po raz pierwszy… dostał się do szkoły w ogóle. Co prawda tutaj się wykluł i od lat zajmuje stanowisko donosiciela eksponatów biologicznych, ale to zupełnie co innego niż bycie wśród uczniów. Dwunożnych istotek w mundurkach, niekiedy jeszcze słabiutkich i takich… głośnych. Mimo takiego podejścia jego towarzyszem już pierwszego dnia zostaje rozgadany, wesoły przedstawiciel ludzkości, a współlokator-wampir zyskuje szacunek samą jedynie aurą. Astrid także poznał – a konkretnie jej fretkę, która gryzie. Polubił ją. I w takim właśnie komplecie zjedli pierwszy (dla niektórych) stołówkowy posiłek. Smok, czarodziejka, fretka, wampir i człowiek. Teraz pora na ostatnie testy adeptów i będzie można rozejść się do pokoi!” 

~ KiS(s)

Rapsodia

„Strzeżcie się mieszkańcy Rapsodii, piekielna trójka – w skład której wchodzi pokusa Elion – bowiem już zaciera swe łapska, łasa na ciało, duszę i Najwyższy wie co jeszcze Azry! Czy tutejsza badaczka tajemnic Zira zdoła w porę powstrzymać ich niemoralne plany? Czy Nefertiti przekona swoją siostrę na zejście na dobrą lub choćby nieco mniej złowieszczą drogę? Pewnie nie, ale jest nadzieja!”

~ Wonsz

Żelazna Twierdza

„Niby okoliczności, ale stara śpiewka – jakże miałoby być inaczej, skoro spotykają się osoby, które doskonale się znają? Może i mają pewne zaległości nagromadzone w ostatnich latach, ale przecież kiedyś coś ich łączyło… Czemu wszystko tak się skomplikowało? Co by było, gdyby Meridion nie zostawił Niary lata temu? Gdyby ona nie była królową, a on królem? Uciekliby gdzieś na kraniec Łuski, by nikt ich nie mógł znaleźć? Czy jednak ich szansa już minęła? Ta decyzja należy do nich… Ale pierwszym podstawowym pytaniem jest: czy miłość, która kiedyś ich łączyła, nadal istnieje?”

~KiS(s)

Irrasil

„U Maxa i Avellany zaś może niekoniecznie dzieje się coś nowego, bo nadal biorą oni udział w tym samym turnieju, ale może nowości wkrótce na nich czekają, bo właśnie miejska gra dobiegła końca. Okazało się, że wszyscy uczestnicy zostali koncertowo wykiwani – żadnej nagrody na mecie nie było, a co więcej złote monety, które zbierali w trakcie gry, zmieniły się w drewniane krążki. Uczestnicy odeszli z niczym… nie licząc różnych dziwnych zmian ciała spowodowanych magią. Max i Avell byli pewni, że im również się nie udało… Ale chyba byli w błędzie – ich bransoletki, na podstawie których zostali dobrani w pary, zmieniły wygląd i teraz stanowiły całkiem ładny i chyba nawet magiczny element biżuterii. Czyli jednak coś tam wygrali. Miły akcent na koniec tej burzliwej nocy – wygrana i wino we dwoje. Rano zaś ona ruszyła w dalszą drogę, a on… do pracy. Więc w sumie raczej jego nowości nie czekają.”

~KiS(s)

Prezenty!

Święta już coraz wyraźniej dyszą nam w kark – widać to chociażby po tym, że następny raz z Donosicielem spotkamy się już po nich! A co jest nieodłącznym elementem świąt? Tak, barszczyk też i choinka też, ale chodzi o prezenty! Te zresztą towarzyszą nam przez cały rok – podczas innych świąt, urodzin, imienin, wielkich uroczystości albo tak bez okazji. Dajemy je, dostajemy albo… o nich zapominamy. Czasami zaś prezent nie jest wcale przewiązanym wstążką pudełkiem tylko czymś znacznie bardziej oryginalny – pewnie wiecie o co chodzi. A już na pewno wiedzą o tym Wasi Bohaterowie, bo oni na pewno mieli do czynienia z prezentami w bardzo oryginalnych okolicznościach!

Jadeitowe Wybrzeże

„Tam jest gorąco, tam jest rodzinnie – rodzeństwo z Pustej Doliny jest razem, Desta zaś ruszyła na poszukiwania siostry, więc wszystko się zgadza. Razem tworzą już całkiem miłe i wesołe grono, a towarzyszy im gwar targów i handlu wszelkiego. W takich okolicznościach przyrody Chan (ten nieco brzydszy brat Nutrii) nie spodziewał się zostać zaciągniętym do wody przez młodą mahinkę, a już na pewno nie sądził iż zechce się ona nim ścigać. Cóż za miła niespodzianka! Nie wie tylko czy w związku z tym dawać dziewczynie fory czy zmiażdżyć ją może od razu. Mogła nie wiedzieć, że jest jednak zbyt dobrym pływakiem…”

~ KiS(s)

Leonia

„W Leonii jeszcze wygląda jakby miało być spokojnie, ale machina już ruszyła. Książę Medard z Karnsteinu wieczorową porą udał się do pewnego zakładu alchemicznego, by tam nabyć parę drobiazgów. Sanaya zaś trafiła w to miejsce głównie szukając pewnego niesławnego znajomego, który ponoć miał być w mieście – dowiedziała się nawet w której karczmie go szukać. Traf jednak chciał, że obecność pewnej oryginalnej botanicznej krzyżówki na sklepowej półce skrzyżowała drogi tych dwojga. I to nie pierwszy raz, choć co najmniej alchemiczka nie wiedziała gdzie przypiąć twarz wampirzego księcia. W dyskusji jednak szybko dowiedziała się kto zacz.
A co ich łączy w tym momencie? Osoba pewnego niesławnego Prezesa, z którym Medard zechce się uporać, aby przestał być solą w oku praworządnych, a Sanaya być może w jego towarzystwie spotka poszukiwanego alchemika…”

~KiS(s)

Demara

„Noa, przebrany za wysoko urodzoną Glorię pomieszkuje wraz ze swym elfim towarzyszem o niemal równie dziewczęcej urodzie w rezydencji uwielbiającego sztukę lorda. Lorda, który zdaje się ma zasady i dlatego dwóch małych ,,panien” nie rusza, choć są całkowicie zdane na jego łaskę. Dhampirek ufny nie jest, ale byłoby dla niego pewnym zaskoczeniem, gdyby ich wybawca nagle okazał się jakimś ciemnym charakterem. Dla lorda natomiast średnim podarkiem byłaby wieść, że urocze Gloria i Lily są w rzeczywistości wcale nie młodymi chłopcami i cały czas go oszukiwały. Więc dla kompletu – co będzie sądzić pokusa Ayeesha, gdy okaże się, że zamiast jakiegoś prostaka dostała za cel głosiciela sztuki, brata w wielkiej misji? Niektórych prezentów lepiej nie otwierać.”

~ KiS(s)

Hrabstwo Ascant-Flove

„Mały koncert spontanicznie urządzony przez Anastasię był swego rodzaju podarkiem dla wszystkich zgromadzonych – jedni z przyjemnością mogli słuchać, inni sobie potańczyć, jeszcze inni trochę z nią pograć. Byli jednak też tacy, dla których wygrywana przez pannę Vantanello muzyka była wyjątkowo bliska – to Daniel, kuzyn Vinny’ego. Cóż się dziwić, w końcu znał te piosenki jeszcze z dzieciństwa i kojarzyły mu się one z nieżyjącym poprzednim panem tych ziem. Z myślą o nim Anastasia zagrała kolejną melodię, choć tak naprawdę szczególnie zależało jej na opinii dhampira, który póki co nie bawił się z resztą tylko stał z tyłu i słuchał… Może w tańcu się trochę ożywi? Tylko co jeśli do jednej damy przypada nagle trzech wolnych kawalerów, w tym jeden w wyjątkowo bojowym nastroju?”

~KiS(s)

Szlak ziół

,,Tarjuan, druid, który ponoć mógł rozwiązać pewne ich problemy okazał się rozczarowaniem. Dla Chaosa – nie był dość ładny, dla Funci – zbytnio się rozpraszał, dla Mniszka – stanowił zagrożenie łażąc po jego lesie i rzucając beztrosko zaklęciami. Lecz mimo wszystko nie zostawili go w spokoju i nie rozeszli się. Wręcz przeciwnie! Funcia widząc, że na rzeczową rozmowę go nie wezmą, a jednak coś tam druid wie, postanowiła dotrzymać mu towarzystwa i wraz z nim wrócić do jego siostry Flory, którą już wcześniej poznali. Chciała tym kupić im trochę czasu – sobie na wyciągnięcie jeszcze paru informacji, a Mniszkowi na poznanie lepiej kogoś, kto chaosuje magią na jego terenie.„

~ KiS(s)

Ekradon

„Samiel spędził swój dzień na przechadzaniu się po mieście, kupieniu nowej koszuli, a później na rozmowie z Ami, gdy już zbliżył się wieczór. Skowronek natomiast miała kilka miejsc do odwiedzenia, jednym z nich była też pracownia jej znajomej krawcowej. Wieczorem dwójka ta spotkała się w karczmie, w której pokój wynajmował Samiel i dopiero stamtąd udali się w miejsce, w którym miała go ona uczyć tańca. Umiejętność ta okazała się na tyle ważna dla osoby, którą będzie udawał, że przynajmniej jedna taka lekcja będzie przydatna.”

~ Samiel

Opuszczone Królestwo

„Czarodzieje zatrzymali się na odpoczynek i posiłek. Siedząc tak, rozmawiali, jedli i nawet tworzyli kubeczki z brzozowej kory. Cain odważył się też zapytać o możliwość ułożenia głowy na niedźwiedzim ciele Lotty, gdy będą już szli spać. Czarodziejka zgodziła się na to, chociaż nadal – i ciągle – w duchu narzekała na to, jaka to ona jest chuda. Gdy już poszli spać, podkradła się do nich pewna osoba – elfi zwiadowca z grupy najemników, którzy ich ścigają – i zostawił kawałek pergaminu, który wylądował obok Caina. Cóż może być tam napisane? Tego dowiedzą się rankiem, jeżeli w ogóle zauważą karteczkę.”

~ Samiel

Rododendronia

„Czasem wystarczy jedna chwila by zmienić czyjeś życie. A nawet wywrócić je do góry nogami. Ratując Manę, Tauros nie miał pojęcia, że z groźnego niedźwiedzia, w ciągu kilku chwil stanie się czułym misiem. Ciekawska sąsiadka, do której się udali, by przeprosić za skradzioną kurę, okazała się bardzo wnikliwa. Od razu zauważyła, że Tauros czuje coś do uroczej, ciemnowłosej dziewczyny. Manę natomiast bardziej interesuje ciążowy brzuch Marthy. Tymczasem nord zdradza kobiecie, że ptaszyna jest dla niego ważna, z wielu powodów. Jest pierwszą osobą, która nie widzi w nim mutanta, ufa mu i pozwala być sobą. „Ty ją kochasz” – słyszy białowłosy, od znajomej i próbuje się bronić, twierdząc, że to niemożliwe, bo zbyt krótko się znają. Nie potrafi jednak długo się oszukiwać i w końcu przyznaje, że Martha ma rację. Niestety, ta świadomość wcale nie napawa go optymizmem. Bowiem zdaję sobie sprawę, że kiedy skrzydło się wygoi, Mana odejdzie, a on znów zostanie sam.”

~ Niara

Irrasil

„Na Maxa i Avell wcale nie czekała nagroda, choć przecież sobie na nią zasłużyli – zagadki, pościgi, wspinaczka, straż miejska, bibliotekarki… I to wszystko na marne! Naprawdę, do końca wierzyli, że wygrali – gdy w końcu opuścili labirynt kanałów i dotarli na rynek, byli tam pierwsi. Dobiegli na miejsce zbiórki przed wszystkimi innymi… Tylko po to, by zobaczyć nieczynny kram z tabliczką „zamkniente”. Tak, na dodatek z błędem! Co teraz? Czyżby w tej grze nie było głównej nagrody? A nie, chwila! Zostały jeszcze żetony, które zbierali po drodze.”

~KiS(s)

Daleka Północ

„Myśliwi razem z Calathalem szli dalej w las, przy okazji rozmawiając trochę. Eilys nadal ich śledziła, jednak po czasie postanowiła się w końcu ujawnić… a raczej zrobił to za nią jeden z kotów, które jej towarzyszyły. Wyglądało to tak, że wybiegł on nagle z ich kryjówki, wpadł w myśliwych, zaprowadził ogólny chaos w grupie, nie dał się przy tym złapać i na sam koniec wrócił do Eis. Teraz już wiedzieli, że ktoś za nimi szedł i, że nie były to tylko wymysły towarzyszącego im lodowego elfa. Co więcej, zaproponowała, że przyłączy się do nich i pomoże w walce z Bestią.”

~ Samiel

Na’Zahir

„Maia wreszcie dociera przed oblicze uzurpatora i kiedy wydaje się, że nie może być gorzej, wszystko sypie się bardziej niż mogła przypuszczać. Z Saffarem sprzymierzył się jej przyjaciel, sułtan Kassim z Al-Atrah, z którym Na’Zahir zawsze utrzymywał dobre stosunki. Mai trudno uwierzyć w to co dzieję. Okazuje się, że nie dość, że zostanie zmuszona do ślubu z nowym królem, to jeszcze do tego czasu staje się własnością sułtana. Traktowana jak ładny, ale pusty przedmiot zostaje przebrana i odstawiona do komnat, w których ma służyć Kassimowi.
Choć trudno jej w to uwierzyć sułtan okazuje się jej sprzymierzeńcem, nie oprawcą. Wyjaśnia jej, że sojusz z Saffarem jest oszustwem, a jego prawdziwe intencje to pomoc w odzyskaniu tronu przez prawowitą dziedziczkę – Maię. Jedynym sposobem, by zostać z nią sam na sam i wyjaśnić swoje plany, była umowa z uzurpatorem. Sojusz, w zamian za księżniczkę, jako kochankę. Mimo koszmarnej sytuacji w której znalazła się księżniczka, Kassim stara się ją pocieszyć. Przynosi jedzenie i wodę, proponuje by przebrała się w wygodniejsze ubranie, lecz Maia odmawia. Chcąc dać jej trochę radości używa swojej magi by stworzyć nad ich głowami ogniki otoczone przez kropelki wody, mające służyć za rozjaśniające noc „lampki”. Maia jest jednak zbyt zmęczona i psychicznie sponiewierana by to dostrzec. Nie dostrzega też wielu innych rzeczy. Ostatecznie sułtan biorąc sprawy w swoje ręce tłumaczy jej konkretnie jak ma wyglądać nadchodząca noc i następne dni. Zapewnia ją także, że nie zamierza jej tknąć, a dzieląc łoże w grę wchodzi wyłącznie sen.”

~ Niara

Vitruvia

„Książę Ivalron od dawna mieszka sam w wielkim zamku, położonym wysoko w górach. Ma tutaj wszystko, zwłaszcza spokój. Mimo to zgadza się na odwiedziny dalekiej krewnej. Jego matka twierdzi, że dziewczyna nie chcę się ustatkować i dlatego jej rodzice szukają kogoś, kto by ją ułagodził. Bris ma jednak inne plany. Przede wszystkim zamierza ją poznać. Nie wie kogo powinien oczekiwać, ale nie nastawia się w żadnym kierunku. Zostaje miło zaskoczony. Zoe okazuje się pełną życia, sympatyczną, młodą elfką. Jest po prostu spragniona wrażeń i przygód. Jej spontaniczność sprawia, że Tenebris czuję się młodszy i mniej samotny. Czy werwa Zoe okażę się dla niego zbawienna? Czy może wkrótce go przerośnie?”

~ Niara

Słówko na koniec

Tym razem będzie to ogłoszenie! Ogłoszenie i zachęta. Niedawno bowiem opublikowałyśmy nowy wywiad z cyklu ,,Rozmowy z Bohaterami” https://blog.granica-pbf.pl/2020/12/12/rozmowy-z-bohaterami-3/ i – skoro już rozmówki ruszyły – chciałyśmy zachęcić Was do wzięcia udziału i wpisywania bohaterów na listy – na pytających, na odpytywanych, a kto wie – może w trakcie pisania podział na role się zatrze i elf z wampirem zaczną ze sobą po prostu gawędzić? W razie pytań jesteśmy dostępne i chętnie pomożemy :3

Kana i Sanaya

Jasno, ciemno, jasno, ciemno…

Jasno, ciemno – można to traktować dosłownie albo metaforycznie, bo przecież każdy z Nas ma w swoim życiu jakieś lepsze i gorsze dni, blaski i cienie. Ale na przykład gdy jest się wampirem to te dwie rzeczy mogą się ze sobą splatać, prawda? Albo gdy jest się złodziejem. Albo… Albo zerknijmy u kogo w wątku panuje mrok, a u kogo jest świetliście.

A szczególnej Waszej uwadze polecamy wieści z Iruvii, bo tym razem koniunkcja gwiazd sprawiła, że mamy AŻ TRZY nowinki na temat jednego wątku. Ciekawe czym się różnią?

Demara

“W życiu tej artystycznej duszyczki rzadko pojawia się prawdziwe światło – częściej niewielka ta postać skąpana jest w chybotliwych cieniach lub kryje się w mroku. Ogarnia głęboką czernią swoją przeszłość, rany, tajemnice. Nie przeszkadza jej to jednak, by z namiętnym uporem odgrywać roześmiane, młode dziewczątka gubiące się po lasach i być zapraszaną w luksusy przez zamożnych mężczyzn… tym razem jednak Noa wraz ze swym kompanem trafił na kogoś, czyje rządze zaspokajane są moralnie – muzyką i śpiewem – i kto nie ma wobec granej przez niego panienki żadnych (?) złych zamiarów. Tego jegomościa dostrzega też na rynku, w czasie własnego występu, pewna inna istota, której życie składa się z blasków i cieni, teatralnych posłańców iluzji. Ayeesha widzi w oku lorda aprobatę i docenienie sztuki. To bardzo słuszne! Tylko… czy to nie on ma być jej następną ofiarą?”

~ KiS(s)

Hrabstwo Ascant-Flove

“Vinny od zawsze żył raz to pracując w świetle dnia, raz eksperymentując po nocach, jak to na prawdziwego dhampira przystało. Ma też swoją dobrą i nieco gorszą stronę, jak przystało na żywą istotę. Pytanie co dostrzeże w nim Anastasia, córka przyjaciela rodziny, dawna kompanka byłego hrabiego. Jak nie umie z nią rozmawiać, jak ignoruje muzykę, którą ona tak kocha? Czy może jak bardzo jest niekonfliktowy, jak bardzo zależy mu na rodzinie?… Co okaże się dla niej przeważającą zaletą lub ostateczną skazą na postaci Vincenta? I co on będzie potrafił dostrzec w niej, jeśli ta znajomość utrzyma się i utrwali? To pokażą dopiero następne dni… i wieczory!”

~ KiS(s)

Valladon

„Chyba wszystko zaczyna się układać. Po wszelkich burzach, ranach, powrotach i nowych osobach dramatu wygląda na to, że Rakel i Lucien wyszli na prostą. Co więcej, ich plany są bardzo obiecujące – na przykład zamierzają razem zamieszkać w opuszczonym dworku, który znaleźli dwa lata wcześniej! Niech tylko zbrojmistrzyni zda ostatnie egzaminy w tej sesji i można się przeprowadzać. No a później… Może wyjazd do Eravallów? Rakel na pewno chętnie odwiedzi tamtejsze kuźnie, a Lucien… Nieważne gdzie, byle z nią. „

~KiS(s)

Wybrzeże Cienia

„Stosunki między Malachim i Yve chyba trochę się polepszyły – można powiedzieć, że zza chmur wyjrzało słońce. Razem siedzą sobie w karczmie i jedzą, lisołaczka nawet polubiła anioła… Ale ten niestety nie zamierzał pomóc jej w sposób, jakiego oszukiwała – to zepsuło jej apetyt. Skoro jednak już rozmawiają, jest okazja, aby lepiej poznać tych niezwykłych niebian. O co chodzi z upadaniem? Kto to jest Pan? No i… czemu Malachi był taki zapuszczony, gdy się spotkali? Przecież anioł się nie brudzą… „

~KiS(s)

Ekradon

„Mroczna mgła zalała otaczający miasto las. Mimo heroicznej walki Cerima i jego oddziału, z Isarą na czele, nekromanci ukończyli rytuał i przyzwali na polanę potworną abominację. Mając za najwyższy cel ochronę ekradońskiego ludu, pułkownik zaatakował pochłaniające życie monstrum, jednak niespodziewany widok dawno zmarłej siostry sprawił, iż mężczyzna stracił zimną krew. Ciężko ranny, trafił w nieznane miejsce. Co właściwie zaszło na polanie? Gdzie jest Isara i reszta żołnierzy? Kto przyjdzie na pomoc wykrwawiającemu się gdzieś w lesie oficerowi? I przede wszystkim – czy siły ciemności opanują Ekradon?”

~ Nevaeh

Nowa Aeria

„Kolejny postój na odpoczynek, chociaż ten miał nieco różnić się od wcześniejszego, a także możliwe, że od następnych. Fenrir w końcu obiecał Svecie – córce Mikao – że nauczy jej kilku sztuczek związanych z samoobroną. Oczywiście, sam Mikao miał mu w tym pomóc, gdyż w całym tym nauczaniu miał być osobą, na której smokołak będzie pokazywał to, co chciał, żeby zobaczyła dziewczynka. W ten sposób właśnie, mężczyzna wylądował kilka razy na ziemi, a jego córka nauczyła się kilku sposobów na to, żeby sprawić, że atakująca cię osoba szybko spotka się z ziemią.”

~ Samiel

Mauria

„W letniej posiadłości Turillich ciemno i mrocznie – na zewnątrz trwa burza, a Nikolaus sobie gra na organach! No ale przynajmniej jego występ pomógł Francine nie myśleć o grzmotach, które wywoływały w niej wyraźny niepokój – rozmowa o muzyce pozwoliła pochwalić się obyciem, a propozycja gry… No oczywiście, że ona się tego podejmie, to przecież nie może być trudne! Ale jednak było. A Klaus nie kwapił się, by uczyć ją gry, tylko po rozwianiu jej wątpliwości sam wrócił do występu – jak chce to niech patrzy i wyciąga wnioski. I nie zwraca uwagi na to, że siedzą z generałem stanowczo za blisko jak na jej skołatane nerwy… „

~ KiS(s)

Efne

„“Chcę wreszcie być wolna!” – echo tej myśli głośno rozbrzmiewa w posiadłości państwa Mandeville. Panienka Aureola postanawia wykrzyczeć ją w twarz ojcu, po tym jak ten zaręczył ją z odpowiednim, według niego, kandydatem na zięcia. Nevaeh z kolei ukazuje ją w podjętych wreszcie działaniach, mających na celu odcięcie się od przeszłości. Czy pomoże w tym tajemnicze Ostrze Wolności? Przywódczyni polującej na posiadaczy niewolników organizacji nie przebiera w środkach, a jej następnym celem jest dwór Mandeville’ów. Nad głowami jego mieszkańców zbierają się czarne chmury…”

~ Nevaeh

Iruvia

„Kryzys zażegnany. Odgrywane przez Shyilię i Constantina role kochanków skutecznie zniechęciły napastującego elfkę mężczyznę. Z pewnością nie była to ostatnia z przeszkód na ich drodze do celu, jednak na ten moment nasz duet może nacieszyć się chwilą spokoju… i zakupionymi przez czarodzieja smakołykami. Dotarłszy do karczmy “Pod Jelenim Rogiem”, skrytobójczyni prosi gospodarza o nocleg, w ramach spłaty tajemniczego długu z przeszłości. Mężczyzna, nie bez niepokoju, zgadza się na proponowany przez elfkę układ – i zdaje się, że dołącza do matki Constantina w gronie osób sugerujących, że między nim i Shyilią jest coś na rzeczy.”

~ Nevaeh

„Pierwszą osobą, która do nich podeszła – a raczej podeszła do Shyili, do której później dołączył Constantin – był natrętny mężczyzna, którego zainteresowała uroda elfki. Małe przedstawienie pozwoliło na to, żeby się go pozbyć, chociaż oboje zgodnie stwierdzili, że osoba ta może im sprawić pewne problemy w przyszłości. Później udali się do karczmy, którego właściciela znała kobieta, ale najpierw – gdy przechodzili obok placu centralnego – Constantin sprawdził tamtejszą tablicę ogłoszeń, zgodnie z prośbą towarzyszki. Nie znalazł tam listu gończego z jej podobizną, jednak zainteresowało go jedno zlecenie, którego treść zresztą zabrał ze sobą, bo zerwał je z tablicy. Po tym poszli już prosto do celu. Budynek nie wyglądał bogato, a także znajdował się jakby na uboczu miasta, ale to akurat im nie przeszkadzało. Ważniejsze było to, że udało im się dostać pokój i będą mogli tam zjeść, a także odpocząć.”

~ Samiel

„Niesławna skrytobójczyni Shylia okazuje się być nie tak sławna w Iruvii, jak to sprawdził jej kompan, czarodziej Constantin. Brak listów gończych oraz odnalezienie znanej, dyskretnej karczmy być może okażą się dostatecznymi środkami, aby para mogła realizować swoje plany w mieście bez problemów. Para przyjaciół rzecz jasna! Perspektywą na szybki zarobek okazuje się oczyszczenie piwnicy miejscowej winiarni, w której zaległy się nieznane potworzyska, jednak czy miasto w sercu wielkiej puszczy będzie w stanie dostarczyć dwójce obok interesów także rozrywki?”

~ Déri

Daleka Północ

„W Śnieżnym Lesie i jego okolicy działy się ciekawy rzeczy. Najpierw Calathal natknął się na rannych myśliwych, którzy poprosili go, żeby pomógł im z tajemniczą Bestią, z którą przegrali pierwsze starcie. Zgodził się, mimo że początkowo planował, że ta wędrówka przebiegnie trochę inaczej, ale, cóż, miejsce, do którego zmierzał i tak mu nie ucieknie. W tym samym czasie Eilys, która razem z Mamą i grupą kotów żyła w Lesie przez długi czas, natknęła się na miejsce, w którym walczyli ludzie spotkani przy drodze przez elfa i ruszyła ich śladem. Dotarła do nich w momencie, w którym rozmawiali z Calem o potworze, którego tropią i mają zabić, a później – już z elfem – ruszyli z powrotem w las, żeby ponownie wytropić to stworzenie. Eis zaczęła ich śledzić.”

~ Samiel

Na’Zahir

„To nie był dobry dzień. Ciężki i mroczny, choć przecież świeciło cały czas słońce. Co jednak jest radosnego w tym, że z Sarabi znowu jest gorzej? Nie dość, że rany się otworzyły i straciła przez to dużo krwi, to jeszcze okazało się, że była w ciąży – przez podane jej leki straciła dziecko, a jej stan dodatkowo się pogorszył. Tak naprawdę można powiedzieć, że ma szczęście, że żyje – to wszystko dzięki interwencji znachorki Amii, która doskonale zna takie przypadki i wie jak się nimi zajmować. Teraz powinno już być tylko lepiej… „

~KiS(s)

Nadciąga odsiecz!

Każdemu z nas się pewnie zdarzyło, że potrzebował ratunku, bo na przykład roboty było nagle więcej niż się można tego było spodziewać. Całe szczęście od czego są w tym momencie przyjaciele, znajomi i bliscy? Na ratunek nadciąga kawaleria! Ten numer Donosiciela powstał w dużej mierze dzięki Waszej pomocy, za co Kronikarki są Wam niezmiernie wdzięczne <3 Donosiciela powstaje dla Was i dzięki Wam! A teraz, już nie przedłużając, zapraszamy do lektury – może nasi bohaterowie również potrzebują pomocy? Albo sami jej udzielają?

Kamienny Ołtarz

“Dziwne rzeczy dzieją się w dziwnej wioseczce w głębi dziwnego lasu. Zamknięci w domu wspólnym poeta Kinalali, demonolożka Hecate, kompozytor Ruth i towarzyszący mu nemorianin Faust od dłuższej chwili są świadkami dziwów i dziwactw okraszonych zarówno nadzieją jak i niepokojem. Demony, duchy i wędrowcy zebrali się w tę wyjątkową noc, aby otrzymać pomoc przy Kamiennym Ołtarzu. Pomoc od Falki. Tylko kim jest owa Falka? Czy to ta kobieta o szamańskiej urodzie? Nawet wyjaśnienia uśmiechniętego tubylca, który chętnie odpowiada na pytania nie przekonają Rutha, że nie dzieją się tu podejrzane rzeczy i faktycznie można się odprężyć. Mimo, że on jako jedyny z gromady został przydzielony do grupy, która ewentualnie może pomóc, a nie szuka wsparcia… inaczej jest z nieszczęśliwie zakochanym maie i Hecate, której klątwa w postaci paskudnej szarańczy już przyczepiła się do nemorianina. Naprawdę… jak skończy się ta noc?”

~ KiS(s)

Adrion

„Chłopcy dotarli do Adrionu. Miesiąc przeprawy przez Wschodnie Pustkowia i Smoczą Przełęcz niemal wydarły z nich resztki sił. Motywowała ich jednak świadomość, że z każdym krokiem są bliżej celu niż dalej, chociaż warunki podróży w tym nie pomagały. Dlatego osiągnięcie przez nich długo wyczekiwanego celu tak bardzo podbudowało wszystkich na duchu. Nukę, bo po miesiącach rozłąki znów miał ujrzeć swoją ukochaną, a Dżariela, bo już tylko jeden etap dzielił go od spotkania z Delią. Anioł był jednak wśród przyjaciół. Rodziny. Mimo że spieszno mu było do Arrantalis, cieszył, że może spędzić tę chwilową przerwę z bratem i jego narzeczoną. Całą trójkę czekał sympatyczny wieczór pogaduszek, wspomnień i anegdotek, ale Ahné wyraźnie miała poważne plany co do anioła i jego przyszłej roli króla.”

~ Nuka

Równiny Theryjskie

„Ucieczka przed porywaczami Atristan okazała się niebywale trudna. Do Lilianny zaczęło coraz bardziej docierać, że wdepnęła w niezłe… błoto. Deszcz nie ułatwiał szarży przez las, ani nie polepszał humoru. Było zimno, nieprzyjemnie i wszystko to dręczyło bardziej Perłę Nowej Aerii niż młodą wampirzycę, ale nawet tej drugiej warunki dawały się nieco we znaki…
Światełkiem nadziei okazała się chatka leśniczego. Zaraz po nawiązaniu z nim rozmowy dziewczyny przekonały się, że właściciel drewnianego domku jest bardzo gościnną osobą.
Może nawet zbyt gościnną…”

~ Latro

Rubidia

„Rufouse nie był w stanie odpuścić flirtowania z boskim kelnerem. Czuł się bezsilny wobec tak potężnej żądzy posiadania go w swojej kolekcji, że po mile spędzonym pobycie w tawernie, w której pracował Momo, zaprosił go do obejrzenia wystawy jednego z najwybitniejszych malarzy w Południowej Alarani. Tajemnicza kałuża połykająca karawany będzie musiała zaczekać. Instynkty maga muszą zostać zaspokojone.”

~ Nuka

Fargoth

“Po przypadkowej teleportacji i wymknięciu się pokusie (nie celowym w zasadzie) Vasko znowu odbija. Prześladują go głosy, psy, pluszaki i przerażające dziewczynko-lalki spadające z dachów. I chwila… on też właśnie spadł! Tłum zebrał się, by jakoś go ściągnąć, ale on wolał zlecieć. Szczęściem teleportacja znowu go uratowała i mógł zaszyć się w cieniu nieopodal z nowo zdobytą maskotką. Prawdziwą… coś tu jest bardzo nie halo! W dodatku węsząc zamieszanie krydiana Larrana siłą postanowiła mu pomóc i zabrać go z oczu ludu – zaciągnęła go więc do swojej kryjówki, nazwała pluszaka i w zasadzie… co teraz ze sobą zrobią?”

~ KiS(s)

Hrabstwo Ascant-Flove

“Dean jako dumna przywódczyni grupy zmiennokształtnych, niegdyś mocno zniewolonych ideologicznie, za cel nie raz obrała już sobie pokazanie upartym sługom czarodziei czy innych tam magów, że można żyć zupełnie inaczej. Stanowić o sobie, mieć własne cele… Nimroth póki co jakoś nie daje się przekonać. Jednak ruda i tak wciąga go w swoje plany – razem z jej drużyną ma za parę dni zaatakować grupę przewożącą pochwycone centaury. Będzie to nie tylko okazja, by zrozumiał czym się ona i jej kompani kierują, ale i jak to jest pracować wraz z nimi… tylko czy Dean naprawdę sądzi, że jedna wspólnie wykonana misja przekona go do porzucenia dotychczasowego stylu życia? No cóż – warto spróbować!”

~ KiS(s)

Valladon

„Dobrali się jak para butów o różnym przeznaczeniu, każdy jeden był do czego innego. Stworzyli swoisty trójkąt pełen dziwactw, morderczych myśli i tych bardziej zawiłych, zahaczających o filozofię. I halucynacje. Czarodziej Maurycy, wiecznie gubiący się w swojej wieży, przybył do Valladonu, by odnaleźć zaginiony (skradziony) naszyjnik niewiadomego przeznaczenia. Tym samym trafił do kamienicy, w której myślał, że nikogo nie spotka. Nie mógł się bardziej mylić. Riordan również zawędrował pod ten sam adres, dosłownie moment przed magiem, z bukietem chabrów w dłoni, przekonany, że trafił do domu uciech, aby podjąć się uwiecznienia dziewcząt w nim pracujących na płótnie. Jakaż była mina zdziwionej Ásingerð, która zastała niezdrowego gościa o tak później porze w swoim domostwie! Teraz ta dwójka dziwaków byłą na łaskach dhampirzycy.”

~ Nuka

Pustynia Nanher

„Gdy udało im wydostać się z anomalii magicznej i z zasięgu dziwnego stwora, który w niej mieszkał, postanowili, że ruszą dalej, w stronę najbliższej oazy. Seviron, co prawda, stracił towarzyszącą mu kapłankę, jednak powiedział sam sobie, że najpierw ukończy ich misję, a później zajmie się poszukiwaniami Hashiry. Teraz towarzyszył mu Nataniel – mag, inkwizytor i osoba, która znała jego Zakon. Rozmawiali ze sobą i poznawali się bliżej, przy okazji okazało się, że obaj kogoś szukają. Później dotarli do oazy, gdzie zjedli posiłek i musieli też odpocząć. To właśnie wtedy Nataniel zasugerował, że może tak naprawdę szukają jednej i tej samej osoby. Co, jeżeli Szalony Skryba i zaginiony znajomy maga to ta sama osoba?”

~ Samiel

Góry Dasso

„Poranek po wczorajszej burzy został przez nich powitany różnie – Alantar ochłonąwszy przez ostatnią noc, z żalem wspominał niedawne wydarzenia; Hares żywił urazę wobec tego, który go obezwładnił, zaś Latro uznała sprawę za zamkniętą i nie wracała do niej myślą ani słowem. Atmosfera w trzyosobowej grupie nowoaeryjskich zbiegów robi się z dnia na dzień coraz cięższa. Ale to nic. Czekające u schyłku misji bogactwo dba o to, by współpracowali grzecznie i nie pozabijali się… przynajmniej do czasu, aż ktoś je zgarnie.”

~ Latro

Ekradon

„Samiel widział Prasmoka. Stało się tak dlatego, że zdecydował się zażyć – pierwszy i ostatni raz! – substancję, którą zamówiła im Skowronek i, o której później mu opowiedziała. Zresztą, gdy on wrócił do siebie, a narkotyk przestał działać, ona sama również skorzystała z przyjemnego stanu, który ten oferował. Mogli sobie na to pozwolić, bo skończyli omawiać sprawy biznesowe – nawet umówili się na lekcje tańca, bo umiejętność ta może okazać się potrzebna komuś, kogo będzie udawał zabójca. Boski Zmysł, bo właśnie taką nazwę nosił narkotyk, działał krótko, ale bardzo skutecznie. Skowronek później zapytała, czy przedłużają dzisiejszy wieczór, zamawiając kolejną butelkę wina, czy może kończą go i idą odpocząć… Może faktycznie była to dobra pora na to, żeby się rozejść i przygotować na jutro?”

~ Samiel

Opuszczone Królestwo

“Tej dwójce chyba nic nie pomoże… nie dość, że bliżej niedoprecyzowane uczucie zrodziło się między nimi absurdalnie szybko (zgodnie z rozsądkiem!) to jeszcze absolutnie się nie zrozumieli. Locia jak Locia, ona zawsze rozumie niewiele, ale tym razem i Cain mógł się popisać – i nie za bardzo wie jak nazwać swoje emocje i nie umiał przekazać ich tak, by Lotta nie sądziła, że chciałby być jej bliski… jak brat. ONA GO NIE CHCE ZA BRATA!! W panicznym odruchu podkreśliła, że mogą zostać przyjaciółmi, bo przyjaciele są śliczni i jak rodzina i w ogóle, i biedaka dobiła. Zgodził się jednak, bo… to dopiero początek. Ona chce przyjaciela? On chce siostry? Już oni udowodnią sobie jak bardzo atrakcyjni potrafią być!
I jak bardzo tępi…
Niech ktoś im pomoże!”

~ KiS(s)

Sosnówka

“Tanea w czasie podróży została ograbiona ze wszystkiego – po napaści zostały jej tylko okropne wspomnienia i zwierzęcy towarzysze. Na szczęście koń, igrys, pies i kot zrobią wszystko by pomóc swojej dwunożnej przyjaciółce – nawet gry ta rozchorowała się i nie miała sił, same podeszły do pobliskiej wioski i wszczęły alarm. Tak oto Bore’sauk, niemy uzdrowiciel trafił na naturiankę. Wziął ją do siebie i zajął się jej raną. Jednak gdy się obudziła pierwszym o czym zaczęła myśleć to nie to gdzie się znalazła, nie żadne podziękowania, ale ciche uspokajanie swoich dwóch towarzyszy i paniczne pytania o pozostałą dwójkę. Gdzie Puchacz i Nero? Najpierw jej kompani, potem rozmowa!”

~ KiS(s)

Ruiny Nemerii

„Pewien zraniony w nogę młodzieniec miał tego dnia sporo szczęścia. Nie dość, że został uleczony przez nieznajomą, to na dodatek ta okazała się być centaurem. A pies w łatki, który go zaczepiał? To magiczny pies!
Takiego obrotu spraw nie spodziewał się nikt, ale jedno jest pewne – można się cieszyć, bowiem Łatkowi nic nie grozi. Tylko czy na długo? Prócz zdziwaczałego nastolatka czujne uszy Llewellyna i Nadeyi zanotowały obecność jeszcze jednej istoty. Ale jakiej? Niejednoznaczna odpowiedź szatyna nie pomogła panterołakowi w ustaleniu tego.”

~ Latro

Szczyty Fellarionu

„Nadeszła noc i na reszcie wielki nord mógł odpocząć. No, nie do końca. Jego ptaszynka zasnęła w fotelu, a on nie chciał jej tam zostawiać. Martwił się, że kiedy się obudzi i nie znajdzie go w pobliżu, wystraszy się. Dlatego postanowił zrobić jej „gniazdko” w swojej sypialni. Uwił dla niej okrągłe posłanie w kącie pokoju z poduszek i koców, tak by czuła się bezpiecznie. Była leciutka jak piórko, więc przeniósł ją do jej „gniazda”. Sam zasnął w łóżku i spał jak kamień. Pobudka była dla niego niezbyt przyjemna, bo błądząc wzrokiem po pokoju nie odnalazł Many. Boso, w nocnych ubraniach i poczochrany włosach obiegł cały dom, ale harpię znalazł dopiero na podwórzu. Widok umazanej w krwi i błocie dziewczyny sprawił, że zamarło mu serce. Na szczęście, ptaszyna tylko przeprowadzała na drugi świat „pióronoga”, czyli resztki zeżartej przez lisa kury. W dodatku kury sąsiadów. Cóż… Mana chciała od razu pobiec przepraszać właścicieli kurki, ale Tauros zarządził umycie się, zjedzenie śniadania i przebranie się. Próbując wyjaśnić Manie, że jego sąsiad ma żonę, która jest w błogosławionym stanie prawie spowodował, że jego podopieczna pokazała mu skąd „wychodzą dzieci”. Sytuacja została opanowana, a w domu sąsiada zastali tylko Marthę, jego żonę, która natychmiast zainteresowała się drobniutką dziewczyną. Jak Mana zareaguje na wzrok kobiety? I co powie na jej ciążowe krągłości? Wkrótce się okaże.”

~ Niara

Równina Maurat

„Wydawało się, że Nani i Cętka skończą w niewoli, jednak nieoczekiwana interwencja zamaskowanych nieznajomych zapewniła im wolność… póki co. Samotne w środku lasu, na nieznanym terenie… któż może przewidzieć, co teraz czeka dwójkę kotów?”

~ Deri

Lawendowy Dwór

„Okazuje się, że nawet sędziwa służąca jest w stanie oczarować swoim dobrem szlachcica. Śpiąca na fotelu Anastazja, obudzona przez ukochanego syna Tristana nie omieszkała skomentować jego zapuszczonej brody, nie wiedząc, że tuż za nią stoi przyszły teść, jej ukochanego syna. Na szczęście Gallel okazał się być wyrozumiałym mężczyzną. Anastazja została oficjalnie przedstawiona aniołowi, jako matka lorda. Jej miłość do syna i Rael oczarowała Gallela. Ostatecznie to właśnie Anastazja, jej opowieść o niebiance i jej relacja z Tristanem przesądziły o ostatecznej decyzji anioła. I tak oto Gallel oficjalnie zgodził się na to by Rael została żoną ciemnowłosego. Nie spodziewała się jednak, że ten jest już przygotowany na tą ewentualność. Mając na świadków lady Ais i ojca Rael, Tristan poprosił błogosławioną o rękę darując jej złoty pierścionek z akwamaryami i diamentami. Odpowiedź była oczywista: Tak! Teraz przyszedł czas na przygotowania do ślubu i wspólnego życia.”

~ Niara

Lasy Eriantur

“Miało nie być bagna i jest bagno. Ale czego się spodziewać po opinii Alice’a, czarodzieja, który co prawda potrafi tworzyć dziwaczne stworzenia i wypuszczać je w okolicy własnego domu, ale tej okolicy w zasadzie to dobrze nie zna? W tym jednak tkwił problem, że Zirk i Grim nabrali się na jego magię, mądre słówka i ogólną postawę szaleńczego geniusza i zapytali go o zdanie zamiast rzucić kością. I tak Zirk musi dźgać kijem w ściółkę, by się nie zapadli. Jak dobrze, że to on prowadzi grupę przy tych poszukiwaniach! Tymczasem zaradna Xirin i mały tygrysek Rizi bez podobnych przygód idą ku posiadłości czarodzieja, gdzie młody ma nadzieję porządnie się najeść. Czy zostawiona w lesie trójka da radę do nich dołączyć przed zmrokiem?”

~ KiS(s)

Na’Zahir

„Sarabi chciała pozostać niezauważona, a Sadik wrócić do swojej rutyny, czyli pracy i chlania. Wszystko wywróciło się do góry nogami, kiedy Sara zobaczyła go na ulicy. Ucieszona zawołała go, ale wkrótce tego pożałowała. Sadik nie chciał jej znać. Uznał, że trzeba przyprzeć dziewuchę do muru i zagrozić, byle tylko nie wypaplała jego tajemnicy. Zawirowania sprawiły, że Sara zawisła Sadikowi na szyi i została uznana za jego kobietę. Był to tylko początek wielkiego bałaganu, jaki miał się wydarzyć. Już mieli się rozejść i dać sobie spokój. Pech chciał, że któryś z żołnierzy nie dopilnował wojennych ogarów, które rzuciły się na Sarę i rozpłatały jej nogę. Z pomocą przyszedł rycerski pułkownik, który nosząc ją na rękach po całej oazie sprawił, że Mia-Alkhama zaczęła huczeć od plotek. Czy ciemnowłosa była narzeczoną gburowatego dowódcy? Czy przybyła ze stolicy? I czy może przypadkiem nie jest w ciąży? Dla Sarabi i pułkownika nie miało to teraz znaczenia, bo oto okazało się, że w domu, w którym księżniczka wynajęła pokój nikt się nią nie zaopiekuje. Tak oto Sadik wylądował w domu z nieproszonym gościem. Mimo iż fakt ten nie napawał go szczególnym optymizmem postanowił się nią zaopiekować. Nie wiedział, że Sara aż tak przemodeluje mu życie. Najpierw nocne krzyki bólu, potem bura, a koniec końców smutek, tym właśnie pierwszej noc uraczyła mężczyznę ciemnowłosa. Sadik, choć niezadowolony i raczej nieczuły i tak stara się opiekować gościem jak tylko potrafił. Następny dzień przyniósł kolejne problemy. W oazie nie ma chętnych do opieki nad podróżniczką, co zmusza Sadika do opuszczania pracy i zajmowania się gościem. Wygląda, że rany dziewczyny się goją, że wszystko idzie ku dobremu, do momentu, aż z nogi księżniczka zaczyna lać się krew… Czy pułkownikowi uda się opanować sytuację? Czy zdąży do medyka? Czy odnajdzie w sobie starego siebie, tego, który da Sarze choć odrobinę czułości?”

~ Niara

Trijou

„A któż to pojawił się na balu? Doradcy – a przynajmniej jeden z nich – chcieliby to wiedzieć, co więcej, nawet sama królowa się tym zainteresowała. Dlatego też Dearbháil postanowiła, że porozmawia sobie z Randem, chociaż ich rozmowa nie trwała długo, bo jeden z jej doradców szybko zabrał ją z otoczenia detektywa w cylindrze. Oczywiście, że mieli ku temu powody, chociażby był dla nich nieznanym… i pewnie właśnie dlatego Hemstoes postanowił, że porozmawia z Randem jako pierwszy. I porozmawiali, Rand z chęcią odpowiadał na zadane mu pytania, przy okazji odgrywał też rolę pomniejszego szlachcica, którą stworzył sobie na dzisiejszy bal. A gdy zaczął podejrzewać, że mogą zacząć pojawiać się niewygodne pytania, z opresji wywabiła go pokusa, z którą tu przybył.”

~ Samiel

Złoto, złoto, złoto!

Jesień, jesień, liście lecą z drzew. W parkach i lasach pojawiają się piękne kolory – czerwony, pomarańczowy, żółty… Złoty. Tak, ten ostatni wielu z naszych bohaterów jest szczególnie drogi. Nieliczni mają oczy tego koloru, a wielu na pewno kojarzy się z bogactwem, do którego dążą, które posiadają albo które utracili. Jak to jest w Waszych historiach, złociutcy?

Nandan-Ther

„O tak, złoto to na pewno coś, co interesuje Iana. Tak samo jak srebro i kamienie szlachetne, a gdyby tak jeszcze udało się przy tym zyskać uznanie dam to już w ogóle byłoby idealnie. Łącząc więc przyjemne z pożytecznym, kotołak myszkował po rynku i okradał niewiasty, które nabrały się na jego koci urok. W końcu jednak ktoś zorientował się w jego niecnych interesach i nasłał na niego straże… Szkoda tylko, że zakuci w zbroje stróże prawa nie mają najmniejszych szans w pościgu za zwinnym kotołakiem. Ian uciekł na dach… Ciekawe czy spotka tam Slavię, która czeka przy swojej pułapce na złodziejaszków, aby w końcu odzyskać swoją bezcenną księgę?”

~KiS(s)

“Rosa prowadzi wychowaną w wiosce jeleniołaczkę coraz głębiej i głębiej w miasto. I tak przy okazji, w trakcie rozmowy po raz kolejny wychodzi na jaw jak te dwie młode panny są różne – Melodia jest otwarta, bez problemu mówi o głaskaniu czy zmienianiu formy… dla Rosy, wychowanej wedle ludzkich zasad jest to niedopuszczalne. Prawie. Przynajmniej Melodia jest dziewczyną i zmiennokształtną jak ona – w takim wypadku wybaczyć chyba można niektóre prośby i pytania… dlatego kotka stara się jak może opanować swoje odruchy i odpowiadać jak najmniej fukliwe. Jako jednak, że średnio jej to wychodzi, proponuje dla polepszenia stosunków zatrzymać się na bułeczkę… nie mówiła tego jeszcze, ale ona stawia.“

~ KiS(s)

Hrabstwo Ascant-Flove

“Co się dzieje w hrabstwie… lord Vantanello, bogacz jakich mało i jego córka Anastasia po coś do pałacu zajechali. Nie do Vinny’ego co prawda, tylko do jego poprzednika, ale okazało się, że zmiana na stanowisku hrabiego to chyba nie taki wielki problem. Mimo zapoznania się z nowym (dhampirzym) gospodarzem wydają się zadowoleni i nie wygląda na to, by zbierali się do opuszczenia posiadłości. Wręcz przeciwnie – już nawet planowany jest piknik na następny dzień (Ogana będzie mieć sporo pracy w swojej piekarence!). Tylko dlaczego Anastasia, piękna, młoda kobieta w towarzystwie tylu różnorodnych osób nadal rozmawia z Vincem, który wydaje się robić wszystko co umie by ją zanudzić? Może pieniądze… albo pewne inne rzeczy mają z tym coś wspólnego?”

~ KiS(s)

„Warta Dean przebiegała ciekawie, bo oto zaproponowała Ni, żeby pomógł im w tym, co mieli zrobić. Grupa, którą dowodziła chciała uwolnić grupę centaurów i najpewniej przy okazji pozbyć się łowców, którzy odpowiadają za ich schwytanie. Lisołak powiedział, że im pomoże, ale ciągle myślał też o planie ucieczki… Może w tym całym chaosie walki uda mu się wymknąć, po tym, jak już im pomoże? Rozważał taką możliwość, ale wiedział też, że na pewno ktoś będzie miał na niego oko, więc osobę taką też będzie musiał jakoś oszukać. Powiedział jej, jak walczy, a także o innych umiejętnościach, które mogą się przydać w takiej sytuacji i… otwarcie nazwał siebie samego narzędziem. Dla niego nie było dziwne to, że tak o sobie myśli, ale w obecności kogoś z tej grupy powiedział to, chyba, pierwszy raz. Jaka będzie reakcja? Ni niekoniecznie się tym przejmował, głównie dlatego, że nie tylko wielokrotnie był tak nazywany, lecz sam nierzadko uważał się za coś takiego.”

~ Samiel

Valladon

„Sytuacja na Długiej się komplikuje. Do Luciena dotarło, że od jego zniknięcia minęły na Łusce dwa lata, a Rakel w międzyczasie zdążyła ułożyć sobie życie – studiuje, zajmuje się firmą brata, ma nowego chłopaka. Sytuacja powinna być jasna… Ale nie jest. Bo chyba obojgu trudno jest przyznać, że to co było już minęło. Być może wcale nie minęło? Być może byliby w stanie to ustalić, gdyby najpierw nie wtrącił się między nich Alec – nowy partner Rakel – a później brat Luciena, Gadriel. Wszystko wskazuje jednak na to, że to już chyba wszyscy, którzy mogliby ich nawiedzić, więc może teraz da się spokojnie pogadać… A może jeszcze stara Meve wpadnie z wizytą? Jeszcze jej tu brakowało…”

~KiS(s)

Opuszczone Królestwo

“Temu watażce bogactwo zdecydowanie uderzyło do głowy – po latach rozbojów i głośnego życia, zamiast dalej niszczyć postanowił… stworzyć. Obóz tak wielki, że podchodzić mógłby pod osadę. Ale jak coś takiego zorganizować? Skutecznie! Oto rozeszła się wieść o turnieju z niezwykłymi nagrodami z jego własnego skarbca, a do siedziby byłych-nie-byłych bandytów zjeżdżać zaczęli wojowie i handlarze ze swymi towarami. W końcu w upatrzonym przez starego herszta miejscu zrobiło się nieco mniej nietłocznie i już niejaki Angven zobaczyć mógł lisa między całymi czterema straganami. Tylko… co tu robi lis?“

~ KiS(s)

Lasy Eriantur

„Zirk, Grim, a także Alice połączyli siły, żeby wytropić magicznych uciekinierów stworzonych przez tego ostatniego. Po pewnym czasie trafili na ślady – Zirk tym, że wskoczył w zarośla jak drapieżnik sprawił, że Alice zaczął obawiać się o życie swoich zwierzątek. Jednak trop ten należał do gatunku podobnego, chociaż nie wykluczało to, że dzięki niemu nie trafią na tych, których szukali. Ruszyli śladami, a im dalej szli, tym bardziej grząski robił się grunt. Czyżby zbliżali się do jakichś terenów podmokłych? Biały tygrysołak zapytał o to samego Alice’a, bo przecież wiedział on więcej o tym terenie, niż dwójka tygrysów.
Tymczasem Xirin zajmowała się małym Rizim, głównie przez odpowiadanie na jego pytania, gdy obudził się i zaczął je zadawać. Na początku chciał, żeby dogonili drugą część grupy, jednak szybko dotarło do niego, że może być to trudne i jego tymczasowa opiekunka może tego nie chcieć. Zadał też kolejne, ważne pytanie – zapytał, czy w posiadłości będzie dobre jedzenie.”

~ Samiel

Irrasil

„Max i Avellana w pogoni za złotymi monetami zeszli do podziemi. Tak dosłownie, bo właśnie przemierzają jakieś podziemne korytarze. Wszystko wskazuje na to, że trafili do jakiegoś labiryntu i tylko jeśli dobrze rozczytają znaki na ścianach, będą w stanie dotrzeć do wyjścia. Czasu podczas spaceru mają jednak sporo, a to pozwala chwilę zastanowić się nad tym jak ta zabawa została zorganizowana… I w sumie w jakim celu?”

~KiS(s)

Dalekie Krainy

“Tego kota nie ciągnie do bogactwa, ale jak najbardziej złote oczy ma! Aurea może je teraz zobaczyć – w końcu została przyprowadzona do wioski, w której jako goście przebywają karakale, a wśród nich – jesiennobarwny Mansun. Dziewczyna przedstawia się przywódcy plemienia, a także kapitanowi karakalskipgo oddziału. Inne kotołaki stoją w pobliżu, niepewne z kim w zasadzie mają do czynienia. Wychodzi na to, że dziewczyna jest z kontynentu, ale co ciekawsze mówi coś o portalach i Szczytach Fellarionu, a obie te nazwy są kotołakom znane… aż za dobrze!”

~ KiS(s)